บทที่ 224 ลงโทษกู้หว่านชิง

“งั้นก็ดีเลย แล่เนื้อเถือหนังเป็นชิ้นยังน้อยเกินไป เรื่องนี้ฝากพวกเธอจัดการแทนด้วย”

ตระกูลหลีและตระกูลฟู่ตกลงกันเป็นที่เรียบร้อย

บทสรุปสุดท้ายของกู้หว่านชิงนั้นพอจะคาดการณ์ได้ตั้งแต่แรกแล้ว

ภายในห้องที่ทั้งมืดและอับชื้น

มือและเท้าของกู้หว่านชิงถูกมัดติดกันหมดอย่างแน่นหนา สองตาก็ถูกผ้าดำผืนหนึ่งคาดปิดไว้ ปากถูกยัดด้วยถุงเท้าเหม็นเน่า ทำให้พูดอะไรไม่ได้ ได้แต่ส่งเสียงอู้อี้...

ในเวลานี้

ประตูห้องมืดถูกเปิดออก เสียงฝีเท้าเดินตรงเข้ามาหา กู้หว่านชิงรู้สึกว่ามีคนเข้ามา ก็พยายามดิ้นรนร่างกายอย่างไม่หยุดหย่อน ปากส่งเสียงอู้อี้ราวกับจะขอร้องคนที่เข้ามา

หลีเกอยืนอยู่ที่นั่น มองเธอจากมุมสูงด้วยสายตาเย็นยะเยือก สุดท้ายก็พูดว่า “...ฉันเอง หลีเกอ”

เมื่อเสียงดังขึ้น

การเคลื่อนไหวทั้งหมดของกู้หว่านชิงก็หยุดชะงักลงทันที

เธอหันไปทางหลีเกอ แต่มองไม่เห็นอะไรเลย

หลีเกอเอื้อมมือไปแกะผ้าดำออก ทันใดนั้นดวงตาของกู้หว่านชิงก็เต็มไปด้วยความลนลานหวาดกลัว ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด

หลีเกอหัวเราะเยาะ

“กลัวเป็นด้วยเหรอ ตอนวางเพลิงไม่เห็นจะกลัวเลย”

กู้หว่านชิงส่ายหัวรัว ๆ

เพราะความกลัว ดวงตาคู่นั้นจึงเจิ่ง