บทที่ 481

“หากเมล็ดบัวยังไม่สุกก็จะมีพิษเย็นตกค้างอยู่เล็กน้อย ซึ่งไม่อาจสังเกตเห็นได้เลย ต้องใช้เวลาหลายปีถึงจะแสดงอาการออกมา”

หมอหลวงซุนตะลึง "พระชายาหมายความว่า โรคของฝ่าบาทเกี่ยวข้องกับเม็ดบัวเหล่านี้หรือ?"

ซูชิงอู่พยักหน้า

หมอหลวงซุนดูหวาดกลัวและถามว่า “เม็ดบัวเหล่านี้ใครเป็นคนถวายฝ่าบาท?”

ขันทีตัวน้อยก็โน้มตัวไปทำความเคารพทันที “คือ...คือท่านราชครูมอบให้ฮ่องเต้ใช้เพื่อบำรุงร่างกาย ว่ากันว่าทำให้จิตใจสดชื่น ด้วยเหตุนี้ฮ่องเต้จึงชอบมันมาก”

เป็นราชครูเฒ่าอีกแล้ว...

ตอนนี้ราชครูเฒ่าตายไปแล้ว แม้ว่าจะพบเบาะแสแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ซูชิงอู่จึงสั่งให้ขันทีหนุ่มทำลายเมล็ดบัวให้หมด ก่อนที่จะออกจากวังและกลับไปที่จวนของนาง

ทันทีที่นางเข้าไปก็เห็นเย่เสวียนถิงยืนอยู่รอนางอยู่ที่ประตู

นางตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ยิ้มและเดินเข้ามาหาเขาแต่ทันทีที่นางเข้าใกล้มากขึ้นชายคนนั้นก็จับเอวของนางไว้

ดวงตาของเย่เสวียนถิงมืดครึ้มและเขาก็วางคางไว้บนไหล่ของซูชิงอู่

“เหตุใดเจ้าถึงวิ่งออกไปอีก? ข้ากลับมาไม่เจอเจ้า ข้ากังวลมาก”

เสียงของเย่เสวียนถิงวนเวียนรอบหูของซูชิงอู่ และทันใดนั้นซูชิงอู่ก็รู้สึกว่าในน้ำเสีย