บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 471 - บทที่ 480

คำว่า "อ้อ" ที่แฝงความนัย ทำให้ซูหว่านกระอักกระอ่วนขั้นสุดยังไม่ทันจะได้แก้ตัว อลันก็เอ่ยคำที่น่าอายกว่านั้นออกมา"หว่านหว่าน เธอไม่ต้องห่วง ร่างกายของประธานจี้ยังแข็งแรงกำยำมาก ไม่กระทบต่อการมีลูกของพวกเธอสักนิด"ซูหว่าน "..."เธอเป็นห่วงเรื่องลูกหรือไง?เธอเธอเธอ...ซูหว่านช้อนสายตาขึ้นมองจี้ซือหานที่ต้อนเธอจนมุม พอเห็นสีหน้าแข็งทื่อของเขา คำพูดที่อยากจะโต้ตอบเขา จู่ๆก็ถูกกลืนลงไปจี้ซือหานตัดสาย คืนโทรศัพท์ให้เธอ จากนั้นยกมือขึ้นลูบผมของเธอ จากนั้นปล่อยเธอออก แล้วนั่งตัวตรงเขาไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น สตาร์ทรถเงียบๆ แล้วขับไปยังวิลล่าของซานซาน...บรรยากาศที่คลุมเครือในรถจางหายไป มีแต่ความอ้างว้างบนใบหน้าของชายหนุ่ม ที่ทําให้พื้นแคบๆ เต็มไปด้วยความเศร้าโศกหางตาของซูหว่านลอบสังเกตเขา มองไปได้แค่แวบเดียว ชายหนุ่มก็คลายมือจากพวงมาลัยมาจับมือเธอไว้นิ้วเรียวยาว ลอดผ่านฝ่ามือของเธอประสานนิ้วทั้งสิบเข้ากับเธออีกครั้งน้ำหนักที่จับไว้ไม่ปล่อย ทำให้ซูหว่านหันข้างไปมองเขาที่ขับรถด้วยมือเดียว"คุณ...""หว่านหว่าน เธอจะต้องมีลูกแน่ ต้องมีแน่"ตอนที่เขาพูดประโยคนั้น ไม่กล้าเข้าใกล้

ตอนนี้เธอมีเงินจากโปรเจคองค์การนาซ่า ทรัพย์สินประมาณห้าสิบล้าน มากพอที่จะคืนน้ำใจของอาจารย์เสิ่น...หลายเดือนที่ผ่านมา ถ้าไม่ใช่การชี้แนะที่ "ใส่ใจ" และ "คมคาย" ของเขา เธอก็คงเติบโตขึ้นมาไม่เร็วขนาดนี้ทำเรื่องเหล่านี้เสร็จ ซูหว่านเปิดคอมพิวเตอร์ เปิดซอฟแวร์ที่เกี่ยวข้องกับการก่อสร้าง และวิดีโอเรียนรู้ด้วยตัวเอง...เธอแจ้งเกิดมาจากการออกแบบ ซอฟแวร์พวกนี้ล้วนเคยเรียนมาแล้ว ตอนนี้แค่ทบทวนสองสามรอบ ก็น่าจะจำได้ตอนนี้เธอเร่งการก่อสร้างโปรเจค ออกภาพร่างได้แค่ใบเดียว ต่อไปเมื่อทำโปรเจคของพี่สาวเสร็จแล้ว เธอต้องรับโปรเจคต่อแน่นอนถ้างั้นก็มีแต่ต้องทำเองทุกขั้นตอน ตั้งแต่แบบร่างไปจนถึงรูปเอฟเฟ็ก ถึงจะเรียนรู้ทุกขั้นตอนได้อย่างรวดเร็วและแจ่มแจ้งเธอรู้จนถึงห้าทุ่ม เพื่อรักษาดวงตา เธอปิดคอมตรงเวลา ลุกขึ้นกลับไปพักผ่อนที่ห้องนอนพระอาทิตย์ขึ้นยามฟ้าสาง โทรศัพท์ที่วางอยู่โต๊ะหัวเตียงก็สั่นเล็กน้อย ทำให้ซูหว่านที่กำลังหลับสบายสะดุ้งตื่นเธอคว้าโทรศัพท์ แล้วดูข้อความที่ "คุณเย่" ส่งมาอย่างสะลึมสะลือ[หว่านหว่าน ตื่นหรือยัง?]ซูหว่านที่มุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม พลิกตัวตะแคงพิมพ์ข้อความ[ตื่นแล้

เขาพาซูหว่านมายังแผนกขายอัญมณี แล้วก็ถามเพียงว่า "มีอันไหนที่ถูกใจไหม"หลังจากได้รับคำปฏิเสธ เขาก็ไม่ได้ถามอะไรอีก แต่บอกให้พนักงานขายส่งอัญมณีดีไซน์ใหม่ล่าสุดไปให้ที่คฤหาสน์แทนหลังจากที่พนักงานขายมองไปที่ซูหว่านอย่างอิจฉาแล้วก็ตอบกลับอย่างเคารพว่า "ได้ค่ะ ประธานจี้..."ซูหว่านที่ถูกจี้ซือหานเดินจูงมือออกจากแผนกขายอัญมณี มองตามแผ่นหลังเขาไปอย่างอึ้งๆให้รถ ให้ดอกไม้ ให้เครื่องประดับ ต่อไปคงไม่ได้จะให้เสื้อผ้าเธออีกหรอกนะ?และก็เป็นอย่างที่ซูหว่านคิด จี้ซือหานพาเธอเดินไปยังโซนสำหรับสั่งตัดชุดหรู ครั้งนี้เขาเหมาทั้งหมดโดยไม่ถามอะไรสักคำเมื่อเห็นพนักงานร้านกำลังวุ่นวายกับการช่วยเอาเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋าใส่กล่องให้กับเธอ ซูหว่านก็ได้แต่เอามือกุมหัวเธอก้มหน้าลงมองไปยังชายหนุ่มที่กำลังนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งช่วยเธอลองรองเท้าแก้วอยู่ "คุณไปเรียนรู้วิธีการพวกนี้มาจากไหนเนี่ย?"เธอคิดว่าจากนิสัยและการกระทำที่ผ่านมาของจี้ซือหานแล้ว เขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่ คงจะต้องมีคนคอยช่วยสอนวิธีการบ้าบอนี้ให้เขาอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอนนิ้วมือที่กำลังจับรองเท้าแก้วอยู่ของจี้ซือหานชะงักไปเล็กน

เมื่อซูหว่านได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่กลับพยักหน้า "ได้..."เมื่อเห็นว่าเธอตกลง มุมปากของจี้ซือหานก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆเขาเปิดกล้องขึ้นมาใหม่ ยื่นแขนยาวๆ ของตัวเองออกไปคว้าเอวของซูหว่านเข้ามาก่อนที่จะกดปุ่มถ่ายรูป จี้ซือหานก็แอบหยิกผู้หญิงในอ้อมแขนของตัวเองเบาๆพอซูหว่านเจ็บก็เงยหน้าขึ้นมามองไปยังชายหนุ่มข้างตัวโดยสัญชาตญาณริมฝีปากแดงเผยอออกน้อยๆ ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรก็เห็นเขาก้มหัวจูบเธอลงมาแล้วและในเวลาเดียวกัน นิ้วมือเรียวยาวก็กดปุ่มถ่ายรูป...ซูหว่านเข้าใจว่าเขาต้องการถ่ายรูปคู่ แต่คิดไม่ถึงว่าเป็นรูปคู่แบบนี้เมื่อเห็นเขาเก็บมือถือกลับมา ก็รีบเขย่งเท้าชะโงกหน้าไปดูทางหน้าจอทันที...ก็เห็นภาพเธอเงยหน้า เขาก้มหน้า ทั้งสองคนจูบกันอย่างหวานซึ้งท่ามกลางท้องฟ้าสีคราม แก้มก็แดงขึ้นในทันที"รีบลบเลย ถ่ายใหม่อีกรูปหนึ่ง..."หลังจากที่จี้ซือหานคว้านิ้วมือที่คิดแต่จะลบรูปนั้นไว้ได้ ก็รีบเก็บมือถือทันที"หว่านหว่าน ผมพาคุณไปทานอาหารนะ"เขากำมือของเธอเอาไว้แน่น จูงมือเธอเดินไปทางโซนพักผ่อน แต่ซูหว่านกลับเอาแต่จ้องไปที่กระเป๋าเสื้อสูทของเขาอีกเดี๋ยวตอนกินข้าว หากว่าเข

ความเย็นจากการถูกไวน์แดงสาดลงบนใบหน้า ทำให้ซานซานหลับตาลงโดยสัญชาตญาณ ใบหน้าเชิดๆ ที่ไม่เคยก้มลงก็หดตามไปด้วยเธอค่อยๆ หลุบสายตาลง ดูอับจนหนทาง เธอในตอนนี้ ดูโดดเดี่ยวน่าสงสาร เหมือนกับเด็กน้อยที่ไม่มีคนช่วยเหลือเมื่อเห็นซานซานที่เป็นคนเด็ดเดี่ยวมั่นใจมาตลอด แสดงสีหน้าโดดเดี่ยวอ้างว้างแบบนี้ หัวใจของจี้เหลียงชวนก็กระตุก จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา...เขารีบเอามือที่โอบเอวของอันเหยียนอยู่ออก อยากจะเอื้อมไปหยิบกระดาษบนโต๊ะ ก็เห็นซานซานยื่นมือเรียวขาวของเธอออกไปก่อนเขาแล้วหลังจากที่เธอดึงกระดาษออกมาหลายแผ่น เช็ดไวน์แดงบนใบหน้าของเธอจนแห้งดีแล้ว ก็ค่อยๆ ลุกขึ้น เชิดหน้า...สายตาของเธอมองเลยอันเหยียนไปยังจี้เหลียงชวนอย่างเย็นชา "นายน้อยที่เจ็ดจี้ จบแล้วล่ะ"เธอหมายถึงว่าหมดเวลาการให้บริการแล้ว จี้เหลียงชวนเข้าใจว่าเรื่องระหว่างพวกเขามันจบลงแล้วเขารู้สึกหวั่นใจน้อยๆ อยากจะคว้าไปที่ข้อมือของซานซาน แต่ยังไม่ทันจะแตะโดน ก็เห็นเธอหยิบเบียร์ขึ้นมาขวดหนึ่งเธอเขย่าหลายทีแล้วใช้ฟันเปิดมันออกโดยไม่แม้แต่จะใช้ที่เปิดขวดเลยด้วยซ้ำ เบียร์ที่อยู่ภายในพุ่งกระฉูดออกมาทันทียังไม่ทันที่จี้เหลียง