บททั้งหมดของ เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า: บทที่ 241 - บทที่ 250

เสี่ยวเอ้อร์ร้านมองหยวนเป่าทองคำก้อนนั้น ดวงตาก็สว่างวาบขึ้นมา จากนั้นก็มองไปทางเสิ่นหรูโจว เผยสีหน้าลำบากใจออกมา“นี่เกรงว่า…”บนใบหน้าของเสิ่นหรูโจวกลับไม่ปรากฏความขุ่นเคือง แววตาของนางมืดสลัวเห็นได้ชัดว่าเจียหนิงจงใจหาเรื่อง หากนางทะเลาะกับเจียหนิงขึ้นมา นางก็จะยิ่งกระตือรือร้น ดังนั้นนางจึงเลือกที่จะหลีกเลี่ยง“ท่านหญิงช่างร่ำรวยนัก แค่เสื้อผ้าไม่กี่ตัวท่านั้น ในเมื่อท่านอยากได้ ข้าสละให้ท่านก็แล้วกัน” กล่าวจบ นางก็หมุนกายไปเลือกตัวอื่นกับเมี่ยวตงเจียหนิงสีหน้าตะลึงไป คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเสิ่นหรูโจวจะยกให้นางทันทีเช่นนี้ดุจดั่งชกหมัดลงบนปุยนุ่น ไม่สบอารมณ์อย่างมากนางเดินเข้าไปคว้าไหล่ของเสิ่นหรูโจว แล้วดึงนางให้หมุนกลับมา “เจ้าหยุดนะ!”เสิ่นหรูโจวเหลือบตามองนางทีหนึ่ง ยื่นมือไปปัดไหล่ของตน “นี่ท่านหญิงหมายความเช่นไร?”“ท่านหญิงเช่นข้าก็ต้องการจะบอกเจ้าว่า อย่าได้คิดว่าเจ้าช่วยกุ้ยเฟยไว้ก็จะลำพองได้” เจียหนิงแค่นเสียงอย่างไม่พอใจทีหนึ่ง เมื่ออยู่ต่อหน้าท่านหญิงเช่นข้า เจ้าก็ไม่นับเป็นตัวอะไรทั้งสิ้น!“คำนี้กล่าวผิดไปแล้ว” เสิ่นหรูโจวหัวเราะเบาๆ ในสีหน้าจริงจังมีการเยาะ

“ท่านหญิง ท่านแน่ใจว่าจะรับกระโปรงหม่าเมี่ยนตัวนี้ด้วยหรือขอรับ? เสี่ยวเอ้อร์ร้านประคองกระโปรงไว้ในมือ บนในหน้าประดับด้วยรอยยิ้มสุภาพ “ตัวนี้ห้าสิบตำลึงขอรับ” เสิ่นหรูโจวยิ้มบางพลางกอดอก ท่าทีราวกำลังชมงิ้วเจียหนิงลอบกัดฟัน พูดกับเสี่ยวเอ้อร์ร้านว่า “ลงบัญชีของข้าไว้ก่อน” เสี่ยวเอ้อร์ร้านเผยรอยยิ้มลำบากใจออกมา “ทางร้านของเราไม่มีระเบียบนี้ หากท่านหญิงต้องการค้างชำระไว้ก่อนจริงๆ ผู้น้อยต้องไปขออนุญาตจากเถ้าแก่ก่อนขอรับ โอ้ เถ้าแก่ของร้านเรามาพอดีขอรับ” เจียหนิงหันกลับไปมอง ชายหนุ่มที่มีใบหน้าสง่างามผู้หนึ่งสาวเท้าเข้ามาอย่างช้าๆหนิงซวงกระซิบที่ข้างหูของเจียหนิงว่า “ท่านหญิง เขาคือเจียงรุ่ย เดิมเป็นแม่ทัพใหญ่ใต้สังกัดของท่านผู้สำเร็จราชการ ต่อมาลาออกมาทำกิจการขอรับ” เจียงรุ่ยก้าวเข้ามาประสานมือแสดงความเคารพ ยิ้มบางๆ ว่า “พระชายาของท่านอ๋องอู่เฉิงและท่านหญิงเจียหนิงมาเยือนด้วยตนเอง ข้าไม่ได้ต้อนรับให้ดี เสียมารยาทแล้วขอรับ” เสิ่นหรูโจวเห็นเขามีท่าทีสุภาพ ไม่มีเจตนาร้าย จึงได้พยักหน้าเสี่ยวเอ้อร์ร้านเดินไปที่ข้างกายของเจียงรุ่ย “นายท่าน ท่านหญิงชื่นชอบกระโปรงตัวนี้ ประสงค์จ

เซียวเฉินเหยี่ยนหลับตาลง ใช้นิ้วนวดที่หว่างคิ้ว เห็นได้ชัดว่ารู้สึกรำคาญอยู่บ้างเมื่อวานเสิ่นหรูโจวขี่ม้าตัวเดียวกับเป่ยซิวเยี่ยนจากไปต่อหน้าต่อตาเขา ทำให้เขาโมโหไม่น้อย เขาจึงยังไม่ได้คิดจะไปหานาง แต่สุขภาพของเสด็จพี่หญิงกลับไม่อาจล่าช้าได้เขาลืมตาขึ้น ก้นบึ้งของดวงตาอันมืดมิดเต็มไปด้วยอารมณ์ที่อัดอั้น “ตอนนี้เสิ่นหรูโจวอยู่ที่ใด?”กลับเรือนของนางไปแล้ว หรืออยู่กับเป่ยซิวเยี่ยนกัน?พ่อบ้านตอบตามความจริงว่า “เมื่อวานตอนค่ำพระชายาก็กลับเรือนของตนเองแล้วขอรับ ยามนี้น่าจะอยู่ที่เรือนนะขอรับ” สีหน้าเคร่งขมึงของเซียวเฉินเหยี่ยนผ่อนคลายลงเล็กน้อย ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปเพียงครู่เดียว รถม้าก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของเสิ่นหรูโจวเซียวเฉินเหยี่ยนเดินออกมาจากรถม้า ขณะที่เพิ่งลงจากรถม้า ก็เห็นจากไม่ไกล เสิ่นหรูโจวกับเมี่ยวตงกำลังกลับมาอย่างมีความสุขบนใบหน้าอันงดงามของเสิ่นหรูโจวประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง ในมือถือพุทราเชื่อมไม้หนึ่งกำลังส่งเข้าปาก ฝีเท้าผ่อนคลายและรวดเร็วอย่างมาก ทั่วทั้งร่างต่างส่องประกายความร่าเริงออกมาเห็นนางเบิกบานเช่นนี้ เซียวเฉินเหยี่ยนก็รู้สึกโมโหขึ้นมาอย่างไม่มีเห

เซียวจิ่นซีเงยหน้าขึ้นมา มองไปทางเสิ่นหรูโจวด้วยแววตาอันเหี้ยมโหดเสิ่นหรูโจวไม่หลบเลี่ยงแม้แต่น้อย เนตรหงส์ที่กระจ่างสว่างใส ผสานด้วยความเย็นชาดุจน้ำแข็ง เผชิญกับแววตาที่ราวกับคมมีดของเซียวจิ่นซีเต๋อเฟยรู้ว่านิสัยของเซียวจิ่นซีนั้น พูดไม่กี่คำก็จะโมโห เสิ่นหรูโจวก็คล้ายจะมิได้มีนิสัยดั่งลูกแกะน้อยเช่นเมื่อก่อนแล้ว คนทั้งสองเมื่อพบหน้ากัน กลิ่นอายดินระเบิดในอากาศก็เข้มข้นเป็นอย่างมากนางจูงเสิ่นหรูโจวเดินเข้าไปใกล้ กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “วันนี้สุขภาพของเสด็จพี่หญิงเจ้าไม่ค่อยดี ได้ยินว่าทักษะการแพทย์ของเจ้าดีมาก ก็ดูให้เสด็จพี่หญิงของเจ้าหน่อยเถอะ” เสิ่นหรูโจวไม่กล่าวสิ่งใด ปล่อยให้เต๋อเฟยดึงนางไปที่เบื้องหน้าของเซียวจิ่นซี นางกำนัลยกเก้าอี้เล็กๆ ตัวหนึ่งมาให้นาง วางลงข้างตั่งนิ่มแล้วเชิญให้นางนั่งลงเซียวจิ่นซีชักสีหน้าเย็นชา ดวงตามิได้เคลื่อนไปจากใบหน้าของเสิ่นหรูโจวเลย ราวต้องการที่จะใช้สายตาแล่เสิ่นหรูโวทั้งเป็นแล้วนางยื่นมือออกไปข้างหนึ่ง นางกำนัลพาดผ้าเนื้อบางไว้บนข้อมือของนาง เชิญให้เสิ่นหรูโจวจับชีพจรเสิ่นหรูโจวมีสีหน้าเรียบเฉยเย็นชา วางนิ้วมือลงบนข้อมือของนาง เริ่มจับ

เซียวจิ่นซีเห็นเซียวเฉินเหยี่ยนมาแล้ว ก็รีบซ่อนยาพิษเอาไว้นางมือหนึ่งกดหน้าอก อีกมือกุมหน้าผาก ราวกำลังจะถูกทำให้โมโหจนตายแล้ว“เฉินเหยี่ยน ในที่สุดเจ้าก็มาแล้ว มิเช่นนั้น ข้าแทบถูกพระชายาของเจ้ายั่วโมโหจนตายทั้งเป็นแล้ว!” กล่าวจบ นางก็ส่งเสียงคร่ำครวญอย่างทรมานสองสามครั้ง เร่งนางกำนัลว่า “เหตุใดยาจึงยังไม่เสร็จอีก ข้าปวดหัวจะตายอยู่แล้ว"นางกำนัลรีบกล่าวว่า “บ่าวจะไปเร่งเดี๋ยวนี้เพคะ องค์หญิงโปรดอย่าได้ทรงกริ้ว เดิมพระวรกายของพระองค์ก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว อย่าทรงพิโรธจนอาการหนักขึ้นไปอีกเลยนะเพคะ” เสิ่นหรูโจวถูกความไร้ยางอายของเซียวจิ่นซีทำให้อึ้งไปแล้ว นางยกมือขึ้นกอดอกและยิ้มอย่างเย็นชาเมื่อเซียวเฉินเหยี่ยนได้ฟังการร้องเรียนของเซียวจิ่นซีไปรอบหนึ่ง ก็ขมวดคิ้วมองไปทางเสิ่นหรูโจวและจี้ถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? ข้า” ครั้งนี้เขาไม่ได้รีบบันดาลโทสะ แต่ต้องการรอฟังคำอธิบายจากเสิ่นหรูโจวแทนเสิ่นหรูโจวเลิกคิ้ว หว่างคิ้วปรากฏร่องรอยความรำคาญใจขึ้นมา“ในห้องนี้ล้วนแต่เป็นคนของนาง ข้าจะกล้าหาเรื่องนางหรือ?” เซียวเฉินเหยี่ยนหรี่ตาลงเล็กน้อย กวาดตามองห้องที่เต็มไปด้วยคนนอก “เช่นนั้นพวก