บทที่ 460

ผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังก็ยังคงไม่ได้ตอบคำถามของเธอเหมือนเดิม ราวกับไม่อยากจะสนทนากับเธอมากจริงๆ เพียงแค่มาดูจุดจบของเธอก็เท่านั้น

หนิงหว่านมองดูเขาที่เย็นชาแบบนี้ ความโกรธแค้นในดวงตาหายไป แล้วน้ำตาก็อดที่จะไหลรินลงมาไม่ได้

"ซือหาน ขอให้เห็นแก่ที่ฉันเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กของคุณ อีกทั้งยังรักคุณมาตั้งนานหลายปี ตอบฉันมาสักครั้งเถอะ..."

จี้ซือหานเบนหน้าไปเล็กน้อย ใช้สายตาเย็นชามองประเมินหนิงหว่านตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ผมไม่เคยคิดว่าเธอหน้าตาคล้ายคุณตรงไหน ถ้าหากว่าคุณเข้าใจผิด เช่นนั้นก็ทำลายใบหน้าที่คล้ายเธอไปซะเถอะ"

เพื่อพูดประโยคนี้ไป น้ำตาของหนิงหว่านก็หยุดไหลทันที เบิกตาโพลง จ้องมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่ออีกครั้ง

"คุณ..."

ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรก็ถูกคนใส่หน้ากากสองคนกดไว้กับพื้นแล้ว

จากนั้นมีดเล็กๆ เล่มหนึ่งก็กรีดเป็นเลขบวกลงไปบนใบหน้าของเธออย่างโหดร้าย

ความรู้สึกเย็นๆ ของปลายมีดที่กรีดเปิดลงไปบนผิวหนัง ทำให้หนิงหว่านรู้สึกเจ็บปวดจนต้องกรีดร้องออกมา

"อ๊าาา หน้าฉัน!"

พ่อของเธอเคยบอกว่า เธอมีใบหน้าที่งดงามที่สุดในบรรดาพี่น้องทุกคน และก็เป็นสิ่งที่เธอรู้สึกภาพภูมิใจที