ซูหว่านลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ไม่ได้โทรศัพท์ออกไปเธอคิดว่าหากไม่สบายใจ การตัดสินใจอาจจะผิดพลาดได้ รอให้สงบสติแล้วค่อยว่าใหม่เถอะเธอจึงเก็บมือถือขึ้น คิดออกจากห้องหนังสือ จู่ๆ ก็มีชายร่างสูงหนึ่งเมตรเก้าสิบเซนโผล่พรวดเข้ามาอีกเขาสวมเสื้อโค้ทสีดำตัวใหญ่ ข้างในเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว ด้านหน้าไม่ได้ติดกระดุม จึงเผยให้เห็นแผงอกที่เซ็กซี่ถัดจากเสื้อเชิ้ตลงไป ภายใต้เข็มขัดหนังสีดำ เป็นกางเกงสแล็คทรงสลิม ห่อหุ้มขาเรียวยาวสองข้างไว้ชายหนุ่มยืนย้อนแสง ทำให้เห็นสีหน้าไม่ชัด แต่รู้ว่ามีไอเย็นชาออกจากร่างกาย ซึ่งทำให้อุณหภูมิในห้องลดลงไปอีกหลายองศาเสิ่นหนานอี้กำลังแกะเปลือกส้มสบายๆ อยู่ พร้อมอุ้มหมาน้อย 'พี่เสิ่น' อยู่ในมือ จู่ๆ เกิดอาการหนาวสั่นขึ้น"เอ๋ ทำไมรู้สึกอากาศเย็นขึ้นล่ะ"เสิ่นหนานอี้กอดพี่เสิ่นไว้แน่น คิดอาศัยไออุ่นจากน้องหมาหน่อยแต่พี่เสิ่นกลับโดดลงจากอ้อมแขนของเขา ขาสั้นดุ๊กดิ๊กพริบตาก็หนีเข้าห้องครัว หายวับไปในทันทีเสิ่นหนานอี้ประนามเจ้าหมาน้อย "ขออุ้มหน่อยก็ไม่ได้ ยังกล้ามาใช่แซ่เดียวกับฉันหน่อย มันไม่คู่ควร"หลังจากประนามเจ้าหมาน้อย จู่ๆ ก็มีเงามืดทาบลงมา สะท้อนลงที่ห
ซูหว่านเอียงหน้าเล็กน้อย พร้อมพูดเสียงหวาน "แล้วฉันต้องทำยังไง คุณจี้ถึงจะหายโกรธคะ?"คุณจี้ผู้ถือโตัว เชิดคางได้รูปขึ้น ทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ "คุณคิดเองแล้วกัน"ซูหว่านเห็นเขางอนจนยิ้ม และรู้สึกว่าคุณจี้ที่เป็นแบบนี้ ดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษเธอรู้สึกเอ็นดู จึงเป็นฝ่ายเอื้อมมือไปโอบคอของจี้ซือหานไว้พร้อมเขย่งปลายเท้า ยื่นหน้าขึ้นไปจูบที่ริมฝีปาก "แบบนี้พอใจหรือยัง?"จี้ซือหานยังคงหน้าตึง ลูกกระเดือกขยับเล็กน้อย ยืนอยู่ที่เดิมไม่กระดุกกระดิก "ไม่พอ"ซูหว่านปล่อยมือออกข้างหนึ่ง ลูบจากไหล่เขาผ่านลงไปข้างล่าง อ้อมหลังเอว จับที่หัวเข็มขัดและมือน้อยของเธอก็หยุดที่หัวเข็มขัดสีทองครู่หนึ่ง ค่อยๆ แกะมันออกขณะจะล้วงเข้าไปในชายเสื้อ กลับถูกเขาจับมือเอาไว้ "จะทำอะไร"ปลายเท้าที่เหยียบเต็ม ค่อยเขย่งขึ้นอีกครั้ง จนแนบไปที่ข้างหูเขา กระซิบแผ่วเบา "แล้วคุณคิดว่าอะไร?"พร้อมกับลมหายใจที่หอมกลิ่นดอกพุดซ้อนพรมอยู่ข้างหู ชายหนุ่มเกร็งหน้าท้อง แววตาหยิ่งยะโสค่อยอ่อนโยนลงบ้างนังปีศาจน้อยจี้ซือหานก้มหน้าจ้องมองนิ่ง เห็นริมฝีปากเผยอสีชมพูของเธอ ทันใดก็รู้สึกยอมแพ้นิ้วเรียวยาวเคลื่อนไปอยู่ที่เอวบา
ซูหว่านไม่คิดว่าจุดที่เขาให้ความสนใจ จะเป็นจิเหยียนโจว ก็อดรู้สึกอยากขำไม่ได้"คุณจี้ ทำไมคุณหึงได้กับทุกคนเลยล่ะ?"ชายหนุ่มบนโซฟา สีหน้ากำลังตึงเครียดนั้นไม่ได้คลายลงแม้แต่น้อย ในแววตาใสราวกับหิมะบริสุทธิ์ ยังปกคลุมไว้ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนเขาที่เอาแต่เงียบแบบนี้ ทำเอาซูหว่านที่นั่งอยู่ตรงข้าม ค่อยๆเก็บรอยยิ้มบริเวณมุมปากลง แล้วสำรวจเขาด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ"ฉันไม่เคยติดต่อกับจิเหยียนโจว เขาพูดแทรกขึ้นมาตอนที่ฉันโทรคุยกับจอร์จ เขาให้ฉันบอกเคซีย์ว่าเขาอยู่ที่สุสาน"เธอนึกว่าตัวเองอธิบายแจ่มชัดแล้ว ชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามจะมีสีหน้าดีขึ้นสักหน่อย แต่ที่ไหนได้กลับมัวหมองมากกว่าเดิมซูหว่านลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าจี้ซือหาน ยกมือขึ้นลูบใบหน้าคมสันของเขา"ซือหาน คุณเป็นอะไร?"เมื่อรู้สึกได้ถึงการสัมผัสที่ระมัดระวังของเธอ คิ้วเข้มของจี้ซือหานที่ขมวดแน่น ก็ค่อยๆคลายออก"หว่านหว่าน ฉันไม่ได้เป็นอะไร"พูดจบ เขาก็ยื่นนิ้วเรียวยาวดึงเธอให้นั่งลงข้างกาย แล้วหันข้างไปจ้องใบหน้าของเธอนิ่ง"หว่านหว่าน จิเหยียนโจวแยกออกไหมว่าเธอเป็นใคร?"ถ้าจิเหยียนโจวแยกไม่ออกว่าเธอเป็นใคร นั่นก็แปลว่าคนที่เขารัก
เมื่อซูหว่านเห็นรายงานผลตรวจ ก็ไม่ได้ตกใจมากนักเพราะเธอรู้สึกมาตั้งแต่แรกแล้วว่ากั่วกัวเป็นลูกของจิเหยียนโจวตอนนี้ผลตรวจโชว์ให้เห็นต่อหน้าเธออย่างแท้จริง ก็ยิ่งเป็นการพิสูจน์ว่าความคิดของเธอนั้นถูกต้องกั่วกัวเป็นลูกสาวของจิเหยียนโจว ถ้าอย่างนั้นพี่สาวก็ไม่ได้หักหลังจิเหยียนโจว ตลอดหลายปีที่ผ่านมาจิเหยียนโจวเกลียดผิดคนแล้วในขณะที่เคซีย์รู้ทั้งรู้ว่ากั่วกัวเป็นลูกสาวของจิเหยียนโจว แต่นอกจากจะไม่ได้บอกจิเหยียนโจวล้ว ยังโกหกว่ากั่วกัวเป็นลูกสาวของเขาที่เคซีย์ทำแบบนี้ เพราะว่ารักพี่สาวมากเกินไป เลยอยากครอบครองลูกสาวที่พี่ของเธอทิ้งเอาไว้ หรือเพื่อจะแก้แค้นจิเหยียนโจวกันแน่?ขณะที่ซูหว่านกำลังคิดว่าเป้าหมายของเคซีย์คืออะไรนั้น จี้ซือหานก็ยกนิ้วเรียวขึ้นกวักเรียกบอดี้การ์ด"ข้อมูล"บอดี้การ์ดเข้าใจในทันที หมุนตัวออกจากวิลล่าไปอย่างรวดเร็ว เร็วเอกสารชุดนึงออกมาจากในรถแล้วยื่นไปตรงหน้าเขาจี้ซือหานยังไม่ได้รับมาทันที แต่ทอดสายตาลงมองซูหว่านแวบนึง บอดี้การ์ดก็เข้าใจในทันที แล้วยื่นเอกสารไปให้ซูหว่านด้วยความนอบน้อม"นายหญิง นี่เป็นข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับจิเหยียนโจวและชูยีครับ"ซูหว
เธอจ้องใบหน้าหล่อเหลาไม่มีใครเทียบ ลังเลอยู่ชั่วอึดใจ สุดท้ายก็เป็นฝ่ายแขนไปโอบรอบคอของเขาอย่างเอาใจ"ซือหาน ฉันโทรหาจิเหยียนโจวได้ไหม?""ไม่ได้"เมื่อถูกชายหนุ่มปฏิเสธอย่างไร้เยื้อใย หน้าเล็กๆของซูหว่านก็งอลงทันที "ทำไมล่ะ?"ชายหนุ่มใช้มือข้างนึงจับคางของเธอขึ้น แล้วพูดอย่างผู้กุมอำนาจ "ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ห้ามเจอจิเหยียนโจว ห้ามพูดคุยกับเขา ห้ามติดต่อ"งั้นเธอจะบอกจิเหยียนโจวยังไงว่าพี่สาวไม่เคยหักหลังเขา ไหนจะกั่วกัวที่เป็นลูกสาวแท้ๆของเขาอีก?ขณะที่หน้าเล็กๆของเธอนิ่วเข้าหากัน ชายหนุ่มก็ยื่นนิ้วเรียวไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดโทรออกหาใครบางคนซูหว่านมองเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอแวบนึง สลับกับเบอร์ที่อยู่ในข้อมูล เมื่อเห็นว่าตรงกัน มุมปากก็ยกยิ้มช้าๆเขายอมโทรไปหาจิเหยียนโจวซะเอง ดีกว่ายอมให้เธอโทร ผู้ชายคนนี้ขี้หึงตัวโตเลยจริงๆจี้ซือหานโทรออกไปสองครัง อีกฝ่ายก็ไม่รับ จึงขี้เกียจจะโทรไปอีกรอบ เขาแปลงข้อมูลทั้งสองฉบับเป็นข้อความส่งให้จิเหยียนโจวจากนั้นวางโทรศัพท์ลง ช้อนดวงตาขึ้นมองซูหว่าน "ส่งข้อมูลให้เขาแล้ว หลังจากนี้เรื่องอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับจิเหยียนโจว ไม่อนุญาตให้เธอย
"ไม่เจอกันนานเลยนะ เหยียนโจว"เคซีย์ถือช่อดอกเบญจมาศ นำบอดี้การ์ดกลุ่มนึง สาวเท้าขึ้นบันไดเดินเข้ามาหาจิเหยียนโจวช้าๆชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าหลุมศพ เพียงแค่เก็บรูปถ่ายในมือลงในกระเป๋าเสื้อสูทตำแหน่งที่อยู่ใกล้กับหัวใจ โดยไม่หันหน้าไปมองเคซีย์กับจิเหยียนโจวขัดแย้งกันมานานหลายปี ย่อมรู้อยู่แล้วว่าเขาเหยียดตัวเอง จึงไม่ได้ใส่ใจว่าเขาจะสนใจตัวเองหรือไม่เขายืดอกเดินไปข้างกายจิเหยียนโจว วางช่อดอกเบญมาศในมือลงหน้าป้ายหลุมศพ จากนั้นช้อนดวงตาขึ้นมองรูปถ่ายที่อยู่บนป้ายแวบนึง..."คุณซู?"มิน่าหลายปีมานี้ เขาหายังไงก็หาหลุมศพของชูยีไม่เจอ ที่แท้คนที่ "ตาย" ก็คือคุณซู ไม่ใช่ชูยีเพื่อครอบครองชูยีแล้ว จิเหยียนโจวละเอียดรอบคอบจริงๆ แต่แล้วยังไงล่ะ สุดท้ายชูยีก็หักหลังเขาอยู่ดี...เคซีย์ยกมุมปากเล็กน้อย แล้วพูดเสียงเรียบ "เหยียนโจว เวลาแปดเดือนครบแล้ว นายควรคืนกั่วกัวให้ฉันได้แล้ว"จิเหยียนโจวที่เงียบมาตลอด ทอดสายตาลงต่ำ ปรายตามองเคซีย์อย่างเย็นชา "คำสั่งเสียของเธอคืออะไร?"เคซีย์ยืดตัวตรง ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับจิเหยียนโจวที่หน้าหลุมศพ จ้องเนื้อที่รูปสี่เหลี่ยมสตุรัสบนพื้น แล้วเอ่ยด้วยควา
เคซีย์หยิบปืนที่เหน็บไว้ช่วงเอว ออกมาควงเล่นในมือ"เหยียนโจว นายคงยอมเสียกั่วกัวไปไม่ได้เด็ดขาดใช่ไหม?"จิเหยียนโจวช้อนดวงตาสุดลึกล้ำขึ้นจ้องเคซีย์นิ่ง"แกให้ฉันอยู่กับกั่วกัวแปดเดือน ก็เพื่อมาเดิมพันว่าฉันยอมหรือไม่ยอมเสียกั่วกัว?"เขาเดาเป้าหมายของเคซีย์ได้แล้ว แต่กลับเดาไม่ได้ว่าเขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร?เอาชีวิตของลูกสาวตัวเองมาข่มขู่เขา ถ้าไม่ใช่เพราะจิตไม่ปกติ สมองก็ต้องไม่ปกติ!เห็นได้ชัดว่าเคซีย์ไม่ได้คิดแบบนั้น ตรงกันข้ามเขามองจิเหยียนโจว แล้วยิ้มอย่างผู้กุมชัยชนะ"เหยียนโจว นายรู้ว่าฉันต้องการชีวิตของนายมานานหลายปีแล้วสินะ?"จิเหยียนโจวกรอกตา"แกฆ่าฉันไม่ได้อยู่แล้ว"ถ้าฆ่าเขา ทั้งตระกูลจิจะต้องส่งเคซีย์ไปนรกแน่นอนเคซีย์หัวเราะ พร้อมกับยิงปืนบนฟ้า"แน่นอนว่าฉันฆ่านายไม่ได้ แต่ลูกสาวของนายกับคลิปที่ชูยีทิ้งเอาไว้ จะฆ่านายได้แน่"ดวงตาที่มืดดำสนิทจนไม่เห็นแสงของจิเหยียนโจว เคลื่อนไปยังเคซีย์ช้าๆ"แกหมายความว่ายังไง?"หลังจากที่เคซีย์ยิงปืนขึ้นฟ้าหนึ่งนัด นิ้วก็ขยับไปยังตำแหย่งไกปืน จากนั้นช้อนดวงตาขึ้นมองจิเหยียนโจว"ก่อนหน้านี้ฉันนึกว่านายรักชูยีมาก คิดว่าพอเธอต
เคซีย์มองจิเหยียนโจวที่คุกเข่าลงตรงหน้าป้ายหลุมศพ สีหน้าเต็มไปด้วยความสำนึกผิด มุมปากก็ยกขึ้นยิ่มสง่า"เหยียนโจว เมื่อกี้ฉันพูดว่าชีวิตนี้ของนาย ต้องพ่ายแพ้ให้กับปากของตัวเอง นายยังไม่ยอมแพ้ ตอนนี้ยอมแล้วหรอ?"ถ้าไม่ใช่เพราะจิเหยียนโจวปากไม่ตรงกับใจ คิดว่าตัวเองนั้นแน่ว่าใครๆ จะเพิ่งมารู้ว่ากั่วกัวเป็นลูกสาวของเขาเอาป่านนี้หรอ?จิเหยียนโจวใช้อำนาจในฐานะคุณชายของตระกูลจิ วางท่าประหนึ่งตัวเองเป็นเทพเจ้า อยู่เหนือคนอื่น ทำเหมือนกับโลกทั้งใบนี้เป็นของเขาเคซีย์ที่ถูกขังไวในกรงตอนนั้น ก็คิดอยู่เหมือนกันนะ ทั้งที่เขาต่างหากที่เป็นลูกชายคนโตของตระกูลจิ ทำไมเขาถึงถูกขังเอาไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน ในขณะที่จิเหยียนโจวกลับเฉิดฉาย เหมือนดวงดาวที่ถูกห้อมล้อมเอาไว้ด้วยผู้คน หรือเพราะว่าแม่ของเขาเป็นหญิงโสเภณี?เคซีย์ในตอนเด็กไม่เข้าใจ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจเขาคิดว่าความผิดทั้งหมด มันเกิดจากที่จิเหยียนโจวเกิดขึ้นมา และแย่งทุกอย่างที่ควรเป็นของเขาไปถ้าไม่ใช่เพราะจิเหยียนโจว เขาจะถูกไล่ออกจากตระกูลจิ แล้วกลายเป็นคนเร่ร่อนได้ยังไง?เขายังจำได้ว่า สมัยตอนที่ยังเป็นคนเร่ร่อน เขาเกือบถูกตีจนตา