บทที่ 183

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ซูหว่านใช้เวลานอนหลับมากกว่าตื่นตัว

แม้เมื่อเธอตื่นขึ้นก็พูดไม่ได้สักสองสามคำ แล้วก็หลับไปอีกครั้ง

กู้จิ่งเซินนั่งอยู่หน้าเตียงในโรงพยาบาลโดยไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว ใบหน้าซีดเซียวของเขามีเครา และดูเหนื่อยล้า

ซานซานชักชวนให้เขาพักผ่อนแต่เขาไม่เต็มใจ ซานซานไม่มีทางกับเขาเลยเธอจึงทิ้งเขาไว้ตามลำพัง

กลัวว่าซูหว่านจะอยากกินอาหารเหลวหลังจากตื่นนอน แม้ว่าเธอจะกินไม่ได้ แต่ซานซานก็อยากเตรียมมันให้เธอ

เธอบอกให้กู้จิ่งเซินแล้วก็ไปซื้อข้าวต้ม จากนั้นออกจากวอร์ดและลงไปชั้นล่าง

ไม่นานหลังจากที่เธอจากไป ซูหว่านก็ตื่นขึ้นมา อาการบวมน้ำที่แขนขาของเธอทำให้เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

เธอเดาได้ว่าใบหน้าของเธอคงจะบวมเช่นกัน และเธอคงดูน่าเกลียดมาก

เธอรู้สึกว่ามือของกู้จิ่งเซินจับเธออย่างแรงจนหัวใจของเธอหยุดชั่วขณะ

เธอกลืนน้ำลายและพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง"ซือเยว่... พระอาทิตย์ออกมาแล้วเหรอ?"

กู้จิ่งเซินพยักหน้า แต่แล้วคิดว่าเธอมองไม่เห็น เขาจึงรีบตอบเธอเบา ๆ"ออกไปแล้วครับ..."

ดวงตาสีแดงของเขามองออกไปนอกหน้าต่างซึ่งมีหิมะตกหนักราวกับขนห่านและไม่มีแสงแดดให้เห็น

แต่ทุกวันนี้เมื่