ซานซานยกริมฝีปากขึ้นมาเป็นรอยยิ้มเย้ายวน"ไม่เกี่ยวอะไรกับนายน้อยที่เจ็ดจี้หนิคะ"ไม่เกี่ยว?จี้เหลียงชวนผู้ซึ่งมีความเป็นสุภาพบุรุษ ปฏิบัติกับผู้หญิงอย่างอ่อนโยนเสมอ ตอนนี้กลับมีสีหน้าถมึงทึง"เฉียวซานซาน คุณแน่ใจแล้วใช่มั้ยว่าจะท้าทายผม?"ซานซานรู้สึกว่าเขากำลังพูดบิดเบือนความเป็นจริงอยู่ ดังนั้นสีหน้าของเธอจึงงอง้ำไม่พอใจเช่นกัน"นายน้อยที่เจ็ดจี้ เอาดีๆ นะ คุณต่างหากที่พาผู้หญิงคนอื่นมาท้าทายฉันก่อน""นั่นก็ไม่ใช่เพราะว่าเมื่อหลายวันก่อนคุณไม่รู้ความ ปฏิเสธผมโดยไม่คิดหรอกเหรอ!"ความโกรธเคืองในแววตาของซานซาน กลับกลายเป็นความฉงนสงสัยทันทีจี้เหลียงชวนเคยมีผู้หญิงมามากมาย แต่ว่าแต่ไหนแต่ไรพอได้ปุ๊บเขาก็จบความสัมพันธ์ ไม่เคยจริงจังกับใครมาก่อนว่ากันตามเหตุผล หลังจากเลิกกัน เขาไม่มีทางลดตัวลงมาขอเธอคืนดีอีกครั้งแน่นอนแต่ว่าคืนนั้น เขาอาศัยความกล้าจากฤทธิ์เหล้ากอดเธอ ราวกับเด็กตัวน้อยๆ คนหนึ่ง ซุกหน้าซบอยู่ตรงคอของเธอ"พี่ซานซาน ผมรู้สึกคิดถึงคุณ อย่าเลิกกับผมเลยจะได้ไหม?"พอเธอได้กลิ่นเหล้าคละคลุ้งจากตัวเขาก็ยังคิดอยู่เลยว่าเขาคงจะแค่พูดไปเรื่อย คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะจริงจั
ซานซานมองไปยังผู้ชายที่แผ่ออร่าความไม่พอใจออกมาตรงหน้า แล้วความกดดันอย่างมหาศาลที่ไร้รูปร่างก็บังเกิดขึ้นนี่ทำให้เธอคิดไปถึงครั้งแรกที่ได้พบกับจี้ซือหาน จะบอกว่าคล้ายกันก็คงไม่ได้ ต้องบอกว่าเหมือนกันไม่มีผิด ออร่าแรงมาก ความกดดันเต็มเปี่ยมแต่ว่าระหว่างทั้งสองคนนี้ก็ไม่เหมือนกันเลย จี้ซือหานดูสูงส่งและหลีกเลี่ยงตัณหา ให้ความรู้สึกกดดันแบบเหน็บหนาว ส่วนคุณลู่กลับเป็นความกดดันแบบ...คลุ้มคลั่งอย่างเช่นในตอนนี้ที่เขาไม่ตอบอะไรซานซานก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก กระทั่งว่าอยู่ต่อหน้าเขา เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ...เธอจำครั้งแรกที่คุณลู่มาเหมาสถานที่ได้แม่น เป็นเพราะพนักงานรินเหล้าผิดพลาด เขาถึงกับซัดแก้วเหล้าเลยเมื่อเธอเห็นว่าลูกค้าคนนี้มีนิสัยขี้หงุดหงิดเอาใจยากจึงรีบให้พนักงานออกไป ส่วนตัวเธอไปบริการเขาเองบางทีอาจเป็นเพราะการบริการของเธอไม่เลวครั้งนี้เมื่อคุณลู่มาอีกก็เลยเจาะจงเรียกให้เธอมาบริการซานซานคิดว่าคุณลู่ต้องการให้เธอรินเหล้าให้ แต่เขากลับเงยดวงตาดำขลับของเขาทั้งคู่จ้องมองประเมินใบหน้าของเธอเมื่อถูกสายตาก้าวร้าวเอาแต่ใจอย่างนี้จับจ้องมาที่ตัวเอง ก็ทำให้ซานซานที่เป็นคนสงบเ
เมื่อซานซานเห็นมือของเหล่าบอดี้การ์ดจับไปที่ด้านหลังเอวอีกครั้ง หัวใจของเธอก็ตื่นเต้นจนสั่นไหว แต่ก็พยายามที่จะรักษาความสงบในจิตใจไว้ แล้วเริ่มพูดจาเหลวไหว"เธออยู่ที่อังกฤษกับคุณจิ จิเหยียนโจวค่ะ หากว่าคุณต้องการพบเธอก็ไปหาที่อังกฤษเถอะ..."ไปเถอะ ไปวุ่นวายกับจิเหยียนโจว ฉันก็อยากจะรู้ว่าระหว่างพวกคุณสองคนใครจะชนะ...เมื่อได้ยินประโยคนี้ อารมณ์โมโหที่แทบจะควบคุมไม่อยู่ของคุณลู่ก็แผ่ซ่านออกมาจากดวงตาดำขลับ"ผมไปสืบมาแล้ว เธอกลับมาจากอังกฤษแล้ว และคนแรกที่มาพบก็คือคุณ ที่นี่แหละ!"ครั้งแรกที่เขามาที่นี่ก็เพื่อที่จะถามเรื่องชูยีกับเธอ แต่กลับถูกพนักงานเสริฟทำให้โมโหจนพูดไม่ออกครั้งนี้พอปรับอารมณ์เรียบร้อย กลับมาที่นี่อีกครั้ง คิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าแสร้งโง่ต่อหน้าเขา ช่างรนหาที่ตายเหลือเกิน!เมื่อเขาพูดจบก็ลุกขึ้นทันที รูปร่างสูงใหญ่ ทำให้ซานซานที่ถึงแม้จะสวมส้นสูงอยู่แต่ก็สูงเพียงหน้าอกของเขาเท่านั้นถูกบดบังจนมิดเขาค้อมตัวลง ใช้สายตาก้าวร้าวไม่พอใจจับจ้องมาที่ซานซานเขม็ง"คุณเฉียว ขอถามอีกครั้ง เธออยู่ที่ไหน?"ซานซานถูกเขาบีบคั้นด้วยท่าทางแบบนี้จึงตกใจจนก้าวถอยไปหนึ่งก้าว แต่ก
ซานซานเพิ่งจะได้เห็นคุณชายที่เอาแต่เสเพลไปวันๆ แสดงท่าทีและสีหน้าตื่นตระหนกแบบนี้เป็นครั้งแรก นี่เขาคงจะไม่..."นายน้อยที่เจ็ด ที่คุณแคร์ และตื่นตระหนกแบบนี้ คงจะไม่ได้ชอบฉันจริงๆ หรอกนะคะ?"นิ้วมือของจี้เหลียงชวนชะงักไป เขาหลุบตาลงจ้องมองไปยังใบหน้าที่งดงามของซานซาน แล้วงุนงงไปชั่วขณะเขาเหรอชอบเธอ จะเป็นไปได้ยังไง ก็แค่เคยนอนด้วยกันมาสามปี ก็เลยปล่อยวางไม่ได้เท่านั้นแหละเขา จี้เหลียงชวนเคยมีผู้หญิงมาตั้งมากมาย จะไปมีใจให้กับผู้หญิงที่เคยหย่าร้างมาแล้วได้ยังไง นี่ไม่มีทาง!"ลู่เฉินซีเป็นศัตรูกับพี่รองผม คุณเป็นแฟนเก่าผม ทางที่ดีอย่าไปเกี่ยวข้องกับเขาจะดีกว่า..."ข้ออ้างของเขามันฟังไม่ขึ้นจนทำให้ซานซานเชื่อไม่ลง แต่ซานซานก็ไม่ได้ถามอะไรมากอีกจี้เหลียงชวนเป็นคนหลายใจเกินไป ไม่ใช่คู่ชีวิตที่ดีของเธอ เธอเคยหย่ามาแล้ว ก็ไม่ใช่คู่ชีวิตที่ดีของเขาเช่นกันสามปีที่ผ่านมาของพวกเขาก็เป็นเพียงความสัมพันธ์ทางกายที่ฉาบฉวย ไม่ว่าใครก็ไม่ควรมีใจให้ใคร...ซานซานพยักหน้าให้กับเขา "ไม่ใช่ก็ดี..."เมื่อเธอพูดจบก็หันไปทางอันเหยียนที่ยืนรอจี้เหลียงชวนอยู่ที่สุดทางเดินไกลๆ "ถึงคุณอันจะเอาแต่ใจไป
ในขณะเดียวกันที่จี้ซือหานโอบซูหว่านเอาไว้แน่น สายตาเย็นชาของเขาก็จับจ้องไปที่ลู่เฉินซีเขม็งนิ้วมือที่จับข้อมือนั้นไว้ออกแรงเต็มกำลัง ถ้าหากจับลึกกว่านี้อีกนิดคงกระดูกหลุดแน่ลู่เฉินซีดิ้นไม่หลุดจากพันธนาการ ใบหน้าของเขาแข็งกร้าวขึ้นมาทันที สายตาก็ฉายแววโหดร้ายขึ้นมา"จี้ซือหาน ฉันว่าแกต่างหากที่อยากตาย!"หลังจากที่เขาพูดอย่างเย็นชาจบ ก็ยกอีกมือหนึ่งโบกออกไปตรงหน้า บอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งก็รีบกรูกันเข้ามาอย่างรวดเร็วซูหว่านที่ซุกอยู่ในอ้อมกอดของจี้ซือหาน เมื่อเห็นว่าเขามาตัวคนเดียวก็หวาดกลัวจนใจเต้นรัว"จี้ซือหาน คุณรีบไปเร็ว"เมื่อได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน ก็เห็นชัดว่ารู้จักกัน อีกทั้งยังมีความแค้นต่อกันมากด้วย ครั้งนี้จี้ซือหานไม่ได้พาบอดี้การ์ดมาด้วย เกรงว่าจะสู้กับอีกฝ่ายไม่ไหวในขณะที่ซูหว่านกำลังเป็นกังวล จู่ๆ เขาก็หลุบตาลง ดวงตาดอกท้อสดใสแจ่มชัด ส่งสายตาให้เธอเป็นเชิงวางใจ"หว่านหว่าน ไม่ต้องกลัว"เมื่อพูดจบ ขายาวๆ ก็ยกขึ้นมาถีบไปที่บอดี้การ์ดที่กรูเข้ามาอย่างแรงบอดี้การ์ดคนที่ถูกรองเท้าหนังหนาและหนักเตะไปกองบนพื้น รู้สึกเจ็บที่หัวใจ วินาทีต่อมา เลือดสดๆ ก็กระอักออกมาจ
ในขณะที่ในใจของเธอกำลังสับสน กอดจี้ซือหานแน่นอยู่นั้น บอดี้การ์ดที่สวมสูทผูกไทด์โดยการนำของจี้เหลียงชวน ก็รีบเดินลงมาจากทั้งลิฟท์และบันไดหนีไฟอย่างรวดเร็ว คนในชุดสีดำกลุ่มหนึ่งล้อมคนของลู่เฉินซีเอาไว้อย่างรวดเร็ว"พี่รอง!"ถึงแม้จะรู้ว่าในด้านพละกำลัง ลู่เฉินซีไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพี่รองมาตั้งแต่เล็ก แต่เขาพาคนมาเยอะขนาดนี้ จี้เหลียงชวนก็ยังเป็นห่วงอยู่ดีใครจะไปรู้ว่าเมื่อแหวกฝูงชนออกดู พี่รองที่มาตัวคนเดียวกลับสามารถจับลู่เฉินซีกดไว้ที่ประตูลิฟท์จนไม่อาจจะขยับตัวได้ในขณะที่จี้เหลียงชวนถอนหายใจอย่างโล่งอก ก็หันไปมองลู่เฉินซีที่ใกล้จะสิ้นใจด้วยสายตาดูแคลน "ยอมแพ้เถอะ แกสู้พี่รองของฉันไม่ได้หรอก!"ลู่เฉินซีร่างกายอ่อนแอ แต่กลับเป็นคนมีศักดิ์ศรีมาก เขาไม่ยอมก้มหัวเลยสักนิด "...แน่จริง...ก็ฆ่าฉันเลยสิ!"การปากแข็งของเขาแลกมาด้วยกำลังที่เพิ่มมากขึ้น หากไม่ใช่ซูหว่านดึงแขนเสื้อของจี้ซือหานเอาไว้อีกครั้ง เกรงว่าลู่เฉินซีคงจะถูกเขาบีบคอตายไปจริงๆ แน่จี้ซือหานสะบัดตัวของลู่เฉินซีออก จากนั้นก็รับผ้าขนหนูเปียกหมาดที่บอดี้การ์ดส่งมาให้อย่างรวดเร็ว พลางเช็ดนิ้วมือไป พลางมองเขาอย่างดูแคลน"ไ
"หว่านหว่าน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม!!!"เมื่อกี้หลังจากที่เธอคุยกับจี้เหลียงชวนข้างบนจบก็ตรงไปที่ห้องทำงานเลยพออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จออกมาก็ได้ยินผู้จัดการเหอบอกว่าลู่เฉินซีจีบซูหว่าน จี้ซือหานมาเห็นเข้าพอดี ทั้งสองคนกำลังสู้กันอยู่ข้างล่าง มีปืนด้วยทำเอาซานซานตกใจจนไม่ทันได้ใส่แม้แต่ส้นสูง รีบวิ่งออกมาพร้อมรองเท้าแตะและผมที่เปียกซ่กทันทีเมื่อซูหว่านได้ยินเสียงของซานซาน ก็รีบผลักตัวของจี้ซือหานที่กำลังจะจูบเธอออก หมุนตัวแล้วหันหน้าไปมองยังซานซานที่กำลังวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าตื่นตระหนก"ซานซาน ฉันไม่เป็นไร เธออย่าวิ่งเร็วแบบนั้นสิ ระวังล้ม"เมื่อซานซานวิ่งมายืนอยู่ตรงหน้าเธอเรียบร้อย ก็ดึงตัวเธอหมุนหน้าหมุนหลังเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บสักนิด หัวใจที่เป็นกังวลก็คลายลงทันที"หว่านหว่าน ฉันตกใจหมดเลย ยังคิดว่าพวกเธอเกิดเรื่องซะอีก หัวใจจะหลุดออกมาแล้วเนี่ย!"ซูหว่านยกมือขึ้นมาช่วยลูบอกให้ซานซานให้หายใจโล่ง "ไม่ต้องห่วง มีเขาอยู่ด้วยนะ"ซานซานถึงได้เงยหน้าขึ้นไปมองจี้ซือหานที่เป็นเหมือนรูปสลักน้ำแข็งที่ยืนอยู่ด้านหลังของซูหว่านซานซานรู้สึกว่า สายตาที่จี้ซือห
"หว่านหว่าน เกะเสื้อเชิ๊ตออกหน่อย"ที่เขาพูดว่าให้แกะเสื้อเชิ๊ต หมายถึงให้แกะกระดุมคอของเสื้อเชิ๊ตซูหว่านจะกล้าแตะเขาต่อที่ไหน แน่นอนว่าต้องไม่ยอม "คุณทำเองสิ"จี้ซือหานขยับร่างกายท่อนล่างนิดหน่อย เพียงแค่การขยับเล็กน้อยก็ทำให้เกิดความรู้สึกสั่นสะท้านจนซูหว่านหูแดงไปหมด"ช่วยคุณแกะก็ได้ แต่ปล่อยฉันลงก่อนสิ"ชายหนุ่มส่งเสียงเย้ายวนราวกับพยายามเก็บกดอารมณ์ขึ้นจากในลำคอ "อืม..."เมื่อซูหว่านเห็นเขาตอบถึงได้ยกมือไปจับเสื้อเชิ๊ตผ้าซาตินสีเงินนั้นหลังจากที่เธอช่วยเขาแกะกระดุมสามเม็ดบนแล้ว ก็เห็นของภายใต้คอเสื้อที่เปิดออกด้วย...หน้าอกแข็งแกร่ง อีกทั้งผิวขาวสะอาด กระดูกไหปลาร้าเด่นชัดดูเซ็กซี่ ลูกกระเดือกเย้ายวนน่าหลงไหลเมื่อกวาดสายตาขึ้นไป ก็เห็นเป็นใบหน้าหล่อเหลาที่เห็นไม่ค่อยชัดเจนภายใต้แสงไฟสลัว...ซูหว่านมองดูจี้ซือหานที่แผ่ออร่าเย้ายวนใจ ยิ่งดูยิ่งรู้สึกว่าเขากำลังใช้ร่างกายเขาล่อลวงเธอ..."หว่านหว่าน ผมต้องการคุณมาก"ชายหนุ่มที่นอนเอาหัวพิงโซฟา เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักของตัวเอง ไม่ได้แตะต้องเธอมานานแล้ว คิดถึงอยู่นะแน่นอนว่าซูหว่านที่ถูกจี้ซือหานทรมานในเรื