บทที่ 493

ไม่นานรถก็มาถึงวิลล่าของซานซาน ซูหว่านดึงมือที่นวดขมับให้เขากลับมา แล้วพูดกับเขาว่า "พรุ่งนี้ฉันไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนคุณ"

จี้ซือหานพยักหน้าเบาๆ จากนั้นรัดเอวของเธอไว้ เงยหน้าขึ้นจูบเธออีกครั้ง ก่อนจะยอมปล่อยอย่างอาวรณ์ "ฝันดี..."

ซูหว่านเองก็ตอบกลับว่า "ฝันดี" ลงจากรถ ขณะที่ยื่นมือไปผลักประตูวิลล่า ก็หันกลับมามองแวบนึง

หน้าต่างรถที่ลดลงครึ่งนึง เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาคมสัน ราวกับเสี้ยวของพระจันทร์ ดูที่สง่างามสูงส่ง

ซูหว่านยกริมฝีปากยิ้มให้เขานิดหน่อย ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าวิลล่า...

ชายหนุ่มบนรถ เห็นประตูบานนั้นประกบปิด ร่างกายที่ฝืนหยัดอยู่ ทันใดนั้นก็ทิ้งตัวลงกับเบาะหลัง

"ซูชิง ยาระงับอาการปวด"

ซูชิงหยิบยาแก้ปวดออกมาด้วยความรวดเร็ว เปิดผนังกั้นขึ้น แล้วส่งยาให้จี้ซือหาน

ชายหนุ่มยื่นมือมารับ ใส่ยาไว้ในปาก ใบหน้าซีดขาวจนไม่เห็นเส้นเลือดสักเส้น

เห็นประธานจี้ในสภาพแบบนี้ คิ้วของซูชิงก็ขมวดเข้าหากันทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

"ประธานจี้ คุณเริ่มใช้ยาแก้ปวดตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?"

ถ้าเขาจำไม่ผิด พี่ชายใหญ่ของประธานจี้ ก่อนจะเสียชีวิจก็เริ่มมาจากอาการปวดหัวเหมือนกัน

จี้ซือหานท