บททั้งหมดของ มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน: บทที่ 131 - บทที่ 140

"เจ้าคือใคร?" มู่จิ่วซีไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้"ข้าน้อยไป๋เอินลู่ เป็นลุงสองของไป๋ฉี่เฟิง" ไป๋เอินลู่รีบกล่าวถึงฐานะของตัวเองโม่จุนก็ถามขึ้นมา : "ข้างในมีใครอยู่? ไป๋ฉี่เฟิงเป็นไงบ้าง?""ทูลท่านผู้สำเร็จราชการแทน ด้านในมีท่านอัครมหาเสนาบดีและฮูหยินรอง รวมไปถึงแพทย์หลวงอีกสองคนขอรับ" ไป๋เอินลู่รีบกล่าวออกมามู่จิ่วซีก็พูดขึ้นมาทันที : "ข้าต้องการเข้าไปดู""คุณหนูใหญ่มู่ แพทย์หลวงกล่าวไว้ว่าห้ามเข้าไปรบกวน" ขณะพูดเขาก็มองไปที่นางอย่างรู้สึกยากลำบากใจ"น่าขำสิ้นดี ไม่ให้เข้าไปรบกวน? ข้างในมีคนตั้งมากมายขนาดนั้น แต่มีเพิ่มอีกสักคนสองคนก็คงไม่เยอะหรอกมั้ง เจ้าหลีกไปได้แล้ว" มู่จิ่วซีโมโหขึ้นมาโม่จุนก็กล่าวขึ้นมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ : "หลีกทางไปเถอะ"ท่านผู้สำเร็จราชการแทนเอ่ยปากออกมาแล้ว ไป๋เอินลู่ก็ได้แต่ต้องหลีกทางมู่จิ่วซีก็เดินเข้าไปด้วยฝีเท้าที่เบาที่สุดเพื่อเดินเข้าไปยังด้านใน โม่จุนก็รีบเดินตามไปภายในห้องมีขนาดใหญ่มาก เห็นได้ชัดว่าไป๋ฉี่เฟิงซึ่งเป็นคุณชายสามได้รับการเลี้ยงดูดีมากขนาดไหนทั้งสามด้านของห้องล้วนมีหน้าต่าง แสงสว่างมีมากเพียงพอ อีกทั้งในห้องยังวางเต็มไปด้วยตะเกีย

ผ่านไปสักอึดใจหนึ่งก็หยิบเอาสำลีที่ซับออกมา ก็เห็นว่าเป็นเลือดที่ถูกดูดซึมออกมา จนสามารถเห็นรอยแปลตรงเส้นเลือดได้อย่างชัดเจน เนื่องจากแพทย์หลวงจัดการแผลได้ไม่สมบูรณ์ เลยมีผลให้เลือดยังคงใหลซึมออกมาภายใต้ความดันเลือดอันที่จริงไม่ใช่ว่าแพทย์หลวงไม่อยากจัดการให้สมบูรณ์ แต่เนื่องจากตำแหน่งแผลอยู่ลึกมาก ตอนจัดการเลยแทบจะไม่มีวิธีที่จะดูแผลที่อยู่ลึกด้านในได้ถึงแต่พอเห็นมู่จิ่วซีหยิบมีดขึ้นมา พร้อมกับกรีดหลอดเลือดที่ติดอยู่กับเนื้อให้ออกจากกัน พอเป็นแบบนี้ เนื้อที่ติดอยู่กับหลอดเลือดตรงปากแผลก็จะถูกยกขึ้นมาให้สูงขึ้นจากนั้นนางก็หยิบเข็มที่ร้อยด้ายแล้วเอามาเย็บตรงหลอดเลือดที่มีเลือดไหลออกมาให้ติดเข้าด้วยกันในตอนท้ายก็เย็บเนื้อ จากนั้นก็เอาเนื้อที่ติดอยู่กับหลอดเลือดเย็บเข้ากับเนื้อที่ถูกเฉือนด้านล่างเข้าด้วยกันหลายเข็ม (การอ้างอิงถึงความเฉพาะทาง เป็นการสมมุติล้วนๆ โปรดผู้อ่านจงแยกแยะจากความเป็นจริงๆ)ตอนนี้ เลือดก็ยิ่งไหลมากขึ้นมา เลยสงผลต่อการมองเห็น แต่มู่จิ่วซีเหมือนจะสามารถมองทะลุเลือดได้ นางลงมือได้อย่างรวดเร็วไม่นานนักก็จัดการหลอดเลือดเสร็จ นางใช้สำลีกดลงไปอีกครั้ง พอนางเห็นว

"คุณท่าน เมื่อก่อนท่านสัญญาจะให้ข้าได้เป็นคุณหญิงใหญ่ พระพันปีหลวงทรงไม่อนุญาต ข้าเองก็ถือซะว่าช่างมัน แต่ตอนนี้ฉี่เฟิงสภาพหนักขนาดนี้ ท่านก็ยังทำกับข้าเช่นนี้อีก หรือว่าลูกที่เกิดจากอนุภรรยาจะไม่ใช่ลูกของท่าน" จ้วงชิงเหมยร้องไห้ออกมา"จ้วงชิงเหมย เจ้าพอได้แล้ว!" มู่จิ่วซีพูดขัดขึ้นมาในทันที "เป็นอนุภรรยาก็ควรสำเหนียกในฐานะอนุภรรยา ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะใต้เท้าอัครมหาเสนาบดีหมายปองเจ้าที่หอชิงหยา พาเจ้ากลับมาที่จวน เจ้าจะได้มีวันนี้งั้นเหรอ? เจ้าไม่รู้จักตอบแทนบุญคุณยังไม่เท่าไหร่ แต่นี่เป็นแค่แขกสะเออะมาเป็นเจ้าบ้าน อัครมหาเสนาบดีไป๋ วันนี้ข้ามู่จิ่วซีขอบอกท่านไว้สักประโยค ฮูหยินใหญ่ไม่ได้จากไปเพราะป่วยอาการสาหัส แต่เพราะนางถูกพิษเรื้อรังของเงาดอกนิโลบลต่างหาก!"อัครมหาเสนาบดีไป๋และจ้วงชิงเหมยก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากทันที"อะไรนะ? มู่จิ่วซี เจ้าพูดว่าอะไรนะ?" อัครมหาเสนาบดีไป๋ตกใจอย่างมาก ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน จากนั้นก็หันไปมองโม่จุนทันทีโม่จุนก็พยักหน้าพร้อมกับกล่าว : "ไม่ผิดหรอก ฮูหยินใหญ่ถูกพิษของเงาดอกนิโลบลจนเสียชีวิต ใต้เท้าอัครมหาเสนาบดีคงเจ้ารู้จักพิษเรื้อรังเงาดอกนิโ

"เจ้าไปหาเย่อู๋เหิงทำไม?" โม่จุนไม่เข้าใจเล็กน้อย"ข้าจะไปถามศาลต้าหลี่ว่าในห้องลับมีพิษชนิดนี้อยู่หรือไม่ ถ้ามี ข้าก็จะรู้ที่มาที่ไป" มู่จิ่วซีก็มองเขาอย่างอารมณ์เสีย "เจ้าคงจะไม่รู้จักพิษชนิดนี้"ใบหน้าหล่อเหลาของโม่จุนก็เศร้าขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมกับกล่าว : "ข้าก็ไม่เคยเห็นพิษนี้จริงๆ"ชั่วขณะนั้น แพทย์หลวงอู๋ก็รีบวิ่งมา ส่วนไป๋ฉี่เฟิงมีแพทย์หลวงหวังคอยดูแลอยู่"ใต้เท้าอัครมหาเสนาบดีเป็นอะไรไป?" แพทย์หลวงอู๋ถามอย่างเร่งร้อน"เขาโกรธโมโหจนกระทบกระเทือนหัวใจ" มู่จิ่วซีรีบคว้ากล่องยาของเขามาและหยิบเข็มเงินที่อยู่ในกล่องออกมา อันที่จริงบนตัวของมู่จิ่วซีได้มีของหลายอย่างแฝงเอาไว้ในร่างกาย ซึ่งถ้าไม่ถึงตาจนจริงๆ นางก็จะไม่หยิบออกมาใช้ถึงอย่างไรนางก็เคยถูกลอบฆ่ามาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่มีทางที่นางจะไม่เตรียมของไว้ป้องกันตัวเองแพทย์หลวงอู๋เคารพมู่จิ่วซีอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงไม่ถามอะไรมาก เขาก็เลยได้แต่นั่งยองมองมู่จิ่วซีหยิบเข็มออกมาและฝังเข้าตรงหัวของใต้เท้าอัครมหาเสนาบดีหลายเข็ม จากนั้นเพียงนางกดไปที่อกของเขาไม่กี่ครั้ง ใต้เท้าอัครมหาเสนาบดีก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมามู่จิ่วซีรีบพยุงเขาใ

ในใจของมู่จิ่วซีมั่นใจแน่นอนว่าคือลู่เวยหย่า แต่นางไม่มีหลักฐาน อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นช่วงนี้ก็ทำท่าเชื่องสะขนาดนั้น ผนวกกับสุขภาพแม่ของนางเพิ่งจะดีขึ้นมา นางเองก็มีเรื่องมากมายต้องจัดการ นางจึงไม่ได้มีเวลาไปจัดการให้นางผู้หญิงคนนั้นโผล่หางจิ้งจอกออกมา"ดังนั้นเจ้าเลยรู้สึกว่าจ้วงชิงเหมย..."โม่จุนถาม"องค์กรที่น่าสะพรึงกลัวแบบนี้แทรกซึมเข้ามาในระหว่างแคว้น อีกอย่างจำนวนคนก็คงจะไม่ใช่น้อยๆ คนพวกนั้นคงจะร่วมมือกันปกปิดอำพรางซึ่งกันและกัน หากช้ากว่านี้อีกไม่กี่ปี แคว้นเกาอวิ๋นจะต้องพังทลายจากภายในแน่นอน"มู่จิ่วซีsหันไปมองโม่จุนพร้อมกับกล่าวอย่างหนักแน่นสีหน้าของโม่จุนเคร่งขึมและจริงจังขึ้นมา เขาพยักหน้าเบาๆ และกล่าว : "สามปีก่อน หลังจากข้าปราบปรามท่านอ๋องสามไป ข้าก็ต้องเผชิญกับการรุกรานของแคว้นศัตรู ในราชสำนักทั้งหมดก็ได้พระพันปีหลวงและองคมนตรีหลายคนเป็นคนดูแล แม้ว่าคนที่ส่งให้ไปจัดการจะเป็นคนที่สนิทไว้ใจ แต่ก็ไม่อาจหยุดยั้งการแทรกซึมเข้ามาของศัตรูได้"โม่จุนพูดความรู้สึกของเขาออกมาพร้อมกับมองมู่จิ่วซีที่เผยสีหน้าตื่นตกใจและก็กล่าวต่อ : "จิ่วซี คราวนี้ต้องขอบคุณเจ้าจริงๆ ถ้าไม่ใช่เจ