น้ำตาที่รินไหลลงมาเหล่านั้น ทิ่มแทงหัวใจของซูเหยียนอย่างเจ็บปวด มือที่วางอยู่ด้านหลัง สั่นตามอย่างรุนแรงเขาหดนิ้ว ฝั่งเข้าไปในฝ่ามือ สาวขายาวเข้าไปหาอลัน แต่กลับถูกซูหว่านกับซานซานที่พุ่งออกมาจากในวิลล่าห้ามไว้ซานซานกอดอลัน ก้มหน้าสำรวจบาดแผลบนใบหน้าของเธอ ส่วนซูหว่านก็ปกป้องอลันไว้จากด้านหน้า ขมวดคิ้วมองซูเหยียน"หมอซู ทำอะไรของคุณ?"ซูหว่านไม่ค่อยเข้าใจซูเหยียน ทั้งที่แคร์อลันมากขนาดนั้น แต่ทำไมถึงได้ลงมือตบเธอ?ซูเหยียนไม่ได้สนใจซูหว่าน ดวงตาดำทะมึนสีแดงก่ำ จ้องไปที่อลันอย่างทำอะไรไม่ถูกอลันที่กุมใบหน้าอยู่ตลอด ก็มองเขาเช่นเดียวกัน ความรู้สึกที่เสแสร้งในแววตาหายไป เหลือไว้เพียงความผิดหวังทั้งสองคนสบตากันชั่วขณะ จากนั้นอลันเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน "ซูเหยียน หลายปีที่ผ่านมา ที่ฉันพูดว่ารักคุณ จะแต่งงานกับคุณ ทั้งหมดนั้นเป็นแค่เรื่องโกหก ฉันไม่รักคุณ แล้วก็ไม่อยากแต่งงานกับคุณด้วย..."ใบหน้าคมสันของซูเหยียน ซีดเผือดมากขึ้นกว่าเดิม "เธอพูดอะไร..."อลันปล่อยมือลง เผยให้เห็นใบหน้าบวมช้ำ แล้วฉีกยิ้มมุมปาก "เมื่อก่อนคุณทำร้ายฉัน ตอนนี้ฉันทำร้ายคุณครั้งนึง นับว่าหายกัน ระหว่างเรามัน
สีหน้าของซูเหยียนขาวซีดสุดขีด ในสมองผุดภาพอดีตที่น่าอับอายเหล่านั้น ทำให้เขาหวาดกลัวจนสั่นไปทั้งตัว"อลัน ฉัน...ฉันไม่รู้ว่าเธอเคยชอบฉัน คืนนั้นฉันนึกว่าเธอจะไปกับผู้ชายคนอื่น ฉัน..."เขาปะติดปะต่อคำพูดไม่ได้จนพูดไม่ออก เดินขึ้นหน้าก้าวนึงหวังจะกอดอลันเอาไว้ อยากจะพูดถึงความแค้นและความคับข้องใจทั้งหมดในวัยเยาว์ให้ชัดอยากจะบอกเธอว่า ถ้าไม่เอามดลูกออก เธอจะตาย อยากจะอธิบายให้เธอฟังว่าไม่ใช่เขาที่ส่งคนให้โยนเธอไปในป่ารกร้างแต่อลันกลับมองเขาอย่างเย็นชา "ซูเหยียน คุณรู้ไหมว่าฉันมีชีวิตยังไงตอนอยู่ต่างประเทศสิบปี ฉันอาศัยจากความเกลียดชังคุณ ถึงได้ยืนหยัดในการมีชีวิตอยู่ ทุกๆวันฉันเอาแต่คิด ว่าฉันจะต้องทำให้คุณรักฉัน จากนั้นค่อยแก้แค้นอย่างสาสม!"เธอวางแผนมาสิบปี ก็เพื่อรอเวลานี้ไม่ใช่หรอ?!ซูเหยียนชะงักอยู่กับที่ ทั้งๆที่ห่างกับอลันเพียงเอื้อมมือ แต่วินาทีนี้ความรู้สึกกับห่างกันไปไกลมากเขาจ้องเธอนิ่ง แต่กลับมองไม่เห็นความรักในแววตาของเธอที่มีต่อเขาอีก ต่อให้แค่เสแสร้งก็ยังไม่มีที่แท้...อลันของเขา ก็แค่กำลังแก้แค้นเขาอยู่เท่านั้น...คำพูดที่บอกว่ารัก คำหวานหูเหล่านั้น ทั้งหมดล้วน
ความแค้นระหว่างอลันกับซูเหยียน มีต้นกำเนิดมาจากแม่ของซูชิงแม่ของเขาเป็นที่เลื่องชื่อในเมืองหลวง เป็นเมียน้อยที่ตั้งใจยั่วยุเฉพาะผู้ชายที่มีภรรยาแล้วหลังจากที่เธออาศัยการตั้งครรภ์ซูชิงและขึ้นตำแหน่ง ก็บีบแม่ของซูเหยียนให้ตายทั้งเป็นซูเหยียนในเวลานั้น อายุแค่ห้าขวบ มองดูแม่ตัวเองกระโดดตึกต่อหน้าต่อตา เลือดสดๆสาดลงบนใบหน้าของเขาหลังจากนั้นเป็นต้นมา ซูเหยียนที่เรียบร้อยว่าง่าย ก็นิสัยเปลี่ยนไปราวกับคนละคน กลายเป็นคนโหดเหี้ยมตั้งแต่เด็ก หยิกซูชิงที่ยังอยู่ผ้าอ้อมแม่ของซูชิง กลัวว่าลูกจะถูกซูเหยียนทำร้ายจนตาย ก็ส่งซูชิงไปยังตระกูลจี้ ให้ผู้ดูแลบ้านของเพื่อนสนิทในเวลานั้น ช่วยดูแลส่วนแม่ของซูชิงนั้น จะว่าเป็นคนเลวก็ไม่เชิง เธอรับหลานสาวที่พ่อแม่เสียชีวิตทั้งคู่มาดูแลด้วยตัวเอง เป็นเหตุให้...แต่จะบอกว่าเธอไม่ใช่คนเลวก็ไม่ใช่ เพราะเธอบังคับให้ซูเหยียนเป็นลูกของเธอ บีบให้ซูเหยียนเรียกเธอว่าแม่ ถ้าซูเหยียนไม่เชื่อฟัง ก็จะถูกพ่อของเขาเฆี่ยนตีซูเหยียนที่ยังเป็นเด็กนั้น เอาชนะแม่ของซูชิงไม่ได้ จึงเอาความแค้นทั้งหมดไปลงกับอลัน...เขารู้ดีว่าอลันไม่รู้เรื่อง เพราะแบบนั้นทั้งที่อยากจะฆ
บางทีคงเป็นเพราะได้รับรู้ถึงอดีตของอลัน ซูหว่านจึงนอนไม่หลับเลยทั้งคืร เมื่อตื่นมาตอนเช้า ร่างกายก็เบลอไปหมด...เธอเปิดโทรศัพท์ขึ้นดูนิดหน่อย ปกติเวลานี้ จี้ซือหานจะต้องโทรวิดีโอคอลมาหาเธอแล้ว แต่วันนี้กลับไม่มีเธอแอบรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย นิ้วมือวางลงบนแป้นพิมพ์ ปลุกความกล้ากดเบอร์โทรออกไป แต่อีกฝ่ายกลับไม่กดรับสาย...ซูหว่านวางโทรศัพท์ลง เลิกผ้าห่มออก ลุกขึ้นเดินไปยังริมหน้าต่างที่สูงจรดพื้น มองดวงอาทิตย์ที่โผล่พ้นออกมาจากมุมของหน้าต่าง แล้วค่อยๆเหม่อลอยเธอกับซานซานไปเยี่ยมอลันที่โรงพยาบาลเสร็จ ก็ไปเรียนที่ศูนย์ติว จากนั้นออกแบบที่ห้องหนังสือ แต่สุดท้ายจี้ซือหานก็ไม่ได้โทรมาเธอนอนแผ่อยู่บนเตียง กอดโทรศัพท์ จ้องกล่องแชทนิ่ง รอจนผ่านไปหนึ่งชั่วโมง จนผ่านไปคืนนึง แต่เขาก็ยังไม่โทรมา...ใกล้จะรุ่งสาง เธอฝืนร่างกายไม่ไหวจึงนอนหลับไป จากนั้นก็ฝันแปลกๆ...ภาพในนั้น เธอจำไม่ได้ชัดนัก แต่จำได้แค่ว่าใบหน้าเย็นชาของจี้ซือหาน เดินผ่านร่างของเธอไปเธอวิ่งตามไป คว้าแขนเสื้อของเขา แล้วขอโทษเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ "ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ..."เขาหยุดฝีเท้าลง ไม่ได้หันกลับมามองเธอ แต่กลับผลักมื
ดวงตาเรียวแดงก่ำของชายหนุ่ม จ้องใบหน้าของเธอนิ่ง"หว่านหว่าน ชีวิตนี้เธอจะไม่ผิดหวัง และตลอดไป"เขาจับคางของเธอขึ้น จุมพิตอันหอมหวานก็ประทับลงบนริมฝีปาก คิ้ว แก้ม คางของเธอ...เขาจูบทุกส่วนของร่างกายเธออย่างนุ่มนวล และถนุถนอม ราวกับกำลังจูบสิ่งล้ำค่าที่สุดในโลก...เขากอดเธอแน่น ขณะที่ความรักเอ่อล้นมาจนถึงขีดสุด เขาก็โน้มตัวมาใกล้ใบหูของเธอ กัดติ่งหู เสียงแหบพร่าพูดขึ้นว่า "ซูหว่าน ฉันรักเธอ"จากใจเต้นสู่รักที่ล้นหัวใจ สิบปี ไม่ใช่ตัวเลขที่ยาวนาน แต่กลับใช้ความกล้าหาญทั้งหมดที่มี เพื่อรัก และไล่ตามเธอ...หลังจากที่ซูหว่านเปิดใจ และยอมรับเขาอีกครั้ง ก็สัมผัสได้ถึงความรักอย่างสุดขั้วหัวใจ ความรักที่เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว...ค่ำคืนนี้ของพวกเขา ได้สัมผัสกับความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน นั่นคือความอุ่นใจจากการมีอยู่ซึ่งมาจากความรักที่ทั้งสองคนมีให้กัน...ขณะที่ซูหว่านฝืนร่างกายไม่ไหว ใกล้จะหลับไป ชายหนุ่มก็กล่อมเธออย่างไม่หยุดพัก "หว่านหว่าน ลองอีกสักสองสามครั้งนะ ได้ไหม?"เธอตอบกลับ "ไม่ได้" แล้วผลักเขาออก จากนั้นหมุนตัว กอดหมอนของเขาแล้วสลบไป...ต่อให้ยังอยากจะได้เธออยู่ จี้ซือ
ซูหว่านถูกเขาล่อลวงเข้า เชื่อในมารยาของเขาอย่างจัง ถึงคิดว่าเขาจะพาเธอไปดูของจริงๆจังๆ...เขากุมมือของเธอ ให้เธอสัมผัสจุดที่กำลังเร่าร้อน น้ำเสียงแหบพร่ากระเส่า ลูบไล้ซอกคอของเธอ"น่าดูไหม?"เมื่อกี้เขาหูแดงฉ่า แต่ตอนนี้เป็นตาของซูหว่าน ที่แดงจนจำสีเดิมไม่ได้แล้ว"ไม่ ไม่น่าดู..."มุมปากของเขายกขึ้น แฝงรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม "งั้น...ใช้การดีไหม?"ซูหว่านกุมใบหน้าที่แดงก่ำ แหงนหน้าถลึงตาใส่จี้ซือหาน แต่กลับสบตาเข้ากับดวงตาเรียวคมเป็นประกายคู่นั้นข้างในนั้นมีแต่เงาและใบหน้าของเธอ ความรู้สึกอบอุ่นได้มาถึง เหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิที่พัดผ่านหลายหมื่นไมล์ ที่ทําให้ลุ่มหลงได้อย่างง่ายดายและไม่อาจถอนตัวบนใบหน้างดงามนั้น มีรอยยิ้มบางๆค่อยๆกว้างมากขึ้น จนคิ้วตาเรียวสวยยกเป็นเส้นโค้ง งดงามจนไร้ที่ติซูหว่านจ้องใบหน้าสูงศักดิ์ที่ไม่อาจเอื้อมนั้น ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นคนเดียวกับผู้ชายที่พูดจา "สองแง่สองง่าม" ข้างใบหู...เธอดึงสายตาที่มองเขากลับมา อยากจะปล่อยมือออก แต่เขากลับออกแรงกดเอาไว้"หว่านหว่าน ครั้งนี้ ควรทำให้ฉันได้แล้วมั้ง?"ในเรื่องแบบนี้ ซูหว่านมักจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบเสมอ ครั้งนี
ซานซานคาดเดาได้ว่านายน้อยเพลย์บอยสุดเลื่องชื่ออย่างจี้เหลียงชวน สักวันนึงจะต้องเลิกกันอันเหยียน เพียงแต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้เธอไม่ได้ตกใจอะไรกับเรื่องนี้นัก "นายอกหักแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน"เธอไม่ได้ทำให้เขาอกหักสักหน่อย มาหาเธอทำไม แปลกคน!จี้เหลียงชวนลุกขึ้น เดินโซเซขึ้นหน้ามาหาซานซานอย่างไม่มั่นคงซานซานได้กลิ่นเหล้าหึ่ง ก็ขมวดคิ้วอุดจมูก "อยู่ห่างๆฉันหน่อย เหม็นชะมัด"แต่จี้เหลียงชวนกลับไม่ เขายกมือขึ้นวางลงเหนือศีรษะเธอ ล้อมตัวเธอไว้ในอ้อมอกเขาซุกหน้าลงกับซอกคอของซานซานหมือนเด็กน้อย "ต้องโทษพี่นั่นแหละ ที่ทำให้ผมกับอันเหยียนเลิกกัน"ซานซานกรอกตาขึ้นบน "ฉันว่านายดื่มเยอะเกินไป ไม่มีที่ให้อ้วก เลยตั้งใจเอาฉันเป็นกระโถน ทำให้ฉันสะอิดสะเอียนล่ะสิ"ซานซานยกเล็บแหลมคมขึ้น เล็งไปที่ขมับ แล้วออกแรงหยิก ศีรษะของเขารีบไถลลงจากไหล่ทันทีซานซานใช้โอกาสนี้ผลักเขาออก จี้เหลียงชวนที่เมาเละไม่เป็นท่า โดนเธอผลักทีเดียว ร่างกายที่ไม่มั่นคงอยู่แล้วก็เซลงไปบนพื้นได้ยินแค่เสียง "ตุ้บ" ท้ายทอยของเขา ก็กระแทกเข้ากับขอบกระถางต้นไม้ที่อยู่หน้าประตูวิลล่าตามมาด้วยเสียงกระเบื้องที่กระแทกลงพื้
ซานซานส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ "สามวันนั้น นายดูถูกฉันไว้ยังไงบ้าง ฉันไม่มีวันลืมหรอก กลับไปซะ"ซานซานทิ้งประโยคนั้น ก็หมุนตัวเดินขึ้นด้านบน โดยไม่หันกลับมามองอีก ราวกับไม่ได้สนใจไยดีอะไรจี้เหลียงชวนจี้เหลียงชวนมองแผ่นหลังสง่างามนั่น หัวใจก็เหมือนถูกของอะไรทับเอาไว้ รู้สึกชา และปวดนิดหน่อยทั้งๆที่อาศัยข้ออ้างจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ และอาศัยว่าอยู่ในบ้านของเธอ และจะพูดจาที่ไม่เหมาะสมและหน้าอายยังไงก็ได้แต่ไม่รู้ว่าทำไม คำว่า "ผมขอโทษ ผมไม่ควรทำแบบนั้นกับพี่" กลับพูดไม่ออก...ณ คฤหาสน์ตระกูลจี้ หลังจากที่ทั้งสองคนรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว จี้ซือหานจูงมือของเธอมายังสวนดอกไม้...สวนดอกไม้ที่เคยเต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายชนิด เวลานี้เหลือเพียงดอกกุหลาบPink O'Hara กลิ่นหอมคล้ายลิ้นจี่ ซึมซาบเข้าไปในจมูกซูหว่านสูดกลิ่นหอมของดอกไม้ มองสวนดอกไม้ที่เป็นเหมือนทะเลดอกไม้สีชมพูไกลสุดลูกหูลูกตา ล้อมรอบด้วยไฟบนท้องถนนที่ส่องแสงราวกับดวงดาว เธอก็หยุดหายใจไปชั่วขณะชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ข้างกาย ยกมือขึ้นลูบผมของเธอเบาๆ "ที่นี่น่าดูกว่าข้อความใช่ไหม?"ซูหว่านได้ยินคำนั้น จู่ๆก็รู้สึกว่าบรรยากาศโรแมนติก