All Chapters of ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: Chapter 671 - Chapter 680

ใบหน้าสง่างามของจิป่ายหลิน เผยความอับอายไม่น้อย "ก็แค่หารือกันว่าจะเอาร่างของลูกชายฉันไปฝังไว้ที่ไหน มันจะกลายเป็นทำผิดไปได้ยังไง?"ไม่แปลกใจว่าทำไมคุณซูพูดจาหนักแน่นขนาดนั้น ที่แท้ก็ไต่เต้าขึ้นไปอยู่บนยอดของกลุ่มบริษัทจี้ได้นี่เอง แต่ความกล้าแบบนี้ สุดท้ายแล้วผู้ชายก็เป็นคนมอบมันให้เธออยู่ดีจิป่ายหลินรู้สึกดูถูกอยู่ไม่น้อย ก็เหมือนพี่สาวของเธอ ที่ไม่มีพื้นเพอะไรแต่อยากจะจับเหยียนโจว วุ่นวายกันมาทั้งชีวิต แม้กระทั่งตอนตายก็ยังทำให้คนอื่นไม่สงบสุขกันไปด้วย จนสุดท้ายก็พรากชีวิตของเหยียนโจวไป ผู้หญิงแบบนี้มีอะไรดี?ซูหว่านมองออกถึงความไม่แยแสของจิป่ายหลิน แต่ความคิดของเธอในเวลานี้ ไม่ได้อยู่ที่เรื่องนี้แต่อย่างใด จึงไม่ได้พูดอะไรให้มากความ แค่บอกว่า "คุณจิไตร่ตรองให้ดี แล้วให้คำตอบฉันภายในสี่ชั่วโมงค่ะ"สี่ชั่วโมง เครื่องบินของจี้ซือหานก็น่าจะถึงอังกฤษแล้ว ซึ่งเธอก็ตัดสินใจได้พอดีว่าจะไปอังกฤษหรือไม่จิเหยียนโจวเป็นลูกชายของจิป่ายหลิน ถ้าเขาจะเอาลูกชายตัวเองไปก็ไม่จำเป็นต้องผ่านซูหว่าน แต่เพราะคำสั่งเสียของลูกชาย ถึงได้เรียกเธอมา และอยากจะบอกเธอสักหน่อย เพราะยังไงซะคำสั่งเสียเธอก็เป

นายหญิงจิรักษามารยาทอย่างที่ผู้หญิงชนชั้นสูงควรจะมี แล้วอธิบายอย่างเกรงอกเกรงใจกับซูหว่าน"คุณซู หลายปีก่อนหน้านั้นที่ชูยีตามจีบเหยียนโจว ฉันเคยพูดกับเธอเอาไว้ว่าจะไม่ให้เธอเข้าตระกูลของเรา และเธอก็พูดเองว่าไม่ได้แต่งเข้าตระกูลก็ไม่เป็นไร ขอแค่ได้อยู่เคียงข้างเหยียนโจวก็พอ คุณก็รู้ว่าตระกูลแบบพวกเราน่ะ ไม่มีทางยอมรับลูกสะใภ้ที่สถานะไม่เทียบเท่ากับเราอยู่แล้ว เพราะงั้นคงไม่สามารถให้ชื่อเสียงเรียงนามกับเธอได้"ซูหว่านกวาดตามองนายหญิงจิตั้งแต่หัวจรดเท้าแวบนึง พบว่าตั้งแต่ต้นจนจบอีกฝ่ายไม่กล้ามองหน้าเธอตรงๆ ก็รู้สึกตะหงิดๆ "นายหญิงจิ คุณรู้จักฉันหรือเปล่า?"มือที่เกาะสามีของนายหญิงจิ ก็สั่นเล็กน้อย ทว่ายังแสร้งทำเป็นนิ่งได้อยู่ แล้วกระตุกมุมปากนิดนึง "ฉันใช้ชีวิตอยู่ในอังกฤษมานาน จะไปรู้จักเธอได้ยังไง?"งั้นทำไมคุณถึงไม่กล้ามองหน้าฉัน?ขณะที่ซูหว่านกำลังคิดว่าจะถามออกไป นายหญิงจิก็ลุกขึ้น มองหน้าเธอตรงๆ "คุณซู ฉันพูดสิ่งที่จะพูดไปชัดเจนแล้ว พี่สาวของเธออยากอยู่กับเหยียนโจวโดยไม่ต้องการสถานะเอง ตอนที่เธอยังมีชีวิตก็ยังไม่ต้องการสถานะนี้ คิดว่าตายไปแล้วก็คงไม่ได้สนใจเหมือนกัน"ตอนที่พี

เธอถือโกศไว้ ลูบไปมาสองสามที "พี่ ต่อไปฉันจะไปเยี่ยมที่อังกฤษบ่อยๆนะ"เธอพูดจบ ก็หยิบผ้าสีดำคลุมลงบนโกศซานซานกางร่มให้เธอ ทั้งสองคนต้อนรับโกศของชูยี กลับไปที่วิลล่าของซูหว่าน...หลังจากดำเนินการทั้งหมดนี้เสร็จ เวลาก็ผ่านไปสองวันพอดี ในระหว่างนั้น จี้ซือหานจะรายงานความปลอดภัยให้เธอทุกๆหนึ่งชั่วโมงเธอจึงไม่ได้เป็นห่วงขนาดนั้นอีก ทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากที่หลับลึกไประยะนึง ก็ยื่นมือไปล้วงหาโทรศัพท์หลังหมอนเมื่อคืน จี้ซือหานส่งข้อความมาบอกเธอว่า กั่วกัวถูกเขาพาตัวกลับมาแล้วและเครื่องบินส่วนตัวของเขาจะถึงสนามบินเมืองเอในวันพรุ่งนี้เวลาสิบโมงเช้า สิบห้านาทีเธอมองเวลาแวบนึง คาดการณ์ว่าใกล้จะลงเครื่องแล้ว ถึงได้ควานรายชื่อผู้ติดต่อแล้วโทรหาเขา แต่เขาปิดเครื่องเธอนึกว่าเขายังไม่ได้ลงเครื่อง จึงลุกขึ้นมาอาบน้ำอาบท่า จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็แพ็คเสื้อผ้าสองสามชุดหลังจากที่เตรียมตัวไปอังกฤษเสร็จ ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาใหม่ เห็นว่าเขาไม่ได้โทรกลับมา ในใจก็ดิ่งลงทันทีเธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง โทรหาจี้ซือหานอยู่หลายครั้ง ก็โทรติดตลอด ทว่าอีกฝ่ายไม่ได้รับส

จี้ซือหานเปิดประตูรถออก ประคองซูหว่านข้าไปนั่งในรถ จากนั้นกัดฟันโน้มตัวลงนั่งข้างกายเธอเมื่อชายหนุ่มพิงลงบนเก้าอี้เบาๆ แม้แต่เส้นผมที่ร่วงลงมาปรกใบหน้า ก็ยังสั่นตามไปด้วย...ซูชิงที่นั่งอยู่ข้างหน้า เห็นเขาเจ็บจนสภาพเป็นแบบนี้ มือที่อุ้มกั่วกัวอยู่ ก็เผลอออกแรงโดยไม่รู้ตัวเมื่อกี้ตอนที่จี้ซือหานอยู่ต่อหน้าซูหว่าน แผ่นหลังหันมาทางเขาพอดี เขาก็เลยได้เห็นชัดเต็มสองตาเสื้อเชิ้ตราคาแพงตัวนั้น ด้านบนเปื้อนเลือดเป็นหย่อมๆ ราวกับดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานเขาตกใจจนเกือบร้องออกมา ทว่านิ้วมือที่พาดหลังของชายหนุ่ม กลับทำสัญลักษณ์ให้เขาอย่างรวดเร็ว...เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณซู ดูเหมือนประธานจี้จะไม่เห็นความเป็นความตายของตัวเองอยู่ในสายตา เขาไม่ยอมแม้แต่จะทำให้เธอกังวลซูชิงไม่อาจสาธยายออกมาได้ว่า ความรักที่ประธานจี้มีต่อคุณซูมันลึกซึ้งมากขนาดไหน ได้แต่เรียกให้คนขับขับเร็วอีกหน่อย เร็วกว่านี้อีกหน่อย...แม้ว่าชายหนุ่มจะเข็บจนเหงื่อผุดออกมาเต็มหน้าผาก แต่ก็ยังกอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอดแน่น ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน คิดถึงเธอสุดๆเลยซูหว่านเงยหน้าขึ้นมองเขาหลายครั้ง แต่ก็ถูกเขากดศีรษะเอาไว้ ไม่ให้เงยหน้า

แม้ว่าจะแค่แง้มประตูออกมาเพียงเล็กน้อย แต่กลิ่นคาวเลือดที่อยู่ข้างในก็ยังโชยออกมาอย่างล้นหลามเมื่อได้กลิ่นคาวเลือด ซูหว่านก็ตกใจจนแข้งขาอ่อนแรง ทว่ายันร่างกายเอาไว้ ผลักหมอออก แล้วสาวขาเดินเข้าไปซูชิงกับอาเจ๋อกับลำทำความสะอาดคราบเลือดบนพื้น เห็นซูหว่านพุ่งเข้ามา ทั้งสองคนก็ตกใจจนหยุดการเคลื่อนไหวเช่นเดียวกับบรรดาหมอ"คุณ...คุณซู?"เธอยังไม่ได้กลับหรอกหรอ?ดวงที่ตาคละคลุ้งด้วยน้ำตาของซูหว่าน มองผ่านเลือดบนพื้น ไปยังชายหนุ่มที่หลับสนิทอยู่บนเตียงแผ่นหลังที่แข็งแรงบึกบึน ได้รับการฆ่าเชื้อ ทายา แต่ยังไม่ได้พันแผล รอยมีดเหวอะหวะ สะดุดตาตั้งแต่แรกเห็นผ้าปูที่นอนเบื้องล่างตัวเขา อาจเพราะยังไม่ทันได้เปลี่ยน เต็มไปด้วยเลือดที่รินไหลลงมายังพื้นที่ละนิดเห็นชายหนุ่มที่เย็นชาสูงส่งและเหยียดหยามโลกทั้งใบในเวลาปกติ ตอนนี้กลับอ่อนแอไม่ต่างอะไรกับเด็กคนนึง ซูหว่านก็เสียศูนย์อย่างสิ้นเชิงเธอเดินโซเซมาใกล้เตียง ย่อตัวลง ยื่นมือสั่นเทาออกไปหวังจะลูบบาดแผลนั่น แต่ก็กลัวจะทำเขาเจ็บเธอลูบไล้ไปมาบนอากาศนิดหน่อย จากนั้นวางมือลงบนหลังมือที่เห็นเส้นเลือดเรียงสวยงาม แตะเขาเบาๆเมื่อสัมผัสได้ว่าม