บทที่ 492

ภายในรถลินคอล์นที่มีความยาวพิเศษ เมื่อซูชิงเข้าไปนั่งในตำแหน่งคนขับ ก็ปิดผนังกั้นลงอย่างคนรู้งาน

ซูหว่านหันข้างไปมองจี้ซือหาน เมื่อเห็นสีหน้าของเขายังซีดเป็นหย่อมๆ ก็พูดขึ้นด้วยความเป็นกังวลอย่างไม่อาจหักห้าม "คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

จี้ซือหานส่ายหน้า "ไม่เป็นไร..."

ซูหว่านขมวดคิ้ว "แต่ว่า..."

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นจี้ซือหานยื่นแขนยาวมาอุ้มเธอให้ขึ้นไปนั่งบนต้นขา แล้วเชยคางขึ้นไปจูบเธอ

มือเล็กของซูหว่าน กำอยู่บนไหล่กว้างของเขา จับเสื้อเชิ้ตผ้าซาตินสีขาวเงินแน่น ก้มหน้ารับความเร่าร้อนจากเขา

นับว่าเป็นการเรียกร้องที่เกินขอบเขตไปแล้ว ชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าริมฝีปากทั้งสองที่แนบชิดกันนั้นยังไม่พอ ต้องงัดฟันของเธอออกด้วยความตามอำเภอใจซะให้ได้

ซูหว่านสงวนท่าทีไม่ยอมเปิดปาก นิ้วเรียวยาวที่ลูบไล้อยู่ตรงแผ่นหลัง จู่ๆก็เลื่อนลงไปที่เอวบาง แล้วออกแรงกดไว้ด้วยมือเดียว

"จูบ หรือทำ เลือกมา"

ขณะที่เขาถาม ปล่อยริมฝีปากสีแดงของเธอให้เป็นอิสระ เลื่อนมาถึงใบหูแล้วกัดติ่งหูของเธอ

อุณหภูมิที่ร้อนผ่าว ทะลุผ่านผิวหนังจากใบหูเข้ามา ทำให้หัวใจสั่นไหว จนอยากจะหลบหนีตามสัญชาตญาณ

แต่ชายหนุ่มกลับยกฝ่ามือ