บททั้งหมดของ เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า: บทที่ 251 - บทที่ 260

สีหน้าของเต๋อเฟยย่ำแย่ลงในเสี้ยววินาที นางกัดริมฝีปากไม่ส่งเสียงแล้วกลับเป็นเซียวเฉินเหยี่ยนที่ทนไม่ได้ จับจ้องไปยังหลี่หมัวมัวด้วยด้วยแววตาดุดันเฉียบขาด“บังอาจนัก เป็นเพียงหมัวมัวผู้หนึ่งกลับกล้าต่อปากต่อคำกับพระสนมเต๋อเฟย?” หลี่หมัวมัวค้อมศีรษะเล็กน้อย ทว่าไม่อ่อนน้อม “บ่าวเสียมารยาทแล้วเพคะ ของท่านอ๋องอู่เฉิงโปรดอภัย ทว่าบ่าวเพียงทำไปตามคำสั่งเท่านั้นเพคะ” เสิ่นหรูโจวก็มิได้ยืดเยื้อให้มากความอีก นางเดินมุ่งหน้าไปที่นอกประตู “ในเมื่อกุ้ยเฟยต้องการพบข้า เช่นนั้นข้าก็ไม่รั้งรออยู่แล้ว” เต๋อเฟยขมวดคิ้วกล่าวว่า “หรูโจว…"เสิ่นหรูโจวเพิกเฉยต่อนาง โบกมือให้เซียวจิ่นซี “องค์หญิง หม่อมฉันไปก่อนนะเพคะ องค์หญิงจะต้องทรงอดทนไว้ให้ได้นะเพคะ” กล่าวจบ นางก็เดินส่ายอาดๆ จากไปกับหลี่หมัวมัว ก่อนไปยังถอนใจเสียงดังอีกว่า “เฮ้อ ล้วนเป็นกรรมตามสนองจริงๆ!” เมื่อเซียวจิ่นซีได้ยินคำพูดของนาง ก็โมโหจนคว่ำโต๊ะที่ตั้งอยู่ข้างเตียงสีหน้าของเต๋อเฟยไม่น่ามอง เดิมนางต้องการให้เสิ่นหรูโจวรักษาอาการป่วยให้เซียวจิ่นซี แต่คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะกลายเป็นเช่นนี้เหตุใดเสิ่นหรูโจวจึงควบคุมได้ยากขึ้นทุกวัน

เซียวเฉินเหยี่ยนเหลือบมองฮ่องเต้หย่งอันโดยไม่เปลี่ยนแปลงสีหน้า “ที่หรูโจวเข้าวังมาก็เพื่อมาตรวจชีพจรให้เสด็จพี่หญิงพ่ะย่ะค่ะ ระหว่างนั้นเกิดการปะทะคารมกันเล็กน้อย เสด็จพ่อมิต้องกังวลพระทัยพ่ะย่ะค่ะ” “สุขภาพของจิ่นซียังไม่หายดีอีกหรือ?” เมื่อพูดถึงเซียวจิ่นซี ฮ่องเต้หย่งอันจึงได้เงยหน้าขึ้นมามองไปที่เฉาเต๋อไห่เฉาเต๋อไห่รีบรับคำว่า “ช่วงนี้องค์หญิงทรงพักรักษาตัวอยู่ที่ตำหนักพระสนมเต๋อเฟยโดยตลอดพ่ะย่ะค่ะ ทว่าสถานการณ์ดูเหมือนจะไม่ดีนัก เมื่อครู่กระหม่อมเพึ่งไปที่ตำหนักของพระสนมเต๋อเฟยมา องค์หญิงยังทรงหมดสติไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ” “เหตุใดจู่ๆ ถึงป่วยได้เล่า?” ฮ่องเต้หย่งอันพึมพำ ขมวดคิ้ว “ไป เอาโสมป่าที่เพิ่งส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการต้นนั้นไปมอบให้องค์หญิง บอกให้นางรักษาตัวให้ดี” เฉาเต๋อไห่ค้อมศีรษะลงกล่าวว่า “ฝ่าบาททรงมีพระเมตตาต่อองค์หญิงนัก กระหม่อมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ” กล่าวจบ เขาก็สาวเท้าออกไปฮ่องเต้หย่งอันเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ในที่สุดสายตาก็มองไปยังเซียวเฉินเหยี่ยนที่อยู่เบื้องหน้า กล่าวว่า “ช่วงนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับหรูโจวยังดีอยู่หรือไม่?” ดวงตาที่หรุบต่ำของเ

เสิ่นหรูโจวมองกุ้ยเฟยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ไม่มีอะไรหรอกเพคะ องค์หญิงเจาหยางทรงเห็นหม่อมฉันขัดตา หม่อมฉันหลบเสียก็พอ ส่วนพระสนมเต๋อเฟยนั้น ระหว่างลูกสะใภ้และแม่สามีเกิดปัญหาเล็กน้อยก็เป็นเรื่องธรรมดา หรูโจวสามารถจัดการได้ กุ้ยเฟยไม่ต้องเป็นห่วงหม่อมฉันหรอกเพคะ” นางรู้ว่ากุ้ยเฟยประสงค์ดีต่อนาง กุ้ยเฟยไม่ใช่คนเลวร้าย อีกอย่างเป็นคนที่มีบุญต้องทดแทน เมื่อบอกว่าต้องการจะระบายโทสะแทนนาง แปดส่วนย่อมเป็นความจริง ทว่านางไม่ต้องการให้เรื่องราวเปลี่ยนเป็นซับซ้อนยิ่งกว่านี้เดิมตระกูลของกุ้ยเฟยก็มากด้วยอิทธิพลอยู่แล้ว ยามนี้ยังมีพระโอรสอีก ไม่แน่ว่าจะไม่เกิดความคิดในการจะแย่งชิงบัลลังก์ขึ้นมาแม้นางจะมีบุญคุณต่อกุ้ยเฟย ทว่ายามนี้นางยังคงเป็นพระชายาของอ๋องอู่เฉิงอยู่ เมื่อมีความสัมพันธ์ชั้นนี้อยู่ ระหว่างนางกับกุ้ยเฟยก็ยากที่จะเปิดเผยต่อกันอย่างสมบูรณ์ได้ที่นางช่วยกุ้ยเฟย เดิมก็เพื่อชดเชยต่อความเสียใจที่ชาติที่แล้ว ถือเป็นการตอบแทนบุญคุณที่กุ้ยเฟยเคยยื่นมือเข้าช่วยเหลือในยามลำบาก ทว่านางไม่อยากเข้าไปเกี่ยวพันกับเรื่องอื่นอีกกุ้ยเฟยเห็นนางไม่เต็มใจจะกล่าว จึงไม่พูดอะไรมากอีก กล่าวเพียงว่า “ตา

อย่างน้อยที่สุด ก็ดีกว่าที่ท่านอ๋องปฏิบัติกับคุณหนู ไม่ตามใจอนุทำร้ายภรรยาเมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเสิ่นหรูโจวก็เย็นชาลงหลายส่วน ตำหนิเสียงเบาว่า “ไม่อนุญาตให้พูดจาไร้สาระ ตอนนี้ข้าเป็นสตรีที่มีสามี เจ้าอยากให้ข้าถูกลือว่าลอบคบชู้อย่างนั้นหรือ?”เมี่ยวตงสำนึกว่าตนเองบังอาจไปแล้ว จึงยื่นมือออกมาตบปากของตนเบาๆ หนึ่งครั้ง แล้วส่ายหัวติดๆ กันว่า “บ่าวไม่กล้าอีกแล้วเจ้าค่ะ” เสิ่นหรูโจวมีสีหน้าเคร่งขรึม หยิบปิ่นหยกขาวออกมาจากกล่องเครื่องประดับยื่นให้นาง“อีกอย่าง ต่อให้ข้าหย่าขาดจากเซียวเฉินเหยี่ยนแล้ว ก็ไม่มีทางไปคบหากับเป่ยซิวเยี่ยน” ชาติก่อนนางไม่เคยได้ยินว่าเป่ยซิวเยี่ยนมีสตรีที่พึงใจ และเคยมีคนจำนวนไม่น้อยที่ส่งหญิงงามให้เป่ยซิวเยี่ยน ทว่าผลลัพธ์คล้ายจะน่าอนาถไม่น้อยนางยังจำข่าวลือในชาติก่อนได้ ตอนที่เป่ยซิวเยี่ยนไปทำงานที่เจียงหนาน มีขุนนางต้องการจะประจบเอาใจเขา จึงส่งหญิงขับร้องไปให้เป่ยซิวเยี่ยนนางหนึ่ง ได้ยินว่าหญิงขับร้องนางนั้นเป็นหญิงคณิกาอันดับหนึ่งแห่งเจียงหนาน โดดเด่นทั้งรูปโฉมและความสามารถแต่หญิงคณิกาผู้โด่งดังไม่ทันได้สัมผัสกับชายเสื้อของเป่ยซิวเยี่ยน ก็ถูกเข

 “ช้าก่อน!” รูม่านตาของเป่ยซิวเยี่ยนหดแคบลงทันที ยื่นมือไปจับมือที่ยื่นมาหาเขา เดิมเขาต้องการจะจับข้อมือขอนาง แต่เพราะเสิ่นหรูโจวตกใจจนสะดุ้ง มือจึงลื่นลงไปและถูกเขาจับไว้เต็มฝ่ามือแทนเป่ยซิวเยี่ยนลดสายตามองตามไป ในเวลานี้ ฝ่ามือกว้างได้กุมทับมือที่นุ่มนวลและเย็นเล็กน้อยนั่นไว้ ทันใดนั้นแววตาก็เคร่งขรึมลง และปล่อยนางออกทันทีที่ด้านหลัง ฉินหมิงสูดรายใจแรง ราวกับสร้างปัญหาใหญ่อะไรขึ้นก็ไม่ปานเสิ่นหรูโจวจับความผิดปกติสายหนึ่งได้อย่างเฉียบแหลม งุนงงอย่างยิ่ง “ท่านผู้สำเร็จราชการ?”เกิดอะไรขึ้นกัน หรือเป็นเพราะเป่ยซิวเยี่ยนไม่ใกล้ชิดอิสตรี จึงไม่เต็มใจให้นางแตะต้อง? แต่นางจะตรวจอาการให้เขาย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยงการสัมผัสได้นี่นาเป่ยซิวเยี่ยนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา มองเสิ่นหรูโจวนิ่งๆ อารมณ์ในก้นบึ้งของดวงตาได้ถูกความเย็นชาผลักให้หลบถอยไปนานแล้วน้ำเสียงของฉินหมิงเป็นกังวล “นายท่าน…”“ช่างเถอะ ก็ให้พระชายาของอ๋องอู่เฉิงเปลี่ยนยาให้ข้าแล้วกัน” เป่ยซิวเยี่ยนกวาดตามองพวกเขาสองคนทีหนึ่ง “พวกเจ้าสองคนออกไปก่อน” ลู่หวายหนิงตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วได้สติกลับมาจึงรีบตอบว่า “อ้า นั่นสินั่นสินั่นสิ