บทที่ 293

ใบหน้าของไป๋ชิงดูไม่ดีนัก เขากำหมัดแน่นในแขนเสื้อครั้งแล้วครั้งเล่า และริมฝีปากบางของเขาก็เม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง

“แม้ว่าแม่ทัพไป๋จะทำศึกมาแล้วหลายครั้ง แต่เขาก็เป็นเพียงลูกวัวที่เพิ่งคลอดเท่านั้น องค์ชายหลีประสบความสำเร็จในสนามรบมามากมาย ไม่ว่าจะหยิบจับอะไรก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าแม่ทัพไป๋ เห็นไหมว่าองค์ชายหลีแค่ไว้หน้าฮองเฮาเท่านั้น?” ชายในชุดคลุมผ้าไหมสีเหลืองสูงศักดิ์พูดขึ้นเบา ๆ

“เดิมทีข้าได้ยินมาว่าไป๋ชิงนั้นกล้าหาญ และมีไหวพริบดี เขาสามารถฆ่าศัตรูได้กว่าสิบคนในสนามรบ ตอนนี้ดูเหมือนว่าหากองค์ชายหลียืนอยู่ต่อหน้าศัตรูเหล่านั้น เกรงว่าพวกเขาคงจะกลัวจนฉี่รดกางเกงแน่” นางสนมอีกคนสวมชุดกระโปรงลายดอกท้อสีชมพูกล่าวขึ้น

องค์จักรพรรดิและฮองเฮาไม่ได้ยินสิ่งนี้ แต่ฉู่เนี่ยนซีได้ยินทุกคำพูด เย่เฟยหลีและไป๋ชิงเองก็ได้ยินอย่างชัดเจนเช่นกัน

ฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองเย่เฟยหลี ซึ่งยังคงดูสงบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะนี้ ดวงตาของเขาดำสนิทราวกับทะเลสาบที่ลึกที่สุด และเป็นการยากที่จะเข้าใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ผิวสีเหลืองเข้มของไป๋ชิงไม่ได้ปกปิดรอยแดงบนแก้มของเขา

ความโกรธของไป๋ชิงรุนแรงขึ้นเรื่อย