Share
บทที่ 139
Related chapter
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 140
ในใจของมู่จิ่วซีมั่นใจแน่นอนว่าคือลู่เวยหย่า แต่นางไม่มีหลักฐาน อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นช่วงนี้ก็ทำท่าเชื่องสะขนาดนั้น ผนวกกับสุขภาพแม่ของนางเพิ่งจะดีขึ้นมา นางเองก็มีเรื่องมากมายต้องจัดการ นางจึงไม่ได้มีเวลาไปจัดการให้นางผู้หญิงคนนั้นโผล่หางจิ้งจอกออกมา"ดังนั้นเจ้าเลยรู้สึกว่าจ้วงชิงเหมย..."โม่จุนถาม"องค์กรที่น่าสะพรึงกลัวแบบนี้แทรกซึมเข้ามาในระหว่างแคว้น อีกอย่างจำนวนคนก็คงจะไม่ใช่น้อยๆ คนพวกนั้นคงจะร่วมมือกันปกปิดอำพรางซึ่งกันและกัน หากช้ากว่านี้อีกไม่กี่ปี แคว้นเกาอวิ๋นจะต้องพังทลายจากภายในแน่นอน"มู่จิ่วซีsหันไปมองโม่จุนพร้อมกับกล่าวอย่างหนักแน่นสีหน้าของโม่จุนเคร่งขึมและจริงจังขึ้นมา เขาพยักหน้าเบาๆ และกล่าว : "สามปีก่อน หลังจากข้าปราบปรามท่านอ๋องสามไป ข้าก็ต้องเผชิญกับการรุกรานของแคว้นศัตรู ในราชสำนักทั้งหมดก็ได้พระพันปีหลวงและองคมนตรีหลายคนเป็นคนดูแล แม้ว่าคนที่ส่งให้ไปจัดการจะเป็นคนที่สนิทไว้ใจ แต่ก็ไม่อาจหยุดยั้งการแทรกซึมเข้ามาของศัตรูได้"โม่จุนพูดความรู้สึกของเขาออกมาพร้อมกับมองมู่จิ่วซีที่เผยสีหน้าตื่นตกใจและก็กล่าวต่อ : "จิ่วซี คราวนี้ต้องขอบคุณเจ้าจริงๆ ถ้าไม่ใช่เจ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 141
ดวงตาสีดำของโม่จุนทั้งสองข้างก็ทอประกายแสงอันคมกริบมองไปที่มู่จิ่วซี"เจ้ามาจ้องเขม็งอะไรข้า? ตำหนักในที่ไหนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งฉันท์พี่น้อง?" มู่จิ่วซีก็ถลึงจ้องมองกลับ "พูดตามตรง เสด็จแม่ของเจ้าก็จากไปแล้ว เจ้าเติบโตมาขนาดนี้ได้ก็นับว่าบุญมากแล้ว""นั่นเพราะพระพันปีหลวงองค์ก่อนได้ปกป้องข้าเอาไว้ตลอด" สีหน้าของโม่จุนนิ่งขรึม ดูไปแล้วเขาเหมือนจะโมโหเล็กน้อยพระพันปีหลวงองค์ก่อนสำหรับโม่จุนแล้วก็เหมือนกับแม่บุญธรรม แน่นอนเขาไม่ยอมรับคำพูดใส่ร้ายของมู่จิ่วซีมู่จิ่วซีก็ได้แต่ระงับอารมณ์เอาไว้ จากนั้นก็กล่าวขอโทษกับเขา : "ข้าขอโทษแค่ตัดสินพิจารณาจากสถานการณ์ปกติ งั้นเจ้าคิดคว่าใครเป็นคนวางยาเงาหอมนิโลบลให้กับพระพันปีหลวงองค์ก่อนล่ะ?"โม่จุนไม่พูดอะไร ในตอนท้ายเขามองไปที่นางครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัว แต่ว่าสีหน้าของเขากลับดูลึกซึ้งอย่างมาก ทำให้มู่จิ่วซีอดไม่ได้ที่จะคิดมาก"เอาเป็นว่าเรื่องนี้ยังไม่ต้องไปยุ่ง เจ้าสนใจเรื่องตรงหน้าก่อนดีกว่า" โม่จุนปวดหัวขึ้นมานิดหน่อยมู่จิ่วซีพยักหน้า จากนั้นทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในศาลต้าหลี่"พ่อข้ามาแล้วเหรอ?" มู่จิ่วซีพอได้ทราบจากเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 142
พอนางเดินเข้ามาที่ห้องโถงด้านข้าง ไป๋เฟิ่งหว่านก็ลุกพรวดขึ้นมาทันทีและก็พูด : "มู่จิ่วซี เจ้ากลับมาทำไม? แล้วน้องสามข้าล่ะเป็นยังไงบ้าง?"มู่จิ่วซีเหลือบมองนาง ไป๋เฟิ่งหว่านเป็นห่วงน้องชายคนนี้ของนางจริงๆ"ไป๋ฉี่เฟิงยังไม่ตาย เขาพ้นขีดอันตรายแล้ว พ่อเจ้าเองก็ไม่ได้จะเอาเรื่องไป๋ชิงแล้ว อีดเดี๋ยวพวกเจ้าก็กลับกันได้แล้ว""อะไรนะ? ไม่เอาเรื่องแล้ว?" สีหน้าของไป๋เฟิ่งหว่านราวกับไม่อยากจะเชื่อ"ไป๋เฟิ่งหว่าน เจ้าอย่าลืมว่าแม่ของเจ้ายังไม่ได้ขึ้นเป็นคุณหญิงใหญ่ เจ้าก็ยังเป็นเพียงคุณหนูของอนุภรรยา ไป๋ชิงต่างหากที่เป็นคุณหนูใหญ่ลูกสาวของคุณหญิงใหญ่ พ่อของเจ้าไม่มีทางทำอะไรขายหน้าให้เป็นเรื่องตลกทั้งแคว้นเกาอวิ๋นหรอก"มู่จิ่วซีหัวเราะเยาะเย้ย สายตาก็มองไปที่สวีหยางและองครักษ์อีกคนที่อยู่ด้านหลังของไป๋เฟิ่งหว่าน"เจ้าคือสวีหยาง?" มู่จิ่วซีจ้องมองไปที่เขาสวีหยางชะงักไปพักหนึ่งและก็พยักหน้า"เจ้าเองคงเป็นองครักษ์ของจวนอัครมหาเสนาบดีใช่ไหม?" มู่จิ่วซีถามอีกครั้งสวีหยางไม่เข้าใจทำไมมู่จิ่วซีถึงถามแบบนี้ แต่เขาก็ยังคงพยักหน้า"องครักษ์ของจวนอัครมหาเสนาบดียังดีไปกว่าคุณหนูใหญ่ของจวนแม่ทัพใ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 143
มู่จิ่วซีพอเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาที่เหมือนกับหมดทางเลือกของเย่อู่เหิงก็ได้เอ่ยขึ้นมา : "ใต้เท้าเย่ ขอโทษที ข้าจะชดใช้ให้"เย่อู่เหิงก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาและส่ายหัว : "เรื่องของไป๋ชิงจบลงทั้งแบบนี้น่ะเหรอ?""อืม อัครมหาเสนาบดีไม่ได้เอาเรื่องแล้ว แน่นอนไป๋ชิงก็ไม่ได้เป็นอะไร อีกอย่างไป๋ฉี่เฟิงก็ยังไม่ตาย เขาก็แค่ต้องอดทนลำบากก็แค่นั้น ไปเถอะ พวกเราไปพบแม่นมหรงด้วยกัน"มู่จิ่วซียิ้มหวานให้กับเขา"ได้ยินมาว่าเจ้าดึงพิษออกมาจากในฟันของนางงั้นเหรอ?" เย่อู่เหิงก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร การจับไส้ศึกคือเรื่องของเจ้าหน้าที่พระราชวังนครบาล แต่ว่าไส้ศึกก็เกี่ยวข้องกับคดีด้วย ศาลต้าหลี่ก็เลยมีอำนาจที่จะสอบปากคำแต่ว่ามู่จิ่วซีไม่ใช่คนของศาลต้าหลี่ และก็ไม่ใช่คนของเจ้าหน้าที่พระราชวังนครบาล แต่นางกลับสามารถจับไส้ศึกคนหนึ่งได้ ความรู้สึกทำให้เย่อู่เหิงรู้สึกลำบากกระอักกระอ่วนอย่างมากคนที่มีหน้าที่เฉพาะกลับจับไม่ได้ แต่คุณหนูใหญ่คนหนึ่งที่เอาแต่กินเที่ยวดื่มเล่นกลับเก่งกาจขึ้นมาได้ในพริบตา นั่นยิ่งทำให้พวกเขาดูด้อยความสามารถมากขึ้นไปอีก"ใต้เท้าเย่ ข้าจะเชื่อเจ้าได้อย่างบริสุทธิ์ใจได้ไหม?" มู่จิ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 144
"ชิ เข้าใจผิดก็เข้าใจผิด ถึงอย่างไรข้าก็ถูกคนเข้าใจผิดไปแล้วไม่ใช่แค่ครั้งสองคน ข้าไม่สนหรอก เอาเถอะ จัดการธุระต่อเถอะ ข้าเองก็ยุ่งอยู่!"มู่จิ่วซีกำลังกังวลว่าตัวเองไม่ได้มีเวลาฝึกฝนเฟิงเหยียนหยูเฟย การที่เห็นศัตรูปรากฎตัวขึ้นมาคนแล้วคนเล่าตรงหน้า ส่วนนางกลับยังไม่มีพละกำลังแข็งแกร่งมากพอ แบบนี้นางจะไม่ร้อนใจได้อย่างไรขณะพูดนางก็เดินไปทางห้องขัง จากนั้นก็พูดมาประโยคหนึ่ง : "ใต้เท้าเย่ เจ้าไม่ถูกพิษ"เย่อู่เหิงก็ถอนหายใจโล่งอกออกมา ส่วนโม่จุนก็หันไปมองและพูดกับเขา : "เรื่องของอัครมหาเสนาบดี นางพวกเจ้าแล้วงั้นเหรอ?"เย่อู่เหิงพยักหน้าพร้อมกับสีหน้าที่เคร่งขรึมอย่างมาก"เหอะ! นางกลับเชื่อในเจ้าเนี่ยนะ" โม่จุนไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้พูดประโยคนี้ออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย จากนั้นเขาก็ไม่ได้รอฟังเย่อู่เหิงพูดก็เดินตามมู่จิ่วซีไปสีหน้าของเย่อู่เหิงเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ใจและก็ทำอะไรไม่ถูก ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าท่านผู้สำเร็จราชการแทนกำลังอิจฉาเขานะ?ไม่ใช่ว่าเพิ่งถอนหมั้นไปเหรอ? ถ้าอิจฉาเขาจริง งั้นท่านผู้สำเร็จราชการแทนจะตบหน้าเอาคืนเขาเร็วไปแล้วไหม นี่น่ะเหรอยอดเทพสงครามแห่งแคว้นเก
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 145
ดวงตาของแม่นมหรงก็แทบจะถลนออกมา ใบหน้าของก็บูดบึ้งในทันทีและรีบกล่าวออกมา : "มู่จิ่วซี เจ้ามันอีนางปีศาจ เจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้! ลูกสาวข้านางบริสุทธิ์ นางเป็นผู้บริสุทธิ์ นางไม่รู้เรื่องอะไรเลย""แม่นมหรง ทึกคนต่างก็มีความรู้สึก ข้าเองก็ไม่อยากทำอะไรลูกสาวเจ้า แต่ถ้าเจ้าไม่พูด ข้าเองก็ต้องทำความปลอดภัยของอาณาจักร ข้าเองก็ทำได้แต่ต้องทำแบบนี้""แต่ว่าข้าสามารถรับประกันได้ ขอเพียงเจ้าให้ข้อมูลกับข้าเล็กน้อย ข้าก็จะปล่อยลูกสาวของเจ้าไป และข้าก็จะไม่บอกเรื่องที่เจ้าคือไส้ศึกกับนาง ข้าจะให้นางได้เป็นคนธรรมดาอยู่ในแคว้นเกาอวิ๋น มีชีวิตสงบสุขตลอดไป เจ้าคิดว่าเป็นไง?"สีหน้าของแม่นมหรงก็หวาดกลัวขึ้นมาพร้อมกับมองไปยังใบหน้าอันงดงามของมู่จิ่วซีที่กำลังพูดและแฝงไปด้วยรอยยิ้ม นางไม่คเยคาดคิดว่ามู่จิ่วซีจะเป็นคนน่ากลัวและโหดร้ายได้ขนาดนี้ต่างจากคุณหนูใหญ่ของจวนมู่ที่ไม่มีอะไรดีคนนั้นเท่าที่นางจำได้ และก็เป็นคุณหนูใหญ่ผู้ดีคนหนึ่งที่ไม่มีใครสนใจนางหวาดกลัวมาก ในใจก็คิดว่าอาจเพราะความผิดพลาดนี้ แผนทั้งหมดก็อาจจะผิดพลาดไปทั้งหมดด้วยเช่นกันในตอนสุดท้าย เพราะความผิดพลาดครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก"ฮูหยินร
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 146
หลังจากแม่นมหรงมองนางอย่างลึกซึ้งพักหนึ่งก็พยักหน้าเบาๆมุมปากของมู่จิ่วซีก็กระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชาและชั่วร้าย จากนั้นก็หันไปมองท่านผู้สำเร็จราชการแทนใบหน้าอันหล่อเหลาของโม่จุนยากที่จะดูได้ยิ่งกว่าอะไร รอบตัวของเขาแผ่ซ่านบรรยากาศอันเย็นเยือก"คุณหนูใหญ่มู่ ข้าหวังว่าเจ้าจะทำตามที่พูดไว้ และก็สุดท้ายช่วยให้บ่าวได้มีความสุขสักครั้งเถอะ" แม่นมหรงยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ"แม่นมหรง แล้วป้าสะใภ้รองลู่เวยหย่าเป็นไส้ศึกด้วยเหมือนกันใช่ไหม?" มู่จิ่วซีถามแม่นมหรงเองก็ตกตะลึงไป จากนั้นก็กล่าวขึ้นมา : "บ่าวไม่ทราบจริงๆ เจ้าคะ""ได้ ขอบใจเจ้ามาก ลูกสาวเจ้าจะไม่เป็นอะไร เจ้าจากไปอย่างสงบเถอะ" มู่จิ่วซีพูดจบก็เดินจากไปโม่จุนและเย่อู่เหิงก็รีบเดินตามกันออกมาและปิดประตูห้องขังลง"ไม่ไว้ชีวิตนางเหรอ?" เย่อู่เหิงรีบถาม"ไม่มีประโยชน์หรอก สิ่งที่นางรู้ก็ได้พูดออกมาหมดแล้ว หากนางมีชีวิตอยู่จะเป็นการทำร้ายลูกสาวของนาง" มู่จิ่วซีถอนหายใจโม่จุนก็พยักหน้าและหันมองไปที่เย่อู่เหิงพร้อมกับกล่าว : "ให้นางจากไปอย่างไม่ทรมาน"เย่อู่เหิงก็พยักหน้าและออกไปรับสั่งจัดการ"โม่จุน ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี?
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 147
โม่จุนลืมตาขึ้นมา ดวงตาสีดำของเขามองเห็นดวงตากลมโตที่แฝงด้วยรอยยิ้มของนางอย่างใกล้ชิด"นี่เจ้าตรวจเสร็จหรือยังเนี่ย!""อี๋ น้ำลาย!" มู่จิ่วซีกระเด้งตัวออกห่างพร้อมกับเช็ดหน้าด้วยสีหน้ารังเกียจใบหน้าหลอเหลาของโม่จุนก็แดงขึ้นมาทันที เขาเขินอายจนอยากจะมุดแทรกแผ่นดินหนี"โม่จุน เจ้านี่มันโสโครก พูดดีๆ ไม่ได้หรือไง พ่นน้ำลายออกมาเพื่อ" มู่จิ่วซีรู้สึกว่านางเองหมดคำจะพูดจริงๆ"ข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ ใครใช้ให้เจ้าพูดมากันล่ะ" โม่จุนไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองนาง คอของเขาเองตอนนี้ก็แดงขึ้นมาแล้ว"เป็นข้าที่ผิดอีกแล้ว โม่จุน เจ้าจะซื่อสัตว์สักหน่อยได้ไหม ข้าเห็นเจ้าวิตกขนาดนั้นก็ถึงได้ถาม ข้าไม่ใช่ว่าจะกินเจ้าสักหน่อย เจ้าจะวิตกกังวลอะไร ใครจะไปรู้ว่าเจาจะมีปฏิกิริยามากขนาดนี้""มู่จิ่วซี เป็นเจ้าต่างหากที่ไม่จริงจัง! เดี๋ยวดูเดี๋ยวไม่ดู ถ้าไม่ดูข้าจะได้ไป" โม่จุนก็แค่อยากที่จะหลีกห่างจากผู้หญิงคนนี้โคตรขายขี้หน้าเลย"ดูสิ ถ้าไม่ให้ดูข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่" มู่จิ่วซีรีบก้าวเข้ามา โม่จุนก็หลับตาลงทันที เขายืนนิ่งไม่กล้าขยับแม้แต่น้อยราวกับด้ามพู่กันมู่จิ่วซีก็ใช้มือเปิดเปลือกตาของเขาเพื่อมอง
Latest chapter
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 507
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 506
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 505
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 504
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 503
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 502
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 501
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 500
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 499
