All Chapters of องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก: Chapter 291 - Chapter 300

“งั้นเรามาแข่งธนูกันเป็นอย่างไร?” เย่เฟยหลีมองท่าทางเย่อหยิ่งของไป๋ชิงด้วยใบหน้าสงบและไร้อารมณ์ แต่ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็ง ไม่มีใครรู้ว่ายักษ์ที่อยู่ใต้น้ำนั้นใกญ่โตเพียงใด“ไม่ว่าจะเป็นธนูหรือดาบ ท่านอ๋องหลีเลือกได้ตามใจชอบ” ไป๋ชิงไม่มีท่าทีเกรงกลัว ในเวลานี้ เขาเป็นเหมือนเสือที่ลงมาจากภูเขา แววตาของเขาดำมืดอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่เย่เฟยหลีกระซิบกับองครักษ์ที่อยู่ข้าง ๆ และในทันใดนั้นคันธนูและลูกธนูสองดอก กับเหรียญทองแดงจำนวนหนึ่งพันก็ถูกส่งให้เขาและไป๋ชิง รังสีของชายทั้งสองแข็งแกร่งมากจนผู้คุมแทบจะวิ่งหนีออกมาจากพื้นที่“โยนเหรียญทองแดงขึ้นไป และยิงธนูเข้าไปตรงกลาง ใครก็ตามที่ยิงเหรียญทองแดงได้เข้าเป้ามากกว่าจะเป็นผู้ชนะ” เย่เฟยหลีมองด้วยสายตาตั้งคำถามเมื่อเห็นดวงตาของเย่เฟยหลีดูสดใส ไป๋ชิงก็ตอบตกลงทันทีเพื่อป้องกันการเอาเปรียบ จักรพรรดิจึงสุ่มองครักษ์สองนายองครักษ์นายหนึ่งยืนอยู่ที่เป้าเพื่อตรวจสอบผลลัพธ์ ส่วนองครักษ์อีกนายยืนอยู่ระหว่างเย่เฟยหลี ไป๋ชิง และเป้าธนู เมื่อมองไปที่ผู้หนึ่งที่ครอบงำส่วนอีกคนก็มีอานุภาพประดุจอสนีบ

องค์จักรพรรดิกล่าวว่า “ดี” ทำให้บรรยากาศตึงเครียดผ่อนคลายลง ทุกคนยกย่องบุรุษทั้งสองตามองค์จักรพรรดิ สำหรับความกล้าหาญและทักษะของพวกเขาทั้งสองทำความเคารพองค์จักรพรรดิ ไป๋ชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ได้ยินเพียงสองคน "ยังเหลือเวลาอีกนาน เส้นทางแค้นระหว่างเรายังอีกห่างไกล"“ได้ทุกเมื่อ” เย่เฟยหลีตอบก่อนจะยืนขึ้นสีหน้าของเขายังคงเรียบนิ่ง ก่อนจะโค้งคำนับแล้วจากไปความรังเกียจของไป๋ชิงหลั่งไหลออกมาในขณะที่เขาสะบัดแขนเสื้อ ก่อนจะสถบเบา ๆ ตามหลังเย่เฟยหลีที่จากไปเย่เฟยหลีกลับมาที่ที่นั่งเดิมอย่างมั่นคง ฉู่เนี่ยนซีเอียงคอมอง นางขมวดคิ้วด้วยความสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนสีหน้าจะกลับมาเย็นชาตามเดิมมีเพียงระยะใกล้เท่านั้นที่จะสามารถมองเห็นเม็ดเหงื่อเล็ก ๆ บนหน้าผากของเย่เฟยหลีได้ เมื่อครู่ ไป๋ชิงมัวแต่มุ่งเน้นไปที่การต่อสู้จึงไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของเย่เฟยหลีในขณะนี้ฉู่เนี่ยนซีกำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ เย่เฟยหลี ได้ยินเสียงหายใจที่อ่อนแรงของเขา เมื่อเห็นหน้าอกที่กระเพื่อม ซึ่งเขาพยายามอย่างมากที่จะปกปิดมัน แต่ก็ยังคงแสดงออกมาให้เห็นเล็กน้อย และมือขวาของเขาที่ถือดาบก็สั่นเทาฉู่เนี่ยนซีรู้ถึงควา

“ใครเป็นคนสอนกฎเหล่านี้ให้กับเจ้า? ข้ายังไม่ทันได้พูดอะไร เจ้ากลับกล้าพูดว่าสอนบทเรียนแทนข้า”บุคลิกของฉู่เนี่ยนซีนั้นเข้าถึงได้ยากเป็นทุนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้บวกกับท่าทางสง่างามตอนพูด ยิ่งทำให้นางกำนัลตัวสั่น“เขาว่ากันว่าสุนัขที่หวงอาหารนั้นน่ากลัว วันนี้ข้าได้เห็นแล้ว เป็นเช่นนี้นี่เอง” เจี่ยงจาวอวิ๋นออกจากงานเลี้ยงแล้วเดินมาพบฉู่เหนียนซีเข้าเมื่อเห็นใบหน้าที่ดูถูกเหยียดหยามและหยิ่งผยองของนาง ฉู่เนี่ยนซีก็หรี่ตาลง ไม่อยากเปลืองน้ำลายกับนางอีกต่อไป ทันใดนั้น ก้อนหินก็ลอยขึ้นมาจากใต้เท้าของนาง และกระแทกเข่าของเจี่ยงจาวอวิ๋น ทำเอาเจี่ยงจาวอวิ๋นกรีดร้องเสียงดังก่อนจะล้มลงไป“เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตีข้า?”เจี่ยงจาวอวิ๋นพูดขึ้นทันควัน และเมื่อเห็นรอยยิ้มอันชั่วร้ายและดวงตาเยือกเย็นของฉู่เนี่ยนซี ไม่รู้ว่าในใจของนางตอนนี้มีความกลัวหรือความเสียใจกันแน่“ท่านบอกเองว่าสุนัขที่หวงอาหารนั้นน่ากลัวไม่ใช่หรือ ข้ายังไม่เคยเห็นมาก่อน ขอบคุณท่านจริง ๆ ที่ทำให้ข้าได้เห็นโลกมากขึ้น” ฉู่เนี่ยนซีตอบอย่างเย็นชาด้วยสายตาที่โหดร้ายมากขึ้นอีกเล็กน้อย“เจ้า...สุนัขทาสของเจ้าผิดเอง จะถูกลงโทษไม่ได้เลยรึ?”เ

ระหว่างทางกลับเข้างานเลี้ยง เสี่ยวเถาก็ซาบซึ้งเสียจนน้ำตาเอ่อล้นเต็มดวงตา นางพยายามอย่างมากเพื่อห้ามไม่ให้มันไหลออกมา แต่ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจ อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นอย่างเป็นกังวลว่า“พระชายา จริง ๆ แล้วเมื่อครู่ท่านไม่จำเป็นต้องโกรธแทนเสี่ยวเถาเลย เสี่ยวเถาโดนตบแค่สองครั้งไม่เป็นอะไรเลยเพคะ กลัวแต่ว่าองค์หญิงห้าจะโกรธเกลียดท่าน และสร้างปัญหาให้ท่านในอนาคต"“เสี่ยวเถาผู้โง่เขลา หากเจ้าไม่ใช่คนของข้า ก็คงไม่โดนตบเช่นนี้” ฉู่เนี่ยนซีสัมผัสแก้มสีแดงของเสี่ยวเถา ก่อนจะหยิบตลับยาออกมาทาให้นาง เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดรอยบวมแดงในวันพรุ่งนี้ "นางตบเจ้า ข้าจะปล่อยนางไปได้อย่างไร?”"ขอบคุณพระชายาที่ปกป้องเสี่ยวเถาเพคะ""ไม่มีอะไรให้ต้องขอบคุณ เจ้าติดตามข้ามาหลายปีแล้ว ข้ารู้ดีว่าเจ้าเป็นห่วงเป็นใยข้าจากใจจริง" ฉู่เนี่ยนซีแตะจมูกของเสี่ยวเถา และพานางกลับไปที่งานเลี้ยงเหลียงหยวนรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นกับเย่เฟยหลี แต่เย่เฟยหลีเพียงแค่ยิ้มจาง ๆ ราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลก และมองไปที่เย่เหลียนด้วยท่าทางที่น่ากลัวมากขึ้น“องค์หญิง นางแพศยานี่ผยองมากเพคะ นางไม่เกรงใจกับท่านด้วยซ้ำ!” เจี่ยงจาวอวิ๋นเสริ

วันรุ่งขึ้น ฉู่เนี่ยนซีตื่นแต่เช้า เสี่ยวเถาได้ยินเสียงจึงรีบจัดการทุกอย่างก่อนจะเดินถืออ่างน้ำเข้าไป “ท่านอ๋องล่ะ?” ฉู่เนี่ยนซีหาวและถามขึ้น“ไปท้องพระโรงแล้วเพคะ ท่านอ๋องบอกว่าวันนี้จะกลับมาช้า เลยให้ท่านทานอาหารก่อนได้เลยเพคะ”“อ้อ” ฉู่เนี่ยนซีตอบเบา ๆ ก่อนจะล้างหน้าล้างตา จากนั้นก็นั่งหน้ากระจก แล้วปล่อยให้เสี่ยวเถาจัดการตามต้องการในเวลานี้ เย่เฟยหลีได้ยืนอยู่ในท้องพระโรงและฟังคำอภิปรายของเจ้าหน้าที่มาเป็นเวลานานแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งการโต้เถียงไปมาของทุกคน จักรพรรดิจึงตอบแบบขอไปทีแล้วไม่พูดถึงมันอีก“หากไม่มีอะไรจะรายงานแล้ว ก็ออกจากท้องพระโรงไปเถิด” เมื่อจักรพรรดิผู้ที่ทรงอำนาจสูงสุดที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรโบกมือ บรรดารัฐมนตรีข้างล่างก็จากไปพร้อมกัน เมื่อเย่เฟยลี่เงยหน้าขึ้น เขาก็สบตากับจักรพรรดิ และเข้าใจในทันทีก่อนจะเดินตามรัฐมนตรีออกจากท้องพระโรงอย่างสงบ เพียงแต่ก้าวเดินของเขานั้นช้าลงเล็กน้อยหลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไปแล้ว ขันทีเฉินซึ่งอยู่ด้านข้างจักรพรรดิ์ก็วิ่งเข้ามาข้างหลังเขาและตะโกนขึ้นว่า "องค์ชายหลีช้าก่อนพ่ะย่ะค่ะ"“องค์ชายหลี ฝ่าบาทมีเรื่องจะหารือกับท่