บททั้งหมดของ ย้อนรักทวงแค้น: บทที่ 441 - บทที่ 450

“อืม เจ้าไปสิ”หลังจากได้รับอนุญาตจากไทเฮา หมอหลวงซุนก็หายใจเข้าลึก ๆ พลางเดินไปที่ข้างเตียง และเริ่มตรวจชีพจรขององค์หญิงสี่อย่างระมัดระวังแม้ชีพจรจะดูไม่น่าเป็นห่วง แต่ก็ทำให้หมอหลวงซุนประหลาดใจเมื่อเห็นท่าทีของเขา ทุกคนก็กังวลเล็กน้อยฮ่องเต้รีบตรัสถามว่า “อาการขององค์หญิงสี่เป็นอย่างไรบ้าง?”หมอหลวงซุนกล่าวว่า “ชีพจรขององค์หญิงสี่แปลกมากพ่ะย่ะค่ะ…”“แปลกอย่างไร?”หมอหลวงซุนกล่าวด้วยความเคารพต่อฮ่องเต้ว่า “ตามหลักการแล้วร่างกายขององค์หญิงในตอนนี้ไม่ควรจะมีอาการเจ็บป่วยพ่ะย่ะค่ะ ทว่าชีพจรของนางกลับอ่อนแรงหลังจากร่างกายเริ่มแสดงอาการอย่างรุนแรง...ด้วยเหตุนี้ ยาบำรุงที่พระชายาเสวียนให้นางทานไปจึงส่งผลให้ชีพจรเกิดความผิดปกติ ชี่และเลือดไหลเวียนบกพร่องพ่ะย่ะค่ะ…”คนรอบข้างที่ได้ฟังต่างก็สับสนแต่ฮ่องเต้ไม่สนใจเรื่องนี้และถามอย่างตรงไปตรงมา “องค์หญิงสี่ตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิตหรือไม่?”หมอหลวงซุนหรี่ตาลงด้วยสีหน้าจริงจัง “หากไม่ทำการรักษาให้ดี กระหม่อมเกรงว่าเส้นเลือดในร่างกายขององค์หญิงสี่จะแตกปะทุและส่งผลถึงชีวิตพ่ะย่ะค่ะ…”ซูเฟยเข้าประเด็นสำคัญ “หมอหลวงซุน ท่านหมายความว่าสิ่

ซูเฟยยิ้มเยาะ “ในฐานะองค์หญิง หากนางไม่สามารถแยกแยะได้ว่าสิ่งใดถูกสิ่งใดผิด เช่นนั้นนางจะคู่ควรกับสายเลือดราชวงศ์ได้อย่างไรเพคะ?”เมื่อไทเฮาทรงได้ยินซูเฟยโต้แย้งนางอย่างทันควัน ดวงตาของนางก็วาวโรจน์มากขึ้นเรื่อย ๆ สีหน้าของพระนางที่แต่เดิมดูใจดีตอนนี้ดูน่าขนลุกเล็กน้อย“ซูเฟย! เจ้าจงใจโต้แย้งข้ารึ?”“หม่อมฉันมิกล้า หม่อมฉันเพียงแค่ตามหาข้อเท็จจริงเพคะ!”“ตั้งหน้าตั้งตาหาข้อเท็จจริงอย่างดีจริงเชียว ข้าคงประเมินฝีปากของเจ้าต่ำไป เจ้าเอาแต่พูดจาไร้สาระและวุ่นวายกับข้าไม่เลิก หรือว่าเจ้าเป็นคนจัดหานางกำนัลผู้นี้เข้ามาถึงได้ขอร้องอ้อนวอนแทนนาง!”ซูเฟยตกตะลึงเล็กน้อย นางคาดไม่ถึงว่าไทเฮาจะสาดน้ำสกปรกมาหานางโต้ง ๆ เช่นนี้นางโกรธมาก แต่ไม่มีทางที่นางจะมีเรื่องขัดแย้งกับไทเฮาต่อหน้าฮ่องเต้ได้ฮ่องเต้ส่งสายตาให้ซูเฟยเป็นสัญญาณไม่ให้นางพูดต่อซูเฟยรู้สึกหดหู่ นางทำได้เพียงถอยหลังไปเพียงครึ่งก้าวเท่านั้นเพราะสตรีตรงหน้านางคือไทเฮา!และเป็นพระราชมารดาทางสายเลือดของฮ่องเต้...เมื่อเห็นซูเฟยถอยกลับไป ไทเฮาก็ทรงหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ยืนงงอะไรกัน พานางไปสิ!”นางกำนัลผู้นั้นถูกลากออก

ซูชิงอู่ปิดปากยิ้มเบา ๆ “ท่านพูดได้อย่างไรว่าข้าตัวคนเดียว มีซูเฟยกับเต๋อเฟยและคนอื่น ๆ อยู่ด้วย ย่อมไม่มีใครรังแกข้าได้”นางไม่รู้ตัวว่าตนได้เผลอตั้งกลุ่มในวังหลังขึ้นมายิ่งไปกว่านั้น หากไม่มีอะไรผิดพลาด เจียวกุ้ยเฟยก็คงไม่สามารถได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับพันธมิตรของนางอีกทั้งองค์ชายใหญ่คงบอกเรื่องที่ซูชิงอู่ช่วยเขาได้ในช่วงนี้ ขอเพียงนางต้องการ เจียวกุ้ยเฟยต้องยื่นมือมาช่วยอย่างแน่นอนเย่เสวียนถิงรู้ว่าซูชิงอู่มีเป้าหมาย ดังนั้นเขาจึงไม่รบเร้านางอีกตอนนี้ท้องช่วงล่างของนางนูนออกมาค่อนข้างชัดเจน และเมื่อเย่เสวียนถิงวางมือลงบนจุดนั้น เขาก็สัมผัสได้ถึงความโค้งมนความรู้สึกของการเป็นพ่อครั้งแรกนี้ค่อนข้างแปลกใหม่เย่เสวียนถิงอดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตัวเอง “ต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน?”ซูชิงอู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อนางได้ยินเขาถาม “รีบอะไรปานนั้น ใช่ว่าลูกจะวิ่งออกจากท้องข้าได้เลยสักหน่อย?”เย่เสวียนถิงจูบหน้าผากของนาง “ต้องวิ่งวุ่นไปทั่วทั้งที่ต้องอุ้มท้องเขาไปด้วย เจ้าคงจะลำบากแย่”“ไม่เป็นไรหรอก ใส่เสื้อผ้าหลวมกว่านี้หน่อยก็ดูไม่ออกแล้ว คงจะปิดบังไปได้อีกสักเดือนหนึ่ง”ในอีกห

ซูชิงอู่ยิ้มให้ฉีหว่านเอ๋อร์อย่างใจดี“องค์หญิงอย่าได้ทรงกังวลไปเลยเพคะ”ฉีหว่านเอ๋อร์เม้มริมฝีปาก นางรู้ว่าซูชิงอู่คือใคร เมื่อครู่ตอนที่เป็นลมอยู่ในห้อง นางได้ถูกลักพาตัวมา...“เจ้าคิดจะทำอะไร?”นางถามอย่างระมัดระวัง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัวจู่ ๆ ซูชิงอู่ก็พูดว่า “องค์หญิงทรงอยากพบองค์ชายใหญ่หรือไม่เพคะ?”เมื่อฉีหว่านเอ๋อร์ได้ยินคำพูดของซูชิงอู่ ดวงตาของนางก็เป็นประกายนางกัดริมฝีปากเล็กน้อยแล้วพยักหน้าแต่นางกลับพูดว่า “เสด็จพี่ไม่ให้ข้าไปพบองค์ชายใหญ่อีก ทั้งยังบอกว่าจะให้ข้าอภิเษกกับองค์ชายสาม…”ฉีหว่านเอ๋อร์เป็นคนที่อ่อนโยนมาก นางพูดแต่ละคำอย่างเชื่องช้าและนุ่มนวลให้ความรู้สึกสง่างามและเงียบสงบเป็นพิเศษซูชิงอู่มองนางราวกับกำลังมองลูกสะใภ้ของตัวเองซูชิงอู่หัวเราะเบา ๆ “แล้วท่านคิดเห็นอย่างไรล่ะเพคะ?”ฉีหว่านเอ๋อร์ก้มหน้า “ขะ...ข้าไม่อยากทำ ข้าฝันอยากแต่งงานกับบุรุษเช่นองค์ชายใหญ่ตั้งแต่ยังเป็นเด็กแล้ว”ซูชิงอู่คาดไม่ถึงว่าเย่ชิวหมิงที่ดูซื่อบื้อจะมัดใจองค์หญิงได้อย่างอยู่หมัดทว่านั่นไม่ใช่ความสามารถที่แท้จริงของเขา เขาสามารถเสแสร้งได้ชั่วค

แม้ซูชิงอู่จะไม่แปลกใจ แต่นางก็ถอนหายใจเล็กน้อยอยู่ในใจนางคิดว่างานเลี้ยงวันเกิดครั้งนี้คงจะมีอะไรที่ไม่เหมือนเดิม แต่นางคาดไม่ถึงว่าแม้จะผ่านมาสองชาติแล้ว บางสิ่งที่ควรจะเกิดขึ้นก็ยังเกิดขึ้นตามเดิมด้วยเหตุนี้นางจึงได้ทำการเปลี่ยนแปลงหลายสิ่งหากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นจะเป็นเหมือนกับชาติก่อนอย่างแน่นอน...ซูชิงอู่ไม่ยอมจากไปแต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแทน “ให้ข้าเข้าไปเถอะ หากเกิดอะไรขึ้น ข้าจะรับผิดชอบเองและจะไม่ให้เดือดร้อนไปถึงเจ้า”เมื่อนางกำนัลผู้นั้นเห็นว่าซูชิงอู่ตั้งใจแน่วแน่ที่จะเข้าไป นางจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหลีกทางให้เมื่อซูชิงอู่เปิดประตู นางก็ได้ยินเสียงไอซูเฟยร่างกายอ่อนแออยู่แล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงที่ฤดูกาลจะผันเปลี่ยนไปเป็นฤดูใบไม้ผลิ ก็มีแนวโน้มที่จะกระตุ้นให้ลมหนาวพัดมาได้ง่ายดังนั้นจึงไม่มีใครสงสัยสาเหตุอาการป่วยของซูเฟยเย่เสวียนถิงที่เดินตามหลังซูชิงอู่ หลังจากผ่านประตูเข้ามาแล้ว เขาก็ปิดประตูด้วยตัวเองเข้ารับรู้การเคลื่อนไหวของซูชิงอู่ในครั้งนี้มาล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นเย่เสวียนถิงจึงรู้จุดประสงค์ของนางในการมาท