All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 461 - Chapter 470

เย่เสวียนถิงไม่ต้องการเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องเยี่ยงนี้จริง ๆเวลานี้สู้เขาเอาไว้ดูอาอู่ของเขากินอาหารเสียยังดีกว่าแต่ฮ่องเต้ทรงถามเรื่องนี้แล้ว เขาก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้“ทูลเสด็จพ่อ ลูกว่าก่อนตัดสินใจ รอให้องค์ชายใหญ่นำหลักฐานมาแสดงก่อนจะดีกว่า”แน่นอนว่าคำตอบของเขาทำให้ฮ่องเต้เฒ่าพอใจ“ความเห็นของอ๋องเสวียนค่อนข้างตรงประเด็น ขุนนางทั้งหลายได้ยินกันหรือไม่?”คนที่ยังคงโต้เถียงกันด้านล่างต่างเงียบไปทันทีโชคดีที่เย่ชิวหมิงดำเนินการอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้าก็มีคนกลับมารายงานว่า “ทูลฝ่าบาทพบพระพุทธรูปทองคำแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”เมื่อซูชิงอู่ได้ยินสิ่งนี้ นางก็เลิกคิ้วโดยไม่แปลกใจท้ายที่สุดแล้วนางได้ให้ยาที่ใช้กับพระพุทธรูปทองคำไป ทำให้มันทิ้งร่องรอยไว้ได้ หากเย่ชิวหมิงไม่อาจหาพบ ก็คงจะโง่เกินเยียวยาแล้วฮ่องเต้เฒ่ายืนขึ้นทันทีหลังจากได้ยินสิ่งนี้ “ข้าจะไปดูเอง”ขุนนางคนอื่น ๆ ก็ลุกขึ้นตามฮ่องเต้ไป ในไม่ช้าทุกคนก็มาถึงสถานที่ที่เย่ชิวหมิงพบพระพุทธรูปทองคำสถานที่ที่ซ่อนพระพุทธทองคำนั้นกลับกลายเป็นในหอสักการะในตำหนักของไทเฮาฮ่องเต้เฒ่ามีสีหน้าตกตะลึง เขาเร่งฝีเท้าเข้าไปทันทีและเห็

เย่เสวียนถิงเงยหน้าขึ้นมองไปที่ไทเฮา “นี่เกี่ยวข้องกับชีวิตและทรัพย์สินขององค์ชายคนหนึ่ง จะเรียกว่ายุ่งเกี่ยวได้อย่างไร? กระหม่อมเพียงช่วยแบ่งเบาภาระของเสด็จพ่อก็เท่านั้น”ไทเฮาหรี่ตาลงในใจนางโกรธ แต่ใบหน้าของนางสงบนิ่ง“เป็นเรื่องดีที่จะแบ่งปันความกังวลของฮ่องเต้”เย่เสวียนถิงมองไปที่ฮ่องเต้เฒ่า “ไม่กำจัดมือสังหารไปหนึ่งวัน ฮ่องเต้ย่อมไม่สบายใจไปอีกวันหนึ่ง"คำพูดเหล่านี้ตรงใจฮ่องเต้เขาพยักหน้า “เจ้าไปช่วยหาด้วยเถอะ เวลาไม่มาก ต้องรีบหาให้เจอ”เย่เสวียนถิงรับคำสั่งแล้วเดินเข้าไปในห้องดวงตาของไทเฮาจับจ้องไปที่เขา เล็บของนางก็เกือบจะแทงเข้าไปในฝ่ามือของนางเองเย่เสวียนถิงมองไปรอบ ๆ สักพัก แล้วจู่ ๆ ก็หยุดสายตาที่โต๊ะบูชาหัวใจของไทเฮาเต้นแรง ดวงตาของนางก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยและอารมณ์ของนางก็ตระหนกยิ่งขึ้นด้วยเย่เสวียนถิงเดินไปที่โต๊ะบูชาแล้วพูดว่า “เอาโต๊ะนี้ออกไป”ไทเฮาร้องเสียงดัง “เจ้ากล้าดียังไง?!”องครักษ์ที่กำลังจะเดินผ่านต่างตกใจและไม่รู้ว่าจะฟังใครดีอยู่ครู่หนึ่งแต่ฮ่องเต้ก็พูดขึ้น เขาหรี่ตา “ยกไป”องครักษ์สองสามคนใช้แรงยกขาโต๊ะไม้ขึ้น ยกโต๊ะออกไปเย่เสวียน

พระพุทธรูปทองคำองค์สูงใหญ่และหนักอึ้งถูกวางไว้ในห้องโถงด้านข้างของตำหนักหลี่ผินมีผ้าคลุมอยู่ด้านบน แต่ผ้าที่ใช้ปกปิดนั้นไม่สามารถซ่อนอะไรได้เลยหลี่ผินตกใจจนตะลึง เมื่อเห็นฮ่องเต้พาผู้คนเข้ามามากมาย นางก็สับสนอย่างสิ้นเชิงนางและนางกำนัลหมอบคลานและคุกเข่าลงบนพื้นหลี่ผินร้องไห้และพูดว่า “ฝ่าบาทหม่อมฉันไม่ได้ทำ ไม่ใช่ฝีมือของหม่อมฉันจริง ๆ นะเพคะ…”ยกเว้นฮองเฮาและกุ้ยเฟย ยังมีฮุ่ยเฟยและเต๋อเฟย นอกนั้นบรรดาสนมที่มีตำแหน่งต่ำกว่ากลับไปหมดแล้วดังนั้นหลี่ผินจึงพบพระพุทธรูปทองคำหลังจากที่นางกลับมานั่นเองนางเคยคิดจะให้คนยกสิ่งนี้ออกไป แต่ไม่อาจเคลื่อนย้ายมันได้เลยพระพุทธรูปนี้อย่างน้อยต้องใช้คนหลายคนถึงจะยกได้พระพุทธรูปสีทองปรากฏขึ้นมาเฉย ๆ หลี่ผินยังคงตกตะลึง นางคุกเข่าลงบนพื้นและรู้เพียงวิธีขอความเมตตาเท่านั้นหลังจากที่ฮ่องเต้เห็นรูปปั้นพระพุทธรูปทองคำใหญ่เท่าตัวคนอย่างชัดเจน ใบหน้าของเขาก็น่าเกลียดมากเพราะถ้าคนที่เหตุไม่ใช่ตระกูลเจียว แต่เป็นคนที่มาสับเปลี่ยนพระพุทธรูป หลี่ผินจะต้องเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุดอย่างแน่นอนเพราะถ้าเป็นตระกูลเจียว พวกเขาไม่จำเป็นต้องยุ่งยากขนาดนี้

ฮ่องเต้เฒ่าตรัสถามก่อน “วิธีอะไร?”ซูชิงอู่ยิ้มแล้วพูดว่า “ตามวิธีโบราณในตำรับยาของตระกูลฟาง มีวิธีระบุญาติโดยการหยดเลือดซึ่งสามารถใช้เพื่อระบุว่าเลือดมีความเกี่ยวข้องกันหรือไม่เพคะ”หลังจากได้ยินเช่นนั้น ไทเฮาก็ทรงส่งเสียงอย่างเย็นชา “ข้าเคยได้ยินวิธีนี้อยู่ แต่นั่นต้องรอให้เด็กเกิดไม่ใช่หรือ?”ซูชิงอู่พยักหน้า “ใช่เพคะ เช่นนั้นก็ต้องรอจนกว่าเด็กจะเกิด”ไทเฮา “...”มุมปากของพระนางกระตุกและทรงจ้องเขม็งไปที่ซูชิงอู่ “วิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลหรอก อีกทั้งหากจะรอให้เด็กในท้องของนางคลอดออกมาก็ต้องใช้เวลาถึงครึ่งปี นางบังอาจลอบสังหารฮ่องเต้ จะให้นางมีชีวิตอยู่อีกได้อย่างไร!”ซูชิงอู่เลิกคิ้ว “แม้แต่อาชญากรร้ายแรงก็ยังถูกลงโทษประหารในช่วงหลังฤดูใบไม้ร่วง แต่กับเด็กในครรภ์ของหลี่ผินที่มีโอกาสเป็นโอรสของฮ่องเต้ ไทเฮาจะทรงรออีกหน่อยไม่ได้เลยหรือเพคะ?”“ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น…”ไทเฮากำลังจะปกป้องตัวเอง แต่พระนางก็ได้ยินฮ่องเต้ตรัสขึ้นมา “ข้าเห็นด้วยกับคำพูดของชิงอู่ เนื่องจากเราต้องรอจนกว่าเด็กจะเกิดออกมา ก่อนที่จะทำการตัดสินใดใดก็ให้จำคุกหลี่ผินไว้ก่อน!”“พ่ะย่ะค่ะ!”องครักษ์ที่อยู่ด้านหล

การทำงานให้กับองค์ชายใหญ่ก็ถือว่าไว้ใจได้ ดังนั้นเมื่อซูชิงอู่กลับมาที่จวนอ๋อง นางก็เห็นพระพุทธรูปทองคำองค์นี้ที่นางโลภอยากได้แทบตายแม้ช่วงนี้นางจะทำเงินได้มากมายจากบรรดาสนมในวังโดยใการขายน้ำยาประทินผิว แต่เงินเพียงเล็กน้อยก็ยังไม่ดีเท่ากับการได้รับพระพุทธรูปทองคำนางมองแล้วมองอีก รู้สึกชอบมากจนไม่สามารถวางมันลงได้เย่เสวียนถิงมองท่าทางของซูชิงอู่ สุดท้ายก็เห็นความเป็นเด็กน้อยผ่านภาษากายของนางตั้งแต่แต่งงานกับเขา บุคลิกทั้งหมดของซูชิงอู่ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปแม้จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น แต่ก็มีบางอย่างซ่อนอยู่ในดวงตาของนางที่เขาไม่เข้าใจอยู่เสมอความมืดหม่นและความเศร้าหมองที่ไม่เคยหายไปจากดวงตาของนาง แม้แต่เขาก็ดูเหมือนจะไม่สามารถสัมผัสส่วนลึกที่สุดของหัวใจนางได้เย่เสวียนถิงไม่รู้ว่าซูชิงอู่เคยผ่านอะไรมาบ้างแต่สิ่งที่ทำให้นางเปลี่ยนไปมากมายก็คงเป็นเพราะเหตุการณ์ที่นางถูกโจรลักพาตัวโชคดีที่เย่เสวียนถิงส่งคนมาปกป้องซูชิงอู่ และรู้ว่านางไม่ได้รับอันตรายมากนัก ดังนั้นเขาจึงเพียงคิดว่านางคงจะรู้สึกหวาดกลัวกับเหตุการณ์นั้นเย่เสวียนถิงยืนอยู่ข้างหลังนาง คลี่ยิ้มเบา ๆ แล้วถามว่า