บทที่ 729

ประกายสีเข้มวาววาบไปทั่วดวงตาเล็ก ๆ ของอันกั๋วโหว

เขาลูบคางแล้วพูดว่า “ความคิดดี เป็นแค่สตรีตัวคนเดียวแท้ ๆ ข้างกายไม่มีใครปกป้องแต่ยังกล้าทำอวดดีต่อหน้าข้า คงจะเบื่อกับชีวิตมากสินะ...แต่ว่ารูปร่างหน้าตาของสตรีนางนั้นช่างน่าทึ่งจริง ๆ น่าเสียดายไปหน่อยหากจะฆ่านางทิ้ง ให้ข้าทรมานนางจนพอใจแล้วค่อยฆ่าก็ยังไม่สาย…”

“เช่นนั้นก็เอาตามที่ท่านใต้เท้าเห็นสมควรเลยขอรับ”

อันกั๋วโหวยิ้มมุมปากพลางทำสีหน้าคิดคำนวนบางอย่าง จากนั้นเขาก็ยกตบไหล่ของคนหนึ่งในนั้น

“เดี๋ยวเจ้าเอาอะไรไปใส่ในอาหารสักหน่อย เพราะคนอื่น ๆ ก็ต้องถูกฆ่าทิ้งด้วย”

เนื่องด้วยอยู่ในเขตแดนของตัวเอง อันกั๋วโหวจึงไม่เห็นใครหน้าไหนอยู่ในสายตาทั้งนั้น

อาหารกลางวันถูกนำมาตั้งโต๊ะอย่างรวดเร็ว บนโต๊ะนั้นเต็มไปด้วยเหล้าและอาหารชั้นดี

หัวหน้าตระกูลหลิ่วคาดไม่ถึงว่าอันกั๋วโหวจะสุภาพถึงเพียงนี้ เขาขมวดคิ้วและไม่ได้มีท่าทีวางใจ

อันกั๋วโหวนั่งพุงยื่นอยู่ตรงตำแหน่งเก้าอี้เจ้าบ้าน หยิบจอกเหล้าขึ้นมาพลางยิ้มให้ซูชิงอู่และพูดว่า “ช่างเป็นเกียรติที่พระชายามาเยี่ยมเยียนและทำให้จวนโหวรับเกียรติอย่างยิ่งใหญ่เช่นนี้ ขอเชิญท่านดื่มสักจอกพ่ะย่ะค่ะ”