บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 631 - บทที่ 640

นิ้วที่หยิบเอกสารรายงานอยู่ ค่อยเคาะเบาๆ ท่าทางครุ่นคิดบางอย่างนิ่งเงียบครู่หนึ่ง ชายหนึ่งยกเอกสารขึ้นมา ถามอาเจ๋อว่า "เป็นผลตรวจตั้งแต่เมื่อไหร่?"อาเจ๋อตอบกลับอย่างสำรวม "นานมาแล้วครับ จอร์จเป็นคนตรวจ"นั่นก็แปลว่า ผลตรวจดีเอ็นเอฉบับนี้เป็นของในอดีต ใช้อ้างอิงกับปัจจุบันไม่ได้อีกจี้ซือหานโยนรายงานทิ้งไป สั่งอาเจ๋อเสียงเย็นชา "เรื่องนี้อย่าเพิ่งไปบอกเธอ นายหาวิธีไปเอาเส้นผมของจิเหยียนโจวกับกั่วกัวมา ไปตรวจดีเอ็นเอให้เสร็จ ค่อยมารายงานอีกที"ซูหว่านมั่นใจว่าชูยีไม่เคยนอกใจจิเหยียนโจว แต่ข้อมูลที่ได้มา แสดงถึงว่าเคยนอกใจชัดๆเพื่อปกป้องความเชื่อมั่นที่เธอมีต่อพี่สาว ควรตรวจให้แน่ชัดก่อน แล้วค่อยบอกเธอจะดีกว่าอาเจ๋อมีความลำบากใจ เอามือเกาท้ายทอย "คุณครับ จิเหยียนโจวเป็นนักยูโดเข้าสาย เข้าใกล้ลำบากน่ะครับ"จี้ซือหานเหลือบสายตาเย็นชาขึ้น กวาดมองไปทางอาเจ๋อ "พี่ชายเจียงโม่เป็นเพื่อนกับจิเหยียนโจว ให้เขาไปเก็บมา"พี่ชายเจียงโม่...อาเจ๋อนึกถึงคนเย็นชาที่แทบไม่เคยพูดอะไรสักคำ ก็อดรู้สึกเสียวสันหลังไม่ได้ แต่ก็ยังกัดฟันตอบรับ ก็ใครให้ผู้ชายคนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าพี่ชายของเจียงโม่อีกเ

ซูหว่านเพื่อต้องการให้ตนมีสินสมรส จึงทุมแรงกายแรงใจในการออกแบบ แต่แม้จะรีบเร่งเพียงไหน ก็ยังไม่ทันฤกษ์วิวาห์ที่ใกล้จะถึงอยู่ดี...สุดท้ายเธอเขียนพิมพ์เขียวได้เพียงแปดภาพเท่านั้น ขณะส่งมอบให้เสิ่นหนานอี้ เธอเหนื่อยจนแทบหมดแรง "รีบเอาไปส่ง จะได้แลกกับเงินมา"เสิ่นหนานอี้นั่งที่โต๊ะทำงาน กัดกินแอ๊ปเปิ้ลพลาง สองตามองซูหว่านตั้งแต่หัวจรดเท้า "จะแต่งงานกับผู้ชายที่รวยสุดในเอเซียอยู่แล้ว เธอยังจะโหมงานทำไมอีก"ถ้าตอนนี้เป็นเขา มีเศรษฐีนีมาขอแต่งงานด้วย อย่าว่าแต่เขียนแบบเลย แม้แต่ดินสอหุ้มด้วยทองคำก็จะไม่เหลียวแลอีก มีคนเลี้ยงดูแล้ว ยังจะทำงานให้เหนื่อยทำไมซูหว่านฟุบอยู่บนโต๊ะ มือยังพลิกดู PPT ของโปรเจ็คต่อไป พูดคล้ายกับหมดแรง "อาจารย์เสิ่น ฉันก็ต้องเตรียมสินสอดไว้ให้ตัวเองบ้างสิ"เธอไม่มีครอบครัว จึงต้องเตรียมทุกอย่างไว้ให้ตัวเอง ผู้ชายมาแต่งกับเธออย่างมีหน้ามีตา เธอก็ควรออกเรือนอย่างสมศักดิ์ศรีเหมือนกันเมื่อนึกถึงคำว่าออกเรือนอย่างสมศักดิ์ศรี ซูหว่านก็ให้ตาลุกวาวขึ้น มองไปทางกระเป๋าของเสิ่นหนานอี้ "อาจารย์เสิ่น โปรเจ็คของกลุ่มบริษัทจี้เข้าบัญชีมาหลายร้อนล้าน คุณได้ส่วนแบ่ง 30% คิดว่

ในสายตาของซูหว่าน จิเหยียนโจวน่าจะเป็นศัตรูหัวใจของเคซีย์ แต่เคซีย์กลับยอมให้ลูกสาวตน ไปอยู่กับศัตรูหัวใจแปดเดือนเต็มซึ่งทำให้ซูหว่านยากจะเข้าใจ หลังจากก้มหน้าคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงได้ตั้งคำถามอีก "คุณเคซีย์คะ คุณก็รู้ว่าถ้าปล่อยให้เด็กอยู่กับผู้ใหญ่นานๆ อาจเกิดความผูกพันได้ แล้วทำไมยังให้เวลาตั้งแปดเดือน คุณไม่คิดว่านานไปหน่อยหรือ?"เคซีย์คล้ายกับรู้ว่าซูหว่านต้องถามเช่นนี้ จึงแทบไม่ต้องคิด ตอบออกมาตามตรง "ที่ผมกำหนดเวลายาวนาน จริงๆ ก็เป็นความเห็นแก่ตัวส่วนหนึ่ง เพราะอยากให้กั่วกัวไปอยู่กับเขา ให้รู้ว่าชูยียังมีเลือดเนื้อเชื้อไขคนนี้อยู่ในโลกผมหวังว่าเขาจะเห็นแก่ข้อนี้ จนยอมปล่อยวางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับชูยี และปล่อยวางตัวเขาเองด้วย ต่อไปจะได้ไม่มาตอแยผมกับลูกอีก..."ซูหว่านขมวดคิ้วถามต่อ "แล้วไม่กลัวว่าถ้าเขาอยู่กับกั่วกัวนานๆ จะเกิดความรักความผูกพันขึ้น จนไม่ยอมคืนลูกให้คุณหรือคะ"เคซีย์ส่ายหน้า "ไม่หรอก เห็นแก่คำสั่งเสียของชูยี เขาต้องคืนกั่วกัวมาให้ผมแน่"ได้ยินประโยคนี้เข้า ซูหว่านก็ยิ่งมึนงงมากขึ้น ในเมื่อจิเหยียนโจวรู้ว่าพี่ใหญ่มีคำสั่งเสียถึงเขา แล้วทำไมคราวก่อนเขายอมเลือก

"น้าเล็ก..."เสียงพูดอ้อแอ้ของกั่วกัว ดังออกมาจากจอภาพ ทำเอาซูหว่านรู้สึกอุ่นใจ"กั่วกัว คิดถึงน้าเล็กไหมจ๊ะ""คิดถึง..."กั่วกัวพยักหน้า ถือโทรศัพท์ไว้ในมือ พร้อมหมุนกล้องไปทางด้านหลังจากนั้นก็จ่อที่หน้าตัวเอง ใช้มือน้อยปิดปากไว้ พูดเสียงเบา"น้าเล็ก คุณอาแปลกพาหนูมาเที่ยวสุสาน และหนูก็เห็นรูปถ่ายของน้าด้วย""แต่ว่า คุณอาแปลกบอกว่าคนในรูปไม่ใช่น้า แต่เป็นแม่หนูต่างหาก...""น้าเล็กขา คนที่นอนอยู่ใต้แผ่นป้าย คือแม่ของหนูจริงหรือคะ"กั่วกัวกะพริบขนตางอนยาวของเธอ พร้อมมองน้าเล็กที่อยู่ในจอด้วยความไร้เดียงสาเมื่อเห็นใบหน้าใสซื่อของกั่วกัว ทำให้หัวใจของซูหว่าน จู่ๆ ก็เกิดความเจ็บปวดขึ้นมาไม่รู้ว่าเพราะเธอเห็นใจกั่วกัว หรือเพราะหัวใจที่ได้จากพี่สาว กำลังมองดูลูกสาวตนเอง แล้วรู้สึกปวดใจกันแน่เธอจึงยกมือขึ้น จับที่หน้าอกโดยข้างในมีหัวใจที่เจ็บจนใกล้จะหยุดเต้น น้ำเสียงสั่นเครือขณะปลอบใจกั่วกัว "คุณอาแปลกหลอกหนูน่ะจ้ะ อย่าไปเชื่อเขา"กั่วกัวได้คำตอบจากน้าเล็กเช่นนี้ จึงสูดลมหายใจเข้าลึก แม้แต่ใบหน้ากลมแป้น ก็พลอยผ่อนคลายลงอย่างมาก"แต่ป่าปี๊บอกว่า แม่ไปอยู่บนสวรรค์ รอหนูอายุครบ

ซูหว่านลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ไม่ได้โทรศัพท์ออกไปเธอคิดว่าหากไม่สบายใจ การตัดสินใจอาจจะผิดพลาดได้ รอให้สงบสติแล้วค่อยว่าใหม่เถอะเธอจึงเก็บมือถือขึ้น คิดออกจากห้องหนังสือ จู่ๆ ก็มีชายร่างสูงหนึ่งเมตรเก้าสิบเซนโผล่พรวดเข้ามาอีกเขาสวมเสื้อโค้ทสีดำตัวใหญ่ ข้างในเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว ด้านหน้าไม่ได้ติดกระดุม จึงเผยให้เห็นแผงอกที่เซ็กซี่ถัดจากเสื้อเชิ้ตลงไป ภายใต้เข็มขัดหนังสีดำ เป็นกางเกงสแล็คทรงสลิม ห่อหุ้มขาเรียวยาวสองข้างไว้ชายหนุ่มยืนย้อนแสง ทำให้เห็นสีหน้าไม่ชัด แต่รู้ว่ามีไอเย็นชาออกจากร่างกาย ซึ่งทำให้อุณหภูมิในห้องลดลงไปอีกหลายองศาเสิ่นหนานอี้กำลังแกะเปลือกส้มสบายๆ อยู่ พร้อมอุ้มหมาน้อย 'พี่เสิ่น' อยู่ในมือ จู่ๆ เกิดอาการหนาวสั่นขึ้น"เอ๋ ทำไมรู้สึกอากาศเย็นขึ้นล่ะ"เสิ่นหนานอี้กอดพี่เสิ่นไว้แน่น คิดอาศัยไออุ่นจากน้องหมาหน่อยแต่พี่เสิ่นกลับโดดลงจากอ้อมแขนของเขา ขาสั้นดุ๊กดิ๊กพริบตาก็หนีเข้าห้องครัว หายวับไปในทันทีเสิ่นหนานอี้ประนามเจ้าหมาน้อย "ขออุ้มหน่อยก็ไม่ได้ ยังกล้ามาใช่แซ่เดียวกับฉันหน่อย มันไม่คู่ควร"หลังจากประนามเจ้าหมาน้อย จู่ๆ ก็มีเงามืดทาบลงมา สะท้อนลงที่ห