บททั้งหมดของ องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

ฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองเย่เฟยหลีด้วยดวงตาเฉียบคม จากนั้นจึงนั่งลงบนเตียงอีกครั้งอย่างไม่เร่งรีบแม้ว่าใบหน้าของนางจะยังคงดูน่าเกลียด แต่ก็ยังมีความสง่างามในทุกการเคลื่อนไหวเย่เฟยหลีมองการเคลื่อนไหวของนาง และขมวดคิ้วไม่พอใจผู้หญิงคนนี้ฆ่าตัวตาย แล้วมีความกล้ามากขึ้นอย่างนั้นหรือ!เขากำลังจะระบายความโกรธ แต่ฉู่เนี่ยนซีก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน“ท่านอ๋องตรัสเช่นนั้นได้อย่างไรกันเพคะ หม่อมฉันเป็นพระชายาที่อภิเษกถูกต้องตามกฎหมายของพระองค์ และจักรพรรดิก็ทรงพระราชทานการอภิเษกสมรสเป็นการส่วนตัว แม้ว่างานแต่งของเราจะเรียบง่าย แต่หม่อมฉันก็เป็นสะใภ้ที่ราชวงศ์ยอมรับ แล้วในฐานะพระชายา เหตุใดจะสั่งสอนองครักษ์สองนายนี้ไม่ได้กันล่ะเพคะ?”ฉู่เนี่ยนซีมองเย่เฟยหลีอย่างหน้าซื่อ นางเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวต่อ “ยิ่งไปกว่านั้น องครักษ์เหล่านี้ไม่ให้ความเคารพหม่อมฉัน พระองค์กลับตำหนิชายาตนเองเพื่อช่วยองครักษ์เหล่านี้อย่างนั้นหรือ กำแพงมีหู ข้อกล่าวหาดังกล่าวอาจทำให้คนบอกว่า ท่านทำร้ายชายาโดยชอบธรรมของตนเองเอาได้นะเพคะ”“ถ้าแค่แต่งงานกันตามคำสั่งของท่านพ่อท่านแม่ก็คงไม่เป็นไร แต่เราแต่งงานกันตามคำสั่งขององค์จ

ต่อมา ณ หน้าห้องโถงในจวนของท่านอ๋องหลีฉู่เนี่ยนซีที่สวมชุดสีแดงโดยมีผ้าฝ้ายปกคลุมใบหน้าเอาไว้ก็มาถึง ห้องโถงเต็มไปด้วยผู้คน เมื่อพวกเขาเห็นนางเข้ามา ก็พากันคาดเดาไปต่าง ๆ นา ๆ เกี่ยวกับตัวตนของนาง“นั่นใครกัน ดูจากความสง่างามนี้ ต้องเป็นบุตรสาวของตระกูลร่ำรวยเป็นแน่”“งานเลี้ยงแต่งงานกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ถ้ามาเอาป่านนี้ จะต้องเป็นบุคคลที่มีสถานะไม่ธรรมดาแน่”“ทำไมต้องใช้ผ้าคลุมใบหน้าด้วยนะ ยิ่งมองใบหน้าไม่ชัดเข้าไปใหญ่”การพูดคุยจากฝูงชนไม่ได้ฉู่เนี่ยนซีหยุดชะงัก นางเดินตรงเข้าไปหาคู่บ่าวสาว“วันนี้หม่อมฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย จึงได้มาสาย ฝ่าบาทโปรดทรงอภัย”หลังจากที่ฉู่เนี่ยนซีพูดจบ ฝูงชนก็รู้สึกแตกตื่น และเริ่มกระซิบกระซาบกันอีกครั้ง"อะไรนะ?"“คนนี้คือพระชายาหลีอย่างนั้นหรือ? ไหนว่าพระชายาหลีไร้การศึกษา ไร้ความสามารถ และรูปร่างหน้าตาอัปลักษณ์มิใช่หรือ? ความสง่านี้ดูไม่เหมือนเอาเสียเลย”“ไม่เห็นหรือว่านางใช้ผ้าคลุมหน้าอยู่น่ะ นั่นก็เพื่อบดบังหน้าตาที่น่าเกลียดมิใช่หรือไง? คุณหนูซ่างกวานคนนี้เป็นหญิงที่สวยที่สุดในเมือง หากพระชายาหลีไม่ปิดบังใบหน้า ก็คงจะรู้สึกอับอายมิใช่หรือ

“ท่านป้าระวังคำพูดด้วย ถึงแม้ว่าจะอายุน้อยกว่า แต่ข้าก็แต่งงานแล้ว ที่จวนมหาเสนาบดีเอง ข้าก็เป็นถึงพระชายาขององค์ชายสามขององค์จักรพรรดิ ท่านเรียกข้าเช่นนั้น มันจะไม่ทำให้เกิดความสับสนหรอกหรือ?”“ยิ่งกว่านั้น พี่สะใภ้เองก็เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลฉู่ของเราแล้ว ท่านพ่อท่านแม่ปฏิบัติต่อนางเหมือนลูกสาวที่รัก บรรดาฮูหยินและขุนนางผู้สูงศักดิ์ในเมืองล้วนเห็นสิ่งนี้ คำพูดดังกล่าวเมื่อพูดภายในครอบครัวอาจจะไม่เป็นอะไร แต่ไม่ควรพูดไปข้างนอก คนที่รู้สถานการณ์จะเข้าใจว่าท่านแค่เอ็นดู แต่หากคนที่ไม่คิดเช่นนั้นเล่า อาจจะกำลังคิดว่าท่านไม่ชอบลูกเขยของตัวเอง สิ่งนี้อาจทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของพี่สะใภ้ บ่งบอกว่าท่านกำลังมีใจเป็นอื่น”“นี่เจ้า...!” ดวงตาของหลิวซื่อเบิกกว้าง พลางชี้นิ้วไปที่ฉู่เนี่ยนซี ทว่าหญิงสาวกลับยังยืนอยู่ด้วยท่าทีสงบนิ่งแต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่ฉู่เนี่ยนซีเอ่ย หลิวซื่อก็ต้องกลืนความโกรธทั้งหมดลงไป“ตอนนี้คำพูดจาของพระชายาหลีนั้นเฉียบแหลมนัก ข้าน้อมรับคำแนะนำ นี่ก็นานมากแล้วที่ข้าไม่ได้เจอแม่ของท่าน คงจะดีไม่น้อยถ้าได้ถามไถ่กันบ้าง”แม้จะไม่อยากเจอหน้าของฉู่เนี่ยนซีแล้ว แต่หลิวซื่อก

ทุกคนถึงกับตกตะลึง แต่เมื่อหันกลับมาก็เจอกับหญิงสาวสวมชุดกระโปรงสีเหลืองคนหนึ่ง ข้างกันเป็นชายชราผมขาวที่รีบเข้ามา ก่อนจะตามมาด้วยเด็กหนุ่มที่ห้ามพวกเขาไม่ให้เข้ามาในบริเวณไม่ทันการณ์เสียแล้ว ใบหน้าของพวกเขาแดงก่ำ และเต็มไปด้วยความวิตกกังวล“ท่านมหาเสนาบดี ท่านมหาเสนาบดี ข้าหยุดพวกเขาเอาไว้ไม่ได้...”เด็กหนุ่มที่เฝ้าประตูคุกเข่าลงกับพื้น ด้วยรู้ว่ามหาเสนาบดีฉู่เป็นคนที่เคร่งในกฎระเบียบมาก หากมาตะโกนในจวนมหาเสนาบดีแบบนี้ ช่างเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมจริง ๆมหาเสนาบดีฉู่ที่กังวลเรื่องขาของลูกชายได้แต่ขมวดคิ้ว ไม่ได้อยากจะต่อว่าคนรับใช้เหล่านั้น จึงโบกมือปล่อยให้เด็กหนุ่มจากไปหญิงสาวที่เข้ามานั้นเป็นลูกสาวของน้องชายมหาเสนาบดีฉู่ ชื่อว่าฉู่หว่านเอ๋อ แม่ของหญิงสาวเสียชีวิตไปตั้งแต่ที่นางยังเล็ก ส่วนน้องชายก็แต่งงานสืบสกุลต่อ ทำให้นางต้องมาใช้ชีวิตและเติบโตขึ้นมาจากการเลี้ยงดูของยายเมื่อโตขึ้น ยายของนางก็แก่ตัวลงมาก จึงส่งตัวนางมาอยู่กับลูกชายเสนาบดีในเมืองกัวเฉิง โดยหวังว่าฉู่หว่านเอ๋อจะหาสามีที่ดีได้ และอยู่ในฐานะบุตรสาวตระกูลผู้สูงศักดิ์ฉู่เนี่ยนซีมองผู้หญิงตรงหน้า แล้วก็สังเกตเห็น

เมื่อมาถึงจุดนี้ นางก็จงใจมองไปที่ฉู่หว่านเอ๋อ “ถ้าหากว่าข้าชนะ เจ้าจะต้องคุกเข่าลงคำนับข้าสามครั้งที่ลานหน้าจวนมหาเสนาบดี ส่วนท่านหมอก็จะต้องรับปากกับข้าอยู่สามเรื่อง กล้าหรือไม่เล่า?”ใบหน้าของฉู่หว่านเอ๋อเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “เหตุใดพระชายาจึงทำเช่นนี้?”“ช่างเถอะ มันไม่สำคัญอะไร หากพระชายาพูดอย่างนั้นข้าก็มิอาจไปขัดใจ แต่สนับสนุนความคิดของท่าน หากญาติผู้พี่ของข้ามีอาการดีขึ้นได้จริง มันก็เป็นการดีที่ครอบครัวเราจะได้มาเฉลิงฉลองร่วมกัน ท่านหมอ ได้โปรดปล่อยให้พระชายาลงมือด้วยตัวเองเถิด”เหลืออีกขั้นตอนสุดท้ายในการทำลายคนคนนี้แล้วหมอมหัศจรรย์ผู้นี้มีฝีมือดีที่สุดแล้ว ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงดูอีกฝ่ายทำให้ตัวเองต้องขายหน้าก็เท่านั้นฉู่เนี่ยนซีผู้ซึ่งมีใบหน้าน่าเกลียดและใจร้ายผู้นี้ จะได้รับการสนับสนุนจากทุกคนในจวนมหาเสนาบดีได้อย่างไร?วันนี้นางกำลังรนหาที่ตาย และจะโทษใครก็ไม่ได้ด้วยฉู่เจี้ยนอี้ซึ่งเงียบมาตลอด จู่ ๆ ก็ยิ้มบาง ๆ จนทุกคนต้องหันมาสนใจเขาเขาตบไหล่ภรรยาของตัวเองเบา ๆ “น้องสาวของข้ายอมสาบานว่าจะสามารถรักษาอาการข้าให้ได้ ในฐานะพี่ชายคนโต ข้าก็จะขอเป็นคนแรกที่จะสนั