แชร์

บทที่ 681

เดิมทีซูหว่านนั้นเศร้ามาก เมื่อได้ยินประโยคนี้ ก็ถึงกับเหม่อ

"คุณบาดเจ็บถึงขนาดนี้ ทำไมยังมีอารมณ์มาคิดเรื่องพรรค์นี้ได้อีก?"

ชายหนุ่มที่ตอนแรกก็ไม่ได้คิดลึก เมื่อเห็นเธอทำหน้าซื่อ พร้อมกับร้องไห้ไปด้วย ดวงตาแดงก่ำ ก็ถูกปกคลุมด้วยความปรารถนาขึ้นมาไม่น้อย

อืม...จู่ๆเขาก็นึกถึงครั้งก่อน ภาพที่กดเธอลงบนพรม ทรมานจนเธอร้องไห้ครางอ้อนวอนออกมา...

ลูกกระเดือกเคลื่อนไหวขึ้นลง บริเวณท้องน้อยบีบตัวแน่น แต่ก็ได้แค่จินตนาการ "ถ้าไม่ใช่เพราะบาดเจ็บอยู่ สองสามวันนี้เธอออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ไม่ได้แน่"

แค่เห็นหน้าเธอ ก็อยากจะทำเธอทั้งวันทั้งคืน อยากได้ร่างกาย อยากได้หัวใจของเธอ โดยไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล นั่นถึงจะเติมเต็มความปรารถนาของเขาได้

ซูหว่านไม่รู้ว่าจะต่อบทสนทนากับเขายังไง เหม่อมองเขาไปหลายอึดใจ จากนั้นเปลี่ยนเรื่อง "กระหายรึเปล่า ดื่มน้ำไหม?"

จี้ซือหานกลับสู่อารมณ์ปกติ แล้วส่ายหน้าเบาๆ "หว่านหว่าน ฉันจะให้ซูชิงส่งเธอกลับไปพักผ่อน ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน"

เขาไม่อยากให้เธอหักโหมเกินไป ซูหว่านก็เข้าใจดี แต่เขาต้องมีคนคอยดูแล แล้วเธอจะไม่สนใจไยดีได้ยังไง?

ซูหว่านยกมือเรียวขึ้นลูบใบหน้าซีดขาวของจ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status