All Chapters of เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า: Chapter 221 - Chapter 230

โจวอี๋เจี่ยนถลึงตาใส่เสิ่นหรูโจวอย่างโมโห ทว่าไม่อาจขยับตัว จึงได้แต่แข็งค้างอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าพูดมากอีกเสิ่นหรูโจวจัดการโจวอี๋เจี่ยนเสร็จ ก็รีบไปดูอาการของกุ้ยเฟยหลี่หมัวมัวทางหนึ่งอุ้มทารก อีกทางก็กล่าวอย่างร้อนใจว่า “พระชายา นี่…นี่เกิดสิ่งใดขึ้นกัน ท่านมิใช่กล่าวว่าจะต้องปลอดภัยทั้งแม่ลูกอย่างแน่นอนหรือเจ้าคะ?”หมอหลวงจ้าวก็ตื่นตระหนกแล้วเช่นกัน “พระชายา กุ้ยเฟยเลือดไหลไม่หยุด นี่เกรงว่า…”เขาไม่กล้าพูดจนจบ หากกุ้ยเฟยเกิดเรื่องขึ้นมา เขาก็ไม่อาจรอดชีวิตอย่างแน่นอนเช่นกัน!เสิ่นหรูโจวมีสีหน้าสงบมั่นคง ตรวจสอบสาเหตุที่ทำให้เลือดออกอย่างละเอียด พบว่าไม่มีจุดที่ปริแตกที่มดลูกและไม่มีเส้นเลือดที่ฉีกขาด ทว่าเกิดจากการบีบตัวอย่างรุนแรงของมดลูกเป็นเหตุให้เลือดออกเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ตามสภาพร่างกายของกุ้ยเฟยไม่น่าจะเกิดอาการมดลูกบีบตัวอย่างหนักได้?นอกจากนี้ สิ่งนี้เป็นเหตุให้การระบายของเหลวคั่งค้างอยู่ในช่องท้องเกิดปัญหา ของเหลวในช่องท้องถูกขับออกมาจำนวนมาก ทำให้กุ้ยเฟยเกิดอาการช็อกขึ้นมาในช่วงวลาสั้นๆหมอหลวงจ้าวร้อนใจจนกระทืบเท้า ถอนใจติดๆ กันทารกน้อยที่พึ่งถือกำเนิดออกมา

“เหนียงเหนียงทรงปลอดภัยไร้อันตราย ยามนี้พระอาการคงที่แล้วเพคะ” หลี่หมัวมัวตอบพร้อมรอยยิ้ม “พระชายาทรงกล่าวว่า อีกครู่กุ้ยเฟยก็จะทรงฟื้นขึ้นมาแล้วเพคะ” เมื่อฮ่องเต้หย่งอันได้ยินเช่นนั้น ก็มองไปที่เสิ่นหรูโจว “ตอนนี้ ของเหลวที่คั่งค้างอยู่ในท้องของกุ้ยเฟยถูกกำจัดไปแล้ว อาการเลือดออกหลังการคลอดก็คงที่แล้ว ยามนี้เพียงแค่ร่างกายอ่อนแออยู่บ้างเท่านั้น อีกครู่ก็จะทรงฟื้นขึ้นมาเพคะ” “องค์ชายน้อยคลอดก่อนกำหนด ร่างกายจึงอ่อนแออยู่บ้าง แต่ขอเพียงบำรุงให้ดีก็จะสามารถแข็งแรงขึ้นมาได้อย่างแน่นอนเพคะ” บนใบหน้าของนางมีรอยยิ้ม มองไปยังฮ่องเต้หย่งอันด้วยดวงตากระจ่างใส “ลูกพูดได้ทำได้ ปลอดภัยทั้งมารดาและบุตรเพคะ” ฮ่องเต้หย่งอันมีรอยยิ้มเต็มใบหน้า “ดี! ชายาของอ๋องอู่เฉิง มีทักษะการแพทย์เลิศล้ำจริงๆ!”เป่ยซิวเยี่ยนมองคิ้วตาที่ประณีตงดงามของหญิงสาว ริมฝีปากโค้งขึ้นอย่างเบาบางจิตใจที่เป็นกังวลของเซียวเฉินเหยี่ยนก็วางลงได้ในที่สุดเช่นกัน ความมืดหม่นในดวงตาสลายไปไม่น้อยมุ่หว่านหรงมองไปทางโจวอี๋เจี่ยนด้วยสีหน้าแข็งเกร็ง เมื่อเห็นโจวอี๋เจี่ยนส่ายหน้า นางก็กัดฟันอย่างแรง สีหน้าไม่น่ามองอย่างยิ่งรอย

“เสด็จพ่อ” เซียวเฉินเหยี่ยนพลันตัดบทนาง “ก่อนหน้านี้พระชายาเคยกล่าวกับกระหม่อมว่า ฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นยังไม่เคยได้รับการแต่งตั้งบรรดาศักดิ์ ครั้งนี้พระชายาสร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ มิสู้แต่งตั้งฮูหยินผู้เฒ่าเฉิน ท่านย่าของนางให้เป็นฮูหยินบรรดาศักดิ์เถิดพ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นหรูโจวขมวดคิ้ว มองเซียวเฉินเหยี่ยนอย่างเย็นชายามนี้เขาเสนอให้แต่งตั้งยศฮูหยินบรรดาศักดิ์ให้ท่านย่า หากนางคัดค้าน มิเท่ากับว่าไม่กตัญญูหรือ? ช่างชั่วร้ายเหลือเกิน ตั้งใจจะไม่ยอมให้นางหย่าด้วยดี!แต่ทว่า นางก็อยากให้ตระกูลมีหน้ามีตาเช่นกัน ตระกูลเสิ่นจงรักภักดีมาทุกรุ่น หลั่งเลือดในสนามรบ ท่านย่าสละสามีของตน บุตรชายของตน แม้แต่หลานชายก็คอยปกปักรักษาประเทศ สุดท้ายกลับเป็นเพียงคนที่ไร้ชื่อเสียง มีจุดจบที่เลวร้ายชาตินี้ นางจะต้องนำเกียรติยศมาให้ท่านย่า ท่านพ่อและพี่ชายแน่ เพียงแต่ ตอนนี้นางอยากหย่าขาดโดยสมัครใจกันทั้งสองฝ่ายมากกว่า…ฮ่องเต้หย่งอันคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้าว่า จวนแม่ทัพเลี้ยงดูเด็กสาวที่กตัญญูและรู้ความเช่นเจ้าออกมา ถึอได้ว่าอบรมสั่งสอนได้ดีจริงๆ ได้ ข้าก็จะแต่งตั้งท่านย่าของเจ้าเป็นฮูหยินบรร

เซียวเฉินเหยี่ยนนวดหัวคิ้ว ถอนใจเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ข้ายังมีเรื่องบางอย่างที่ต้องจัดการ จะกลับไปช้าหน่อย” “เจ้าค่ะ” รับรู้ได้ถึงการตอบส่งๆ ของเขา ในใจของมู่หว่านหรงก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมา นางไม่ถามต่ออีก หลังจากยอบกายคารวะก็จากไปอย่างหม่นหมองในตำหนักของกุ้ยเฟย เสิ่นหรูโจวกำลังเน้นย้ำวิธีการดูแลรักษาร่างกายต่อกุ้ยเฟย“กุ้ยเฟยเหนียงเหนียง ในหนึ่งเดือนนี้ต้องทรงพักผ่อนร่างกายให้ดี แต่ก็ไม่อาจเอาแต่นอนไม่ขยับ สามารถทำการเคลื่อนไหวประเภทพลิกตัวไปมาได้ เช่นนี้จึงจะช่วยในการขับน้ำคาวปลาออกมา ไม่ให้คั่งค้างอยู่ภายใน และยังเป็นประโยชน์ต่อการสมานแผลอีกด้วยเพคะ” “หลายวันนี้ก็กินอาหารเหลวไปก่อน หลีกเลี่ยงการกินนม ถั่วเหลือง หรืออาหารพวกมันเทศที่ทำให้เกิดลมมาก เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดลมมากในท้องจนทำให้เกิดอาการท้องอืด” กุ้ยเฟยรับคำทั้งหมดหลี่หมัวมัวยกน้ำชามาให้เสิ่นหรูโจว กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “พระชายายุ่งมาครึ่งวัน แม้แต่เวลาดื่มน้ำสักคำก็ยังไม่มี คิดว่าคงจะเหนื่อยแย่แล้ว รีบดื่มชาสักหน่อยแล้วพักผ่อนสักครู่เถิดเจ้าค่ะ” เสิ่นหรูโจวรับมา กล่าวขอบคุณคำหนึ่งกุ้ยเฟยพิงอยู่ที่พนักเตียง เนตรหงส

“วันนี้เขาปกป้องเจ้าไปเสียทุกเรื่อง พวกเจ้าคนหนึ่งร้องคนหนึ่งรับ ช่างเข้ากันได้ดีเหลือเกิน หากบอกว่าพวกเจ้าไม่มีความสัมพันธ์กัน แม้แต่ข้าก็ไม่เชื่อ! เจ้ากับเขา ไปสานสัมพันธ์กันตั้งแต่เมื่อใด!”เขายิ่งพูด ดวงหน้าอันหล่อเหลาก็ยิ่งมืดมน ความอิจฉาริษยาและโกรธแค้นในใจดุจก้อนหิมะที่ยิ่งกลิ้งยิ่งมีขนาดใหญ่ เมื่อครู่ตอนอยู่ในตำหนัก เห็นนางกับเป่ยซิวเยี่ยนส่งสายตากันไปมา เขาก็เกือบจะควบคุมอารมณ์ของตนไว้ไม่ได้สรุปว่านางรู้ตัวหรือไม่ ว่านางเป็นพระชายาของเขา!เสิ่นหรูโจวมองสีหน้าที่แสดงความโกรธอยู่เลือนรางของเขา ก็รู้สึกประหลาดใจชาติก่อนเซียวเฉินเหยี่ยนทอดทิ้งนางเหมือนโยนรองเท้าขาด ไม่ว่านางจะทำสิ่งใด เขาล้วนไม่เห็นค่า ไม่สนใจนางแม้แต่น้อยเขาสามารถกักบริเวณนางไว้ในตำหนัก ไม่ถามไม่ไถ่เป็นเวลาหลายวัน เอาแต่เล่นพิณหยอกล้อกับมู่หว่านชิงสุดที่รักของเขา อย่าว่าแต่นางติดต่อกับใครเลย ต่อให้นางตายเกรงว่าใจของเขาก็คงไม่รู้สึกเจ็บสักครั้งยามนี้นางไม่สนใจไยดีเขา เขากลับมาวุ่นวายพัวพันไม่หยุด“ข้อแรก ข้ากับผู้สำเร็จราชการต่างบริสุทธิ์ใจ ไม่มีความสัมพันธ์เกินเลยต่อกัน อย่างได้เอาความคิดสกปรกของท่านมา