บทที่ 463

เย่เสวียนถิงเงยหน้าขึ้นมองไปที่ไทเฮา “นี่เกี่ยวข้องกับชีวิตและทรัพย์สินขององค์ชายคนหนึ่ง จะเรียกว่ายุ่งเกี่ยวได้อย่างไร? กระหม่อมเพียงช่วยแบ่งเบาภาระของเสด็จพ่อก็เท่านั้น”

ไทเฮาหรี่ตาลง

ในใจนางโกรธ แต่ใบหน้าของนางสงบนิ่ง

“เป็นเรื่องดีที่จะแบ่งปันความกังวลของฮ่องเต้”

เย่เสวียนถิงมองไปที่ฮ่องเต้เฒ่า “ไม่กำจัดมือสังหารไปหนึ่งวัน ฮ่องเต้ย่อมไม่สบายใจไปอีกวันหนึ่ง"

คำพูดเหล่านี้ตรงใจฮ่องเต้

เขาพยักหน้า “เจ้าไปช่วยหาด้วยเถอะ เวลาไม่มาก ต้องรีบหาให้เจอ”

เย่เสวียนถิงรับคำสั่งแล้วเดินเข้าไปในห้อง

ดวงตาของไทเฮาจับจ้องไปที่เขา เล็บของนางก็เกือบจะแทงเข้าไปในฝ่ามือของนางเอง

เย่เสวียนถิงมองไปรอบ ๆ สักพัก แล้วจู่ ๆ ก็หยุดสายตาที่โต๊ะบูชา

หัวใจของไทเฮาเต้นแรง ดวงตาของนางก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยและอารมณ์ของนางก็ตระหนกยิ่งขึ้นด้วย

เย่เสวียนถิงเดินไปที่โต๊ะบูชาแล้วพูดว่า “เอาโต๊ะนี้ออกไป”

ไทเฮาร้องเสียงดัง “เจ้ากล้าดียังไง?!”

องครักษ์ที่กำลังจะเดินผ่านต่างตกใจและไม่รู้ว่าจะฟังใครดีอยู่ครู่หนึ่ง

แต่ฮ่องเต้ก็พูดขึ้น เขาหรี่ตา “ยกไป”

องครักษ์สองสามคนใช้แรงยกขาโต๊ะไม้ขึ้น ยกโต๊ะออกไป

เย่เสวียน