ภายในรถลินคอล์นที่มีความยาวพิเศษ เมื่อซูชิงเข้าไปนั่งในตำแหน่งคนขับ ก็ปิดผนังกั้นลงอย่างคนรู้งานซูหว่านหันข้างไปมองจี้ซือหาน เมื่อเห็นสีหน้าของเขายังซีดเป็นหย่อมๆ ก็พูดขึ้นด้วยความเป็นกังวลอย่างไม่อาจหักห้าม "คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"จี้ซือหานส่ายหน้า "ไม่เป็นไร..."ซูหว่านขมวดคิ้ว "แต่ว่า..."เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นจี้ซือหานยื่นแขนยาวมาอุ้มเธอให้ขึ้นไปนั่งบนต้นขา แล้วเชยคางขึ้นไปจูบเธอมือเล็กของซูหว่าน กำอยู่บนไหล่กว้างของเขา จับเสื้อเชิ้ตผ้าซาตินสีขาวเงินแน่น ก้มหน้ารับความเร่าร้อนจากเขานับว่าเป็นการเรียกร้องที่เกินขอบเขตไปแล้ว ชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าริมฝีปากทั้งสองที่แนบชิดกันนั้นยังไม่พอ ต้องงัดฟันของเธอออกด้วยความตามอำเภอใจซะให้ได้ซูหว่านสงวนท่าทีไม่ยอมเปิดปาก นิ้วเรียวยาวที่ลูบไล้อยู่ตรงแผ่นหลัง จู่ๆก็เลื่อนลงไปที่เอวบาง แล้วออกแรงกดไว้ด้วยมือเดียว"จูบ หรือทำ เลือกมา"ขณะที่เขาถาม ปล่อยริมฝีปากสีแดงของเธอให้เป็นอิสระ เลื่อนมาถึงใบหูแล้วกัดติ่งหูของเธออุณหภูมิที่ร้อนผ่าว ทะลุผ่านผิวหนังจากใบหูเข้ามา ทำให้หัวใจสั่นไหว จนอยากจะหลบหนีตามสัญชาตญาณแต่ชายหนุ่มกลับยกฝ่ามือ
ไม่นานรถก็มาถึงวิลล่าของซานซาน ซูหว่านดึงมือที่นวดขมับให้เขากลับมา แล้วพูดกับเขาว่า "พรุ่งนี้ฉันไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนคุณ"จี้ซือหานพยักหน้าเบาๆ จากนั้นรัดเอวของเธอไว้ เงยหน้าขึ้นจูบเธออีกครั้ง ก่อนจะยอมปล่อยอย่างอาวรณ์ "ฝันดี..."ซูหว่านเองก็ตอบกลับว่า "ฝันดี" ลงจากรถ ขณะที่ยื่นมือไปผลักประตูวิลล่า ก็หันกลับมามองแวบนึงหน้าต่างรถที่ลดลงครึ่งนึง เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาคมสัน ราวกับเสี้ยวของพระจันทร์ ดูที่สง่างามสูงส่งซูหว่านยกริมฝีปากยิ้มให้เขานิดหน่อย ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าวิลล่า...ชายหนุ่มบนรถ เห็นประตูบานนั้นประกบปิด ร่างกายที่ฝืนหยัดอยู่ ทันใดนั้นก็ทิ้งตัวลงกับเบาะหลัง"ซูชิง ยาระงับอาการปวด"ซูชิงหยิบยาแก้ปวดออกมาด้วยความรวดเร็ว เปิดผนังกั้นขึ้น แล้วส่งยาให้จี้ซือหานชายหนุ่มยื่นมือมารับ ใส่ยาไว้ในปาก ใบหน้าซีดขาวจนไม่เห็นเส้นเลือดสักเส้นเห็นประธานจี้ในสภาพแบบนี้ คิ้วของซูชิงก็ขมวดเข้าหากันทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล"ประธานจี้ คุณเริ่มใช้ยาแก้ปวดตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?"ถ้าเขาจำไม่ผิด พี่ชายใหญ่ของประธานจี้ ก่อนจะเสียชีวิจก็เริ่มมาจากอาการปวดหัวเหมือนกันจี้ซือหานท
ซูหว่านนอนหลับไปด้วยความกระสับกระส่าย เมื่อตื่นขึ้นในวันถัดมา จึงรู้สึกเหนื่อยล้าเธอเลิกผ้าห่มลงจากเตียง ออกมาจากห้องน้ำ หยิบโทรศัพท์ หิ้วกระเป๋าออกจากวิลล่าเธอตั้งใจจะไปหาจี้ซือหาน ไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อเขา ใครจะคิดว่าเขามารออยู่หน้าประตูตั้งแต่เช้าแล้วชายหนุ่มสวมชุดสูทราคาแพง ใส่แว่นกันแดด มือถือช่อดอกดอกกุหลาบPink O'Hara ยืนพิงกับประตูรถเมื่อเขาเห็นเธอออกมา ริมฝีปากบางที่เม้มเข้าหากัน ก็ยกยิ้มเป็นเส้นโค้งสวยงามบางๆ "หว่านหว่าน..."ซูหว่านเองก็ยกมุมปาก ยิ้มให้เขา ทั้งคู่สาวเท้าเข้าไปหาอีกฝ่ายพร้อมกันจี้ซือหานยื่นดอกไม้ในมือไปตรงหน้าเธอ "สั่งคนเพิ่งเก็บมา ให้เธอ"ซูหว่านรับดอกไม้ของเขามา แหงนหน้ามองชายหนุ่มที่ยืนบังแสงอาทิตย์ ทันใดนั้นก็ปลุกความกล้า ยื่นมือไปถอดแว่นกันแดดของเขาวินาทีที่ถอดออกมา ก็เห็นดวงตาเรียวคมที่เคยเป็นประกาย แต่บัดนี้กลับมีเส้นเลือดแดงเต็มไปหมด ไม่เห็นถึงความเป็นประกายแม้แต่น้อย"ดวงตาของคุณ..."จี้ซือหานยกมือขึ้นปิดดวงตาของซูหว่าน แล้วก้มหน้าพูดกับเธอว่า "เกิดมาจากความผิดปกติในการนอน ถ้านอนไม่หลับ ก็จะตาแดงง่าย"เขาพูดจบ ก็แย่งแว่นกันแดดที่อยู่ในมื
หลังจากที่จี้ซือหานวางสาย อาเจ๋อที่ปลอมตัวเรียบร้อยแล้ว ก็เปิดประตูรถ แล้วเข้ามานั่ง"คุณผู้ชาย สาเหตุการตายของนายน้อยคนโต ผมสืบมาได้เกือบหมดแล้วครับ"จี้ซือหานวางโทรศัพท์ลง เชยคางขึ้นด้วยความเหนื่อยล้า เป็นการบอกให้อาเจ๋อพูดต่อไป"นายน้อยคนโตทำงานหนักเกินไป จนเป็นเหตุให้เกิดโรคทางสมองกระทันหันและเสียชีวิตไป หมอ พยาบาล ทุกคนที่ดูแลนายน้อยคนโตกู้ รวมถึงยาที่เคยใช้ ผมตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วรอบนึง สอดคล้องกับที่พูด ไม่มีอะไรตกหล่นครับ"จี้ซือหานขมวดคิ้วน้อยๆ สีหน้าขาวซีดนั้น เผยรังศีดำทะมึน "นายหมายความว่า หนิงหว่านกำลังโกหก?"อาเจ๋อตัดสินอย่างรวดเร็ว "คุณหนิงน่าจะเพื่อปกป้องชีวิตตัวเอง ถึงได้ใช้สาเหตุการตายของนายน้อยคนโตมาปกป้องตัวเองครับ"จี้ซือหานย้อนนึกถึงเรื่องในอดีตเมื่อปีนั้น ก็ปวดหัวตุบๆขึ้นมา ไม่มีกระจิตกระใจครุ่นคิดอะไรต่อ จึงยกมือขึ้นโบกให้อาเจ๋อตอนที่อาเจ๋อเปิดประตูรถออก ราวกับก็เพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันไปถามว่า "ประธานจี้ ปีนั้นไม่ได้ตรวจสอบร่างของนายน้อยคนโตใช่ไหมครับ?"จี้ซือหานนวดขมับ พยักหน้าเบาๆ เพื่อเก็บร่างที่สมบูรณ์ของพี่ชายใหญ่อาไว้ ทั้งคนของตระกูลจี้ ตระ
คำพูดของผู้ช่วย ทำให้จิตใจที่กระสับส่ายของลู่เฉินซี ค่อยๆสงบลง"จี้ซือหานก็เหมาะสมกับผู้หญิงแบบนี้ดี"เขาแค่นเสียงเย็น จากนั้นหมุนตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างเกียจคร้าน ในแววตาผุดความสะใจออกมาผู้ช่วยเห็นนายน้อยของตัวเองยิ้มได้ ก็ชมเชยไปตามน้ำ "นายน้อย ในเรื่องนี้ ท่านยอดเยี่ยมกว่าจี้ซือหานไม่น้อยเลยครับ"นั่นมันแน่นอน ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางชอบผู้หญิงขายตัวแน่!คนที่นิสัยเย็นชาแบบจี้ซือหาน กลัวว่าจะไม่มีผู้หญิงเอา ถึงได้กินไม่เลือกกระทั่งผู้หญิงพรรค์นั้นก็ยังเอาลู่เฉินซีอารมณ์ดีไม่น้อย ยกนิ้วขึ้นกวักไปหาผู้ช่วย "ชูยีอยู่ตรงไหนของวอชิงตัน?"ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ที่เดิม ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย เห็นนายน้อยถาม ก็รีบหันกลับไปหาเขา"คุณชูยีไม่อยู่ที่วอชิงตัน นั่งเครื่องบินส่วนตัวไปแปซิฟิกแล้วครับ""แปซิฟิก???"ลู่เฉินซีเพิ่งจะสงบสติอารมณ์ได้ไม่นาน ก็หัวร้อนขึ้นมาอีกครั้ง"อยู่ดีๆเธอไปแปซิฟิกทำไม?!"กินอิ่มแล้วว่าง?ผู้ช่วยส่งต่อข่าวที่สืบมาได้อย่างอึกอัก "พวกเขาบอกว่า...คุณชูยีชอบจับปลาครับ..."ลู่เฉินซีได้ยินคำว่าจับปลา ก็โมโหจนตัวสั่น "ผู้หญิงที่ไหนจะชอบจับปลา?!"ผู้ช่วยส่ายหน้า พูดอย่
ซานซานที่นั่งอยู่บนเสื่อโยคะในห้องรับแขก หยิบผ้าขนหนูขึ้นเช็ดเหงื่อที่ผุดอกมาบริเวณหน้าผาก พร้อมกับถามซูหว่าน "เขาเป็นใครอะ?"ซานซานไม่เคยเจอซูเหยียน ย่อมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ซูหว่านอธิบายว่า "เขาเป็นพี่ชายของอลัน..."เธอจำได้ว่าอลันเคยพูดว่า ซูเหยียนเป็นพี่ชายในนามของเธอ แต่ในความเป็นจริงไม่เกี่ยวข้องกกันทางสายเลือด ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนค่อนข้างซับซ้อนอยู่ซานซานมองสำรวจซูหว่าน ในแววตาผุดความกังวลขึ้นมา "พี่ชายอลันคงไม่ได้ชอบเธอหรอกนะ?"กลางค่ำกลางคืน ถ่อมาหาหว่านหว่าน ดูก็รู้ว่าคิดไม่ซื่อ นี่ถ้าถูกจี้ซือหานรู้เข้า คาดว่าพี่ชายอลันคงได้กระดูกหักซูหว่านหัวเราะนิดหน่อย รับนมที่พี่เลี้ยงส่งมาให้ แล้วยื่นให้ซานซาน "ซูเหยียนเป็นผู้ชายของอลัน เธออย่าคิดลึก"ซานซานที่เพิ่งจิบนมเข้าไปคำนึง เกือบจะสำลักตาย "แค่กๆๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไร?!"พวกเขาสองคนเป็นพี่น้องกันไม่ใช่หรอ?!ซูหว่านแหย่ซานซานเสร็จ ก็หมุนตัวออกจากวิลล่ายิ้มๆ"หมอซู ดึกป่านนี้แล้ว มาหาฉันมีธุระอะไรหรอคะ?"ซูเหยียนกำลังสูบบุหรี่อยู่ เมื่อเห็นเธอออกมา ก็หักบุหรี่ในมือแล้วโยนทิ้งลงถังขยะ"อลันอยู่ที่บ้านเธอหรือเปล่า
อลันตกใจหนักมาก "ประ ประธานจี้..."เขาโผล่มาจากโทรศัพท์ได้ยังไง?!ซูหว่านรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วพูดกับไมโครโฟนประโยคนึง "วางก่อนนะ ดึกๆค่อยคุยกัน"กำลังกดวางสายตรงหน้าจอ ชายหนุ่มที่อยู่ปลายสาย ดูเหมือนจะเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว "รอฉันกลับไป ค่อยลองกัน"อลันหลุดขำออกมา "หว่านหว่าน ฉันรอให้พวกเธอลองทำกันก่อน แล้วค่อยจัดยาให้เธอใหม่ดีกว่า"ซูหว่านหน้าแดง กดวางสายด้วยวามรวดเร็ว ขณะกำลังคิดว่าจะสั่งสอนอลัน ก็ได้ยินเสียงของซานซานที่แนบตัวกับระเบียง ดึงเสียงถามขึ้น"ลองอะไร? ฉันก็อยากลองด้วย!"คราวนี้อลันกลั้นไม่ไหว มุมปากฉีกขึ้นกว้าง ยิ้มสดใสยิ่งกว่าพระอาทิตย์บนท้องฟ้าซูเหยียนที่ยืนอยู่แถบรั้วสีขาว เห็นรอยยิ้มของอลัน สีหน้าเย็นยะเยือก ก็ค่อยๆอ่อนโยนขึ้นขณะที่ซูหว่านยกมือขึ้นกุมขมับ เป็นการบ่งบอกว่าหมดคำจะพูดนั้น ก็เห็นเข้ากับซูเหยียนที่อยู่นอกวิลล่าพวกดี เธอจึงรีบสะกิดอลัน"ทำไม?"อลันหันศีรษะไปมองที่รั้วตามสายตาของซูหว่าน เมื่อเห็นร่างที่แต่งกายเนี้ยบนั่น รอยยิ้มที่ปากก็แข็งทื่อเธอหุบรอยยิ้ม ใช้ความคิดไม่กี่วินาที จากนั้นลุกขึ้นพูดกับซูหว่านว่า "ฉันจะไปเจอเขาหน่อย อีกเดี๋ยวค่
"ฉันเป็นผู้หญิงของคุณตั้งแต่ชาติไหนไม่ทราบ?"อลันเงยหน้าถามชายหนุ่มที่สูงเหนือศีรษะเธอ "ในเมื่อคุณไม่เคยให้สถานะ แล้วก็ไม่เคยเปิดตัวฉัน แถมยังแต่งงานกับฉันไม่ได้อีก แล้วยังนับว่าเป็นผู้หญิงของคุณตรงไหน? คู่นอน? คู่ขา? ซูเหยียน คุณบอกฉันทีสิ ความสัมพันธ์แบบนี้ต้องเรียกว่าอะไร?"ซูเหยียนหน้าซีดไปเล็กน้อย เดินขึ้นหน้ากอดอลันอีกครั้ง แล้วกดศีรษะของเธอมาฝังกับแผงอก "อลัน ฉันจะหาวิธีแต่งงานกับเธอ รอฉันอีกหน่อยได้ไหม?"อลันเห็นในแววตาของซูเหยียนเต็มไปด้วยความลนลานร้อนใจ ราวกับกลัวว่าเธอจะจากไปด้วยสาเหตุนี้อลันจึงรู้ว่าตัวเองน่าจะประสบความสำเร็จ ยังขาดก็แต่ขั้นสุดท้ายนั่นก็คือส่งซูเหยียนไปนรก!อลันซุกอยู่ในอ้อมอกของเขา ถามเขาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก "คุณคิดจะใช้วิธีไหนเพื่อแต่งงานกับฉัน?"ซูเหยียนเงียบไปหลายวินาที จากนั้นตอบเธออย่างไม่ปิดบัง "ออกจากตระกูลซู ตัดขาดความสัมพันธ์"เขาพูดจบก็เชยคางของอลัน แล้วสบตากับดวงตาของเธอตรงๆ "อลัน ฉันจะแต่งงานกับเธอ อย่าเปิดใจให้ซีอี้"อลันผลักซูเหยียนออกเบาๆ เมื่อช้อนสายตามองเขาอีกครั้ง ในแววตาไม่มีความรักอย่างที่เคยเสแสร้งทำอีกต่อไป สิ่งที่มี เหล