ในขณะที่ในใจของเธอกำลังสับสน กอดจี้ซือหานแน่นอยู่นั้น บอดี้การ์ดที่สวมสูทผูกไทด์โดยการนำของจี้เหลียงชวน ก็รีบเดินลงมาจากทั้งลิฟท์และบันไดหนีไฟอย่างรวดเร็ว คนในชุดสีดำกลุ่มหนึ่งล้อมคนของลู่เฉินซีเอาไว้อย่างรวดเร็ว"พี่รอง!"ถึงแม้จะรู้ว่าในด้านพละกำลัง ลู่เฉินซีไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพี่รองมาตั้งแต่เล็ก แต่เขาพาคนมาเยอะขนาดนี้ จี้เหลียงชวนก็ยังเป็นห่วงอยู่ดีใครจะไปรู้ว่าเมื่อแหวกฝูงชนออกดู พี่รองที่มาตัวคนเดียวกลับสามารถจับลู่เฉินซีกดไว้ที่ประตูลิฟท์จนไม่อาจจะขยับตัวได้ในขณะที่จี้เหลียงชวนถอนหายใจอย่างโล่งอก ก็หันไปมองลู่เฉินซีที่ใกล้จะสิ้นใจด้วยสายตาดูแคลน "ยอมแพ้เถอะ แกสู้พี่รองของฉันไม่ได้หรอก!"ลู่เฉินซีร่างกายอ่อนแอ แต่กลับเป็นคนมีศักดิ์ศรีมาก เขาไม่ยอมก้มหัวเลยสักนิด "...แน่จริง...ก็ฆ่าฉันเลยสิ!"การปากแข็งของเขาแลกมาด้วยกำลังที่เพิ่มมากขึ้น หากไม่ใช่ซูหว่านดึงแขนเสื้อของจี้ซือหานเอาไว้อีกครั้ง เกรงว่าลู่เฉินซีคงจะถูกเขาบีบคอตายไปจริงๆ แน่จี้ซือหานสะบัดตัวของลู่เฉินซีออก จากนั้นก็รับผ้าขนหนูเปียกหมาดที่บอดี้การ์ดส่งมาให้อย่างรวดเร็ว พลางเช็ดนิ้วมือไป พลางมองเขาอย่างดูแคลน"ไ
"หว่านหว่าน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม!!!"เมื่อกี้หลังจากที่เธอคุยกับจี้เหลียงชวนข้างบนจบก็ตรงไปที่ห้องทำงานเลยพออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จออกมาก็ได้ยินผู้จัดการเหอบอกว่าลู่เฉินซีจีบซูหว่าน จี้ซือหานมาเห็นเข้าพอดี ทั้งสองคนกำลังสู้กันอยู่ข้างล่าง มีปืนด้วยทำเอาซานซานตกใจจนไม่ทันได้ใส่แม้แต่ส้นสูง รีบวิ่งออกมาพร้อมรองเท้าแตะและผมที่เปียกซ่กทันทีเมื่อซูหว่านได้ยินเสียงของซานซาน ก็รีบผลักตัวของจี้ซือหานที่กำลังจะจูบเธอออก หมุนตัวแล้วหันหน้าไปมองยังซานซานที่กำลังวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าตื่นตระหนก"ซานซาน ฉันไม่เป็นไร เธออย่าวิ่งเร็วแบบนั้นสิ ระวังล้ม"เมื่อซานซานวิ่งมายืนอยู่ตรงหน้าเธอเรียบร้อย ก็ดึงตัวเธอหมุนหน้าหมุนหลังเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บสักนิด หัวใจที่เป็นกังวลก็คลายลงทันที"หว่านหว่าน ฉันตกใจหมดเลย ยังคิดว่าพวกเธอเกิดเรื่องซะอีก หัวใจจะหลุดออกมาแล้วเนี่ย!"ซูหว่านยกมือขึ้นมาช่วยลูบอกให้ซานซานให้หายใจโล่ง "ไม่ต้องห่วง มีเขาอยู่ด้วยนะ"ซานซานถึงได้เงยหน้าขึ้นไปมองจี้ซือหานที่เป็นเหมือนรูปสลักน้ำแข็งที่ยืนอยู่ด้านหลังของซูหว่านซานซานรู้สึกว่า สายตาที่จี้ซือห
"หว่านหว่าน เกะเสื้อเชิ๊ตออกหน่อย"ที่เขาพูดว่าให้แกะเสื้อเชิ๊ต หมายถึงให้แกะกระดุมคอของเสื้อเชิ๊ตซูหว่านจะกล้าแตะเขาต่อที่ไหน แน่นอนว่าต้องไม่ยอม "คุณทำเองสิ"จี้ซือหานขยับร่างกายท่อนล่างนิดหน่อย เพียงแค่การขยับเล็กน้อยก็ทำให้เกิดความรู้สึกสั่นสะท้านจนซูหว่านหูแดงไปหมด"ช่วยคุณแกะก็ได้ แต่ปล่อยฉันลงก่อนสิ"ชายหนุ่มส่งเสียงเย้ายวนราวกับพยายามเก็บกดอารมณ์ขึ้นจากในลำคอ "อืม..."เมื่อซูหว่านเห็นเขาตอบถึงได้ยกมือไปจับเสื้อเชิ๊ตผ้าซาตินสีเงินนั้นหลังจากที่เธอช่วยเขาแกะกระดุมสามเม็ดบนแล้ว ก็เห็นของภายใต้คอเสื้อที่เปิดออกด้วย...หน้าอกแข็งแกร่ง อีกทั้งผิวขาวสะอาด กระดูกไหปลาร้าเด่นชัดดูเซ็กซี่ ลูกกระเดือกเย้ายวนน่าหลงไหลเมื่อกวาดสายตาขึ้นไป ก็เห็นเป็นใบหน้าหล่อเหลาที่เห็นไม่ค่อยชัดเจนภายใต้แสงไฟสลัว...ซูหว่านมองดูจี้ซือหานที่แผ่ออร่าเย้ายวนใจ ยิ่งดูยิ่งรู้สึกว่าเขากำลังใช้ร่างกายเขาล่อลวงเธอ..."หว่านหว่าน ผมต้องการคุณมาก"ชายหนุ่มที่นอนเอาหัวพิงโซฟา เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักของตัวเอง ไม่ได้แตะต้องเธอมานานแล้ว คิดถึงอยู่นะแน่นอนว่าซูหว่านที่ถูกจี้ซือหานทรมานในเรื
เสิ่นหนานอี้ที่ได้รับของที่เจ้าของร้านทองส่งมาให้ เดิมทีเขาคิดจะถือมาขอบคุณซูหว่าน อีกทั้งก็อวดคนอื่นสักหน่อยใครจะไปคิดว่าท่านประธานจี้จะอยู่ตรงนี้ด้วย ซวยเหลือเกิน!!!รอยยิ้มบนใบหน้าของเสิ่นหนานอี้ บึ้งตึง "ศิษย์น้อง เธอไม่มีศีลธรรมเลยนะ!"เชิญรูปสลักน้ำแข็งแบบนี้มาร่วมฉลองด้วย อีกเดี๋ยวจะกอดฉลองอย่างสนุกสนานกันได้ยังไง?เหล่าสถาปนิกที่เดินตามหลังเสิ่นหนานอี้เข้ามา เมื่อเห็นชายหนุ่มที่มีออร่าความเย็นยะเยือกเต็มเปี่ยม รอยยิ้มบนใบหน้าก็นิ่งแข็งไปเช่นเดียวกันพวกเขาไม่กล้าที่จะเข้าประตูมา ได้แต่ยืนอยู่ตรงประตู เกี่ยงกัน "ศิษย์พี่ คุณเข้าไปก่อนสิ..."ศิษย์พี่รู้งานดี เลยมีมารยาทสุดๆ รีบโบกมือปฏิเสธอย่างจริงจัง "ไม่ๆๆ ศิษย์น้องเข้าไปก่อนดีกว่า..."ซูหว่านมองดูเหล่าสถาปนิกที่ไม่กล้าเดินเข้ามา แล้วก็มองไปที่จี้ซือหานที่แผ่ออร่าไล่คนอื่นออกมาอย่างไม่รู้ตัวเธอกลืนน้ำลายลงไปก่อนอึกหนึ่ง แล้วพูดเบาๆ ว่า "หรือว่าคุณจะออกไปก่อน เดี๋ยวพอฉันจัดการต้อนรับพวกเขาเสร็จ จะไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนคุณดีไหม?"จี้ซือหานปล่อยหมัดที่กำไว้เพราะปวดหัวมากออก ลูบไปที่ผมของเธอ "พรุ่งนี้ค่อยไปโรงพยาบาล คืนนี
บริกรคืออะไร?เสิ่นหนานอี้ไม่เข้าใจ เลยมองไปที่ซูหว่านซูหว่านเองก็ไม่เข้าใจ ก็เลยส่ายหน้าให้กับเขาในตอนที่ศิษย์อาจารย์กำลังงงอยู่นั้น ซูชิงก็พาหนุ่มหล่อที่แต่งหน้าแต่งตาสวยงามเดินเข้ามาจากข้างนอกเสิ่นหนานอี้ยังคิดอยู่ว่าบริกรคงจะไม่ใช่กระเทยคนนี้มั้ง ก็เห็นซูชิงยกมือชี้มาทางเขา "ไปอยู่เป็นเพื่อนเขาหน่อย!"เสิ่นหนานอี้มองดูบริกรที่เดินบิดสะโพกเข้ามา ในใจก็เกิดคำสบถขึ้นมาเต็มไปหมด เชี่ยเอ๊ย!เขาตกใจจนรีบลุกขึ้นวิ่ง แต่ก็ถูกบริกรที่ "เรี่ยวแรงมหาศาล" "หน้าตาน่ารัก" กดตัวลงไปกับโซฟากลิ่นน้ำหอมที่สามารถใช้ได้ทั้งสองเพศ โชยเข้ามาในจมูกเขา เสิ่นหนานอี้เกือบจะอ้วกออกมาทีเดียว "ไอ้บ้าเอ๊ย รีบปล่อยฉันเดี่ยวนี้นะเว้ย!"บริกรไม่เพียงไม่ปล่อย แถมยังยื่นมือไปลูบใบหน้าหล่อเหลาของเขาอีก "พี่ชาย คืนนี้เค้าเป็นคนของตัวเองแล้วน้า เดี๋ยวเค้าจะช่วยตัวเองปลดปล่อยความอัดอั้นอันร้อนรุ่มเอง!""ปลดปล่อย..." คำว่า "แม่" ยังไม่ทันได้ออกจากปาก เสิ่นหนานอี้ก็รู้สึกเย็นยะเยือกที่แก้ม!ดวงตาสุกสกาวเบิกโพลง จนแทบจะเป็นวงกลมเลยทีเดียว เสิ่นหนานอี้รู้สึกจิตใจพังทลาย!"เชี่ย! ฉันไม่บริสุทธิ์แล้ว!"เหล่าสถ
ตอนที่เขาอุ้มซูหว่านเดินเข้าลิฟต์ ซานซานเดินสาวเท้าฉับๆมาจากห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็ว"เดี๋ยว ฉันมีเรื่องด่วนจะบอกพวกคุณ"เมื่อกี้ซานซานห่วงแต่ว่าซูหว่านจะเป็นอะไรหรือเปล่า จนลืมบอกพวกเขาเรื่องจุดประสงค์ที่ลู่เฉินซีมาที่ไนท์คลับ"ประธานจี้ หว่านหว่าน"ซานซานเดินมาตรงหน้าทั้งสองคน แล้วพูดกับพวกเขาว่า "ลู่เฉินซีมาที่ไนท์คลับ เพื่อสอบถามที่อยู่ของชูยี"ซูหว่านได้ยินดังนั้น ก็รีบส่งซิกให้จี้ซือหานปล่อยเธอลง หลังจากลงมายืนจนมั่นคงแล้ว ก็ขมวดคิ้วมองไปหาซานซาน"เขามาถามหาที่อยู่ของพี่สาวฉันทำไม?"หรือเพราะลู่เฉินซีรู้จักกับพี่สาว ถึงได้รู้สึกว่าเธอหน้าตาคุ้นๆ?"ฉันฟังจากน้ำเสียงดุร้ายของเขาแล้ว เหมือนว่าจะมาหาเรื่องชูยี""ศัตรูของพี่สาวฉัน?"ซานซานส่ายหน้า บ่งบอกว่าไม่แน่ใจ"ฉันรู้แค่ว่า ที่เขาหาที่นี่เจอได้ ก็เพราะสืบได้ว่าคนแรกที่เธอเจอหลังจากกลับจากอังกฤษก็คือฉัน สถานที่พบก็คือ ไนท์คลับ ถึงได้มาหาถึงที่""ฉันเห็นเขารู้แค่การเคลื่อนไหวของเธอ ก็เลยเดาว่าเขาไม่รู้เรื่องที่ชูยีเสียชีวิต ก็เลยจงใจหลอกเขาว่าชูยีไปวอชิงตัน ให้เขาไปหาที่วอชิงตัน ไม่รู้ว่าเหมือนกันเขาจะติดกับหรือเปล่า?"
ภายในรถลินคอล์นที่มีความยาวพิเศษ เมื่อซูชิงเข้าไปนั่งในตำแหน่งคนขับ ก็ปิดผนังกั้นลงอย่างคนรู้งานซูหว่านหันข้างไปมองจี้ซือหาน เมื่อเห็นสีหน้าของเขายังซีดเป็นหย่อมๆ ก็พูดขึ้นด้วยความเป็นกังวลอย่างไม่อาจหักห้าม "คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"จี้ซือหานส่ายหน้า "ไม่เป็นไร..."ซูหว่านขมวดคิ้ว "แต่ว่า..."เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นจี้ซือหานยื่นแขนยาวมาอุ้มเธอให้ขึ้นไปนั่งบนต้นขา แล้วเชยคางขึ้นไปจูบเธอมือเล็กของซูหว่าน กำอยู่บนไหล่กว้างของเขา จับเสื้อเชิ้ตผ้าซาตินสีขาวเงินแน่น ก้มหน้ารับความเร่าร้อนจากเขานับว่าเป็นการเรียกร้องที่เกินขอบเขตไปแล้ว ชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าริมฝีปากทั้งสองที่แนบชิดกันนั้นยังไม่พอ ต้องงัดฟันของเธอออกด้วยความตามอำเภอใจซะให้ได้ซูหว่านสงวนท่าทีไม่ยอมเปิดปาก นิ้วเรียวยาวที่ลูบไล้อยู่ตรงแผ่นหลัง จู่ๆก็เลื่อนลงไปที่เอวบาง แล้วออกแรงกดไว้ด้วยมือเดียว"จูบ หรือทำ เลือกมา"ขณะที่เขาถาม ปล่อยริมฝีปากสีแดงของเธอให้เป็นอิสระ เลื่อนมาถึงใบหูแล้วกัดติ่งหูของเธออุณหภูมิที่ร้อนผ่าว ทะลุผ่านผิวหนังจากใบหูเข้ามา ทำให้หัวใจสั่นไหว จนอยากจะหลบหนีตามสัญชาตญาณแต่ชายหนุ่มกลับยกฝ่ามือ
ไม่นานรถก็มาถึงวิลล่าของซานซาน ซูหว่านดึงมือที่นวดขมับให้เขากลับมา แล้วพูดกับเขาว่า "พรุ่งนี้ฉันไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนคุณ"จี้ซือหานพยักหน้าเบาๆ จากนั้นรัดเอวของเธอไว้ เงยหน้าขึ้นจูบเธออีกครั้ง ก่อนจะยอมปล่อยอย่างอาวรณ์ "ฝันดี..."ซูหว่านเองก็ตอบกลับว่า "ฝันดี" ลงจากรถ ขณะที่ยื่นมือไปผลักประตูวิลล่า ก็หันกลับมามองแวบนึงหน้าต่างรถที่ลดลงครึ่งนึง เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาคมสัน ราวกับเสี้ยวของพระจันทร์ ดูที่สง่างามสูงส่งซูหว่านยกริมฝีปากยิ้มให้เขานิดหน่อย ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าวิลล่า...ชายหนุ่มบนรถ เห็นประตูบานนั้นประกบปิด ร่างกายที่ฝืนหยัดอยู่ ทันใดนั้นก็ทิ้งตัวลงกับเบาะหลัง"ซูชิง ยาระงับอาการปวด"ซูชิงหยิบยาแก้ปวดออกมาด้วยความรวดเร็ว เปิดผนังกั้นขึ้น แล้วส่งยาให้จี้ซือหานชายหนุ่มยื่นมือมารับ ใส่ยาไว้ในปาก ใบหน้าซีดขาวจนไม่เห็นเส้นเลือดสักเส้นเห็นประธานจี้ในสภาพแบบนี้ คิ้วของซูชิงก็ขมวดเข้าหากันทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล"ประธานจี้ คุณเริ่มใช้ยาแก้ปวดตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?"ถ้าเขาจำไม่ผิด พี่ชายใหญ่ของประธานจี้ ก่อนจะเสียชีวิจก็เริ่มมาจากอาการปวดหัวเหมือนกันจี้ซือหานท