All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 721 - Chapter 730

คำพูดของหัวหน้าตระกูลหลิ่วทำให้ซูชิงอู่รู้สึกชื่นชม ชายชราไม่เพียงแต่ใจดีและไม่วางท่าหยิ่งยโส เขายังฉลาดหลักแหลมมองทุกอย่างออกทะลุปรุโปร่ง ซึ่งแตกต่างจากผู้เป็นบุตรชายก่อนที่จะมา ซูชิงอู่ได้เตรียมใจไว้ไม่น้อยและคิดหาวิธีต่าง ๆ เพื่อให้ได้มาซึ่งแบบร่าง แต่นางคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเสนอตัวมอบแบบร่างให้นางก่อนซูชิงอู่ที่ถือแบบร่างอยู่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปนางหลุบตาลงพลางครุ่นคิดไปมา“ก่อนหน้านี้ข้าทำข้อตกลงกับบุตรชายของท่านไปแล้ว ฉะนั้นเงินหนึ่งหมื่นตำลึงทองจะถูกส่งมาให้ในภายหลัง”หัวหน้าตระกูลหลิ่วส่ายหัว “ไม่จำเป็น นี่คือค่าชดเชยที่ตระกูลหลิ่วขอมอบให้พระชายา เนื่องจากเจ้าลูกชั่วจับตัวพระชายามาและทำให้ท่านต้องตกใจกลัว โปรดให้อภัยกับการกระทำอันชั่วช้าของเขาด้วย!”พูดจบ ชายชราก็ลุดขึ้นคำนับซูชิงอู่อย่างจริงใจซูชิงอู่รีบเดินเข้าไปพยุงอีกฝ่าย “ท่านหัวหน้าตระกูลหลิ่วเกรงใจกันเกินไปแล้ว ในเมื่อทำข้อตกลงเรียบร้อยแล้วข้าจะผิดคำพูดได้อย่างไร? และเมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์ของตระกูลหลิ่วในตอนนี้ก็คิดว่าจำเป็นต้องการเงินจริง ๆ ”“เช่นนั้นก็ยิ่งไม่ได้ พวกเราไม่ได้ทำอะไรให้สมกับเงินจำนวนนั้

“คนที่รู้ว่าตระกูลหลิ่วมีสมบัติล้ำค่าจะยอมปล่อยพวกท่านไปหรือ? แม้ท่านซึ่งเป็นหัวหน้าตระกูลหลิ่วจะซ่อนตัวอยู่กับสมาชิกตระกูลหลิ่วบางคน ท่านจะซ่อนไปได้ตลอดชีวิตจริง ๆ หรือ รึท่านจะให้ตระกูลหลิ่วซ่อนตัวเช่นนี้ไปอีกหลายชั่วอายุคน?”หัวหน้าตระกูลหลิ่วมอบแบบร่างให้กับซูชิงอู่ก็เพราะตั้งใจที่จะถอนตัวจากการต่อสู้แย่งชิงเมื่อซูชิงอู่ได้รับแบบร่างและไปจากที่นี่ เขาจะปล่อยข่าวว่าแบบร่างไม่ได้อยู่ในมือของเขาแล้วเมื่อถึงตอนนั้น ไม่ว่าคนภายนอกจะต่อสู้ยื้อแย่งอะไรกันมันก็จะไม่เกี่ยวกับเขาอีกต่อไปอีกทั้งซูชิงอู่เองก็ต้องการแบบร่างนี้ ฉะนั้นจึงไม่ถือว่าเขาทิ้งของไปเสียเปล่าทว่าประโยคบีบหัวใจที่ซูชิงอู่พูดก็ได้ทำลายแผนการอันดีงามของเขาไปไม่เหลือชิ้นดีแม้ซูชิงอู่จะนำแบบร่างไป แต่จิตแห่งความทะเยอทะยานเหล่านั้นก็จะไม่จากตระกูลหลิ่วไปไหนดังคำพูดที่ว่าคนเราไม่ผิด จะผิดก็ผิดที่ครอบครองสิ่งล้ำค่าเอาไว้!ตอนนี้อันกั๋วโหวและคนอื่น ๆ ไม่ได้โจมตีตระกูลหลิ่วโดยตรงเนื่องด้วยเหตุผลบางประการ แต่เมื่อหมดความอดทน ด้านชั่วร้ายของพวกเขาก็จะถูกเปิดเผยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าตระกูลหลิ่วลังเล

ณ ชายแดนเมืองซีเป่ยเย่เสวียนถิงนั่งอยู่คนเดียวในห้องที่ค่อนข้างเงียบสงบ พลางหยิบจดหมายที่เขาได้รับก่อนหน้านี้ออกมา และอ่านมันอีกหลายรอบไม่มีใครรู้ว่าอ๋องเสวียนไม่ได้ออกจากซีเป่ยองครักษ์เงาลำดับที่สิบเจ็ดเคาะประตูจากด้านนอกแล้วเดินเข้าไป เมื่อเห็นว่าท่านอ๋องของตนถูจดหมายจนกระดาษเกือบจะแยกออกมาเป็นชั้น ๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ท่านอ๋องเป็นอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“เปล่า”จิตใจของเย่เสวียนถิงค่อย ๆ สงบลง นิ้วของเขาหยุดอยู่ที่ตัวอักษรไม่กี่ตัวบนจดหมายนี่คือรหัสลับที่พวกเขาสองคนใช้เวลาต้องการจะสื่อสารกันอย่างลับ ๆโดยวิธีการคือให้นำสิ่งที่อยากพูดมาแฝงอยู่ในรูปแบบของตัวเลขที่กำหนดไว้โดยเฉพาะ ขอเพียงเชื่อมโยงความหมายได้ ก็จะสามารถทราบความคิดและข้อความของอีกฝ่ายได้เย่เสวียนถิงหลุบตาอ่านคำเหล่านั้นล่องูออกจากรู อย่าได้กังวลแม้เขาจะรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนของนาง แต่จะไม่ให้เขากังวลได้อย่างไร“ท่านอ๋อง ไม่รู้ว่าตอนนี้พระชายาอยู่ที่ใด พวกเราจะออกไปตามหานางกันเมื่อไหร่ดีพ่ะย่ะค่ะ?”เย่เสวียนถิงเงียบไปครู่หนึ่ง เมื่อนึกถึงแผนของซูชิงอู่ เขาถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้“อาอู่สังเกตเห็นว

อันกั๋วโหวตกใจกับคำตอบไปชั่วขณะแม้จะไม่เคยเจอหน้า แต่เขาก็เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเพราะในช่วงเวลานี้ ผู้คนในเมืองหลวงต่างตามหาพระชายาเสวียนไปทั่ว และภาพเหมือนของนางก็ถูกติดไว้ในทุกสถานที่เพียงแต่ว่าภาพที่วาดบนกระดาษนั้นแตกต่างจากคนผู้นี้ อันกั๋วโหวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “พวกเจ้าใครมีภาพเหมือนของพระชายาเสวียนบ้าง?”มีองครักษ์วิ่งมาจากทางด้านหลัง “ใต้เท้า มีอยู่แผ่นหนึ่งขอรับ!”อันกั๋วโหวเปิดกระดาษภาพเหมือน จากนั้นก็มองไปมาและทำการเปรียบเทียบเขาพบว่าซูชิงอู่งดงามกว่าในภาพเหมือนเสียอีกไม่แปลกใจที่เขาจำคนผู้นี้ไม่ได้ เพราะคนในภาพเหมือนไม่ทรงเสน่ห์มากเท่ากับตัวจริงเลยเขาเคยได้ยินเกี่ยวกับสตรีงามผู้โด่งดังอันดับหนึ่งในเมืองหลวงมานานแล้ว เดิมทีเขาเพียงคิดว่าคนนอกก็ลือกันมั่ว ๆ ไปอย่างนั้น แต่ตอนนี้เมื่อเขาได้พบนางก็คิดว่านั่นเป็นฉายาที่นางสมควรได้รับแต่น่าเสียดาย...ชั่วครู่หนึ่ง อันกั๋วโหวมีความคิดนับไม่ถ้วนไหลอยู่ในหัวของเขาเขาหลุบตาลงพร้อมกับที่ไขมันบนใบหน้ามีการสั่นกระเพื่อมหาได้ยากที่ซูชิงอู่จะเจอคนที่อ้วนกว่าองค์ชายกง เพียงแค่เห็นก็สามารถบอกได้ทันทีว่าเขากินแต

ประกายสีเข้มวาววาบไปทั่วดวงตาเล็ก ๆ ของอันกั๋วโหวเขาลูบคางแล้วพูดว่า “ความคิดดี เป็นแค่สตรีตัวคนเดียวแท้ ๆ ข้างกายไม่มีใครปกป้องแต่ยังกล้าทำอวดดีต่อหน้าข้า คงจะเบื่อกับชีวิตมากสินะ...แต่ว่ารูปร่างหน้าตาของสตรีนางนั้นช่างน่าทึ่งจริง ๆ น่าเสียดายไปหน่อยหากจะฆ่านางทิ้ง ให้ข้าทรมานนางจนพอใจแล้วค่อยฆ่าก็ยังไม่สาย…”“เช่นนั้นก็เอาตามที่ท่านใต้เท้าเห็นสมควรเลยขอรับ”อันกั๋วโหวยิ้มมุมปากพลางทำสีหน้าคิดคำนวนบางอย่าง จากนั้นเขาก็ยกตบไหล่ของคนหนึ่งในนั้น“เดี๋ยวเจ้าเอาอะไรไปใส่ในอาหารสักหน่อย เพราะคนอื่น ๆ ก็ต้องถูกฆ่าทิ้งด้วย”เนื่องด้วยอยู่ในเขตแดนของตัวเอง อันกั๋วโหวจึงไม่เห็นใครหน้าไหนอยู่ในสายตาทั้งนั้นอาหารกลางวันถูกนำมาตั้งโต๊ะอย่างรวดเร็ว บนโต๊ะนั้นเต็มไปด้วยเหล้าและอาหารชั้นดีหัวหน้าตระกูลหลิ่วคาดไม่ถึงว่าอันกั๋วโหวจะสุภาพถึงเพียงนี้ เขาขมวดคิ้วและไม่ได้มีท่าทีวางใจอันกั๋วโหวนั่งพุงยื่นอยู่ตรงตำแหน่งเก้าอี้เจ้าบ้าน หยิบจอกเหล้าขึ้นมาพลางยิ้มให้ซูชิงอู่และพูดว่า “ช่างเป็นเกียรติที่พระชายามาเยี่ยมเยียนและทำให้จวนโหวรับเกียรติอย่างยิ่งใหญ่เช่นนี้ ขอเชิญท่านดื่มสักจอกพ่ะย่ะค่ะ”