บทที่ 686

แม้ว่ารายรับประจำปีจะเกินห้าสิบล้าน ทรัพย์สินก็มากกว่าห้าร้อยล้าน แต่เมื่อต้องเสียเงินห้าแสนไปในพริบตา ซานซานก็รู้สึกแสบเนื้ออยู่ไม่น้อย

ไม่ใช่ว่าเสียดายเงิน แต่เพราะเงินก้อนนี้ต้องจ่ายไปอย่างไม่คุ้มค่า นั่นก็เพราะเธอไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้พนันอะไรไม่เข้าท่าแบบนี้กับอลัน?

ปัญญาอ่อนมาก!

เซ็ง!

ซานซานนั่งอยู่บนโซฟา จับหมอนเอาไว้ กัดฟันด่าตัวเองว่าโง่สิ้นดี ทำเอากั่วกัวหัวเราะออกมา...

เห็นรอยยิ้มไร้เดียงสาบริสุทธิ์ของเด็กน้อย อลันก็อึ้งไปชั่วอึดใจ "ซานซาน เธอดูสิ กั่วกัวหัวเราะออกมาแล้ว"

ซานซานเองก็เห็นแล้ว จึงยื่นมืออกไปบีบแก้มเล็กๆของกั่วกัว "ช่วงเถอะ เห็นแก่ที่หลานยิ้ม เงินแค่นี้คุ้ม"

อลันงอเข่าลง วางข้อศอกลงบนเข่า มือข้างนึงจับแก้ม แล้วมองดูกั่วกัว

พอเห็นกั่วกัวหัวเราะออกมาเสร็จ ก็ก้มหน้าลงทำท่าต่อเลโก้ จู่ๆก็รู้สึกโหยหาขึ้นมาในใจ

"ซานซาน ถ้าฉันมีลูกเองได้ก็คงจะดีนะ"

ถ้าแบบนั้น เธอจะต้องหาสิ่งที่ดีที่สุดบนโลกนี้มาให้ลูกของเธอ แต่น่าเสียดาย ที่เธอไม่มีมดลูก

อารมณ์ที่ถ่ายทอดออกมาจากในแววตาของอลัน คือความอ่อนโยนของคนเป็นแม่ ทั้งยังซ่อนร่องรอยแห่งความโศกเศร้าที่อยู่ในส่วนลึ