บทที่ 228 ฝากตัวเป็นศิษย์ของศาสตราจารย์โม่

“สวีชาง พูดอะไรน่ะ! พี่หลีเกอใช้ความสามารถที่แท้จริงของเธอเองในการคว้าตำแหน่งผู้ออกแบบหลักในครั้งนี้ งานแฟชั่นโชว์เพิ่งจบลงไป ผลตอบรับในสังคมก็ดีมาก แสดงให้เห็นถึงความสามารถของพี่หลีเกอ เธอที่ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังอะไรอย่ามาพูดพล่ามให้มาก”

สวีชางไม่สนใจ

ใบหน้าเกือบจะเขียนคำว่าดูถูกตัวโต ๆ เอาไว้แล้ว

“ฮ่า ฮ่าเท่านั้นเองเหรอ เรื่องแบบนี้ใคร ๆ ก็ทำได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นหลีเกอคนเดียว!”

“สวีชาง พอได้แล้ว!”

โจวเทาเข้าไปขวางเขาไว้โดยตรง แต่สวีชางก็ไม่สะทกสะท้าน “หลีเกอ คุณกล้าพูดหรือเปล่าว่าคุณไม่ได้ใช้ฐานะและภูมิหลังของตัวเองเข้าช่วย”

เมื่อคำถามนี้หลุดออกมา

ใบหน้าของหลีเกอกลับไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น เธอเงยหน้าขึ้นมองสวีชาง เธอไม่รู้จักเขาเลย และไม่เข้าใจว่าความเกลียดชังในดวงตาเขามีเหตุผลมาจากไหน

แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอต้องอธิบายให้ชัดเจน

“การคัดเลือกผู้ออกแบบหลักในครั้งนี้ เป็นไปอย่างยุติธรรม ไม่มีกลเม็ดเด็ดพรายใด ๆ ตามที่คุณกล่าวหา”

เมื่อสวีชางได้ยิน

ก็ระเบิดหัวเราะออกมาสุดเสียง

“ก็แค่คำพูด ใครจะเชื่อ พวกเธอเชื่อกันเหรอ?”

ในเวลานี้ โจวเทาก็ปกป้องอีกครั้ง “สวีชาง ตำแหน่งผู้ออก