All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 741 - Chapter 750

แม่ทัพจ้าวรีบรุดไปหาอันกั๋วโหวพลางแสดงสีหน้าดุดันไปทางตระกูลเจียว“ใต้เท้าเพียงแค่โต้เถียงกับพวกเจ้า แต่นี่กลับกล้ามุ่งร้ายต่อใต้เท้ารึ!”ซูชิงอู่นอนอยู่บนพื้นพลางกุมหน้าอกของตัวเองและอาเจียนเป็นเลือด ในขณะเดียวกันก็ชี้ไปยังทางตระกูลเจียว “พวกเขาคงอยากใช้โอกาสนี้สังหารข้าและยึดทุกสิ่งที่ข้ามี จงฆ่าพวกเขาเสีย!”นางใช้น้ำเสียงของอันกั๋วโหวประณามตระกูลเจียวอย่างเด็ดขาดเจียวเถิงหน้าถอดสี แต่เมื่อเห็นอาการอาเจียนเป็นเลือดอย่างน่าสมเพชของอันกั๋วโหว มุมปากของเขาก็กระตุกเล็ก ๆ“ใต้เท้าใส่ร้ายกันนี่ หากข้าจะลงมือกำจัดท่านจริง ๆ ข้าก็คงไม่เลือกช่วงเวลานี้หรอก…”แม้ซูชิงอู่จะอาเจียนเป็นเลือด แต่ก็ยังสามารถพูดได้ “แม่ทัพจ้าว ได้ยินแล้วใช่รึไม่ พวกเขาต้องการลงมือกำจัดข้า!”แม่ทัพจ้าว “...”แต่คำสั่งของอันกั๋วโหวนั้นก็ถือเป็นคำสั่งของพวกเขาแม่ทัพจ้าวรีบสั่งให้คนแบกซูชิงอู่ไปยังที่ปลอดภัยด้านหลัง ที่นี่ไม่มีหมอ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพาอันกั๋วโหวไปนอนในรถม้าที่ว่างเปล่า“ใต้เท้านอนพักก่อนนะขอรับ เดี๋ยวข้าน้อยจะไปตามหมอมาให้...”“อึ่ก…”ซูชิงอู่ยังคงอาเจียนเป็นเลือดต่อไปเลือดปลอมมากมา

ครู่ต่อมา ฝูงชนต่างรู้สึกตื่นเต้นมีคำกล่าวที่ว่าขอเพียงยอมปูนบำเหน็จรางวัลอย่างงาม ย่อมต้องมีผู้กล้าเสนอตัวมาทำงานให้ และบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของอันกั๋วโหวล้วนดูมุทะลุดุดันอย่างยิ่ง แม้ผู้คนรอบตัวพวกเขาจะตาย สีหน้าของพวกเขาก็ไม่เปลี่ยนไปพวกเขาช่างมีจิตใจโหดเหี้ยมนักดวงตาของซูชิงอู่ส่อแววอาฆาตเป็นทวีคูณ แต่สีหน้าของนางกลับยินดีปรีดา“เหล่าพี่น้องที่กลับไปในวันนี้จะได้รับรางวัลเป็นเงินคนละสิบตำลึง!”สิบตำลึง!ทำเอาพวกเขาแทบสติหลุด!คนจำนวนสองหมื่นกว่าคน หากทุกคนได้เงินคนละสิบตำลึง ก็จะรวมเป็นสองแสนตำลึง!นั่นเงินสองแสนตำลึงเชียวนะ...โดยปกติเงินเดือนของกองทัพจะอยู่ที่สามตำลึงเงินเท่านั้น แต่ตอนนี้อันกั๋วโหวกลับทำตัวสบาย ๆ และใจกว้างกับพวกเขา จนทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นต่างรู้สึกตื่นตันเหตุผลที่พวกเขาติดตามอันกั๋วโหวด้วยความจงรักภักดี แน่นอนว่าเพื่อมีชีวิตที่ดีและได้อยู่กินอย่างอิ่มหนำสำราญ อีกทั้งอันกั๋วโหวก็แสดงน้ำใจมากเสียจนพวกเขารู้สึกศรัทธาอย่างสุดหัวใจ“ขอให้ใต้เท้าอายุยืนพัน ๆ ปี!”“ขอให้ใต้เท้าอายุยืนพันปี!”หากเป็นอันกั๋วโหวในอดีต เขาคงไม่มีทางควักเงินออกมามากมายถึ

เมื่อซูชิงอู่ได้ยินอีกฝ่ายพูดว่าพี่รองของนางไม่ใช่คนดี ดวงตาของนางก็ขรึมลง จากนั้นนางก็ยกมือขึ้นเขกหัวเขาทันใดนั้นแม่ทัพจ้าวก็รู้สึกว่ามีก้อนเนื้อปูดขึ้นบนศีรษะของตัวเองเขารีบก้มหน้าแล้วลูบศีรษะ“แม่ทัพซูเป็นคนซื่อตรงและใจกว้าง จะทำเรื่องเลวร้ายเช่นนั้นได้อย่างไร เจ้ากับคนอื่น ๆ ถอยไปเสีย!”แม่ทัพจ้าวไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งของอันกั๋วโหวและรีบพาคนอื่น ๆ กระจายตัวออกไปทันทีเมื่อเห็นกองกำลังของจวนอันกั๋วโหวล่าถอยไปแต่โดยดี ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นก็ตกตะลึง รวมไปถึงซูเชียนหมิง ตอนนี้สายตาของเขาจับจ้องไปที่อันกั๋วโหวซึ่งเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ที่นี่ด้วยสีหน้าที่ยากจะอธิบายเขายกมือขึ้นคำนับ “ขอรบกวนใต้เท้าให้เดินทางไปด้วยกัน”ซูชิงอู่ขี่ม้าตามพี่รองของนางไปเพื่อเลี่ยงไม่ให้คนอื่นจับสังเกตได้ ซูชิงอู่จึงไม่ได้ทำตัวผิดแปลก นางเพียงแค่ยัดบางสิ่งใส่มือซูเชียนหมิงในตอนที่นางผ่านเขาไปซูเชียนหมิงรับมันมาโดยไม่ทันตั้งตัว หลังจากเห็นหยกพกชิ้นนั้นอย่างชัดเจน ม่านตาของเขาก็หดตัวลงชั่วขณะหนึ่ง ความอาฆาตแห่งการสังหารแวบเข้ามาในดวงตาของเขา เพราะเขาคิดว่าน้องสาวของเขาถูกอันกั๋วโหวจับตัวไปแต

เมื่อเห็นอันกั๋วโหวที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ซูชิงอู่ก็แค่นเสียงเย็น “หากไม่ใช่เพราะข้าเห็นหลิงจูเหมือนเป็นน้องสาวคนหนึ่งของข้า ข้าก็คงไม่เข้าไปยุ่งกับเรื่องสกปรกของพวกท่านหรอก”ซูชิงอู่รู้ดีว่าเย่หลิงจูยังจำคนรักในวัยเด็กของนางได้เสมอตอนแรกที่พูดถึงเรื่องนี้กับนาง ตนยังจำท่าทีเขินอายเหมือนสาวน้อยของเย่หลิงจูได้ตัวนางไม่แน่ใจว่าสองคนนี้เหมาะสมกันจริง ๆ หรือไม่ แต่นางรู้ว่าหากในความสัมพันธ์ของทั้งสองที่มี คนหนึ่งเป็นบุตรชายของกบฏ และอีกคนเป็นองค์หญิงแห่งราชวงศ์...ช่องว่างของสถานะที่ยากจะฝ่าฝันไปได้ย่อมกลายเป็นอุปสรรคขัดขวางพวกเขาอย่างแน่นอนในฐานะพี่สะใภ้ จะให้นางเฝ้าดูน้องสามีต้องทนทุกข์ทรมานได้อย่างไร?แม้ท้ายที่สุดแล้วเย่หลิงจูและถานมู่ชิงจะไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ แต่นั่นก็เป็นเรื่องของพวกเขาและจะไม่มีสิ่งใดอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องดังนั้นนางจึงตัดเส้นทางสู่การก่อกบฏของอันกั๋วโหวไปเสียเลยและอันกั๋วโหวผู้ทรยศต่อแคว้นอู๋ตะวันตกจะไม่ได้มีจุดจบที่ดีอย่างแน่นอน...ซูชิงอู่ออกมาจากห้องที่อันกั๋วโหวอยู่ ซึ่งที่ด้านนอกนั้นมีหัวหน้าตระกูลหลิ่วรออยู่นานแล้ว “พระชายา ท่านจะอยู่ที่นี่ต่อหรือไม

หลิ่วจ้งอิ๋นหน้าซีดด้วยความตกใจและรีบปิดปากของตัวเองทันทีหัวหน้าตระกูลหลิ่วรีบสั่งให้คนปิดประตูพลางมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ“ท่านอ๋อง เหตุใดท่านถึงมาอยู่ในบ้านของกระหม่อมล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”เย่เสวียนถิงให้ความเคารพหัวหน้าตระกูลหลิ่วมาก เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “มารอพระชายาน่ะ”หัวหน้าตระกูลหลิ่วรู้สึกประหลาดใจ และคนทั้งกลุ่มได้เดินเข้าไปข้างในพร้อมกับพูดคุยเรื่องข่าวล่าสุดเห็นได้ชัดว่าเย่เสวียนถิงรู้อะไรมาไม่น้อย เขาหรี่ตาลงพลางมองไปที่ใบหน้าของซูชิงอู่ และยกมือลูบหัวนางเขาพูดกับหัวหน้าตระกูลหลิ่ว “ข้ารู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับจวนอันกั๋วโหวหมดแล้ว รับรองว่าหลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา เขาจะไม่ก่อเรื่องอะไรอีก”แน่นอนว่าหัวหน้าตระกูลหลิ่วไม่นึกกังขาในคำพูดของเย่เสวียนถิง “ขอขอบพระทัยท่านอ๋องและพระชายาที่ให้ความช่วยเหลือ หากไม่ใช่เพราะท่านทั้งสอง ตระกูลหลิ่วของกระหม่อมก็คงแตกแยกและกระจัดกระจายกันไป นับจากนี้ไป ตราบใดที่กระหม่อมยังมีประโยชน์อยู่ แม้ตายกระหม่อมก็จะไม่หนีไปไหนพ่ะย่ะค่ะ”เย่เสวียนถิงพยักหน้าเบา ๆ ตอนนี้หัวหน้าตระกู