บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 181 - บทที่ 190

กู้จิ่งเซินดูเหมือนจะเข้าใจว่าทำไมเธอถึงพูดคำที่รุนแรงเช่นนี้กับเขามาก่อนเพราะเธอกลัวว่าเขาจะเสียใจและรู้สึกผิดเมื่อเห็นหลังจากที่เธอตายแล้ว เธอจึงไล่เขาไปปรากฎว่าหว่านหว่านของเขาไม่เคยเปลี่ยนไปและเธอมักจะคิดถึงเขาจนตายแต่เขาคิดว่าเธอโหดร้ายกับเขามากเพราะเธอตกหลุมรักจี้ซือหานความรู้สึกผิดอันลึกซึ้งท่วมท้นเขาจนตัวสั่นเมื่อจับมือเธอไว้ซูหว่านรู้สึกทำอะไรไม่ถูกของเธอจึงเอื้อมมือบีบฝ่ามืออีกครั้ง"ซือเยว่ คุณกลับไปได้ไหม?"กู้จิ่งเซินยกมือขึ้นแล้วแตะใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอแล้วพูดเบา ๆว่า"หว่านหว่าน คราวนี้ไม่ว่าคุณจะเป็นอะไรก็ตาม ผมจะไม่จากไป ผมจะอยู่ข้างๆ คุณเสมอ เคียงข้างคุณเสมอ..."คำว่า “เสมอ” นั้นหนักเกินไปและเธอทนไม่ไหว แต่เธอไม่อยากทำร้ายเขาเธอสูดออกซิเจนเข้าลึกๆ เพื่อบรรเทาอาการหายใจไม่ออก แล้วพูดกับเขาว่า"ซือเยว่ ฉันไม่มีแรงจะพูดจริงๆ ฉันนอนพักก่อนได้ไหม?"กู้จิ่งเซินพยักหน้าด้วยเจ็บใจ"ครับ คุณนอนหลับเถอะ ผมอยู่เคียงข้างคุณได้ไหม"เขาถามอย่างระมัดระวังดูเหมือนว่าจะกลัวว่าเธอจะไล่เขาออกไปซูหว่านพยักหน้าเบา ๆ แปลตอบรับและก็หลับตาลงกู้จิ่งเซินนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ขย

เธอหัวเราะเยาะตัวเอง ทางเดินหายใจของเธอก็ตึงขึ้น เธอไออย่างบ้าคลั่ง และเลือดฟองสีชมพูก็เต็มหน้ากากออกซิเจนทั้งหมดทันที"หว่านหว่าน!"ใบหน้าของกู้จิ่งเซินซีดเผือด และในขณะที่เขารีบกดกริ่งเรียกหมอ เขาก็คุกเข่าลงข้างหนึ่ง หยิบทิชชู่ออกมา ดึงหน้ากากออกซิเจนออก และรับเสมหะเป็นเลือดเธอไอขึ้นมาเลือดไหลลงบนเนื้อเยื่อและทำให้นิ้วที่ข้อนิ้วของเขาเปียก กู้จิ่งเซินก็ตัวสั่นไปทั้งตัวเขายกมืออีกข้างขึ้นและต้องการช่วยเธอเช็ดเลือดที่มุมปากของเธอ แต่ยิ่งเขาเช็ด เลือดก็ยิ่งมากขึ้น...เลือดเหล่านั้นไปตามแก้มของเธอกลิ้งลงเปียกเสื้อผ้าของเธอแต่ยังเปียกหมอนแผ่นสีแดงที่แวววาวทำให้หัวใจเขาสั่นอย่างรุนแรง ทำให้เขาตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้...เมื่อพยาบาลได้ยินเสียงระฆังดังขึ้น เธอก็รีบหาแพทย์ที่ดูแลและคณบดีมาทันทีอลันเห็นซูหว่านไอแบบนี้จึงสั่งให้แพทย์ผลักเธอเข้าห้องฉุกเฉินทันทีผู้คนในวอร์ดต่างตื่นตระหนกและจากไปด้วยความตื่นตระหนก มีเพียงกู้จิ่งเซินเท่านั้นที่ยังคงท่าคุกเข่าของเขาไว้ไม่เปลี่ยนแปลงดูเหมือนว่าโลกทั้งโลกเงียบลงแล้ว และเหลือเพียงเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ตกตะลึงด้วยเลือดบนมือของเขา...

คราวนี้เธอเห็นชัดเจนว่าจี้ซือหานสวมชุดสูทสีดำมาจากนอกห้องฉุกเฉินเช่นเดียวกับเมื่อพวกเขาพบกันครั้งแรก เขาเดินไปหาเธอทีละก้าวอย่างมั่นคงเขายื่นนิ้วที่แยกกระดูกออกมาให้เธอ ก้มศีรษะลงและอ่อนโยนกับเธอ "ซูหว่าน ผมมาแล้ว..."เสียงนุ่ม...เขาไม่เคยพูดอ่อนโยนกับเธอเลยจิตสํานึกของซูหว่านค่อย ๆ กลับมาและลืมตาอีกครั้ง ไม่มีอะไรเลย มีแต่ความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดบางคนบอกว่าก่อนที่คนจะเสียชีวิต จะเกิดภาพหลอน สิ่งที่เธอเพิ่งเห็น เป็นเพียงจินตนาการของตัวเองเท่านั้นลึก ๆ ในใจเธอปรารถนาที่จะเห็นจี้ซือหานเป็นครั้งสุดท้าย แต่น่าเสียดายที่เขาไม่เคยปรากฏตัวเลย...เมื่อเห็นเธอรอซานซานมาแล้ว แต่ก็ยังมองออกไปนอกประตูห้องฉุกเฉินตลอดเวลา กู้จิ่งเซินดูเหมือนจะเข้าใจบางอย่างหัวใจดิ้นรนเพียงไม่กี่วินาที เขาก็รีบพูดกับอลันว่า "ไปโทรหาจี้ซือหาน ให้เขารีบมาพบเธอเป็นคนสุดท้าย!"อลันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ทันคิดมาก ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาจี้ซือหาน แต่อีกฝ่ายก็เตือนให้ปิดเครื่องเธอมองซูหว่านที่ดวงตาของเธอรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ก็รีบโทรหาซูชิง แต่ก็ปิดเครื่องเธอวางโทรศัพท์ลง พูดจาไร้พลังว่า"ปิดเครื่องแล้

เมื่อตกกลางคืน ประตูเหล็กก็เปิดออก และมีพนักงานคนหนึ่งถือโกศออกมา"ผู้ตายซูหว่าน เผาศพเสร็จแล้ว เป็นญาติของครอบครัวไหน รบกวนมารับโกศหน่อย"บอดี้การ์ดของกู้จิ่งเซินรีบขึ้นไปรับโกศและเอกสารประชาชนกลับมาทันทีหลังจากนั้น บอดี้การ์ดก็ถือไว้ในมือ ก้มลงยื่นให้กู้จิ่งเซินที่หมดสติแล้ว"ประธานกู้ ได้เวลาพาคุณซูกลับบ้านแล้ว ไม่งั้นเธอจะจำทางกลับบ้านไม่ได้ เธอจะกลายเป็น..."กลายเป็นผีป่าที่โดดเดี่ยวบอดี้การ์ดไม่กล้าพูดประโยคนี้ออกมา แต่ก็เพียงพอที่จะกระตุ้นกู้จิ่งเซินได้ดวงตาสีแดงเลือดคู่นั้น ค่อยๆ เคลื่อนตัวไปที่โกศเมื่อนึกถึงคนที่ยังมีชีวิตอยู่เมื่อสักครู่นี้ ก็กลายเป็นขี้เถ้าในทันที เขาแค่รู้สึกท้อแท้ในเวลานี้ฝนตกหนักบนท้องฟ้า เช่นเดียวกับคืนที่เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เม็ดฝนที่เหมือนถั่วกระแทกลงมาอย่างรุนแรงทุบผม แก้มเขาเปียก แต่เขากลับไม่สนใจเลย ถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายแล้วคลุมโกศหลังจากบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ ยกมือสั่นๆ ไปรับกล่องขี้เถ้ากระดูก แต่กลับไม่ได้รับความมั่นคงหลายครั้ง..."ผมมา"ซูเหยียนเอื้อมมือไปรับกล่อง แต่ถูกกู้จิ่งเซินห้ามไว้เขาพยายามอย่างเต็มที่เ

เธอร้องไห้อยู่นานจนเสียงแหบแห้งจึงบังคับตัวเองให้ลุกจากโซฟาเธอยังต้องจัดการข้าวของของหว่านหว่านด้วย เธอไม่สามารถปล่อยให้หว่านหว่านไม่มีอะไรจะสวมใส่บนถนนไปสวรรค์เธอต้องให้กำลังใจและเลือกเสื้อผ้าสวย ๆ ให้กับหว่านหว่านซานซานเดินไปที่ห้องของหว่านหว่านทีละก้าวด้วยก้าวหนักๆน้ำตาของซานซานไหลอีกครั้งเมื่อเธอเห็นว่าของที่เป็นของเธอยังคงอยู่ตรงนั้นแต่เธอไม่ได้อยู่ที่นั่นหลังจากปิดหน้าและร้องไห้อยู่พักหนึ่ง เธอก็เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าและเริ่มแยกข้าวของของหว่านหว่านเอาเสื้อผ้าจากตู้เสื้อผ้าและเอารองเท้าสองสามคู่จากตู้รองเท้าแต่ยังเอาผ้าห่มบางส่วนส่วนที่เหลือ ซานซานไม่ได้ย้ายไม่เต็มใจที่จะเผาทั้งหมดพวกเขา ทิ้งไว้เป็นส่วนใหญ่ของที่ระลึกหลังจากเก็บข้าวของของเธอและหันหลังกลับเพื่อออกจากห้องนอน ซานซานก็หยุดและหันกลับมามองที่โต๊ะทันทีดูเหมือนจะมีกระแสจิต บังคับให้เธอเดินไปที่โต๊ะ แล้วเปิดลิ้นชักโดยควบคุมไม่ได้ภายในสะอาด ยกเว้นสมุดบันทึกและซองจดหมายที่เขียนว่า 'ข้อพิสูจน์ชัดแจ้ง' ไว้ดวงตาของซานซานเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งเมื่อเธอเห็นข้อพิสูจน์ชัดแจ้งจริง ๆแล้วหว่านหว่านพร้อมที่จะจาก