บทที่ 456

จี้ซือหานจ้องมองไปที่ซูหว่าน หลังจากมองอยู่เงียบๆ ไปสักพัก ก็พูดกับเธอว่า "หว่านหว่าน ผมไม่เคยสนใจเรื่องชาติกำเนิดของคุณเลย ผมรักแค่คุณ แค่ที่ตัวคุณ ไม่ว่าคุณจะมีฐานะยังไง ไม่ว่าความรู้ความสามารถคุณจะมีเท่าไร ขอแค่เป็นคุณก็เพียงพอแล้ว..."

เพราะแบบนี้ เขาเลยไม่เคยคิดถึงเรื่องปัญหาพวกนี้มาก่อน ก็เลยคิดไม่ถึงว่า ในใจของซูหว่านจะมีไม้บรรทัดมาวัดเรื่องพวกนี้ตลอด

ไม้บรรทัดยาวด้ามนั้น มันคอยวัดระยะห่างระหว่างพวกเขาอยู่เสมอ แต่สำหรับเขาแล้ว เรื่องพวกนี้ไม่ถือเป็นอุปสรรคอะไรเลย

เขายกนิ้วเรียวยาวขึ้น ลูบไปที่ใบหน้าของซูหว่าน แล้วพูดกับเธออย่างลึกซึ้งว่า "ทุกอย่างที่ผมมีก็คือของคุณ ขอเพียงคุณยินดี ผมสามารถให้คุณได้หมดทุกอย่างเลยในตอนนี้..."

เมื่อซูหว่านได้ยินอย่างนั้น ก็ยิ้มให้เขาแต่ไม่ได้พูดอะไร

เขาสามารถให้เธอได้ทุกอย่าง แต่ให้สมบัติทางความรู้สึกกับเธอไม่ได้

สมบัติเกี่ยวกับการรู้จักตนเองนั้น มีเพียงแค่ต้องพึ่งตัวเองเท่านั้นถึงจะได้มา จี้ซือหานไม่มีทางเข้าใจหรอก

เมื่อชายหนุ่มเห็นรอยยิ้มอย่างจนใจของเธอ ก็กอดเธอไว้ แล้วพลิกตัวกดเธอลงไปบนโซฟา

"ซูหว่าน ต่อไปผมจะให้ความรู้สึกปลอดภัยกับคุณ และ