เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 479
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 480
เพราะสาเหตุหลักของอาการป่วยก็คือพิษไอเย็นพิษไอเย็นนี้กัดกร่อนร่างกายของฮ่องเต้มาตลอดทั้งปี ตอนนี้มันกำลังค่อย ๆ ลุกลาม ตอนนี้เพียงแค่เริ่มมีอาการกำเริบขึ้นมาเท่านั้นซูชิงอู่พูดกับหมอหลวงซุนว่า “หมอหลวงซุน ท่านดูออกหรือไม่ว่าฝ่าบาทถูกวางยาพิษ?”เมื่อหมอหลวงซุนได้ยินสิ่งที่ซูชิงอู่พูด เขาก็ทำสีหน้างุนงง “พิษอะไรพ่ะย่ะค่ะ?”ว่าแล้วเชียว…เป็นเรื่องปกติที่หมอหลวงซุนจะมองไม่เห็นเพราะพิษนี้ร้ายกาจเกินไปหากนางไม่เคยสัมผัสมันมาก่อนในชีวิตก่อนหน้านี้ ก็คงเป็นเรื่องยากที่จะตรวจพบความแตกต่างระหว่างพิษไอเย็นกับโรคหวัดทั่วไปสาเหตุที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์สามารถยืนหยัดได้ตลอดทั้งปีก็เนื่องมาจากมรดกที่สืบทอดมานับพันปีอีกฝ่ายสามารถควบคุมราชวงศ์ได้โดยอาศัยการเสาะหาหมอมากความสามารถที่มีทักษะด้านการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมและมีทักษะการใช้กู่ที่โดดเด่นซูชิงอู่อยู่กับพิษมาเป็นเวลาสามปีในชีวิตก่อนหน้าของนาง ก่อนที่นางจะเข้าใจพิษทุกประเภทอย่างถ่องแท้หากนางไม่มีประสบการณ์ด้านนี้ เกรงว่าวันนี้นางคงไม่เข้าใจอะไรเลยซูชิงอู่ได้สติกลับมา พลางมองไปที่หมอหลวงซุนและพูดอย่างจริงจัง “ข้าจะสอนวิธีการฝังเข็มชุดห
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 481
“หากเมล็ดบัวยังไม่สุกก็จะมีพิษเย็นตกค้างอยู่เล็กน้อย ซึ่งไม่อาจสังเกตเห็นได้เลย ต้องใช้เวลาหลายปีถึงจะแสดงอาการออกมา”หมอหลวงซุนตะลึง "พระชายาหมายความว่า โรคของฝ่าบาทเกี่ยวข้องกับเม็ดบัวเหล่านี้หรือ?"ซูชิงอู่พยักหน้าหมอหลวงซุนดูหวาดกลัวและถามว่า “เม็ดบัวเหล่านี้ใครเป็นคนถวายฝ่าบาท?”ขันทีตัวน้อยก็โน้มตัวไปทำความเคารพทันที “คือ...คือท่านราชครูมอบให้ฮ่องเต้ใช้เพื่อบำรุงร่างกาย ว่ากันว่าทำให้จิตใจสดชื่น ด้วยเหตุนี้ฮ่องเต้จึงชอบมันมาก”เป็นราชครูเฒ่าอีกแล้ว...ตอนนี้ราชครูเฒ่าตายไปแล้ว แม้ว่าจะพบเบาะแสแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ซูชิงอู่จึงสั่งให้ขันทีหนุ่มทำลายเมล็ดบัวให้หมด ก่อนที่จะออกจากวังและกลับไปที่จวนของนางทันทีที่นางเข้าไปก็เห็นเย่เสวียนถิงยืนอยู่รอนางอยู่ที่ประตูนางตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ยิ้มและเดินเข้ามาหาเขาแต่ทันทีที่นางเข้าใกล้มากขึ้นชายคนนั้นก็จับเอวของนางไว้ดวงตาของเย่เสวียนถิงมืดครึ้มและเขาก็วางคางไว้บนไหล่ของซูชิงอู่“เหตุใดเจ้าถึงวิ่งออกไปอีก? ข้ากลับมาไม่เจอเจ้า ข้ากังวลมาก”เสียงของเย่เสวียนถิงวนเวียนรอบหูของซูชิงอู่ และทันใดนั้นซูชิงอู่ก็รู้สึกว่าในน้ำเสีย
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 482
“ท่านอ๋อง~”เมื่อเย่เสวียนถิงได้ยินเสียงที่มีปลายเสียงออดอ้อนเล็กน้อยนี้ ก็รู้สึกเหมือนหนังหัวชาไปหมดร่างกายของเขาแข็งทื่อ ขาที่จะก้าวจากไปก็หยุดชะงักลงทันทีเขากลืนน้ำลายหลายครั้ง เย่เสวียนถิงก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวแขนของซูชิงอู่โอบรอบตัวเขาราวกับงูน้ำ คิ้วของนางงดงามดวงตาของนางมีเสน่ห์ราวกับผ้าไหมและร่างกายของนางเต็มไปด้วยความงามที่ผู้คนไม่อาจละสายตาได้นางกะพริบตาแล้วเอามือคล้องคอเขา“ข้าไม่ค่อยสบายตัว อยากอาบน้ำ”หัวใจของเย่เสวียนถิงเต้นรัวเห็นได้ชัดว่าการหายใจของเขาหนักหน่วงขึ้น เขาไม่สามารถต้านทานท่าทางของซูชิงอู่ได้เลยด้วยมือทั้งสองข้างที่แข็งแกร่งเย่เสวียนถิงอุ้มซูชิงอู่ขึ้นมา เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องยุ่ง ๆ เหล่านั้นอีกต่อไป เขาคิดถึงแต่สตรีที่อยู่ตรงหน้าเขาเท่านั้นเขาพยักหน้าและพูดว่า "ได้ ข้าจะให้คนเตรียมอ่างอาบน้ำให้เจ้า"ซูชิงอู่ไม่พูดอะไรและถูกเย่เสวียนถิงพาไปยังอ่างอาบน้ำที่มีน้ำร้อนอยู่น้ำอุ่นล่องลอย ไอน้ำลอยกระจายออกไป ซูชิงอู่เดินไปที่ด้านหลังฉากเย่เสวียนถิงไม่ได้ตามเขาเข้าไป แต่ยืนอยู่ที่ประตู รอให้ซูชิงอู่ทำธุระเสร็จแล้วออกมาเองนับตั้งแต่
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 483
ทันทีที่ทุกคนได้ยินว่าฮ่องเต้เฒ่าพูดกับซูชิงอู่ก่อน ต่างก็หันมามองนางซูชิงอู่โค้งคำนับด้วยความเคารพและกล่าวว่า "ฝ่าบาท มีอะไรจะบอกชิงอู่หรือเพคะ?"“ข้าได้รับทราบจากหมอหลวงซุนว่าเจ้าไม่เพียงแต่ค้นพบแผนร้ายของราชครูเฒ่า แต่ยังหาทางช่วยชีวิตข้าได้ ครั้งนี้นับว่าเป็นบุญคุณที่ช่วยชีวิตข้า”ซูชิงอู่ฟังอย่างเงียบ ๆนางรู้สึกว่ามีคนรอบตัวนางมากมายกำลังจ้องมองนางฮ่องเต้เฒ่ายังคงดูอ่อนแอเล็กน้อย หลังจากนอนป่วยมาหลายวัน ร่างกายก็ผอมลงไปมากท้ายที่สุดเขาเคยดูสดใส กลับดูแก่ลงไปสิบปีเขาไอเบา ๆ สูดหายใจลึกแล้วพูดว่า "ข้าอยากให้เจ้าอยู่ในวังจนกว่าข้าจะหายดี ข้าอยากให้เจ้าให้คำแนะนำกับหมอหลวง หมอหลวงทุกคนจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของเจ้า เจ้าคิดอย่างไร?"ก่อนที่ซูชิงอู่จะพูดอะไร เย่เสวียนถิงก็ไม่ยอมแล้ว“เสด็จพ่อ ชิงอู่ยังตั้งครรภ์อยู่ ดูแลตัวเองยังไม่ไหว ไม่ควรให้ต้องเหนื่อยเพิ่มอีก”ฮ่องเต้เฒ่ามองดูทั้งสองคนและพยักหน้าเบา ๆ "ข้ารู้ว่าเรื่องนี้อาจจะขัดใจเจ้าสักหน่อย ดังนั้นข้าจะปล่อยให้ชิงอู่เป็นคนเลือกเอง หากนางเห็นด้วยกับเงื่อนไขนี้ ข้าก็สามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงื่อนไขอื่นได้"ซูชิงอู่เงยหน้าขึ้
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 484
การแสดงออกของซูชิงอู่เป็นธรรมชาติ เพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยนี่เป็นเพียงสิ่งที่นางต้องการสิ่งดี ๆ เกือบทั้งหมดในโลกล้วนอยู่ในพระราชวัง และมีเพียงพระราชวังเท่านั้นที่มีสมุนไพรชั้นเลิศมีเงินจำนวนเท่าใดก็ไม่สามารถซื้อได้“เงื่อนไขประการที่สาม คือในขณะที่หม่อมฉันรักษาฝ่าบาท หากไม่ได้รับอนุญาตจากหม่อมฉันจะไม่มีใครมาเยี่ยมได้ เพื่อไม่ให้รบกวนการฟื้นตัวของฮ่องเต้”ฮองเฮาทรงวิตกกังวลและตรัสอย่างรวดเร็ว "ฝ่าบาทจะทำเช่นนี้ได้อย่างไร? จะเกิดอะไรขึ้นหากท่านถูกพระชายาเสวียนข่มขู่ และหากเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นกับพระองค์เล่า?"เย่อวิ๋นถูก็รีบพูดตาม สีหน้ากังวล "เห็นได้ชัดว่าซูชิงอู่มีเจตนาไม่ดีและมีแรงจูงใจซ่อนเร้น ขอเสด็จพ่อไตร่ตรองด้วย"ซูชิงอู่เลิกคิ้ว “ฮองเฮาและองค์ชายสามพูดเยี่ยงนี้ ต้องการขัดขวางไม่ให้ฝ่าบาทยอมรับเงื่อนไขของหม่อมฉันหรือ? ก็ดี หม่อมฉันกำลังมีพลังงานจำกัดอยู่พอดี”“พอได้แล้ว ทุกคนลุกขึ้นเถอะ”ฮ่องเต้ชราไอเบา ๆ แล้วพูดว่า "ตามที่พระชายาเสวียนพูด อย่างไรก็ตามข้ายังมีหมอหลวงและคนอื่น ๆ อยู่รอบตัวข้า พวกเจ้าช่วยอะไรไม่ได้ อย่ามายุ่งวุ่นวาย"ฮองเฮาเงยหน้าขึ้น “แต่...”เจียวกุ้ย
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 485
คราวนี้สีหน้าของอีกสองฝ่ายแสดงความตกใจตำแหน่งของเย่เสวียนถิงแทบจะเทียบเท่ากับการเป็นผู้สำเร็จราชการแทนในการปกครองราชการแผ่นดินแม้ว่าเขาจะไม่มีอำนาจที่แท้จริงแต่คำพูดของเขาก็มีน้ำหนักมาก!ด้วยคำพูดของฮ่องเต้ เท่ากับเขาได้ควบคุมราชสำนักโดยตรง ทำให้สีหน้าของฮองเฮาและเจียวกุ้ยเฟยดูน่าเกลียดเล็กน้อยเย่เสวียนถิงไม่ได้ปฏิเสธความเมตตาของฮ่องเต้“ลูกจะไม่ทำให้ฝ่าบาทผิดหวัง”ดวงตาของเย่เสวียนถิงมืดมน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหม่นหมอง เขากำมือแน่น หัวใจเหมือนถูกพายุโหมกระหน่ำหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็รู้แล้วว่าเขาต้องการอะไรมากที่สุดอาอู่จัดเตรียมทางลัดให้เขา ส่งดาบและกระบี่มาไว้ในมือของเขา ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่คว้าไว้มีเพียงการมีอำนาจเท่านั้น ที่จะสามารถปกป้องคนที่ห่วงใย และป้องกันไม่ให้อาอู่ได้รับอันตรายไม่เช่นนั้น เขาจะมีช่วงเวลาที่ไร้พลังอยู่เสมอ......เจียวกุ้ยเฟยกลับมายังตำหนักด้วยอารมณ์ที่ไม่พอใจอย่างมากเย่ชิวหมิงเห็นอารมณ์ของพระมารดา จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ "เสด็จแม่ ลูกคิดว่าเสด็จพ่อทำเช่นนี้ก็สมเหตุสมผลแล้ว"เจียวกุ้ยเฟยเลิกคิ้ว "นั่นสมเหตุสมผลแล้วหรือ? ในที่สุดฮ่
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 486
เพราะด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่นางจะกลายเป็นผู้ชนะคนสุดท้ายโดยไม่ต้องตายอย่างอนาถเกินไป.........ซูชิงอู่เดินเข้าไปในพระที่นั่งหย่างซินเตี้ยนเพราะมีพระราชโองการของฮ่องเต้ นอกจากหมอซุนแล้ว คนอื่น ๆ ไม่สามารถเข้าไปในตำหนักได้ตามใจชอบตอนนี้ฮ่องเต้เฒ่าฟื้นแล้ว แม้ว่าเขาจะเหนื่อยเล็กน้อย แต่เขาก็ยังไม่อยากนอนเมื่อเห็นซูชิงอู่เข้ามา เขาก็เลิกคิ้วขึ้น“สาวน้อยชิงอู่ มานั่งสิ”ฮ่องเต้เฒ่าขอให้ขันทีส่วนตัวของเขารินชาให้ซูชิงอู่อย่างไรก็ตามซูชิงอู่แค่ยกถ้วยชาขึ้นมาแกว่ง ไม่ได้ดื่มนางกล่าวว่า "ฝ่าบาทไม่ได้ลงโทษตระกูลมู่หรง และก็ไม่ได้ให้รางวัลตระกูลเจียว คงอยากให้ทั้งสองตระกูลยังคงถ่วงสมดุลกันในช่วงที่ฝ่าบาทประชวร"ฮ่องเต้เฒ่าไม่คาดคิดว่าจู่ ๆ ซูชิงอู่จะพูดถึงเรื่องนี้และหรี่ตาลงเล็กน้อยจากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า "เด็กคนนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เจ้าสนใจเรื่องกลยุทธ์ของฮ่องเต้"ตระกูลเจียวและตระกูลมู่หรงได้รับการหนุนหลังขึ้นมาโดยฮ่องเต้เฒ่าเองความแข็งแกร่งของทั้งสองตระกูลเกือบจะเกินกว่าตระกูลอื่น ๆ ในแคว้นหนานเย่ทั้งหมดซูชิงอู่พยักหน้า "หม่อมฉันแค่ถามเล่น ๆ หม่อมฉันเป็นสตรีและก็อยา
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 487
เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้เฒ่าไม่คาดคิดว่าซูชิงอู่จะถามคำถามนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหันความประหลาดใจในดวงตาของเขาชัดเจนมากแม้ว่าซูชิงอู่ไม่ได้คาดหวังที่จะค้นพบความลับใด ๆ ด้วยคำพูดประโยคเดียว แต่การตอบสนองที่ไม่ทันตั้งตัวของฮ่องเต้เฒ่ายังคงให้เบาะแสบางอย่างแก่นางทันใดนั้นใบหน้าของฮ่องเต้เฒ่าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและเขาพูดว่า "ก็แค่นางกำนัลคนหนึ่ง ข้าจำไม่ได้แล้ว ไม่มีอะไรจะพูด"คำพูดนี้ฟังดูทำร้ายจิตใจไม่น้อยถ้านางเป็นเย่เสวียนถิง การฟังความคิดเห็นของบิดาเกี่ยวกับมารดาผู้ให้กำเนิดเช่นนี้คงจะรู้สึกเหมือนนางถูกแช่อยู่ในทะเลสาบน้ำแข็งอย่างแน่นอนซูชิงอู่หรี่ตาลง น้ำเสียงของนางดูเศร้าใจเล็กน้อย "ชิงอู่ทำให้เสด็จพ่อไม่พอใจที่ถามเยี่ยงนี้หรือเพคะ?"เมื่อฮ่องเต้เฒ่าเห็นสีหน้าของนาง เขาก็ตระหนักว่าสิ่งที่เขาเพิ่งพูดนั้นดูจะเกินไปหน่อยเขาไอเบา ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความอึดอัดใจ แล้วอธิบายว่า "มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าชิงอู่ แค่ข้านึกไม่ออกชั่วคราว ข้ารู้สึกเหนื่อยแล้ว ขอตัวไปพักก่อน"เขาลุกขึ้นยืน แสดงท่าทางขอส่งแขก ไม่พบใครอีกซูชิงอู่กล่าวว่า "ฝ่าบาท โปรดเสวยยาก่อนแล้วจึงบรรทมนะเพคะ"ฮ่องเต้เฒ่
บทล่าสุด
