บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 451 - บทที่ 460

ซูหว่านเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองใบหน้าขาวซีดของเขาแล้วอ้าปาก"คุณไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ..."ตอนอยู่ที่วอชิงตันเขาก็เคยบอกว่าปวดหัว แต่ครั้งนี้แค่ถูกเธอผลักออกก็เป็นลมล้มพับไป ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา"ไม่มีอะไรสําคัญไปกว่าคุณ"จี้ซือหานอุ้มซูหว่านขึ้นมา ให้เธอนั่งบนตักของเขา แล้วเอนศีรษะลงบนโซฟาอย่างเบามือ แหงนหน้ามองเธอเธออยู่ด้านบน เขาอยู่ด้านล่าง ท่าทางคลุมเครือมาก ซูหว่านดิ้นรนจะลงจากขาของเขา แต่กลับถูกเขากดเอวไว้ไม่ให้เธอขยับ"หว่านหว่าน อยู่เฉย ๆ..."ซูหว่านรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติที่ใต้ร่างเขา จึงหยุดเคลื่อนไหวและจ้องมองเขาชายคนนั้นกดเอวของเธอ หลังจากควบคุมปัจจัยกระสับกระส่ายในร่างกายแล้ว เขาก็เริ่มริมฝีปากบาง ๆ เบา ๆ"หว่านหว่าน ที่จริงคุณเย่ไม่ใช่ตัวตนปลอม แต่เป็นอีกตัวตนหนึ่งของฉัน...""ตอนที่ฉันอายุเจ็ดขวบ คุณเจียงได้ก่อตั้งองค์กรที่มีชื่อรหัสว่าเอสสําหรับฉัน""องค์กรนี้กระจายอยู่ทั่วโลก ล้วนเป็นสมาชิกของตระกูลใหญ่ ส่วนฉันก็เป็นผู้นําของพวกเขา"ซูหว่านยังคิดว่าคุณเย่เป็นเพียงชื่อจําลองของเขาเท่านั้น แต่นึกไม่ถึงว่าจะมีอีกฐานะหนึ่งไม่แปลกใจที่เขาสามารถเข้าและอ

จูบของเขา เบามาก เพียงแค่แตะสัมผัสเบาๆ แล้วก็ผละออกปลายนิ้วซีดขาวลูบไล้ไปตามเส้นผม สัมผัสเบาๆ ที่ประคองใบหน้าของเธออยู่ เย็นเฉียบซูหว่านมองไปที่นิ้วมือที่กำลังลูบสัมผัสไปตามดวงหน้าของเธอ จากนั้นก็เบือนหน้าหนีเพื่อหลบเลี่ยงการสัมผัสจากเขาการกระทำเพียงเล็กน้อยนั้น เป็นเหมือนคลื่นแรงที่ซัดโหมกระหน่ำลงในใจของชายหนุ่ม ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดในทันทีดวงตาสองชั้นเรียวคมคู่นั้น ค่อยๆ ส่อประกายความเจ็บปวดขึ้นมา หยาดน้ำตาค่อยๆ เอ่อคลอ ราวกับเปียกชุ่มไปด้วยรอยเลือด"คุณ...ไม่ยินดีแล้วเหรอ?"เขารู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ก็ยังคงถามออกไป"อื้ม..."ซูหว่านพยักหน้า ความสับสนน้อยๆ ในดวงตาค่อยๆ กลับมาสดใสชัดเจนคำตอบของเธอ เป็นเหมือนกับหินก้อนน้อยๆ ที่ทลายปราการความเชื่อมั่นสุดท้ายของเขาลง ราวกับเขาใกล้จะหมดสิ้นลมหายใจ มันรู้สึกไร้เรี่ยวแรงอย่างมาก"ทำไม..."ทำไมทั้งๆ ที่เขาก็อธิบายกับเธอชัดเจนไปหมดแล้ว แต่เธอก็ยังคงไม่ยอมอยู่กับเขาอีกทำไมทั้งๆ ที่พยายามเต็มที่ อยากจะคว้าตัวเธอเอาไว้ แต่ไม่ว่าทำยังไงก็คว้าเอาไว้ไม่ได้คำขอตลอดทั้งชีวิตของเขา มีแค่เรื่องเธอเรื่องเดียวเท่านั้น ทำไมถึงไม่ได้มาสักท

จี้ซือหานจ้องมองไปที่ซูหว่าน หลังจากมองอยู่เงียบๆ ไปสักพัก ก็พูดกับเธอว่า "หว่านหว่าน ผมไม่เคยสนใจเรื่องชาติกำเนิดของคุณเลย ผมรักแค่คุณ แค่ที่ตัวคุณ ไม่ว่าคุณจะมีฐานะยังไง ไม่ว่าความรู้ความสามารถคุณจะมีเท่าไร ขอแค่เป็นคุณก็เพียงพอแล้ว..."เพราะแบบนี้ เขาเลยไม่เคยคิดถึงเรื่องปัญหาพวกนี้มาก่อน ก็เลยคิดไม่ถึงว่า ในใจของซูหว่านจะมีไม้บรรทัดมาวัดเรื่องพวกนี้ตลอดไม้บรรทัดยาวด้ามนั้น มันคอยวัดระยะห่างระหว่างพวกเขาอยู่เสมอ แต่สำหรับเขาแล้ว เรื่องพวกนี้ไม่ถือเป็นอุปสรรคอะไรเลยเขายกนิ้วเรียวยาวขึ้น ลูบไปที่ใบหน้าของซูหว่าน แล้วพูดกับเธออย่างลึกซึ้งว่า "ทุกอย่างที่ผมมีก็คือของคุณ ขอเพียงคุณยินดี ผมสามารถให้คุณได้หมดทุกอย่างเลยในตอนนี้..."เมื่อซูหว่านได้ยินอย่างนั้น ก็ยิ้มให้เขาแต่ไม่ได้พูดอะไรเขาสามารถให้เธอได้ทุกอย่าง แต่ให้สมบัติทางความรู้สึกกับเธอไม่ได้สมบัติเกี่ยวกับการรู้จักตนเองนั้น มีเพียงแค่ต้องพึ่งตัวเองเท่านั้นถึงจะได้มา จี้ซือหานไม่มีทางเข้าใจหรอกเมื่อชายหนุ่มเห็นรอยยิ้มอย่างจนใจของเธอ ก็กอดเธอไว้ แล้วพลิกตัวกดเธอลงไปบนโซฟา"ซูหว่าน ต่อไปผมจะให้ความรู้สึกปลอดภัยกับคุณ และ

หลังจากที่จี้ซือหานสั่งงานจบก็วางมือถือลง แล้วฝืนร่างกายตัวเองเดินไปที่ห้องหนังสือเขาหยิบเอามือถืออีกเครื่องที่ไว้สำหรับติดต่อกับคนในองค์กร แล้วส่งข้อความไปให้กับอาเจ๋อหลังจากที่อาเจ๋อผลักหนิงหว่านเข้าไปในห้องใต้ดินแล้วก็ถอดหน้ากากออก หยิบเอามือถือที่กำลังสั่นขึ้นมามองดูแล้วตอบกลับอย่างรวดเร็ว [จับมาแล้ว]จากนั้นก็ส่งตำแหน่งให้กับจี้ซือหาน ชายหนุ่มมองดูอย่างไม่ใส่ใจจากนั้นก็ปิดเครื่อง ยกกาแฟเข้มๆ บนโต๊ะขึ้นมาดื่มเข้าไปจนหมดเขาใส่ถุงมือสีดำ หยิบหน้ากากขึ้นมาแล้วเดินออกประตูไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเดินไปทางลิฟท์ก็เหมือนจะได้ยินเสียงของเสิ่นหนานอี้ดังเข้ามา"ไอ้พวกโง่ ไม่ทุบตีฉัน ไม่ต่อว่าฉัน ทำเป็นแค่แบกฉันขึ้นลงบันได ทำอยู่อย่างนี้วนไป คิดจะทำอะไรกันแน่?!"ชายร่างใหญ่แข็งแรงสี่คน แบ่งกันจับแขนขาเขา แล้วก็เที่ยวแบกขึ้นลงบันได จนเขาตาลาย ปวดหัวไปหมดแล้ว!เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก มองเห็นชายตัวสูงใหญ่ที่แผ่ซ่านไอเย็นออกมาทั่วร่าง พวกบอดี้การ์ดก็หยุดการกลั่นแกล้งเสิ่นหนานอี้ แล้วทิ้งเขาลงไปกับพื้น"ปึก" เสิ่นหนานอี้ถูกกระแทกลงบนพื้นอย่างแรงจนตาลายไปหมด...ในขณะที่กำลังตาลายหาทิศทางไม่เ

ผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังก็ยังคงไม่ได้ตอบคำถามของเธอเหมือนเดิม ราวกับไม่อยากจะสนทนากับเธอมากจริงๆ เพียงแค่มาดูจุดจบของเธอก็เท่านั้นหนิงหว่านมองดูเขาที่เย็นชาแบบนี้ ความโกรธแค้นในดวงตาหายไป แล้วน้ำตาก็อดที่จะไหลรินลงมาไม่ได้"ซือหาน ขอให้เห็นแก่ที่ฉันเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กของคุณ อีกทั้งยังรักคุณมาตั้งนานหลายปี ตอบฉันมาสักครั้งเถอะ..."จี้ซือหานเบนหน้าไปเล็กน้อย ใช้สายตาเย็นชามองประเมินหนิงหว่านตั้งแต่หัวจรดเท้า"ผมไม่เคยคิดว่าเธอหน้าตาคล้ายคุณตรงไหน ถ้าหากว่าคุณเข้าใจผิด เช่นนั้นก็ทำลายใบหน้าที่คล้ายเธอไปซะเถอะ"เพื่อพูดประโยคนี้ไป น้ำตาของหนิงหว่านก็หยุดไหลทันที เบิกตาโพลง จ้องมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่ออีกครั้ง"คุณ..."ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรก็ถูกคนใส่หน้ากากสองคนกดไว้กับพื้นแล้วจากนั้นมีดเล็กๆ เล่มหนึ่งก็กรีดเป็นเลขบวกลงไปบนใบหน้าของเธออย่างโหดร้ายความรู้สึกเย็นๆ ของปลายมีดที่กรีดเปิดลงไปบนผิวหนัง ทำให้หนิงหว่านรู้สึกเจ็บปวดจนต้องกรีดร้องออกมา"อ๊าาา หน้าฉัน!"พ่อของเธอเคยบอกว่า เธอมีใบหน้าที่งดงามที่สุดในบรรดาพี่น้องทุกคน และก็เป็นสิ่งที่เธอรู้สึกภาพภูมิใจที