All Chapters of มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน: Chapter 141 - Chapter 150

ดวงตาสีดำของโม่จุนทั้งสองข้างก็ทอประกายแสงอันคมกริบมองไปที่มู่จิ่วซี"เจ้ามาจ้องเขม็งอะไรข้า? ตำหนักในที่ไหนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งฉันท์พี่น้อง?" มู่จิ่วซีก็ถลึงจ้องมองกลับ "พูดตามตรง เสด็จแม่ของเจ้าก็จากไปแล้ว เจ้าเติบโตมาขนาดนี้ได้ก็นับว่าบุญมากแล้ว""นั่นเพราะพระพันปีหลวงองค์ก่อนได้ปกป้องข้าเอาไว้ตลอด" สีหน้าของโม่จุนนิ่งขรึม ดูไปแล้วเขาเหมือนจะโมโหเล็กน้อยพระพันปีหลวงองค์ก่อนสำหรับโม่จุนแล้วก็เหมือนกับแม่บุญธรรม แน่นอนเขาไม่ยอมรับคำพูดใส่ร้ายของมู่จิ่วซีมู่จิ่วซีก็ได้แต่ระงับอารมณ์เอาไว้ จากนั้นก็กล่าวขอโทษกับเขา : "ข้าขอโทษแค่ตัดสินพิจารณาจากสถานการณ์ปกติ งั้นเจ้าคิดคว่าใครเป็นคนวางยาเงาหอมนิโลบลให้กับพระพันปีหลวงองค์ก่อนล่ะ?"โม่จุนไม่พูดอะไร ในตอนท้ายเขามองไปที่นางครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัว แต่ว่าสีหน้าของเขากลับดูลึกซึ้งอย่างมาก ทำให้มู่จิ่วซีอดไม่ได้ที่จะคิดมาก"เอาเป็นว่าเรื่องนี้ยังไม่ต้องไปยุ่ง เจ้าสนใจเรื่องตรงหน้าก่อนดีกว่า" โม่จุนปวดหัวขึ้นมานิดหน่อยมู่จิ่วซีพยักหน้า จากนั้นทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในศาลต้าหลี่"พ่อข้ามาแล้วเหรอ?" มู่จิ่วซีพอได้ทราบจากเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง

มู่จิ่วซีพอเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาที่เหมือนกับหมดทางเลือกของเย่อู่เหิงก็ได้เอ่ยขึ้นมา : "ใต้เท้าเย่ ขอโทษที ข้าจะชดใช้ให้"เย่อู่เหิงก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาและส่ายหัว : "เรื่องของไป๋ชิงจบลงทั้งแบบนี้น่ะเหรอ?""อืม อัครมหาเสนาบดีไม่ได้เอาเรื่องแล้ว แน่นอนไป๋ชิงก็ไม่ได้เป็นอะไร อีกอย่างไป๋ฉี่เฟิงก็ยังไม่ตาย เขาก็แค่ต้องอดทนลำบากก็แค่นั้น ไปเถอะ พวกเราไปพบแม่นมหรงด้วยกัน"มู่จิ่วซียิ้มหวานให้กับเขา"ได้ยินมาว่าเจ้าดึงพิษออกมาจากในฟันของนางงั้นเหรอ?" เย่อู่เหิงก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร การจับไส้ศึกคือเรื่องของเจ้าหน้าที่พระราชวังนครบาล แต่ว่าไส้ศึกก็เกี่ยวข้องกับคดีด้วย ศาลต้าหลี่ก็เลยมีอำนาจที่จะสอบปากคำแต่ว่ามู่จิ่วซีไม่ใช่คนของศาลต้าหลี่ และก็ไม่ใช่คนของเจ้าหน้าที่พระราชวังนครบาล แต่นางกลับสามารถจับไส้ศึกคนหนึ่งได้ ความรู้สึกทำให้เย่อู่เหิงรู้สึกลำบากกระอักกระอ่วนอย่างมากคนที่มีหน้าที่เฉพาะกลับจับไม่ได้ แต่คุณหนูใหญ่คนหนึ่งที่เอาแต่กินเที่ยวดื่มเล่นกลับเก่งกาจขึ้นมาได้ในพริบตา นั่นยิ่งทำให้พวกเขาดูด้อยความสามารถมากขึ้นไปอีก"ใต้เท้าเย่ ข้าจะเชื่อเจ้าได้อย่างบริสุทธิ์ใจได้ไหม?" มู่จิ

ดวงตาของแม่นมหรงก็แทบจะถลนออกมา ใบหน้าของก็บูดบึ้งในทันทีและรีบกล่าวออกมา : "มู่จิ่วซี เจ้ามันอีนางปีศาจ เจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้! ลูกสาวข้านางบริสุทธิ์ นางเป็นผู้บริสุทธิ์ นางไม่รู้เรื่องอะไรเลย""แม่นมหรง ทึกคนต่างก็มีความรู้สึก ข้าเองก็ไม่อยากทำอะไรลูกสาวเจ้า แต่ถ้าเจ้าไม่พูด ข้าเองก็ต้องทำความปลอดภัยของอาณาจักร ข้าเองก็ทำได้แต่ต้องทำแบบนี้""แต่ว่าข้าสามารถรับประกันได้ ขอเพียงเจ้าให้ข้อมูลกับข้าเล็กน้อย ข้าก็จะปล่อยลูกสาวของเจ้าไป และข้าก็จะไม่บอกเรื่องที่เจ้าคือไส้ศึกกับนาง ข้าจะให้นางได้เป็นคนธรรมดาอยู่ในแคว้นเกาอวิ๋น มีชีวิตสงบสุขตลอดไป เจ้าคิดว่าเป็นไง?"สีหน้าของแม่นมหรงก็หวาดกลัวขึ้นมาพร้อมกับมองไปยังใบหน้าอันงดงามของมู่จิ่วซีที่กำลังพูดและแฝงไปด้วยรอยยิ้ม นางไม่คเยคาดคิดว่ามู่จิ่วซีจะเป็นคนน่ากลัวและโหดร้ายได้ขนาดนี้ต่างจากคุณหนูใหญ่ของจวนมู่ที่ไม่มีอะไรดีคนนั้นเท่าที่นางจำได้ และก็เป็นคุณหนูใหญ่ผู้ดีคนหนึ่งที่ไม่มีใครสนใจนางหวาดกลัวมาก ในใจก็คิดว่าอาจเพราะความผิดพลาดนี้ แผนทั้งหมดก็อาจจะผิดพลาดไปทั้งหมดด้วยเช่นกันในตอนสุดท้าย เพราะความผิดพลาดครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก"ฮูหยินร

โม่จุนลืมตาขึ้นมา ดวงตาสีดำของเขามองเห็นดวงตากลมโตที่แฝงด้วยรอยยิ้มของนางอย่างใกล้ชิด"นี่เจ้าตรวจเสร็จหรือยังเนี่ย!""อี๋ น้ำลาย!" มู่จิ่วซีกระเด้งตัวออกห่างพร้อมกับเช็ดหน้าด้วยสีหน้ารังเกียจใบหน้าหลอเหลาของโม่จุนก็แดงขึ้นมาทันที เขาเขินอายจนอยากจะมุดแทรกแผ่นดินหนี"โม่จุน เจ้านี่มันโสโครก พูดดีๆ ไม่ได้หรือไง พ่นน้ำลายออกมาเพื่อ" มู่จิ่วซีรู้สึกว่านางเองหมดคำจะพูดจริงๆ"ข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ ใครใช้ให้เจ้าพูดมากันล่ะ" โม่จุนไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองนาง คอของเขาเองตอนนี้ก็แดงขึ้นมาแล้ว"เป็นข้าที่ผิดอีกแล้ว โม่จุน เจ้าจะซื่อสัตว์สักหน่อยได้ไหม ข้าเห็นเจ้าวิตกขนาดนั้นก็ถึงได้ถาม ข้าไม่ใช่ว่าจะกินเจ้าสักหน่อย เจ้าจะวิตกกังวลอะไร ใครจะไปรู้ว่าเจาจะมีปฏิกิริยามากขนาดนี้""มู่จิ่วซี เป็นเจ้าต่างหากที่ไม่จริงจัง! เดี๋ยวดูเดี๋ยวไม่ดู ถ้าไม่ดูข้าจะได้ไป" โม่จุนก็แค่อยากที่จะหลีกห่างจากผู้หญิงคนนี้โคตรขายขี้หน้าเลย"ดูสิ ถ้าไม่ให้ดูข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่" มู่จิ่วซีรีบก้าวเข้ามา โม่จุนก็หลับตาลงทันที เขายืนนิ่งไม่กล้าขยับแม้แต่น้อยราวกับด้ามพู่กันมู่จิ่วซีก็ใช้มือเปิดเปลือกตาของเขาเพื่อมอง

ในใจของมู่จิ่วซีคิดเช่นนี้ ถึงอย่างไรนางก็ยังมีเงิน 20,000 ตำลึงอยู่ในมือ สามารถเอาไปทำเรื่องบางอย่างก่อนได้ถ้าหากไม่พอ นางก็จะลากพ่อของนางหรือโม่จุนเข้ามาร่วมด้วย ถ้าหากยังไม่ไหว ก็ยังลากฮั้วอวิ๋นเทียนและพระพันปีหลวง ซึ่งล้วนเป็นคนมีเงินทั้งนั้นพอเป็นแบบนี้แล้ว นางก็จะมีร้านแฟรนไชส์ชานมในพระนคร ต่อให้มีคนเลียนแบบชานมของนาง แต่ด้วยแบรนด์ที่เปิดตัวออกไปแล้ว ก็คงไม่มีใครจะเอาลงได้และนี่ก็เป็นห่วงโซ่ในธุรกิจแรกของนาว"พวกเจาต้องเต็มใจแน่นอน ต่อให้ทำแค่ทำงานให้กับคุณหนูใหญ่พวกเขาก็เต็มใจ แล้วนี่ก็ยังเป็นเถ้าแก่และเป็นหุ้นส่วนของร้านได้ด้วย เดี๋ยวพอตอนเย็นข้าจะไปคุยกับพวกเขา" อู๋ถงกล่าวอย่างตื่นเต้น"เรื่องนี้เจ้ารับผิดชอบเรื่องรายละเอียดและทำเรื่องเอกสารด้วย ส่วนเรื่องร้านค้า ข้าจะคิดว่าวิธีเอง ไม่ตำเป็นต้องใหญ่มาก แค่ร้านประมาณนี้ก็พอแล้ว เดี๋ยวข้ากลับมาจะมาสอนอะไรใหม่ๆ ให้ พวกเราแค่ทำธุรกิจเกี่ยวกับสตรีในพระนครก็ทำเงินได้แล้ว"มู่จิ่วซีรู้สึกตื่นเต้นกับการได้หาเงินเย่ฮานที่ได้ยินก็รู้เหมือนหัวสมองจะบวก เขารู้สึกเหมือนกับว่านางสุดยอดมาก คุณหนูใหญ่ของเขาก่อนหน้านี้ขาดทุนไป 25,00