บททั้งหมดของ ย้อนรักทวงแค้น: บทที่ 761 - บทที่ 769

“ใครน่ะหรือ?”ซูชิงอู่หัวเราะเบา ๆ พลางหันไปมองเย่เสวียนถิงด้วยสายตาหยอกล้อถึงอย่างไรเย่เสวียนถิงก็เป็นคนทำให้เรื่องแดงขึ้นมา ใครใช้ให้เขาไม่ยอมเก็บอารมณ์เลยเล่าเขาเหมือนคนที่อดอยากมานานแรมปี วัน ๆ เอาแต่จับนู่นแตะนี่จนทำให้คนจำนวนมากเข้าใจผิดกันหมดนางจงใจพูด “หม่อมฉันไม่จำเป็นต้องรายงานเรื่องนี้ต่อองค์รัชทายาทหรอกกระมังเพคะ?”เย่ชิวหมิงสะอึกเมื่อเขาได้ยินคำพูดนั้น เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะไปชี้นิ้วสั่งการและยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของซูชิงอู่ได้จริง ๆ และเย่เสวียนถิงที่ตอนนี้ยังอยู่ที่ชายแดนก็คงไม่รู้เรื่องนี้...เย่ชิวหมิงไม่เคยคิดว่าเย่เสวียนถิงจะมาที่เมืองหลวง และเขาก็ได้รับข้อมูลจากสายข่าวว่าแม้เย่เสวียนถิงพูดว่าจะไปตามหาพระชายา แต่จริง ๆ แล้วเขาไม่ได้ออกจากชายแดนเขายังคงอยู่คอยเฝ้าจับตาหากลุ่มคนที่เป็นต้นตอของอันตรายอยู่ที่ชายแดนเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่ชิวหมิงก็ถอนหายใจเบา ๆดู ๆ แล้วเย่เสวียนถิงคงไม่ได้สนใจซูชิงอู่มากนักดังนั้นหากซูชิงอู่จะไปหาบุรุษอื่นก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้...เย่ชิวหมิงแก้ตัวให้กับซูชิงอู่ในใจโดยไม่รู้ตัวเขามองไปรอบ ๆ แ

เมื่อนางมาถึงประตูเรือน ดวงตาของซูชิงอู่ก็มีน้ำรื้นออกมา และแก้มของนางก็แดงเล็กน้อยโชคดีที่ตอนนี้เป็นตอนกลางคืนจึงไม่มีใครมองเห็นได้ชัดเมื่ออวิ๋นจื่อและอวิ๋นชิงได้ยินว่าพระชายากลับมาแล้ว พวกนางก็รีบออกมาพร้อมกับอุ้มทารกน้อยคนหนึ่งมาด้วยซูชิงอู่หายตัวไปเป็นเวลาหนึ่งเดือน ซึ่งนั่นทำให้คนในครอบครัวเป็นกังวลอย่างมาก“พระชายา พระชายากลับมาแล้ว!”แสงไฟในจวนอ๋องสว่างไสว ทุกคนที่อยู่ข้างในก็เดินตามอวิ๋นจื่อและอวิ๋นชิงออกมา และทารกน้อยในอ้อมแขนของนางก็คือท่านหญิงน้อยลั่วลั่วซูชิงอู่สบตากับผู้คนที่คุ้นเคยเหล่านี้ แต่เดิมที่นางกำลังรู้สึกร้อนใจอยู่ก็พลันโล่งใจในทันที นางรีบเดินไปหาเสี่ยวลั่วลั่วและบีบแก้มป่อง ๆ ของเด็กน้อย“ช่วงที่แม่ไม่อยู่ เสี่ยวลั่วลั่วอ้วนขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลยนะ…”หรงหย่ายิ้มและพูดว่า “เป็นเพราะซูเฟยดูแลเป็นอย่างดีเพคะ”“ซูเฟย?”ซูชิงอู่รู้สึกประหลาดใจเมื่อนางเงยหน้าก็เห็นซูเฟยเดินออกมาจากข้างในพร้อมกับสีหน้าประหลาดใจ“ชิงอู่ เจ้ากลับมาแล้วจริง ๆ หรือ?”นางรีบเดินไปหาซูชิงอู่และกุมมืออีกฝ่ายเอาไว้ซูชิงอู่รู้สึกเขินอายเล็กน้อย นางคิดไม่ถึงว่าซูเฟยจะกระตือร

นางเดินตามขันทีผู้น้อยขึ้นรถม้าและมุ่งหน้าไปยังพระราชวัง ที่ซึ่งฮ่องเต้เฒ่ากำลังรอนางอยู่ภายในหนึ่งเดือน ฮ่องเต้เฒ่าผอมแห้งราวกับท่อนฟืน ใบหน้าของเขาหมองคล้ำ และดูเหมือนเหลือลมหายใจเพียงเฮือกสุดท้าย“ฝ่าบาท พระชายามาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีผู้น้อยที่อยู่ข้าง ๆ พูดด้วยความนอบน้อม และฮ่องเต้เฒ่าที่นอนอยู่บนเตียงก็หันมามองซูชิงอู่มุมปากของเขาขยับเปล่งเสียงเบา ๆ ออกมาคำเดียว“ยา…”ซูชิงอู่ถอนหายใจด้วยสีหน้าลำบากใจ“ฝ่าบาทคงจะทรงได้ยินแล้วว่าเดือนนี้หม่อมฉันถูกลักพาตัวไป จะเอาเวลาที่ไหนไปหายาล่ะเพคะ?”“เจ้า…”เมื่อได้ยินสิ่งที่ซูชิงอู่พูด สีหน้าของฮ่องเต้เฒ่าก็ไม่สู้ดีอยู่ครู่หนึ่ง เขายกนิ้วขึ้นแล้วชี้ไปที่นาง น้ำเสียงของเขาสั่นเทาด้วยความโกรธ “สัญญา...หนึ่งเดือน…”“แต่เรื่องเป็นเหตุสุดวิสัยเพคะ หม่อมฉันเองก็ไม่มีทางเลือก เทียบกับพระองค์แล้ว หม่อมฉันอยากได้ยานั้นมากกว่าเสียอีกเพคะ”ฮ่องเต้เฒ่าแทบโกรธควันออกหูเพราะคำพูดของนางเขารีบร้อนมากเสียจนยกทรัพยากรทั้งหมดที่เขามีให้แก่นางและยอมปล่อยให้นางเข้าไปในคลังสมบัติ แต่หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน เขากลับได้รับผลลัพธ์เช่นนี้!ร่างกายขอ

เหล่าองครักษ์ลับแห่งราชวงศ์ถูกองค์รัชทายาทด่าทอจนพูดไม่ออก และคนที่เป็นผู้นำก็รู้สึกท้อใจพวกเขาปฏิบัติตามรับสั่งของฮ่องเต้อย่างเต็มที่ แล้วสุดท้ายพวกเขาจะผิดได้อย่างไร?“แต่…”เมื่อเห็นว่าพวกเขายังคงพยายามจะเถียง สายตาของเย่ชิวหมิงก็เย็นชาขึ้นมา “พวกเจ้าคิดจะเพิกเฉยต่อกษัตริย์แห่งแผ่นดินหนานเย่รึ? หากพวกเจ้ากล้าที่จะฆ่าพระชายา พวกเจ้าก็บอกข้ามาซิว่าอ๋องเสวียนจะทำการก่อกบฏหรือไม่? เมื่อถึงตอนนั้นพวกเจ้าจะให้ข้าสั่งพวกเจ้าไปทำสงครามคุ้มกันชายแดนหรือไม่?” คำพูดขององค์รัชทายาททำให้องครักษ์ลับพูดไม่ออกยิ่งไปกว่านั้น ฮ่องเต้เฒ่าสวรรคตแล้วและองค์รัชทายาทก็นายเหนือหัวคนใหม่ของพวกเขาองครักษ์ลับทั้งหลายหยุดการไล่ฆ่าทันที ทุกคนคุกเข่าลงและทำความเคารพองค์รัชทายาทคนปัจจุบัน “กระหม่อมผิดไปแล้ว ขอองค์รัชทายาทโปรดทรงประทานอภัยให้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”ตอนนี้เย่ชิวหมิงมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำ เมื่อเห็นว่าวิกฤตทางฝั่งของซูชิงอู่ได้รับการแก้ไขแล้ว เขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า “ข้าจะไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ พวกเจ้ากลับไปเสีย”“พ่ะย่ะค่ะองค์รัชทายาท”หลังจากองครักษ์ลับจากไป ชั่วขณะนั้นก็มีความเ

ขณะที่เจียวกุ้ยเฟยกำลังร่ำไห้ ไม่นานประตูตำหนักก็ถูกผลักจากด้านนอกมีร่างหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอกประตูซูเฟย...หรือปัจจุบันก็คือซูอี๋ไทเฮา นางมีท่วงท่าที่สง่างาม ดวงตาของนางส่องประกายเย้ยหยันไปยังทิศทางที่เสียงร้องของเจียวกุ้ยเฟยดังมาด้านหลังของนางมีองค์หญิงห้าเย่หลิงจูตามมาอย่างใกล้ชิด ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง นางเชิดคางขึ้นเล็กน้อยนางจำเรื่องคราวก่อนได้อย่างชัดเจน เมื่อนึกถึงสายตามองเหยียดของเจียวกุ้ยเฟยนางก็รู้สึกโกรธขึ้นมาตอนนั้นไม่รู้ว่าซูชิงอู่ไปอยู่ที่ไหน และความแค้นที่เจียวกุ้ยเฟยฉวยโอกาสซ้ำเติมในขณะที่ผู้อื่นตกอยู่ในอันตรายเช่นนั้น หากนางไม่ได้สะสางบัญชีก็คงจะอยู่เป็นสุขไม่ได้ทั้งสองคนนำกลุ่มนางกำนัลอาวุโสเข้าไปยังห้องด้านใน ทำเอานางกำนัลทั้งสองต้านไว้ไม่ไหวเจียวกุ้ยเฟยเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว ดวงตาบวมแดงของนางก็มองไปที่ซูเฟยด้วยสีหน้าอับจนหนทาง “ซูเฟย เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร มาหัวเราะเยาะข้ารึ?”นางมองเห็นเสื้อผ้าที่ประณีตพิถีพิถันบนร่างกายของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจนสีทองทำให้นางดูสูงส่งและไม่อาจเอื้อมได้ตอนนี้บนศีรษะของซูเฟยสวมเครื่องประดับ