บทที่ 133

โม่จุนพอได้ยินมู่จิ่วซีพูดประโยคนี้ มุมปากเขาก็กระตุกขึ้นเบาๆ จากนั้นเขาก็เบาใจลงได้

ผู้หญิงคนนี้สามารถพูดอย่างโอหังได้ขนาดนี้ นางจะต้องมีความสามารถช่วยไป๋ฉี่เฟิงได้แน่

เขาตอนนี้เข้าใจนางขึ้นมาบ้างไม่มากก็น้อย

"คุณหนูใหญ่มู่ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นเซียนหรือไง?" อัครมหาเสนาบดีไป๋มองไปที่มู่จิ่วซี เขาถูกนงทำให้โกรธจนแทบอยากจะหัวเราะ

มู่จิ่วซีก็หัวเราะเยาะออกมา นางหันไปมองแพทย์หลวงอู๋และกล่าว : "แพทย์หลวงอู๋ หลอดเลือดตรงเอวของไป๋ฉี่เฟิงแตกใช่ไหม พอรักษาซ่อมหลอดเลือดได้ไม่สมบูรณ์ เลือดก็จะซึมไหลเข้าไปในช่องท่อง ทำให้เกิดแรงกดดันแน่นในอวัยวะภายใน คนไข้ก็เลยยิ่งวิกฤติขึ้นเรื่อยๆ ใช่ไหม?"

เดิมทีแพทย์หลวงอู๋ตกใจตะลึงกับคำพูดของมู่จิ่วซี แต่พอได้ฟังคำพูดของนางไปเรื่อย เขาก็พยักหน้าอย่างประหลาดใจ : "มู่จิ่วซีพูดได้ไม่ผิด คุณหนูใหญ่มู่เข้าใจศาสตร์แพทย์งั้นรึ?"

"ก็พอรู้อยู่บ้าง ให้ข้าลองเถอะ" มู่จิ่วซีพูด "เตรียมเข็มเงินให้ข้าชุดหนึ่ง"

แพทย์หลวงอู๋ก็ไม่ได้หยิงผยอง ถึงอย่างไรพวกเขาก็มือไม้วุ่นวายรักษามาพักหนึ่งแล้ว แต่ก็ไม่อาจหยุดเลือดที่ซึมออกมาจากหลอดเลือดได้ เลยไม่กล้าที่จะปิดปากแผลด้านนอก

"ม