บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 641 - บทที่ 650

เมื่อซูหว่านเห็นรายงานผลตรวจ ก็ไม่ได้ตกใจมากนักเพราะเธอรู้สึกมาตั้งแต่แรกแล้วว่ากั่วกัวเป็นลูกของจิเหยียนโจวตอนนี้ผลตรวจโชว์ให้เห็นต่อหน้าเธออย่างแท้จริง ก็ยิ่งเป็นการพิสูจน์ว่าความคิดของเธอนั้นถูกต้องกั่วกัวเป็นลูกสาวของจิเหยียนโจว ถ้าอย่างนั้นพี่สาวก็ไม่ได้หักหลังจิเหยียนโจว ตลอดหลายปีที่ผ่านมาจิเหยียนโจวเกลียดผิดคนแล้วในขณะที่เคซีย์รู้ทั้งรู้ว่ากั่วกัวเป็นลูกสาวของจิเหยียนโจว แต่นอกจากจะไม่ได้บอกจิเหยียนโจวล้ว ยังโกหกว่ากั่วกัวเป็นลูกสาวของเขาที่เคซีย์ทำแบบนี้ เพราะว่ารักพี่สาวมากเกินไป เลยอยากครอบครองลูกสาวที่พี่ของเธอทิ้งเอาไว้ หรือเพื่อจะแก้แค้นจิเหยียนโจวกันแน่?ขณะที่ซูหว่านกำลังคิดว่าเป้าหมายของเคซีย์คืออะไรนั้น จี้ซือหานก็ยกนิ้วเรียวขึ้นกวักเรียกบอดี้การ์ด"ข้อมูล"บอดี้การ์ดเข้าใจในทันที หมุนตัวออกจากวิลล่าไปอย่างรวดเร็ว เร็วเอกสารชุดนึงออกมาจากในรถแล้วยื่นไปตรงหน้าเขาจี้ซือหานยังไม่ได้รับมาทันที แต่ทอดสายตาลงมองซูหว่านแวบนึง บอดี้การ์ดก็เข้าใจในทันที แล้วยื่นเอกสารไปให้ซูหว่านด้วยความนอบน้อม"นายหญิง นี่เป็นข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับจิเหยียนโจวและชูยีครับ"ซูหว

"ไม่เจอกันนานเลยนะ เหยียนโจว"เคซีย์ถือช่อดอกเบญจมาศ นำบอดี้การ์ดกลุ่มนึง สาวเท้าขึ้นบันไดเดินเข้ามาหาจิเหยียนโจวช้าๆชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าหลุมศพ เพียงแค่เก็บรูปถ่ายในมือลงในกระเป๋าเสื้อสูทตำแหน่งที่อยู่ใกล้กับหัวใจ โดยไม่หันหน้าไปมองเคซีย์กับจิเหยียนโจวขัดแย้งกันมานานหลายปี ย่อมรู้อยู่แล้วว่าเขาเหยียดตัวเอง จึงไม่ได้ใส่ใจว่าเขาจะสนใจตัวเองหรือไม่เขายืดอกเดินไปข้างกายจิเหยียนโจว วางช่อดอกเบญมาศในมือลงหน้าป้ายหลุมศพ จากนั้นช้อนดวงตาขึ้นมองรูปถ่ายที่อยู่บนป้ายแวบนึง..."คุณซู?"มิน่าหลายปีมานี้ เขาหายังไงก็หาหลุมศพของชูยีไม่เจอ ที่แท้คนที่ "ตาย" ก็คือคุณซู ไม่ใช่ชูยีเพื่อครอบครองชูยีแล้ว จิเหยียนโจวละเอียดรอบคอบจริงๆ แต่แล้วยังไงล่ะ สุดท้ายชูยีก็หักหลังเขาอยู่ดี...เคซีย์ยกมุมปากเล็กน้อย แล้วพูดเสียงเรียบ "เหยียนโจว เวลาแปดเดือนครบแล้ว นายควรคืนกั่วกัวให้ฉันได้แล้ว"จิเหยียนโจวที่เงียบมาตลอด ทอดสายตาลงต่ำ ปรายตามองเคซีย์อย่างเย็นชา "คำสั่งเสียของเธอคืออะไร?"เคซีย์ยืดตัวตรง ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับจิเหยียนโจวที่หน้าหลุมศพ จ้องเนื้อที่รูปสี่เหลี่ยมสตุรัสบนพื้น แล้วเอ่ยด้วยควา

เคซีย์มองจิเหยียนโจวที่คุกเข่าลงตรงหน้าป้ายหลุมศพ สีหน้าเต็มไปด้วยความสำนึกผิด มุมปากก็ยกขึ้นยิ่มสง่า"เหยียนโจว เมื่อกี้ฉันพูดว่าชีวิตนี้ของนาย ต้องพ่ายแพ้ให้กับปากของตัวเอง นายยังไม่ยอมแพ้ ตอนนี้ยอมแล้วหรอ?"ถ้าไม่ใช่เพราะจิเหยียนโจวปากไม่ตรงกับใจ คิดว่าตัวเองนั้นแน่ว่าใครๆ จะเพิ่งมารู้ว่ากั่วกัวเป็นลูกสาวของเขาเอาป่านนี้หรอ?จิเหยียนโจวใช้อำนาจในฐานะคุณชายของตระกูลจิ วางท่าประหนึ่งตัวเองเป็นเทพเจ้า อยู่เหนือคนอื่น ทำเหมือนกับโลกทั้งใบนี้เป็นของเขาเคซีย์ที่ถูกขังไวในกรงตอนนั้น ก็คิดอยู่เหมือนกันนะ ทั้งที่เขาต่างหากที่เป็นลูกชายคนโตของตระกูลจิ ทำไมเขาถึงถูกขังเอาไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน ในขณะที่จิเหยียนโจวกลับเฉิดฉาย เหมือนดวงดาวที่ถูกห้อมล้อมเอาไว้ด้วยผู้คน หรือเพราะว่าแม่ของเขาเป็นหญิงโสเภณี?เคซีย์ในตอนเด็กไม่เข้าใจ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจเขาคิดว่าความผิดทั้งหมด มันเกิดจากที่จิเหยียนโจวเกิดขึ้นมา และแย่งทุกอย่างที่ควรเป็นของเขาไปถ้าไม่ใช่เพราะจิเหยียนโจว เขาจะถูกไล่ออกจากตระกูลจิ แล้วกลายเป็นคนเร่ร่อนได้ยังไง?เขายังจำได้ว่า สมัยตอนที่ยังเป็นคนเร่ร่อน เขาเกือบถูกตีจนตา

"กั่วกัวชอบอาแปลกของหนูมากเลย?""อื้อ"กั่วกัวพยักหน้าแรงๆโดยไม่ลังเลเคซีย์ยกมือขึ้นลูบปลายจมูกของกั่วกัว"ชอบก็ดีแล้ว"เคซีย์ปล่อยกั่วกัวลง แล้วพูดกับเธอว่า "กั่วกัวกับลุงบอดี้การ์ดไปเรียกคุณหมอมานะ"กั่วกัวได้ยินว่าปะปี๊จะให้ตัวเองไปเรียกคุณหมอมา ก็รีบขยับขาป้อมๆของเธอ วิ่งออกไปด้วยความดีใจจิเหยียนโจวจ้องแผ่นหลังที่วิ่งไปไกลของกั่วกัว หัวใจที่โหวงๆ ก็ค่อยๆผ่อนคลายลงทว่าเคซีย์กลับเดินมาตรงหน้าเขา ยืนอยู่เหนือกว่า และทำลายความหวังของเขาลง"นายคิดว่าฉันตั้งใจปล่อยกั่วกัว เพราะไม่อยากให้เธอเห็นเลือดสินะ?"เคซีย์ยกรองเท้าหนังขึ้น เหยียบลงบนบาดแผลของจิเหยียนโจว แล้วโน้มตัวลง"เหยียนโจว พอดูคลิปจบแล้ว ฉันค่อยพาแกกับกั่วกัวไปเล่นเกมเสี่ยงตายกัน"วิธีการของเคซีย์ จิเหยียนโจวเคยเห็นมาแล้ว แต่เขาไม่อยากให้กั่วกัวต้องพบเจอกับเรื่องแบบนี้ถึงยังไงซะกั่วกัวก็เรียกเคซีย์ว่าปะปี๊มาเกือบหกปี คิดว่าเคซีย์เป็นพ่อแท้ๆของตัวเองอย่างแท้จริงถ้าทำลายความเชื่อมั่นที่กั่วกัวมีต่อพ่อ เพราะความแค้นที่มีต่อเขาล่ะก็จิตใจในวัยเด็กของกั่วกัวไม่มีทางทนรับไหวแน่เขายอมให้กั่วกัวไม่เรียกเขาว่าพ่อ

ตอนนั้น เขาก็ถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ได้แต่มองดูผ่านหน้าต่างสูงจรดพื้น โดยที่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง!จิเหยียนโจวรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะเป็นบ้าไปแล้ว เขาพยายามขัดขืนจากการถูกมัดอย่างบ้าคลั่ง ทว่าไม่ว่ายังไงก็ดิ้นออกจากโซ่ที่ตรวนไว้ไม่หลุด!เขาจึงได้แต่ทิ้งร่างลงกับพนักเก้าอี้อย่างสิ้นหวัง ดวงตาแดงก่ำคู่นั้นจ้องชูยีที่กำลังร้องไห้จนเสียศูนย์เช่นเดียวกันผ่านหน้าจอ"เหยียนโจว ระหว่างฉันกับคุณ มีแต่ฉันที่เป็นฝ่ายไล่ตามคุณมาตลอด""ตั้งแต่อายุสิบสี่ ที่ฉันเริ่มชอบคุณ ฉันก็เอาแต่ตามตื๊อคุณไม่หยุด การกระทำของฉัน คงจะทำให้คุณทุกข์ใจมากสินะ""ตอนนี้ ฉันเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง คงจะอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว หลังจากที่ฉันจากไป ก็จะไม่มีใครตามตอแยคุณอีก...""ถ้าหาก ฉันก็แค่บอกว่าถ้าน่ะนะ ถ้าคุณยังนึกถึงฉันบ้าง ก็มาหาฉันที่หน้าหลุมฝังศพได้"ชูยีก้มหน้าลงมองไปยังมือที่กล้ามเนื้อฝ่อจนกลายเป็นสีเหลือง ยกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างโล่งอก"ฉันจำได้ว่า ครั้งแรกที่ได้จับมือคุณ ฉันก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อนนะ""ตอนนั้น ฉันนึกว่าคุณจะสะบัดฉันออกซะอีก แต่คุณไม่ได้ทำ ฉันถึงได้กล้าที่จะไล่ตามคุณ...""ฉันน่าจะรับวัฒนธรรมของฝรั่งมา