บทที่ 498

“ฝ่าบาท?”

เจียวกุ้ยเฟยถามว่า “ทรงเป็นอะไรไหมเพคะ…”

ฮ่องเต้เฒ่าทรงสูดลมหายใจลึก และเพื่อไม่ให้ตัวเองเสียหน้าจนเกินไปจึงทรงพาไทเฮาขึ้นมานอนบนเตียง

“ข้าไม่เป็นอะไร”

เจียวกุ้ยเฟยพูดเสียงเบา “หม่อมฉันเรียกหมอหลวงมาให้แล้วเพคะ”

ฮ่องเต้เงียบไปครู่หนึ่งแล้วทรงผลักประตูออกไป

เมื่อเห็นสีพระพักตร์เย็นชาของพระองค์ ทุกคนก็ยิ่งไม่กล้าพูดและเงียบกริบ

“ไปตรวจดูอาการให้ไทเฮาหน่อย”

หมอหลวงรีบเดินถือกล่องยาเข้าไปทันที

แม้คำพูดของฮ่องเต้เฒ่าจะดูเหมือนยามปกติ แต่ในน้ำเสียงของพระองค์ดูเหมือนทรงกำลังกัดฟันตรัสออกมา

เจียวกุ้ยเฟยกังวล “ฝ่าบาท เกิดอะไรขึ้นกับไทเฮาหรือเพคะ?”

ฮ่องเต้เฒ่าทรงหรี่ตาลง “คนแก่ก็อย่างนี้แหละ สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว”

เจียวกุ้ยเฟยรู้สึกประหลาดใจ “ฟังจากอาการดูเหมือนจะเป็นโรคร้ายแรงนะเพคะ…”

ฮ่องเต้หรี่ทรงตาลงพลางมองไปรอบ ๆ “เรื่องในคืนนี้ห้ามใครแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด!”

บรรดาคนรับใช้คุกเข่าลงทันที “มิกล้าเพคะ/พ่ะย่ะค่ะ!”

ซูเฟยครุ่นคิด

เป็นความคิดของซูชิงอู่ที่ให้นางเกลี้ยกล่อมฮ่องเต้ให้เสด็จมาเข้าเฝ้าไทเฮาในวันนี้

แม้นางจะรู้ว่าบางสิ่งบางอย่างจะเกิดขึ้นที่ตำหนักของไทเฮ