บททั้งหมดของ หลังหย่ากัน ประธานสาวสวยขอคืนดี: บทที่ 161 - บทที่ 170

บรรยากาศเก้กังอย่างมากเมื่อไปถึงคฤหาสน์ที่ยอดเขา ฉินอิ๋งเปิดประตูทันที: “คุณหลินถึงแล้วค่ะ คุณดูว่าที่นี่สภาพแวดล้อมเป็นอย่างไรบ้าง?”หลินเฟิงกวาดตามองไปรอบ ๆ ทั้งตึกคฤหาสน์ตกแต่งได้ครบครัน ถึงแม้จะมีฝุ่นเกาะเล็กน้อย แต่ก็ไม่เลวเลย“ดีมากครับ”ฉินอิ๋งพูด: “อีกเดี๋ยวฉันจะเรียกพนักงานทำความสะอาดมาทำความสะอาดสักหน่อย คืนนี้คุณฉินสามารถเข้าพักได้เลยค่ะ”“รบกวนด้วยครับ” หลินเฟิงพยักหน้า“อ่อใช่ คุณหลิน ก่อนหน้านี้ที่คุณให้ฉันไปตามหาคนที่ชื่อหลินเสวี่ยฮุ่ยคนนั้น มีเบาะแสนิดหน่อยแล้วค่ะ”จู่ ๆ ฉินอิ๋งนึกเรื่องใหญ่ขึ้นมาได้ จึงพูดรายงานต่อหลินเฟิง: “ฉันสืบถามจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า คนคนนี้ถูกคนรับเลี้ยงไป ภายหลังครอบครัวนั้นย้ายไปที่จงโจว ฉันได้สั่งคนให้ไปสืบดูแล้วค่ะ”“ขอบคุณครับคุณฉิน ถ้าหากคุณหาคนคนนี้เจอผมจะขอบคุณเป็นอย่างดี” หลินเฟิงพูดด้วยสีหน้าจริงจังในตอนนี้ฉินอิ๋งถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ: “คุณหลินคะ ฉันขอสอบถามหน่อยค่ะ คนคนนี้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับคุณเหรอคะ?”หลินเฟิงให้ความสำคัญกับคนคนนี้ขนาดนี้ อีกอย่างเด็กผู้หญิงคนนั้นก็นามสกุลหลิน หรือว่าจะเป็นน้องสาวของหลินเฟิงหลิน

หลี่ฮุ่ยหรานขมวดคิ้วแน่น: “พวกคุณเป็นใครกัน?”คนหัวล้านหนึ่งในนั้นพูดขึ้น: “แน่นอนว่าต้องเป็นเจ้าหนี้ของคุณไง คุณก็คือจางกุ้ยหลาน?”“จางกุ้ยหลานคือคุณแม่ของฉัน”ชายหัวล้านพูด: “งั้นพวกเราก็ไม่ได้มาผิดที่ แม่ของคุณยืมเงินจากซิ่นต๋าสินเชื่อของพวกเราไปหนึ่งร้อยล้านบาท บอกว่าจะคืนจนครบภายในสิบวัน”พูดจบ ชายหัวล้านก็หยิบสัญญาออกมา ด้านบนเขียนชื่อจริงของแม่ของเธออย่างชัดเจนหลี่ฮุ่ยหรานงุนงงในทันที จากนั้นหันมองไปทางแม่ของตัวเอง: “แม่ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”จางกุ้ยหลานพูดจาอ้อมแอ้ม: “ฉัน......คือ ไหนบอกว่าสิบวันไม่ใช่เหรอ? พวกคุณทำไมถึงมาวันนี้ล่ะ?”ชายหัวล้านยิ้มเยาะ: “นับตั้งแต่วันที่คุณยืมเงิน ไม่ใช่เริ่มนับวันที่สอง”“คือว่า พวกคุณผ่อนผันหน่อยได้ไหม พรุ่งนี้ฉันจะเอาเงินคืนให้พวกคุณ” จางกุ้ยหลานรีบพูดขึ้น“คุณล้อเล่นเหรอ? ติดหนี้ใช้หนี้เป็นเรื่องที่ถูกต้องตามหลัก เรื่องแบบนี้ผ่อนผันกันได้ด้วยเหรอ?” ชายหัวร้านสายตาแน่นิ่ง ดูท่าทางแบบนี้อีกฝ่ายไม่อยากคืนเงินสินะ“แม่? แม่ไปยืมเงินหนึ่งร้อยล้านบาทตั้งแต่ตอนไหน? แม่เอาเงินหนึ่งร้อยล้านบาทนี้ไปทำอะไร?”หลี่ฮุ่ยหรานรีบพูดขึ้น“เงิ

หวางเส้าหลงพึงพอใจอย่างมาก และล้วงบัตรธนาคารออกมาใบหนึ่ง: “เงินนี้คุณเอาไปก่อน มีเรื่องอะไรผมค่อยติดต่อคุณ”“คืนนี้ผมยังมีเรื่องใหญ่ให้ทำ”“ได้ครับคุณชายหวาง” เลี่ยวกั๋วต้งยิ้มและรับบัตรธนาคารมากหลินเฟิงที่อยู่ห้องด้านข้างส่ายหน้า เขารู้สึกตั้งนานแล้วว่าเลี่ยวกั๋วต้งคนนี้เป็นต้มตุ๋น คิดไม่ถึงว่าจะร่วมมือกับหวางเส้าหลง“จางกุ้ยหลานนะจางกุ้ยหลาน จะต่อว่าเธอว่าอะไรดี”เงินสองร้อยล้านบาทสำหรับเขาไม่นับประสาอะไร แต่สำหรับหลี่ซื่อกรุ๊ปนั้นเป็นจำนวนเงินที่ไม่น้อยเลยหวางเสาหลงกับเลี่ยวกั๋วต้งทานอาหารเสร็จ ทั้งสองคนต่างแยกย้ายตัวใครตัวมันหลินเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตามเลี่ยวกั๋วต้งไปเลี่ยวกั๋วต้งฮัมเพลงในลำคอ เข้าไปนั่งในรถยนต์ของตัวเองจู่ ๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นที่เบาะหลัง: “คุณเลี่ยวอารมณ์ดีจังเลยนะ?”“แน่นอนอยู่แล้ว”เลี่ยวกั๋วต้งตอบรับผ่าน ๆ แต่เมื่อพูดจบเขาก็พบความผิดปกติในทันทีมองผ่านกระจกมองหลัง หลินเฟิงนั่งอยู่บนเบาะหลังรถของตัวเองไอ้เวรนี่ขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหนเขาตกตะลึงอย่างมาก กำลังจะลงจากรถหลินเฟิงกลับจับคอของเขาเอาไว้จากด้านหลังเลี่ยวกั๋วต้งขยับไม่ได้ในทันท

“คุณ……” หลี่ฮุ่ยหรานตกตะลึงจนหน้าซีดจากนั้นลุกขึ้นในทันที อยากจะหนีไปจากที่นี่หวางเส้าหลงจับเธอเอาไว้ได้ และทุ่มลงบนพื้นอย่างแรง“อ๊ะ……” หลี่ฮุ่ยหรานเจ็บปวดจนร้องออกมาหวางเส้าหลงพูดเยาะหยัน: “หลี่ฮุ่ยหราน เธอยอมฉันซะดี ๆ เธอ สถานที่นี้เธอหนี้ออกไปไม่ได้หรอก”ขณะพูดก็ค่อย ๆ ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกในตอนที่จะยื่นมือออกไปถอดเสื้อผ้าของหลี่ฮุ่ยหรานหลี่ฮุ่ยหรานก็กัดไปที่ข้อมือของเขาอย่างแรงทันใดนั้นหวางเส้าหลงก็เลือดไหลออกมาเป็นทาง“อ๊าก……แม่งหาเรื่องตายเหรอวะ” หวางเส้าหลงรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากร้องโอดครวญในทันทีเขามองดูบาดแผลตรงข้อมือ และสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของหลี่ฮุ่ยหรานเขาอดทนไม่ได้อีกต่อไปฟาดฝ่ามือตบไปที่ใบหน้าของเธอ“ว้าย……”หลี่ฮุ่ยหรานถูกตบจนล้มลงไปบนพื้นหวางเส้าหลงกลับไม่ยอมปล่อยไปเตะไปที่ท้องของหลี่ฮุ่ยหรานอย่างแรง“แม่ง ให้เกียรติไม่ยอมรับเกียรติ”“ฉันเปลืองแรงตามจีบเธอ เธอแม่งเห็นฉันเป็นอากาศ?”หลี่ฮุ่ยหรานหน้าซีดเซียว ขดตัวและกุมท้องเอาไว้ความเจ็บปวดแผ่ซ่านออกมาจากร่างกาย ทำให้เธอลุกขึ้นยืนไม่ได้ด้วยซ้ำหวางเส้าหลงกลับไม่มีความคิดจะหย

“คุณพยาบาลครับ นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ?”“ผู้ป่วยถูกทำร้ายร่างกาย หมดสติไปแล้ว คุณเป็นอะไรกับเธอคะ?” พยาบาลคนหนึ่งถามขึ้น“ผมคือเพื่อนของเธอ”พยาบาลเห็นแบบนี้จึงรีบถามขึ้น: “งั้นคุณติดต่อครอบครัวของเธอได้ไหม?”“ได้ ได้อยู่แล้วครับ……” ชายชุดสูทรีบพูดขึ้น“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นคุณก็ไปกับพวกเราหน่อยค่ะ”“ได้ครับ” ชายชุดสูทไม่ได้ปฏิเสธ เขาพยักหน้าในทันที และขึ้นรถไปด้วยกันรถพยาบาลเพิ่งขับออกไปได้ไม่นานด้านหลัง คนของตระกูลหวางก็ตามมาถึงที่นี่หวางเจิ้นพาคนบุกเข้าไปในคฤหาสน์ของตระกูลเองทันทีนอกจากศพกองหนึ่งบนพื้น ก็เหลือเพียงหลินเฟิงที่ยังมีชีวิตอยู่ และนั่งสบายใจเฉิบอยู่บนโซฟา“นายก็คือหลินเฟิง?” หวางเจิ้นถามขึ้นอย่างโมโหหลินฟิงพยักหน้าอย่างเรียบเฉย“ลูกชายฉันอยู่ที่ไหน?” หวางเจิ้นถามคำถามที่ตัวเองเป็นกังวลมากที่สุดหลินเฟิงชี้ไปที่ห้องนอนหวางเจิ้นไม่พูดจา พุ่งเข้าไปในห้องทันทีเมื่อเห็นลูกชายของตัวเองตายอย่างน่าอนาถ หวางเจิ้นก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างควบคุมไม่ได้“ไอ้สารเลว แกมีสิทธิอะไรฆ่าลูกชายของฉัน?” หวางเจิ้นสีหน้าดุดันตะโกนขึ้นมาหลินเฟิงกลับลุกขึ้