All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 511 - Chapter 520

หลังจากตกใจกลัว หมอตำแยก็สงบลงและพูดต่อ "เมื่อกุ้ยเฟยไม่สามารถมีลูกได้ พระนางจึงใช้วิธีนี้เพื่อปกปิดความจริง องค์ชายใหญ่แท้จริงแล้วเป็นทารกที่ถูกทอดทิ้ง หม่อมฉันพามาจากนอกวัง ไม่ใช่บุตรของพระนางกับฝ่าบาท...”ฮ่องเต้ฟังคำพูดของทั้งสองที่มีเหตุผลและมีหลักฐาน ก็เริ่มเชื่อขึ้นมาเขาหันไปมองเจียวกุ้ยเฟย เสียงต่ำลงมาก“กุ้ยเฟย เจ้ามีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่?”“เหลวไหลสิ้นดี ทั้งสองคนนี้พูดจาไร้สาระเพียงต้องการทำให้สายเลือดราชวงศ์แปดเปื้อน ช่างน่ารังเกียจนัก!”เจียวกุ้ยเฟยกัดฟัน โกรธแค้นสุนัขทั้งสองที่ว่าร้ายนางน่าเสียดายที่คำตอบของนางไม่เป็นที่พอใจของฮ่องเต้ และไม่สามารถล้างข้อสงสัยได้เจียวกุ้ยเฟยลุกขึ้นคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ด้วยความร้อนใจ น้ำตาคลอ ยกมือสาบานต่อสวรรค์“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่เคยทำเรื่องเช่นที่ว่ามาก่อน หากองค์ชายใหญ่ไม่ใช่โอรสของฝ่าบาท หม่อมฉันเต็มใจรับโทษจากสวรรค์ ยอมถูกฟ้าผ่าจนตายอย่างอนาถ!”นางยกมือขึ้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตา เสียงสั่นเครือฮ่องเต้เฒ่าหรี่ตาลงเล็กน้อย จ้องเข้าไปในดวงตาของเจียวกุ้ยเฟยแล้วพูดว่า "แต่สิ่งที่หมอหลวงและหมอตำแยพูดมา ข้าไม่สามารถแสร้งทำเป็น

ซูชิงอู่เหลือบมองนางสนมผู้อ่อนโยนและสงบเสงี่ยม ปกติไม่สนิทสนมกับใคร มักจะอยู่ในตำหนักเพื่อเลี้ยงลูกของนางเท่านั้นเสียนเฟยยังเด็กมาก อายุเพียงยี่สิบปีเศษ ใบหน้าดูอ่อนเยาว์ มีลักษณะสะอาดและเยือกเย็นแม้ว่ารูปร่างหน้าตาของนางจะไม่ได้โดดเด่นนัก แต่ก็มีกลิ่นอายของหญิงสาวที่น่ารักเมื่อประกอบกับอายุที่ยังน้อย จึงไม่น่าแปลกใจที่ฮ่องเต้จะเก็บไว้ข้างกายมารดาผู้ให้กำเนิดขององค์ชายแปดมีสถานะต่ำต้อย หลังคลอดก็ส่งให้นางกำนัลอาวุโสในวังเลี้ยงดู ไม่ได้ออกจากตำหนัก องค์ชายอายุสี่ถึงห้าปีคนนี้ก็มีสติปัญญาสูงกว่าคนอื่น ๆทุกคนกลั้นลมหายใจ จ้องมองไปที่หยดเลือดที่หยดลงในน้ำอย่างเงียบๆฮ่องเต้เฒ่าไม่ยอมขยับ ก้มมองอยู่ข้าง ๆ ไม่กะพริบตา กลัวจะมีคนโกงน้ำถูกเตรียมโดยคนของเขา ของทุกอย่างผ่านมือคนของเขาเท่านั้น ฮ่องเต้เฒ่าไม่เชื่อว่าจะไม่ได้เห็นความจริงทุกคนเริ่มกังวลไม่กล้าแม้แต่จะหายใจกลัวว่าหากหายใจผิดจังหวะ อากาศลอยผ่านไป ลมหายใจนั้นจะส่งผลต่อผลลัพธ์เลือดที่ผสมกันก่อนคือเลือดขององค์ชายเก้าเนื่องจากเขายังเด็ก เลือดหยดเห็นได้ชัดว่าผสมกันและค่อย ๆ กลายเป็นแผ่นเดียวกันฮ่องเต้เฒ่าเหลือบมอง

นางจ้องมองเย่อวิ๋นถูด้วยความโกรธ เจ้าคนมือไม่พาย เอาเท้าราน้ำ! เย่อวิ๋นถูตกตะลึงกับสายตาของมารดาแต่ในสถานการณ์แบบนี้เขาก็ไม่สะดวกที่จะอธิบายอะไรออกไปฮองเฮาพูดทั้งน้ำตาทันที "ฝ่าบาท ต้องเป็นเจียวกุ้ยเฟยที่ต้องการทำให้ท่านสงสัยในฐานะขององค์ชายสามแน่..."ตอนนี้เจียวกุ้ยเฟยรู้สึกมั่นใจขึ้น “ฮองเฮาท่านกำลังหมายความว่าเยี่ยงไร? หม่อมฉันจะทำนายอนาคตได้หรือ หม่อมฉันจะทำนายได้หรือว่าวันนี้จะมีทดสอบสายเลือดเช่นนี้?”เจียวกุ้ยเฟยไม่มีทางคาดเดาได้แต่มีคนที่สามารถคำนวณได้อย่างแม่นยำซูชิงอู่ยกมุมริมฝีปากของนางขึ้นเล็กน้อย มีแววเย้ยหยันในดวงตาของนางแม้ว่านางจะไม่มีความทรงจำที่ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เมื่อคิดย้อนกลับไปในชีวิตก่อนของนาง นางเคยได้ยินข่าวลือบางอย่างออกมาจากพระราชวังเรื่องการทดสอบสายเลือดด้วยการหยดเลือด และเรื่องที่ปรากฏว่าไม่ใช่สายเลือดกันนี้ด้วยหลังจากครุ่นคิดเพียงเล็กน้อย ซูชิงอู่ก็คาดเดาความจริงและวิธีการที่ฝ่ายตรงข้ามจะใช้ได้ดังนั้นนางจึงเตรียมยาไว้ล่วงหน้าฮองเฮากัดฟันเล็กน้อย ใบหน้าของนางดูเคร่งเครียดเมื่อเห็นว่านางพูดไม่ออก เจียวกุ้ยเฟยก็รู้สึกพอใจมาก "ฝ่า

เย่อวิ๋นถูยังคงยืนอยู่ในท้องพระโรง แต่รู้สึกราวกับว่าทั้งร่างจมอยู่ในสระน้ำเย็นเขาทั้งฟังราชโองการแต่งตั้งเย่ชิวหมิงเป็นรัชทายาท และต้องได้ยินว่าแม่ของเขาถูกส่งไปยังสำนักชีเขาเองก็กลายเป็นหมากที่ฝ่าบาทเกลียดชัง ไม่มีทางได้นั่งตำแหน่งนั้นอีกต่อไปทุกอย่างพังทลายหมดแล้ว!เขาเดินออกจากท้องพระโรงด้วยสีหน้าเศร้าสลด รู้สึกว่าพื้นใต้เท้าล่องลอย...ซูชิงอู่ยืนอยู่ที่ประตูท้องพระโรง เงยหน้าขึ้นมองไปยังแผ่นหลังของเย่อวิ๋นถูเย่เสวียนถิงรู้สึกกังวลทันที และอดไม่ได้ที่จะกระชับนิ้วของเขาให้แน่นขึ้น "อาอู่..."ซูชิงอู่เบนสายตากลับมายิ้มให้เย่เสวียนถิง "ในสายตาของข้า เขาก็ไม่ต่างจากสุนัขจรจัดตัวหนึ่ง"ดวงตาของเย่เสวียนถิงอ่อนลงทันที เขาพยักหน้าเล็กน้อย "ใช่ นับว่าคล้ายกันมากจริง ๆ"พวกเขาทั้งสองแอบเหน็บเย่อวิ๋นถูซูชิงอู่พอใจกับผลลัพธ์ที่นางสร้างขึ้นมากยามนี้ไทเฮาและฮองเฮาต่างพ่ายแพ้ไปอย่างสิ้นเชิง เนื้อร้ายทั้งสองนี้ถูกกำจัดออกจากพระราชวังไปอย่างสมบูรณ์แล้วเย่ชิวหมิงได้ขึ้นเป็นรัชทายาท และนางก็สามารถควบคุมชีวิตและความตายของเขาได้อีกไม่นาน ฮ่องเต้เฒ่าจะค่อย ๆ ถ่ายโอนอำนาจ นางและเย่เ

เจียวกุ้ยเฟยมั่นใจมากเมื่อนางพูดสิ่งนี้ ไม่มีร่องรอยของการโกหกใด ๆ เลยเย่ชิวหมิงขมวดคิ้ว รู้สึกว่าเขาอาจเข้าใจแม่ของเขาผิดจริง ๆ บางทีซูชิงอู่อาจจะโกหกเขาก็เป็นได้เขาลุกขึ้นยืนก้มศีรษะโค้งคำนับขอโทษ "ขออภัยพ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่ ลูกคิดไม่รอบคอบและไม่ควรสงสัยท่านเลย"เจียวกุ้ยเฟยด้วยความเอื้ออารี “เรื่องนี้เจ้าอย่าคิดมาก คนอื่นนินทาลับหลัง เจ้าอย่าเชื่อทุกอย่างที่ได้ยิน แม่จะจัดคนมาอยู่ข้าง ๆ เจ้าใ ห้ช่วยเจ้าในฐานะรัชทายาท เจ้าคิดว่าอย่างไร?”เย่ชิวหมิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง "เสด็จแม่อย่ากังวล ไม่จำเป็นต้องลำบากท่าน ข้าเชื่อว่าจะสามารถทำงานได้ดี"เมื่อเห็นว่าเขายืนกรานไม่รับคนที่นางจัดหาให้ เจียวกุ้ยเฟยไม่ได้บังคับเขาอีกหลังจากส่งเย่ชิวหมิงออกไป สีหน้าของนางก็หม่นลงทันทีนางกำนัลข้าง ๆ เห็นสีหน้าของเจียวกุ้ยเฟย ก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย "พระนาง องค์รัชทายาททรงค้นพบบางสิ่งแล้วหรือไม่?"เจียวกุ้ยเฟยกัดฟัน "ชิวหมิงหูเบา ไม่รู้ว่ามีใครพูดอะไรต่อหน้าเขา ตอนนี้สองคนนั้นก็ตายแล้ว เรื่องในอดีตถูกเก็บเงียบ ข้าก็สบายใจขึ้นมากทีเดียว..."“ท่านอุตส่าห์ส่งคนไปตามฆ่าหมอตำแยและหมอหลวงคนนั้นแล้วแท้ ๆ แต่ไ