บททั้งหมดของ ย้อนรักทวงแค้น: บทที่ 491 - บทที่ 500

มุมปากของซูชิงอู่อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้น นางโน้มตัวลงมาจูบริมฝีปากของเขา แค่เห็นเขาอารมณ์ของนางก็ดีขึ้นทันทีความปรารถนาที่จะทำลายทุกสิ่งที่ถูกระงับไว้ในหัวใจของนางแต่เดิมได้หายไปนานแล้ว ด้วยความเอาใจใส่ของเขาในชีวิตครั้งก่อนแม้กระทั่งก่อนตาย ซูชิงอู่ยังคงยึดมั่นในหลักการของตนเอง ไม่ฆ่าผู้บริสุทธิ์เหตุผลก็คือเขาเย่เสวียนถิงพยายามปกป้องประชาชนทั่วไปด้วยชีวิตของเขา แล้วนางจะทำร้ายคนบริสุทธิ์ได้อย่างไร?ซูชิงอู่พูดเบา ๆ “ท่านไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ทำสิ่งที่ผิดศีลธรรม ข้าเพียงต้องการปกป้องคนที่ข้าห่วงใยเท่านั้น”เย่เสวียนถิงพยักหน้าเบา ๆ จูบหน้าผากของซูชิงอู่ แล้วค่อย ๆ เลื่อนลง"ข้าก็ด้วย..."......สองวันต่อมา ซูชิงอู่ก็ได้รับเชิญเข้าสู่พระราชวังเพราะถูกฮ่องเต้เฒ่าตามเข้าวังไปอีกครั้งอาการป่วยของซูเฟยได้รับการรักษาแล้ว แต่สีหน้ายังไม่ดีนัก เมื่อซูชิงอู่มาที่ตำหนักจิ้งอี๋ นางก็เห็นฮ่องเต้เฒ่ากำลังพูดคุยกับซูเฟยอยู่ซูเฟยดูมีท่าทางอับจนใจ และยังเรียกฮุ่ยเฟยและเต๋อเฟยมาอยู่ด้วยท้ายที่สุดแล้วนางอยู่กับฮ่องเต้เพียงลำพัง ก็จะน่าอึดอัดใจที่ไม่มีหัวข้อที่จะพูดคุยซูเฟยปิดริมฝีปา

นางกำนัลทั้งสามไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกนางคุกเข่าต่อหน้าซูเฟยพร้อมกับก้มศีรษะลงซูชิงอู่หยิบดอกไม้ออกมาเล่นในมือ จากนั้นจึงมองดูคนทั้งสามและถามว่า "ดอกไม้นี้มาจากไหน?"หลังจากที่สาวใช้ทั้งสามเห็นดอกไม้ในมือของซูชิงอู่อย่างชัดเจนสีหน้าของพวกนางก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยพวกนางรีบส่ายหน้าและพูดว่า "ทูลพระชายา บ่าวไม่ทราบเพคะ..."ซูชิงอู่ถามต่อว่า "ไม่รู้หรือไม่เคยเห็นมันมาก่อนงั้นหรือ?"หนึ่งในนั้นพูดอย่างกล้าหาญว่า "บ่าวไม่เคยเห็นดอกไม้ชนิดนี้มาก่อน ถ้าได้เห็นดอกไม้ที่พิเศษเช่นนี้ บ่าวจะจำได้แน่ และสองวันที่ผ่านมาบ่าวไม่ได้เข้าเวรที่นี่เลย..."“เจ้าคิดว่ามีคนปลูกดอกไม้นี้ในแปลงดอกไม้นี้เมื่อสองวันที่ผ่านมาเหรอ?”"เพคะ"ซูเฟยเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ "ชิงอู่ดอกไม้นี้มีอะไรผิดปกติหรือ?"ซูชิงอู่ยิ้ม "มีสิเพคะ ปัญหาใหญ่เลย ดอกไม้นี้เรียกว่าดอกลำโพงเลือด และมันค่อนข้างแตกต่างจากดอกลำโพงทั่วไป เมื่อได้กลิ่นนาน ๆ จะทำให้เกิดภาพหลอน จิตใจสับสน”ซูเฟยสะดุ้ง นางปัดดอกไม้ออกจากมือของซูชิงอู่โดยไม่รู้ตัว และดึงนางออกให้ห่าง“เร็วเข้า เอาดอกไม้พวกนี้ไปเผาทิ้งให้หมด!”เมื่อเห็นซูเฟยตระหนกอย

แม้ตอนนี้นางจะถูกกักบริเวณอยู่ในตำหนักและไม่สามารถออกไปข้างนอกได้ อีกทั้งคนจากภายนอกก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาเยี่ยมนางได้ตามต้องการ แต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นไทเฮา ซึ่งเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของฮ่องเต้ วังหลังแห่งนี้ใครจะกล้ามีเรื่องกับนางความสัมพันธ์ทางสายเลือดไม่มีที่สิ้นสุด ไม่ต้องพูดถึงตระกูลที่ยิ่งใหญ่อย่างตระกูลเสนาบดีเซี่ยที่คอยหนุนหลังนางอยู่เป็นที่รู้กันว่านอกจากกองทัพเมืองหน้าด่านตะวันตกที่ใหญ่ที่สุดในแคว้นหนานเย่ ตระกูลเสนาบดีเซี่ยนั้นควบคุมอำนาจในเขตพระราชฐานทั้งหมดแม้แต่ในราชวงศ์ก่อน ๆ พวกเขาก็มีบทบาทที่สำคัญอย่างมากพี่ชายของไทเฮาเป็นขุนนางชั้นสูงที่มีอำนาจไม่เป็นสองรองใคร แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังไม่กล้าขัดโชคดีที่แม่ทัพเซี่ยประจำการอยู่ที่ชายแดนตลอดทั้งปีจึงยังไม่กลับเมืองหลวงมาง่าย ๆนางกำนัลอาวุโสวางขนมต่อหน้าไทเฮาและพูดด้วยรอยยิ้ม “หม่อมฉันได้ยินมาว่าหลายวันมานี้ท่านอ๋องได้ไปวิงวอนขอร้องให้ฝ่าบาททรงปล่อยพระองค์ อีกทั้งทางขุนนางฝั่งตระกูลเสนาบดีเซี่ยได้ร่วมมือกับตระกูลมู่หรงเพื่อกดดันฝ่าบาท หม่อมฉันเชื่อว่าในอีกไม่กี่วัน ฝ่าบาทต้องทรงอยากคืนดีกับพระองค์แน่นอนเพคะ”คำพู

“ฝ่าบาท?”เจียวกุ้ยเฟยถามว่า “ทรงเป็นอะไรไหมเพคะ…”ฮ่องเต้เฒ่าทรงสูดลมหายใจลึก และเพื่อไม่ให้ตัวเองเสียหน้าจนเกินไปจึงทรงพาไทเฮาขึ้นมานอนบนเตียง“ข้าไม่เป็นอะไร”เจียวกุ้ยเฟยพูดเสียงเบา “หม่อมฉันเรียกหมอหลวงมาให้แล้วเพคะ”ฮ่องเต้เงียบไปครู่หนึ่งแล้วทรงผลักประตูออกไปเมื่อเห็นสีพระพักตร์เย็นชาของพระองค์ ทุกคนก็ยิ่งไม่กล้าพูดและเงียบกริบ“ไปตรวจดูอาการให้ไทเฮาหน่อย”หมอหลวงรีบเดินถือกล่องยาเข้าไปทันทีแม้คำพูดของฮ่องเต้เฒ่าจะดูเหมือนยามปกติ แต่ในน้ำเสียงของพระองค์ดูเหมือนทรงกำลังกัดฟันตรัสออกมาเจียวกุ้ยเฟยกังวล “ฝ่าบาท เกิดอะไรขึ้นกับไทเฮาหรือเพคะ?”ฮ่องเต้เฒ่าทรงหรี่ตาลง “คนแก่ก็อย่างนี้แหละ สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว”เจียวกุ้ยเฟยรู้สึกประหลาดใจ “ฟังจากอาการดูเหมือนจะเป็นโรคร้ายแรงนะเพคะ…”ฮ่องเต้หรี่ทรงตาลงพลางมองไปรอบ ๆ “เรื่องในคืนนี้ห้ามใครแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด!”บรรดาคนรับใช้คุกเข่าลงทันที “มิกล้าเพคะ/พ่ะย่ะค่ะ!”ซูเฟยครุ่นคิดเป็นความคิดของซูชิงอู่ที่ให้นางเกลี้ยกล่อมฮ่องเต้ให้เสด็จมาเข้าเฝ้าไทเฮาในวันนี้แม้นางจะรู้ว่าบางสิ่งบางอย่างจะเกิดขึ้นที่ตำหนักของไทเฮ

นางยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ทั้งยังกระชับเสื้อตัวนั้นให้ปกคลุมร่างกายมากขึ้นกว่าเดิม“รับทราบเพคะท่านอ๋อง”รอยยิ้มของนางอบอุ่นราวกับดอกไม้บาน อบอุ่นกว่าสายลมฤดูใบไม้ผลิด้านอกเสียอีกใบหน้างดงามของนางมองไปที่เย่เสวียนถิงด้วยความอ่อนโยนทำเอาฉีเทียนหยวนตกตะลึงแม้เขาจะได้ยินมานานแล้วว่าอ๋องเสวียนกับพระชายารักใคร่ต่อกัน แต่เมื่อได้มาเห็นพวกเขาต่อหน้า เขาก็รู้สึกว่าเรื่องราวที่ได้ยินมานั้นไม่จริงเลยพวกเขาเหมือนกับคู่รักที่ตัวติดกันเป็นตังเม และรักกันหวานซึ้งปานจะกลืนกินต่างหาก!หลังจากที่ซูชิงอู่และเย่เสวียนถิงคุยกันจบ พวกเขาก็หันความสนใจไปที่กลุ่มของฉีเทียนหยวนนางเลิกคิ้วแล้วถามว่า “วันนี้องค์ชายสามเสด็จมาที่บ้านของหม่อมฉันด้วยธุระอะไรหรือเพคะ?”ฉีเทียนหยวนตอบด้วยความตื่นตระหนกในทันที “คือว่า ข้ามาที่นี่เพื่อ...เพื่อมอบของขวัญให้ท่านอ๋องกับพระชายาน่ะ”ซูชิงอู่สะดุ้ง​ “ของขวัญ? ไม่มีของขวัญใดที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน เหตุใดจู่ ๆ องค์ชายสามถึงทรงมอบของขวัญให้กับหม่อมฉันล่ะเพคะ?”“พระชายาโปรดอย่าเข้าใจข้าผิด ของขวัญชิ้นนี้เป็นสิ่งที่ข้ามอบให้ด้วยใจ แม้จะไม่ใช่