All Chapters of เศรษฐีสาวขอเอาคืน: Chapter 221 - Chapter 230

“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง ของหวานมาแล้วค่ะ…”พนักงานเสิร์ฟเดินมาวางของหวานตรงหน้าพวกเขาอย่างรวดเร็ว ทุกคนไม่ทันสังเกตเห็นอะไรหลังจากที่พนักงานเสิร์ฟเดินออกไป อีกฝ่ายก็จัดการล็อกประตูห้องเอาไว้กู้หว่านชิงถอดกุญแจออกจากเบ้า สีหน้ามืดมัวหลีเกอ แกไม่ให้ฉันมีชีวิตที่ดี ถ้าอย่างนั้นเราคงต้องตายกันไปข้าง...กู้หว่านชิงไปหยิบน้ำมันมาจากที่ไหนสักแห่งสาดน้ำมันไปทั่วประตูห้องและทางเดินของร้านคาราโอเกะโดยไม่ลังเลหลังจากที่ราดน้ำมันเสร็จ เธอก็หยิบไฟแช็กขึ้นมาแล้วโยนไปตรงน้ำมันทันทีภายในพริบตาไฟก็ลุกโชนขึ้นอย่างรวดเร็วกู้หว่านชิงระเบิดหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งหลีเกอ หลีเกอ วันนี้คือวันตายของแก!“กรี๊ด... ไฟไหม้... ไฟไหม้แล้ว…” พนักงานที่เดินผ่านมาเป็นคนแรกที่เห็นไฟไหม้ จึงรีบกดสัญญาณเตือนภัย!ชั่วพริบตาโถงทางเดินเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องและเสียงขอความช่วยเหลือ “ช่วยด้วย... ไฟไหม้... ทุกคนวิ่งหนีไปเร็ว”ในห้องส่วนตัวฟู่ซิวเป่ยเป็นคนแรกที่รู้สึกตัว “แย่แล้ว ไฟไหม้”พูดจบก็ดึงหลีเกอไปที่ประตูโดยไม่ลังเล!ทุกคนต่างก็ตกใจ รีบลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู“อะไรกันเนี่ย ประตูเปิดไม่ออก”

สายตาของหลีหานมองด้วยความเครียดแล้วพูดว่า “หลีเกอ คราวนี้เธอทำให้ทุกคนตกใจแทบแย่”“โดยเฉพาะคุณปู่ ท่านไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาสามวันแล้ว”หลีเกอหันไปมองหลีเจิ้งเฟยด้วยความรู้สึกผิด “คุณปู่ ขอโทษนะคะ”หลีเจิ้งเฟยจับมือเธอไว้ “เด็กคนนี้ ขอโทษปู่ทำไมกัน! เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นขนาดนี้ จะว่าบาดเจ็บสาหัสก็ว่าได้ โชคดีที่พ่อหนุ่มตระกูลฟู่ไม่กลัวตาย เข้าไปช่วยเธอออกมาจากกองเพลิง…”เมื่อพูดถึงฟู่ซิวเป่ยหลีเกอมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นร่างของเขา จึงถามว่า “คุณปู่ พี่ซิวเป่ยอยู่ไหนคะ?”หลีหานกับหลีหรานที่ยืนอยู่ด้านหลังสบตากัน สุดท้ายหลีหานก็พูดว่า “วางใจได้ ฟู่ซิวเป่ยไม่เป็นอะไร! แค่แขนกับหลังมีแผลไฟไหม้นิดหน่อย ตอนนี้รักษาตัวอยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยข้าง ๆ คุณป้าเฝ้าเขาอยู่น่ะ”หลีเกอทนนอนนิ่งไม่ไหวอีกต่อไปรีบลุกขึ้น “พี่ว่าไงนะ พี่ซิวเป่ยได้รับบาดเจ็บเหรอ?”พูดถึงเรื่องนี้หลีหรานก็รู้สึกผิดมาก ตอนนั้นเขามัวปกป้องเจินซิน แต่ไม่ได้ปกป้องหลีเกอ จึงถูกคุณปู่และบรรดาพี่ ๆ ตำหนิอย่างรุนแรงคราวนี้ต้องขอบคุณฟู่ซิวเป่ยเขาคือผู้มีพระคุณที่แท้จริงของตระกูลหลี“อย่าห่วงเลย หมอฝีมือดีที่สุดในโลกกำลังรั

สิ้นเสียงกรีดร้องกู้หว่านชิงก็เป็นลมไปทันทีนอกห้อง ทุกคนเห็นเหตุการณ์นี้ผ่านกล้องวงจรปิดหลีหรานอดหัวเราะเยาะไม่ได้ แววตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “งูตัวนี้ไม่มีพิษด้วยซ้ำ ดันกลัวจนเป็นลมไปซะได้”หลีลั่วอดถากถางไม่ได้“ธรรมชาติของผู้หญิงทุกคนกลัวงูอยู่แล้ว ต่อให้จะเป็นงูเหลือมธรรมดาก็เถอะ แต่วันนี้มันเพิ่งจะเริ่มต้น”“เราจะปล่อยงูเข้าไปทุกวัน ดูซิว่าเธอจะทนได้สักแค่ไหน!”“กล้ามาหาเรื่องเจ้าหญิงตระกูลหลี ถ้าไม่ทำให้เสียสติหรือโง่ไปเลย คงจะไม่สาสมกับสิ่งที่เธอกระทำ”“...”หลีหรานขนลุกซู่ไปทั้งตัว“ได้ งั้นทำตามแผนเลย”หลีเกอไม่สนใจเรื่องราวต่อจากนี้ของกู้หว่านชิง หลังจากมอบหมายให้พี่ชายทั้งสองจัดการต่อแล้วเธอก็ไม่ได้ถามอะไรอีก กลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อดูแลฟู่ซิวเป่ยอย่างใกล้ชิดที่จริงแล้วอาการของฟู่ซิวเป่ยไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นแต่เพราะถูกพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายกวดขัน เขาจึงต้องนอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลกว่าครึ่งเดือนถึงจะออกมาได้หลีเกอที่อยู่ในประเทศ F ตลอด จึงไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองปินเฉิงจนกระทั่งหลีหรานส่งข่าวที่เห็นในอินเทอร์เน็ตให้อ่าน “นี่ไง งานแสดงแฟชั่นโ

หลีหานเห็นเธอพูดแบบนี้ จึงตกลงยอมให้เธอเดินทางไปจากประเทศ Fเมื่อกลับมาที่เมืองปินเฉิง สิ่งแรกที่หลีเกอทำคือไปเยี่ยมศาสตราจารย์โม่มหาวิทยาลัยปินเฉิง ห้องพักคณาจารย์ตอนนี้ศาสตราจารย์โม่กำลังพานักศึกษากลุ่มหนึ่งชมผลงานของหลีเกองานแฟชั่นโชว์ครั้งนี้“...ศาสตราจารย์โม่ งานแฟชั่นโชว์ครั้งนี้ประสบความสำเร็จอย่างมาก ส่วนใหญ่มาจากผลงานการออกแบบชุดหลักครั้งนี้” โจวผอ นักศึกษารายหนึ่งของศาสตราจารย์โม่กล่าวศาสตราจารย์โม่พยักหน้าเห็นด้วย“ใช่แล้ว การออกแบบครั้งนี้โดดเด่นมาก ภาควิชาของเราได้รับคำเชิญจากงานแสดงแฟชั่นระดับนานาชาติหลายแห่ง”“จริงเหรอคะ อาจารย์! งั้นพวกเรามีโอกาสไปดูงานแสดงแฟชั่นต่างประเทศด้วยหรือเปล่าคะ?” นักศึกษารายหนึ่งตาโตเป็นประกาย“แน่อยู่แล้ว! เพียงแต่โอกาสแบบนี้หายากนัก”“ก่อนหน้านี้วงการแฟชั่นนานาชาติมักปฏิเสธผลงานของเรา แม้กระทั่งดูถูกเราว่าเราออกแบบเสื้อผ้าคนละระดับกับแฟชั่นนานาชาติ แต่ตอนนี้เราได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถของเราแล้ว”“ช่างน่าปลาบปลื้มใจจริง ๆ เลยค่ะ”...กลุ่มนักศึกษาอายุยี่สิบต้น ๆ ต่างก็ตื่นเต้นกันมากมีเพียงคนเดียวที่ไม่มีสีหน้ายินดีแม้แต่น

หลีเกออมยิ้ม“ตามใจอาจารย์ค่ะ ฉันไม่มีความคิดเห็น”ดังนั้นทุกคนจึงช่วยกันเตรียมพร้อม ในไม่ช้าก็มีคนนำชาถ้วยหนึ่งมาให้หลีเกอหลีเกอรับมาแล้วเดินไปหาอาจารย์โม่ เธอคุกเข่าลงทันที “อาจารย์คะ โปรดรับการคำนับจากศิษย์ด้วยค่ะ!”อาจารย์โม่รับถ้วยชามาจากเธอ แล้วหยิบซองแดงขนาดใหญ่ออกจากกระเป๋าเสื้อส่งให้เธอ“ลูกศิษย์ ลุกขึ้นเถอะ!”“ขอบคุณค่ะอาจารย์!”หลังจากจบพิธีรับศิษย์ อาจารย์โม่ดีใจจนอยากจะอวดศิษย์คนใหม่ของตัวเองไปทั่ว!เขาไม่ได้อยู่เฉยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วส่งข้อความไปหาอาจารย์ใหญ่หลายท่านที่เขาสนิทสนมในแวดวงเดียวกันมันมีความหมายเหมือนกับการประกาศให้โลกรู้!...เมื่อออกมาจากมหาวิทยาลัยปินเฉิง หลีเกอก็เห็นเงาร่างสูงโปร่งยืนอยู่ไม่ไกลนัก ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปใกล้ ฉีอวิ๋นเทียนก็สังเกตเห็นเธอก่อนเขาเดินตรงเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว“เทพธิดา! กลับมาจีนแล้วเหรอ?”หลีเกอเห็นว่าเขามีสีหน้าเหนื่อยล้ามาก จึงพูดด้วยความประหลาดใจ “คุณมาที่นี่ทำไม?”ฉีอวิ๋นเทียนกลับมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดว่า “ได้ยินมาว่าเธอติดอยู่ในเหตุไฟไหม้ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า? เป็นอะไรมากไหม?”“ฉันไม่เป็นไ