บททั้งหมดของ หลังหย่ากัน ประธานสาวสวยขอคืนดี: บทที่ 181 - บทที่ 190

หลินเฟิงกลอกตามองไปรอบ ๆ ของล้ำค่าที่หอเก็บสมบัติตระกูลซ่งแห่งนี้ช่างมากมายจริง ๆอาวุธวิเศษสมัยโบราณ ตำราเคล็ดลับศิลปะการต่อสู้ ยาสมุนไพรวิเศษมากมายนับไม่ถ้วนแม้ว่าจะมีของมากมาย แต่ก็ปะปนกันจนแยกไม่ได้ ไม่มีอะไรที่หลินเฟิงจะเอาไปใช้ประโยชน์ได้“คุณซ่ง หอเก็บสมบัติตระกูลคุณมีไท้ส่วยป่าอายุร้อยปีบ้างไหมครับ?” “ไท้ส่วยป่า?”ซ่งเฉียนคุนชะงักและเอ่ยว่า “อายุสามสิบปีใช้ได้ไหม?” หลินเฟิงส่ายหน้า “สามสิบปีไม่พอครับ ต้องหนึ่งร้อยปี”หากต้องการจะกลั่นยาปรับประสานพลัง ตัวยาเดี่ยวที่สำคัญที่สุดในนั้นคือ ไท้ส่วยป่าที่มีอายุร้อยปีสิ่งนี้เพียงหนึ่งกรัมก็สามารถกลั่นยาปรับประสานพลังได้นับร้อยเม็ดเพียงแค่เล็กน้อยก็ได้แล้วซ่งเฉียนคุนรีบเอ่ยในทันใด “เจ้าหลินไม่ต้องห่วง ลูกศิษย์สำนักเทียนเตาของผมมีอยู่ทั่วทุกมุมโลก ถ้าเจ้าหลินจะทำต่อ ผมจะออกคำสั่งให้เดี๋ยวนี้” “ใช้เวลาไม่นานลูกศิษย์ของสำนักต้องช่วยกันหาจนเจอแน่ ๆ” “อย่างนั้นก็คงต้องรบกวนคุณซ่งด้วย ขอให้คุณซ่งช่วยดูให้หน่อยนะครับ คิดซะว่าผมติดหนี้บุญคุณคุณ” หลินเฟิงโค้งตัวแล้วเอ่ยซ่งเฉียนคุนประหลาดใจที่ได้รับความเคารพ “คุณหลินก็นับถือ

ชายชราซ่งทำท่าออกกำลังกายยืดอก “ไม่ใช่แค่ว่าหายดีเท่านั้นนะ แต่ยังรู้สึกมีพลังมากขึ้นด้วย”อดไม่ได้ที่จะเอ่ยชม “เจ้าหลิน ยาอมตะเลือดราชันย์นี้เป็นยาวิเศษจริง ๆ ด้วย” “ฮ่า ๆ ๆ......”ซ่งเฉียนคุนหัวเราะดังลั่นและเอ่ยว่า “ผมบอกแล้ว สมแล้วที่เจ้าหลินเป็นหมอเทวดาอันดับหนึ่งของเจียงโจว”เขาหันกลับไปมองน้องชายของตน “นึกไม่ถึงว่าแกจะกล้าลงไม้ลงมือกับเจ้าหลิน รนหาที่จริง ๆ” “ว่าไงนะ?”ชายชราซ่งขมวดคิ้ว มองลูกชายคนเล็กของตนเอง “แกลงไม้ลงมือกับเจ้าหลินเหรอ?”ซ่งเฉียนเฉิงเกาหัวอย่างทำตัวไม่ถูก “ก็เปล่าเสียหน่อย ก็เพราะพ่อทานยาลูกกลอนเข้าไปแล้วอาเจียนออกมาเป็นเลือด ผมก็คิดว่าพ่อจะเป็นอะไรไป?” “พูดเหลวไหล”ชายชราซ่งด่าตวาดและไล่ให้ออกไปทันทีโชคดีที่หลินเฟิงยังไม่ได้ไปไหนชายชรารีบโบกมือแล้วเอ่ยว่า “เจ้าหลิน วันนี้ต้องขอโทษจริง ๆ ไอ้ลูกชายคนเล็กของผมมันช่างไม่รู้ประสาจริงๆ คุณอย่าไปใส่ใจมันเลยนะ”คนมีพรสวรรค์เช่นนี้อย่างหลินเฟิง ถ้าไม่สามารถผูกมิตรไว้ได้ก็อย่าได้ทำให้ต้องขุ่นเคืองแต่หลินเฟิงกลับไม่ได้ใส่ใจ“เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ผมไม่ใส่ใจหรอกครับ ขอแค่คุณท่านหายดีก็ดีแล้วครับ”ชายช

นานพอสมควรหลี่ฮุ่ยหรานถึงได้รู้สึกตัว “ซินซิน ทำไมเธอถึงกลับประเทศแล้วล่ะ?”ลูกพี่ลูกน้องของตนไปเรียนต่างประเทศ ปีหน้าถึงจะกลับมาไม่ใช่เหรอจางซิผุดยิ้มหวาน ๆ และเอ่ยว่า “พูดตรง ๆ เลยนะ ไม่นานมานี้ฉันเปิดบริษัทร่วมกับหุ้นส่วน ต่อไปก็วางแพลนจะทำธุรกิจในเจียงโจวด้วย” “พี่ต้องช่วยฉันนะ!” "สุดท้ายหลี่ซื่อกรุ๊ปก็ต้องใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ อย่าลืมพวกเราเชียวนะ!”ในเวลานี้จางกุ้ยหลานกล่าวก็เอ่ยขึ้นว่า “ตายแล้ว ซินซิน ทำไมหนูพูดอย่างนั้น?” “ถ้าหนูอยากจะทำธุรกิจ ให้พี่หนูแบ่งบริษัทสาขาให้ดูแลไม่ดีกว่าเหรอ ทำไมต้องไปร่วมมือกับคนอื่นด้วยล่ะ?”“แม่......”หลี่ฮุ่ยหรานรีบพูดขัดจังหวะ “ในเมื่อซินซินจะร่วมมือกับเพื่อน นั่นก็เพราะว่าเธอต้องมีแพลนของเธออยู่แล้ว”ในทุกวันนี้หลี่ซื่อกรุ๊ปงบการเงินก็ขาดดุลเช่นกัน ถ้าตัดบริษัทสาขาออกไป งั้นก็เป็นการเฉือนเนื้อตัวเองไม่ใช่เหรอไง?แม่ตนเองอยากจะรักษาหน้าต่อหน้าญาติ ๆ แต่ก็ต้องคิดถึงความรู้สึกของตนด้วยสิจางซินส่ายหน้าและเอ่ยปฏิเสธ “ไม่ต้องหรอกค่ะคุณป้า คราวนี้ฉันจะลงทุนด้วยตนเอง”เมื่อหลี่ฮุ่ยหรานได้ยินเช่นนี้ ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกจางกุ้ยหลานยกนิ้ว

“จางซิน ไท้ส่วยนี่เธอเอาไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยนะ เธออยากจะรักษาอะไรฉันจะช่วยรักษาให้ ฉันให้เงินเธอได้ เธอขายไท้ส่วยนี่ให้ฉันเถอะนะ”ใบหน้าเล็ก ๆ จางซินเหลือบมอง ทำปากมุ่ยแล้วเอ่ยว่า “ฉันน่ะมีสุขภาพแข็งแรงดี จะไปให้นายรักษาทำไม? นายคิดว่านายเป็นใคร?”เธอดูถูกหลินเฟิงที่เป็นคนไม่มีอะไรเลยตั้งแต่แรกลูกพี่ลูกน้องของตนก็ตาบอดไปแต่งงานกับเขาแล้วก็มาฉลาดที่เลิกกับเขาในตอนนี้“เธอไม่ได้เอาไปใช้รักษาแล้วจะซื้อเจ้านี่ไปทำไม?” หลินเฟิงหมดคำพูดอยู่เล็กน้อยจางซินเชิดคอแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “แน่นอนว่าจะเอาไปให้คนอื่นอยู่แล้ว คุณหนูตระกูลเซี้ยงต้องการไท้ส่วยป่านี่อยู่พอดี”“ถ้าเอาไท้ส่วยนี้ให้คุณเซี้ยง ไม่แน่ว่าอาจได้เป็นตัวแทนอันดับหนึ่งที่เอายาบำรุงสตรีมาให้ตระกูลเซี้ยงได้”หลินเฟิงยิ้ม “เดิมทียาบำรุงสตรีไม่ได้ขายดีขนาดนั้น ขอแค่เธอขายไท้ส่วยนี้ให้กับฉัน ฉันสามารถให้ยาที่ทำกำไรได้มากกว่ายาบำรุงสตรีแทนได้”นี่ไม่ใช่สัญญาลม ๆ แล้ง ๆ ที่หลินเฟิงให้เธออีกครั้งยาปรับประสานพลังออกวางตลาดแซงหน้ายาบำรุงสตรีแน่ ๆ พอถึงเวลานั้นยาบำรุงสตรีก็จะไม่มีมูลค่าแต่จางซินกลับทำเสียงขึ้นจมูก “พอได้แล้

ลูกค้าในร้านขายของโบราณก็ถูกเสียงตะโกนของจางกุ้ยหลานดึงความสนใจเข้ามาอู๋จงเจิ้งคลุกคลีกับร้านขายของโบราณมานานหลายปีไม่ได้กินหญ้านะเมื่อเห็นว่าเธอกล้าที่ก่อเรื่องแบบนี้ ก็ตะโกนในทันทีว่า “กล้ามาก่อเรื่องในที่ของฉันงั้นเหรอ? ใครก็ได้เข้ามาที”ออกคำสั่งไป รปภ.ร้านขายของโบราณก็รีบพุ่งเข้ามาทันทีหลี่ฮุ่ยหรานเห็นสถานการณ์ว่าถ้าวุ่นวายขึ้นมาจะจัดการลำบาก จึงรีบเอ่ยว่า “เถ้าแก่อู๋ใจเย็น ๆ ก่อน เราไม่คืนของแล้วโอเคไหม?”พวกเธอผู้หญิงบอบบางสามคนเผชิญหน้ากับชายชาตรีกลุ่มนี้ เทียบกันได้ที่ไหนเล่าจางกุ้ยหลานเองก็กลัวรปภ.สิบกว่าคนเลยไม่กล้าส่งเสียงอู๋จงเจิ้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ดูแลแม่ของเธอให้ดี ถ้ากล้ามาใส่ร้ายฉันอีก ระวังฉันจะไม่ปล่อยพวกเธอออกจากร้านขายของโบราณนี้ไป”หลินเฟิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็ยกมุมปากขึ้นเกือบจะหัวเราะออกมาแล้วแม้ว่าเถ้าแก่ร้านขายของโบราณแห่งนี้จะเป็นพ่อค้าหน้าเลือด แต่พอเห็นจางกุ้ยหลานถูกบีบให้แพ้ เขาก็ยังอดที่จะหัวเราะไม่ได้ซื้อไท่ซุยที่ตายแล้วสองร้อยล้านบาท นี่ก็มีเพียงหนึ่งเดียวในโลกด้วยสินะจางกุ้ยหลานตัวสั่นงกงก สายตาจับจ้องไปที่หลินเฟิงวิ่งเหยาะ ๆ