บทที่ 260

แต่เส้นผมของนางกลับเอาแต่ละผ่านแผ่นอกของเป่ยซิวเยี่ยนครั้งแล้วครั้งเล่า ทิ้งความรู้สึกจั๊กจี้ที่ยากจะทนทานไว้

ทั่วทั้งร่างของเขาแข็งเกร็ง ลูกกระเดือกอันแสนยวนใจเคลื่อนไหวครั้งหนึ่ง เส้นผมอันเย็นเยียบปลุกเร้าความรุ่มร้อนสายหนึ่งขึ้นมาบนผิวของเขา ทว่าเจ้าของผมเส้นยาวนั้นกลับไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย เอาแต่ลดดวงตากระจ่างใสและเย็นชาทั้งคู่นั้นลงทำแผลให้เขาอย่างมุ่งมั่นตั้งใจโดยไม่คิดสิ่งอื่น

เขาเชิดคางขึ้นเล็กน้อย หลับตาลง

ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าบาดแผลเจ็บแปลบเหมือนฉีกขาดขึ้นมาเบาๆ เขาได้ยินเสิ่นหรูโจวกล่าวเบาๆ ว่า “จะรู้สึกเจ็บเล็กน้อย ท่านอดทนสักครู่”

เขาลืมตาขึ้นมา ลดสายตาลงไปดู ก็เห็นเสิ่นหรูโจวถือคีมคีบเล็กๆ อันหนึ่ง แกะผ้าพันแผลชั้นสุดท้ายออกอย่างแผ่วเบา

นางเอียงศีรษะ ลำคอที่เผยออกมาเนียนละเอียดขาวกระจ่าง เส้นผมที่ยาวราวเส้นไหมลื่นไหลลงมาจากไหล่ของนาง ย้อยลงบนขาของเขา เขามองช่วงลำคอที่ขาวผ่องเนียนละเอียดของนาง สีของดวงตาก็ยิ่งลึกซึ้ง ลึกล้ำและดำมืด

ลำคอของนางขาวจนทำให้คนตาลาย หากทิ้งรอยประทับไว้ น่าจะงดงามกว่าเดิมอีกมาก

เสิ่นหรูโจวดูบาดแผลอย่างละเอียด “บาดแผลฟื้นฟูได้ไม่เลว เปลี่ยนยาต