บททั้งหมดของ ย้อนรักทวงแค้น: บทที่ 471 - บทที่ 480

หมายความว่าแม่ของเย่เสวียนถิงไม่ใช่นางกำนัล แต่เป็นสมาชิกของตระกูลเสนาบดีเซี่ย!ซูชิงอู่กะพริบตา “ท่านอ๋อง ข้าสับสนนิดหน่อย”เย่เสวียนถิงยิ้มเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น เขาลากนางมานั่งที่เก้าอี้ และเลื่อนขนมที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้มาตรงหน้านาง“เรื่องเช่นนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะพูดไม่ได้ แม่ของข้าเป็นบุตรที่เกิดจากอนุของตระกูลเสนาบดีเซี่ย และต่อมานางก็ได้เข้าวังและกลายเป็นนางกำนัล ส่วนหอหมื่นสมบัตินี้ มันเป็นของแม่ข้าทั้งหมด นอกเหนือจากสายเลือดแล้ว นางก็ไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลเสนาบดีเซี่ยเลย ฉะนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องสำคัญ เจ้าไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับคำพูดพวกนั้นมากนัก พวกเขาแค่คนหน้าเงิน ข้าคร้านจะสนใจ”หลังจากที่เย่เสวียนถิงช่วยคลายความสับสนของซูชิงอู่ หัวใจของนางก็กลับสู่ความปกติอีกครั้งเพราะถึงอย่างไรไทเฮาเองก็เป็นสมาชิกของตระกูลเสนาบดีเซี่ยเช่นกัน หากตระกูลเสนาบดีเซี่ยมาข้องเกี่ยวกับเย่เสวียนถิง ตอนที่ต้องจัดการกับพระนางก็คงจะลำบากใจมากแน่ ๆ“เช่นนั้นก็ดี ข้าก็คิดว่า...”เย่เสวียนถิงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย “ข้าไม่ค่อยชอบใจตระกูลเสนาบดีเซี่ยมากนัก ดังนั้นอาอู่ไม่ต้องคิดมาก”ซูชิงอู่ยิ้มมุมปากแ

“ถึงกระนั้น เนื่องจากภาพวาดในหอหมื่นสมบัติของท่าน ข้าจึงได้รับความสูญเสียอย่างหนัก หวังว่าท่านเจ้าของหอจะชดเชยอะไรให้ข้าบ้าง!”เย่อวิ๋นถูสวมบทองค์ชาย โดยตั้งใจที่จะทำให้อีกฝ่ายเกรงกลัวจุดประสงค์ของเขาชัดเจนมาก นั่นคือต้องการเงินคืนจากหอหมื่นสมบัติเพื่อให้เพียงพอต่อชดเชยความเสียหายในครั้งนี้ทว่าเย่เสวียนถิงไม่ฟังเขาแม้แต่น้อย“กฎของหอหมื่นสมบัติคือเราจะไม่รับผิดชอบต่อสินค้าใดหลังจากที่ขายไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”เย่อวิ๋นถูคาดไม่ถึงว่าท่าทางของอีกฝ่ายจะแข็งกร้าวเช่นนี้ เขาพูดอย่างเย็นชา “ท่านเจ้าของหอเชื่อหรือไม่ว่าข้าทำให้กิจการในเมืองหลวงของท่านปิดตัวได้?”เย่เสวียนถิง “เชิญ”เย่อวิ๋นถู “...”แม้ใช้ทั้งไม้แข็งและไม้อ่อนแต่เย่อวิ๋นถูก็ไม่สามารถทำอะไรกับอีกฝ่ายได้ยิ่งท่าทางของอีกฝ่ายดื้อรั้นมากเท่าไร เย่อวิ๋นถูก็ยิ่งกล้าแสดงอาการหุนหันพลันแล่นน้อยลงเท่านั้นอย่างไรก็ตาม ในฐานะองค์ชาย เขาจะยอมให้คนอื่นเหยียบหัวเขาได้อย่างไร?แม้เขาต้องการซื้อภาพวาดด้วยตัวเอง แต่เขาก็จ่ายไปเป็นจำนวนมาก แต่อีกฝ่ายกลับขายของปลอมให้เขา ซึ่งถือว่าเป็นความผิดครั้งใหญ่มันทำให้เขาเสียหน้าในงานเลี้ยงวันเกิ

พูดจบ เขาก็เห็นคนคนนั้นถอดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นใบหน้าที่อ่อนเยาว์อยู่ข้างในตอนนี้เย่อวิ๋นถูสามารถเดินได้อย่างอิสระแล้ว และท่าทางที่อ่อนแอของเขาในตอนกลางวันถือเป็นการแสร้งทำอย่างเห็นได้ชัดอู๋หลางมองพลางค่อย ๆ ส่งเสียงเย็นออกมา “องค์ชายสามมาหาข้าถึงที่นี่ไม่ทราบว่าธุระสำคัญอะไรหรือ?”ด้านหลังเย่อวิ๋นถูมีองครักษ์ลับตามมาด้วยหนึ่งคนเพื่อคอยระวังความปลอดภัยให้เขาทุกย่างก้าวเขามีสีหน้าเย็นชา ทำมือคำนับให้อู๋หลางแล้วพูดว่า “เสด็จพ่อของข้าประชวรหนัก อีกทั้งไทเฮาทรงช่วยตระกูลมู่หรงของข้ามาเสมอ ดังนั้นพระนางจึงไม่ได้รับความไว้วางใจจากเสด็จพ่ออีก ตอนนี้ตระกูลมู่หรงแทบจะไม่สามารถกลับเข้าราชวงศ์ไปได้ อีกทั้งยังทรงให้ท่านตาของข้ากลับบ้านเกิดไปคิดทบทวน…”หลังจากอู๋หลางฟังอีกฝ่ายพูดจบ “แล้วเกี่ยวอะไรกับข้าหรือ?”เย่อวิ๋นถูกล่าวว่า “ข้ามาหาองค์ชายใหญ่เพื่อถามว่าท่านเต็มใจที่จะแต่งงานกับหมิงเยว่น้องสาวของข้าหรือไม่ รอข้าได้ดองกับองค์หญิงแห่งแคว้นฉีตะวันออกเสียก่อน เราทั้งสามฝ่ายจะเป็นหนึ่งเดียว และจะมีอำนาจอย่างมาก”อู๋หลางหรี่ตา “ท่านก็ทะเยอทะยานใช้ได้นะ!”เย่อวิ๋นถูพูดอย่างเย็นชา “หากข้าไ

ซูชิงอู่ยังไม่รู้ว่านางแข็งแกร่งแค่ไหนในสายตาของหมอหลวงซุนนางส่งคนไปแจ้งเย่เสวียนถิง และตามหมอหลวงซุนออกไปเนื่องจากมีองครักษ์เงามากมายอยู่รอบตัวคอยปกป้องนาง ตอนนี้เย่เสวียนถิงจึงรู้สึกวางใจหากนางจะเดินทางไปที่ไหน นั่นยังไม่รวมซูเฟยและคนอื่น ๆ ที่คอยดูแลนางหลังจากเข้าวังไปตลอดทางไปยังพระราชวังที่ฮ่องเต้ทรงกำลังพักฟื้นอยู่ ซูชิงอู่ก็ตกใจกับเหตุการณ์หนึ่งทันทีที่นางเข้ามาบรรดาหมอหลวงจากสำนักหมอหลวงรวมตัวกันข้างนอก ทุกคนมีสีหน้าเศร้าสร้อย มือจับพู่กันพลางศึกษาใบสั่งยาเมื่อคนอื่น ๆ เห็นว่าหมอหลวงซุนมา พวกเขาก็รีบเข้ามาทักทายทันที “หมอหลวงซุน ท่านกลับมาจากออกไปข้างนอกแล้วเช่นนี้ หรือว่าท่านจะหาวิธีได้แล้ว?”หมอหลวงซุนพยักหน้าแล้วพูดว่า “ข้าคิดวิธีออกแล้ว”เมื่อหมอหลวงคนอื่น ๆ ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของพวกเขาแสดงความประหลาดใจและชื่นชม “สมกับที่เป็นหัวหน้าสำนักหมอหลวง หมอหลวงซุนชื่อเสียงสมคำร่ำลือ!”“หมอหลวงซุนช่างเก่งกาจและมีทักษะด้านการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ข้าจะกล้าเอาตัวเองไปเทียบกับท่านได้อย่างไรล่ะนี่?”หมอหลวงซุนรู้สึกประทับใจกับเสียงชื่นชมของบรรดาเพื่อนร่วมงาน เขาวางมือไว้ระดับ

หมอหลวงซุนสอบถามอย่างรวดเร็วราวกับกำลังขอคำแนะนำ “ขอพระชายาโปรดชี้แนะด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”ซูชิงอู่ให้คนนำพู่กันและหมึกมา จากนั้นก็เขียนใบสั่งยาภายใต้สีหน้าตกตะลึงของหมอหลวงวัตถุดิบยาในใบสั่งยาเหมือนกับที่สำนักหมอหลวงสั่งทุกประการสิ่งสำคัญคือพวกเขาไม่เคยเอาใบสั่งยาให้ซูชิงอู่ดู!มีคนดึงแขนเสื้อของหมอหลวงซุนแล้วถามด้วยเสียงแผ่วเบา “ท่านได้บอกวัตถุดิบยาให้พระชายารู้รึเปล่า?”หมอหลวงซุนส่ายหัว “ข้าไม่มีเวลาได้พูดด้วยซ้ำ”คนอื่น ๆ มองหน้ากันด้วยสีหน้าเหลือเชื่อถึงอย่างไร มีเพียงสำนักหมอหลวงเท่านั้นที่สามารถสั่งจ่ายยาสำหรับอาการป่วยของฮ่องเต้ได้ นอกจากนั้นหมอหลวงทุกคนก็ต้องมาประชุมเพื่อหาข้อสรุปร่วมกันแต่ทว่าซูชิงอู่กลับทำตัวสบาย ๆ เพียงแค่นั่งอยู่ที่นี่ได้ไม่นานและสูดดมกลิ่นยาเข้าไป ก็สามารถแยกแยะวัตถุดิบยาทั้งหมดได้?ช่าง...น่าทึ่งจริง ๆ !“พวกท่านให้ยาฝ่าบาทตามใบสั่งยาที่ข้าให้ไป ไม่เกินสามวันก็จะเห็นผล”หมอหลวงซุนรีบหยิบใบสั่งยาไปเหมือนมันเป็นสมบัติ “ไปหยิบยามาตามนี้!”หมอหลวงหนุ่มออกจากห้องไปอย่างว่าง่าย ฮองเฮาที่เห็นผ่านประตูว่าหมอหลวงซุนเชื่อฟังอีกฝ่ายมาก สีหน้าของนางก็ขรึม