แชร์

638

ซูหว่านสุดจะกลั้นน้ำตา จนไหลพรั่งพรูออกมา

ที่แท้เด็กน้อยไร้เดียงสาผู้นี้ รู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว

กั่วกัวดูในจอเห็นน้าเล็กร้องไห้ จึงรีบเอามือถือจ่อหน้า พร้อมส่งเสียงจุ๊บๆ ไปหลายคำ

"น้าเล็กไม่ร้องไห้ กั่วกัวจะไม่พูดเหลวไหลอีกแล้วน่ะคะ"

ซูหว่านเห็นกั่วกัวอายุยังน้อย แต่รู้จักห่วงใยความรู้สึกคนอื่น ก็ยิ่งรู้สึกปวดใจ

เธอเองก็ไร้พ่อขาดแม่ จนกลายเป็นเด็กที่โลกส่วนตัวสูง อ่อนไหวง่าย และแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากกว่าตัวเองเสมอ

ไม่นึกว่ากั่วกัวก็เหมือนเธอ อายุยังน้อย แต่รู้จักสังเกตสีหน้าคนอื่น แถมยังใส่ใจคนอื่นอีกต่างหาก

ซูหว่านนึกถึงว่าอีกหน่อยกั่วกัวโตขึ้น คงจะกลายเป็นคนช่างคิดเหมือนตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลอีก

"กั่วกัว หนูไม่ต้องกลัวมากหรอกนะ อยู่กับน้าเล็ก หนูอยากพูดอะไรก็พูด ไม่ต้องกลัวโน่นกลัวนี่"

กั่วกัวคล้ายจะเข้าใจ ใบหน้ากลมแป้นพยักหน้าเบาๆ "งั้นน้าเล็กก็อย่าร้องไห้ ได้ไหมคะ"

ซูหว่านตอบกลับว่า 'ได้' พลางเอานิ้วมือปาดน้ำตาออกไป "กั่วกัว ตอนนี้พวกหนูพักอยู่ที่ไหน?"

กั่วกัวถือโทรศัพท์ แล้วหมุนไปรอบทิศ หันหน้าจอไปทางบ้านที่อยู่ใต้สุสานลงไป "เราอยู่บ้านนั้นน่ะค่ะ"

คุณอาแปลกก
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status