บทที่ 192

มุมปากของหนิงหว่านยังไม่ทันได้ขึ้น ก็ถูกน้ำเสียงเย็นชาของเขาระงับไว้

เธอหยุดยิ้มและเดินไปหาจี้ซือหาน มองเขาด้วยความผิดหวังเล็กน้อย "ซือหาน ฉันอยู่ที่นี่ คุณไม่มีความสุขเหรอ?"

ใบหน้าที่หล่อเหลาของจี้ซือหานเหมือนมีดเหลา ไม่มีการแสดงออกใด ๆ ดวงตาที่มืดมนจ้องมองเธออย่างตายตัว "ทําไมถึงอยู่ที่นี่"

นี่เป็นบ้านส่วนตัวของเขาในฮูสตัน แทบไม่มีใครรู้ว่า หนิงหว่านปรากฏตัวที่นี่อย่างกะทันหัน ได้แต่หมายความว่าเธอกําลังติดตามเขาอยู่

หนิงหว่านตกใจกับสายตาของเขา หลังจากก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว ผ้าขนหนูที่ห่อด้วยรัดรูปและไม่ยอมแพ้ ก็ขึ้นสนิทไป

"ซือหาน ป้าเหลียนรู้ที่อยู่ของคุณเป็นอย่างดี เธอให้ฉันมา เพราะรู้สึกว่าฉันกลับมาจากการเรียนแล้ว พวกเราก็ควรก้าวหน้าบ้าง..."

เธอกล้าหาญ ยื่นมือขาวใสออกมาลูบแก้มชาย ก่อนแตะ ก็ถูกชายคนนั้นหลบไป

เขาดูถูกแม้กระทั่งใช้มือจับข้อมือเธอแล้วสะบัดเธอออกไป แต่เลือกที่จะหลบเธอโดยตรง

เขาปฏิบัติต่อเธอเหมือนแต่ก่อน หลีกเลี่ยงนางเหมือนงูหรือแมงป่อง

ทันใดนั้นหนิงหว่านก็ยกริมฝีปากขึ้นและยิ้มด้วยรอยยิ้มที่สิ้นหวังมาก "จี้ซือหาน คุณอยากให้ฉันรอนานแค่ไหน?!"

จี้ซือหานมองเธออย่างวา