All Chapters of ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: Chapter 191 - Chapter 200

มุมปากของหนิงหว่านยังไม่ทันได้ขึ้น ก็ถูกน้ำเสียงเย็นชาของเขาระงับไว้เธอหยุดยิ้มและเดินไปหาจี้ซือหาน มองเขาด้วยความผิดหวังเล็กน้อย "ซือหาน ฉันอยู่ที่นี่ คุณไม่มีความสุขเหรอ?"ใบหน้าที่หล่อเหลาของจี้ซือหานเหมือนมีดเหลา ไม่มีการแสดงออกใด ๆ ดวงตาที่มืดมนจ้องมองเธออย่างตายตัว "ทําไมถึงอยู่ที่นี่"นี่เป็นบ้านส่วนตัวของเขาในฮูสตัน แทบไม่มีใครรู้ว่า หนิงหว่านปรากฏตัวที่นี่อย่างกะทันหัน ได้แต่หมายความว่าเธอกําลังติดตามเขาอยู่หนิงหว่านตกใจกับสายตาของเขา หลังจากก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว ผ้าขนหนูที่ห่อด้วยรัดรูปและไม่ยอมแพ้ ก็ขึ้นสนิทไป"ซือหาน ป้าเหลียนรู้ที่อยู่ของคุณเป็นอย่างดี เธอให้ฉันมา เพราะรู้สึกว่าฉันกลับมาจากการเรียนแล้ว พวกเราก็ควรก้าวหน้าบ้าง..."เธอกล้าหาญ ยื่นมือขาวใสออกมาลูบแก้มชาย ก่อนแตะ ก็ถูกชายคนนั้นหลบไปเขาดูถูกแม้กระทั่งใช้มือจับข้อมือเธอแล้วสะบัดเธอออกไป แต่เลือกที่จะหลบเธอโดยตรงเขาปฏิบัติต่อเธอเหมือนแต่ก่อน หลีกเลี่ยงนางเหมือนงูหรือแมงป่องทันใดนั้นหนิงหว่านก็ยกริมฝีปากขึ้นและยิ้มด้วยรอยยิ้มที่สิ้นหวังมาก "จี้ซือหาน คุณอยากให้ฉันรอนานแค่ไหน?!"จี้ซือหานมองเธออย่างวา

ซานซานโกรธเขาหัวเราะ "คุณคิดว่าเธอกําลังเล่นหลอกคุณเหรอ สมองของคุณไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหม คุณลืมไปว่าคุณกับคู่หมั้นและลูกพี่ลูกน้องของคุณตีเธอได้อย่างไร เธอหัวใจล้มเหลวอยู่แล้วและยังถูกพวกคุณใช้ตะปูตอกที่ท้ายทอย แบบนี้ยังมีชีวิตอยู่ได้หรือ"ซานซานเกือบจะตะโกนด้วยคําราม คํารามจนถึงที่สุด ทันใดนั้นก็ร้องไห้อย่างเงียบ ๆ เมื่อนึกถึงหว่านหว่านถูกทุบตีแบบนั้นก่อนที่จะจากโลกนี้ไป เธอก็เจ็บปวดจนไม่ไหว "จี้ซือหาน ทําไมคุณถึงโหดเหี้ยมขนาดนี้ ก่อนหว่านหว่านเสียชีวิตอย่างไร้ประโยชน์ ยังเขียนจดหมายลาตายให้คุณด้วย..."เสียงร้องไห้ที่ทั้งโกรธและบ่นปลายโทรศัพท์ทําให้หัวใจของจี้ซือหานตึงเครียดอย่างไม่สามารถควบคุมได้เขาอยากควบคุมอารมณ์ของตัวเอง แต่พบว่าไม่สามารถควบคุมได้ง่ายเหมือนปกติกลับยิ่งควบคุม ยิ่งทําให้เขาตื่นตระหนก ในที่สุดก็ไม่สนใจความตื่นตระหนกที่แพร่กระจายตามอําเภอใจอีกต่อไปบีบโทรศัพท์ให้แน่น และถามเสียงเย็นว่า "ใช้ตะปูตอกที่ท้ายทอยคืออะไร"ซานซานคิดว่าเขากล้าทําหรือไม่กล้ายอม กัดฟันแล้วพูดด้วยความโกรธ "เมื่อคุณหมอโจวรีบไป ท้ายทอยของหว่านหว่านก็ตรึงอยู่บนตะปู ถ้าไม่ใช่เพราะเธอถูกตรึงไว

จี้ซือหานเดินไปหาทั้งสอง มองพวกเขาแล้วถามเสียงเย็นว่า "เธออยู่ไหนล่ะ"นี่เป็นครั้งที่สองที่ซานซานเห็นจี้ซือหาน ครั้งแรกที่เขามารับหว่านหว่านด้วยตัวเองขณะนั้นตนนั่งอยู่ในรถไม่ได้ลงมา ซานซานเห็นเพียงใบหน้าด้านข้างตอนนั้นคิดว่าเขาเป็นคนรวยที่มียีนที่ดีและหน้าตาดียืนประจันหน้ากับเขาในขณะนี้ แต่ซานซานรู้สึกตกใจและกลัวเล็กน้อยไม่ใช่เพราะหน้าตาของเขา แต่เป็นออร่าที่ทรงพลังที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขาอารมณ์ที่สงวนไว้แพงและเย็นชา นิสัยไม่ยอมให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้มีมาแต่กำเนิดและทำให้ผู้คนต้องกลัวกู้จิ่งเซินเห็นเขามาช้า ๆยังดูสูงส่งอยู่ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ"อยากเจอเธอ?"เขายกนิ้วเรียวของเขาและชี้ไปที่หลุมฝังศพที่อยู่เบื้องหลังเขา "ที่นั่น"จี้ซือหานมองทิศทางที่นิ้วของเขาอย่างช้า ๆ เมื่อสัมผัสกับภาพถ่ายบนหลุมฝังศพนั้น ใบหน้าของเขาก็ซีดลงเล็กน้อยจากนั้นดวงตาที่โดดเดี่ยวและมืดมนก็เต็มไปด้วยไม่เชื่อ "เป็นไปไม่ได้!"จี้ซือหานพูดจบ เงยหน้าไป เสียงเย็นชาสั่งซูชิงว่า "เปิดหลุมศพ!"เขาไม่เชื่อเลยว่าซูหว่านนอนอยู่ในนั้น แน่นอนเขาจะเปิดเผยความเท็จของพวกเขาซูชิงโบกมือให้บอดี้การ์ดหล

คำพูดที่มั่นคงของซานซานทุบลงทำให้หัวใจของเขา ว่างเปล่าว่างเปล่าว่างเปล่าและดูเหมือนว่าจะสูญเสียบางสิ่งบางอย่างเขาส่ายหัวไปต่อซานซานด้วยดวงตาสีแดงของเขา "ไม่ ถ้าเธอตาย พวกคุณจะไม่เผาเธอเร็วขนาดนั้น..."กู้จิ่งเซินรักเธอมาก ทําไมยอมเผาเธอแบบนี้ซานซานมองเขาอย่างเย็นชา จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเขาน่าสงสารมาก มาถึงขั้นนี้แล้วยังไม่เชื่อเธอเงียบไปครู่หนึ่ง พูดเสียงเย็นว่า "หลังจากหว่านหว่านได้ยินเสียงหนิงหว่าน ก็ขอให้เผาทันทีหลังความตาย"เธอเป็นคนขอเผาศพทันทีหลังความตายเป็นเพราะเขาไม่มาพบเธอเป็นครั้งสุดท้ายและปล่อยให้หนิงหว่านทําร้ายเธอดังนั้นเธอจึงไม่ให้เขาพบครั้งสุดท้าย แม้แต่ศพก็ไม่ให้เขาพบเหรอเมื่อตระหนักว่าเธอจากโลกนี้ไปด้วยความเสียใจและไม่เต็มใจเช่นนี้ เลือดทั้งตัวของจี้ซือหานก็แข็งตัวทันทีเขาทั้งหมดดูเหมือนจะถูกระบายออกและไม่สามารถรองรับได้นั่งบนพื้นเย็น ๆ พิงกําแพงความรู้สึกเจ็บปวดและหายใจไม่ออกเหมือนมีมือข้างหนึ่งบีบหัวใจเขา แม้แต่ลมหายใจก็พรากไปทันทีซานซานเห็นเขาล้มลงบนพื้นเหมือนขี้เถ้าที่ตายแล้ว รู้สึกตลกมาก "คุณแค่คิดว่าเธอเป็นตัวแทนของหนิงหว่าน ตอนนี้ทําท่าทางรักอีกคร

เขาบีบกระดาษจดหมายในมือให้แน่น เงยหน้าตาแดงขึ้น มองแสงอาฟเตอร์ไลท์นอกหน้าต่างแสงในชีวิตจากไปแล้วและเขาก็เลี้ยวตามแสงสายัณห์ทีละเล็กทีละน้อยไปยังกลางคืนวินาทีที่ท้องฟ้ามืดสนิท โลกก็เงียบสนิทเขาตั้งตระหง่านอยู่ในความมืด มองหาแสงสว่างไปทั่วแต่แสง ถูกเขาผลักออกไปด้วยมือของเขาเองนานแล้วกู้จิ่งเซินกลัวว่าจี้ซือหานจะทําร้ายซานซาน หลุดพ้นจากการควบคุมของซูชิง จึงรีบกลับไปที่อพาร์ทเมนต์อย่างรวดเร็วเมื่อเห็นซานซานไม่บุบสลาย นั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่นและแอบเช็ดน้ำตา เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก"เขาไปแล้วเหรอ"ซานซานส่ายหัวแล้วมองไปทางห้องนอนที่สอง"อยู่ในนั้นค่ะ"กู้จิ่งเซินยกก้าวขึ้นและเดินไป มองปราดเดียวก็เห็นจี้ซือหานนั่งอยู่บนพื้นเหมือนขี้เถ้าที่ตายแล้วเขาเดาไม่ผิดจริง ๆ ผู้ชายคนนี้มีหว่านหว่านอยู่ในใจ เพียงแต่ไม่เคยเปิดเผยความในใจเลยเขามองกระดาษจดหมายที่จี้ซือหานกําแน่นอยู่ในมือ อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าและหยิบมันมาเมื่อเห็นจดหมายลาตายที่หว่านหว่านเขียนถึงจี้ซือหาน สีหน้าสงบของเขาก็พังทลายลงทันทีปรากฏว่าหว่านหว่านตกหลุมรักจี้ซือหานจริง ๆ ไม่ใช่เพื่อไล่เขาออกไป จงใจพูดจาโ