บทที่ 5

“เหตุใดน้องหญิงถึงได้ซุ่มซ่ามถึงเพียงนี้ แค่น้ำชายังยกดี ๆ มิได้”

ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน ซ่างกวานเยียนไม่ได้ยินเสียงถ้วยชาที่ตกลงสู่พื้น อารมณ์ที่หมักหมมไว้รู้สึกแตกร้าว และนางก็มองไปที่ฉู่เนี่ยนซีด้วยความประหลาดใจ

เห็นเพียงมือของฉู่เนี่ยนซีที่รับถ้วยชาที่กำลังหล่นไว้ได้อย่างมั่นคง และดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความเย็นชาและเหน็บแนม

ซ่างกวานเยียนสะดุ้ง

ผู้หญิงคนนี้สั่งให้นางคุกเข่าและยกน้ำชาให้ นางจะยอมรับสิ่งนี้ได้อย่างไร?

เดิมทีนางต้องการทำให้คนอื่นคิดว่าฉู่เนี่ยนซีริษยา จึงปัดถ้วยชาตกและผลักนางออก

แต่สิ่งที่นางคิดไม่ถึงคือ ฉู่เนี่ยนซีกลับรับถ้วยชาไว้ได้!

“น้องหญิงมีชื่อเสียงในด้านพรสวรรค์มาโดยตลอด วันนี้กลับพูดผิดกาลเทศะ แถมยังทำผิดพลาดเช่นนี้อีก คนที่ไม่รู้จักน้องหญิงดีคงจะคิดว่าน้องมีปัญหากับข้าเอาได้ ถึงได้จงใจทำเช่นนี้ ครั้งต่อไปจงระวังให้มากขึ้น”

ขณะที่พูดฉู่เนี่ยนซีก็ยืนขึ้น และยื่นมือออกไปให้ซ่างกวานเยียนที่นั่งอยู่บนพื้น "รีบลุกขึ้นมาเถิด บนพื้นมันเย็น"

แม้ว่าซ่างกวานเยียนจะเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่ตอนนี้มีคนมากมายอยู่รอบตัว ดังนั้นจึงทำได้เพียงกลืนอารมณ์ของนางลงไป ก่อนจะแสร้งยิ้มออกมาแล้วยื่นมือออกไป "ขอบคุณสำหรับคำสอนของพี่หญิงเจ้าค่ะ"

ฉู่เนี่ยนซีดึงซ่างกวานเยียนขึ้นมาอย่างมั่นคง และในเวลาเดียวกันก็มีเข็มเงินปรากฏขึ้นในมือ

ตอนที่ซ่างกวานเยียนกำลังจะถอนมือออก มุมปากของฉู่เนี่ยนซีที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมก็ยกขึ้น จากนั้นก็แทงเข็มลงไปบนจุดฝังเข็มบนมือของนางอย่างแม่นยำ

เหอะ ในเมื่อคิดจะรังแกนาง เช่นนั้นนางก็จะทำให้ประจำเดือนของนางมาก่อนกำหนดเสียเลย

ซ่างกวานเยียนรู้สึกเจ็บที่มือ นางหายใจเข้าลึก ก่อนจะสะบัดมือออกอย่างแรง

หลังจากที่ฉู่เนี่ยนซีลงมือเรียบร้อยแล้ว นางก็อุทานขึ้นมา และเดินโซเซถอยหลังไปสองก้าวก่อนจะล้มลงบนเก้าอี้ด้านหลัง

“น้องหญิง นี่เจ้าทำอะไรน่ะ?” ฉู่เนี่ยนซีแสร้งทำเป็นประหลาดใจ โดยมีน้ำตาไหลออกมาดูเจ็บปวด พลางยกมือขึ้นกุมหัวใจ

"ข้าเข้าใจแล้ว เป็นเพราะข้าคิดไปเองว่าเจ้าเรียกข้าว่าพี่หญงด้วยความจริงใจ จึงได้หวังดีจะช่วยดึงเจ้าขึ้นมา แต่ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะไม่พอใจข้าเช่นนี้…”

“ไม่นะ กระหม่อมไม่ได้ผลักนาง” ซ่างกวานเยียนตื่นตระหนกเล็กน้อย และรีบมองไปที่เย่เฟยหลีเพื่ออธิบาย

“ลือกันว่าคุณหนูซ่างกวานเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถ และเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมือง นางมีชื่อเสียงที่ดีมาโดยตลอด ไม่นึกเลยว่านางจะมีนิสัยเช่นนี้!”

“ใครบอกว่าไม่ใช่กันล่ะ เมื่อครู่ข้าเห็นนางผลักพระชายาหลีออกไปจริง ๆ!”

“ใช่ ใช่ ข้าก็เห็นเช่นกัน ทุกคนต่างพูดว่าพระชายาหลีไร้ยางอายและขี้อิจฉา แต่เท่าที่เห็นในวันนี้ ข้าว่าไม่ใช่เช่นนั้นเลย! กลับกลายเป็นซ่างกวานเยียนคนนี้ต่างหาก... เห้อ... มันยากที่จะอธิบายจริง ๆ"

ทุกคนต่างพูดคุยกัน และพวกเขาไม่สามารถปกปิดสายตาดูถูกเยาะเย้ยซ่างกวานเยียนได้

เย่เฟยหลีเหลือบมองผู้คนที่กำลังพูดคุยกันอย่างไม่พอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความเย็นชาจนคนเหล่านั้นรู้สึกหวาดกลัวและเงียบลงทันที

ซ่างกวานเยียนตื่นตระหนกมากขึ้น หลังจากได้ยินคำพูดของผู้คน นางน้ำตาคลอเบ้า ช่างดูน่าสงสาร

“ท่านพี่หลี หม่อมฉันไม่ได้ผลักพี่หญิงนะเพคะ ท่านต้องเชื่อหม่อมฉันนะ”

ร่องรอยของความสงสัยแวบขึ้นมาในดวงตาของเย่เฟยหลี เขาเห็นการกระทำของซ่างกวานเยียน แต่ภาพลักษณ์ความอ่อนโยนและความเมตตาของเธอนั้นแน่นหนาเกินไป และถ้าตอนนั้นนางไม่ได้เอาตัวเข้ามาบังดาบเล่มนั้นให้เขา บางทีตอนนี้เขาอาจจะตายไปแล้ว

“เอาล่ะ ข้าเชื่อเจ้า”

ฉู่เนี่ยนซีมองไปที่คนสองคนที่มองหน้ากันด้วยความรัก พลางส่ายหัวและเยาะเย้ยในใจ

ชายผู้นี้เลือกฝั่งโดยไม่ขบคิดอะไรเลย เขาตกอยู่ในกำมือของสตรีที่ภายนอกดูใสซื่อบริสุทธิ์ แต่ภายในคิดไม่ซื่อเข้าอย่างจัง

แม้ว่าสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดจะเป็นเรื่องจริง แต่แล้วอย่างไร นางก็ใช้วิธีหนามยอกเอาหนามบ่งทำร้ายผู้อื่นอยู่ดี!

แสดงละครอย่างนั้นหรือ? ใครบ้างที่ทำไม่เป็น!

“ถ้าการที่ข้าอยู่ที่นี่แล้วทำให้น้องหญงไม่มีความสุข เช่นนั้นข้าจะกลับไปก็ได้! จะได้ไม่ขวางหูขวางตาผู้อื่นด้วย!”

ฉู่เนี่ยนซีสะอึกสะอื้น แสร้งยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง ก่อนจะยืนขึ้นและวิ่งออกจากห้องโถงด้วยท่าทางเจ็บปวดรวดร้าว

จนกระทั่งวิ่งไปถึงสถานที่ที่ปลอดผู้คน นางก็กลับมานิ่งสงบเช่นเดิม

ฝูงชนในห้องโถงที่เห็นการจากไปของฉู่เนี่ยนซีต่างตกตะลึง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจต่อนาง และตำหนิต่อซ่างกวนหยานผ่านทางสายตา

แต่เนื่องจากแรงกดดันของเย่เฟยหลี ทุกคนจึงกล้าแสดงอารมณ์ด้วยสายตาเท่านั้น

เนื่องจากเหตุการณ์นี้ งานเลี้ยงแต่งงานจึงถูกจัดขึ้นอย่างเร่งรีบ

แน่นอนว่าทั้งหมดไปตามความคาดหมายของฉู่เนี่ยนซี แต่นางไม่สนใจพวกเขา ตอนนี้การรักษาใบหน้าของนางต่างหากที่สำคัญ

ดังนั้นนางจึงรีบกลับมาห้องนอนของตัวเอง

“พระชายา ทำไมท่านกลับมาเร็วเช่นนี้ล่ะเพคะ?”

เสี่ยวเถาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเมื่อเห็นดวงตาสีแดงของนาง

“ไม่เป็นไร ช่วยข้าจัดเครื่องประดับหน่อย ข้าจะออกไปข้างนอกสักครู่”

ฉู่เนี่ยนซีส่ายหัว และสั่งการเสี่ยวเถา

ใบหน้าของนางยังต้องได้รับการรักษา และต้องมียาที่จำเป็น ดึงนั้นนางจึงจะใช้โอกาสงานแต่งตั้งพระชายารองนี้ออกไปซื้อของเหล่านี้

วัตถุดิบยาล้ำค่ามีเพียงไม่กี่อย่าง ไม่รู้ว่าจะมีขายตามร้านขายยาหรือไม่ ลองไปเดินดูก่อนก็แล้วกัน

เสี่ยวเถารีบช่วยจัดของพลางพูดขึ้นว่า "ตั้งแต่พระชายาแต่งงาน พระองค์ก็ยังไม่ได้กลับไปที่จวนมหาเสนาบดีอีกเลย ตอนนี้ท่านเสนาบดีไม่สบาย พระชายาก็ควรจะกลับไปเยี่ยมท่านสักสองสามวันจริง ๆ นะเพคะ"

“อะไรนะ?” ฉู่เนี่ยนซีเลิกคิ้วแล้วถามขึ้นด้วยความสับสน

“ครู่นี้ จวนมหาเสนาบดีส่งคนมาบอกข่าวว่าท่านมหาเสนาบดีไม่สบาย และขอให้ท่านกลับไปเยี่ยมเพคะ” เสี่ยวเถาดูสับสน “พระชายาไม่รู้หรือเพคะ? แล้วนี่ท่าน …”

ฉู่เนี่ยนซีขมวดคิ้ว ในความทรงจำ นางไม่เคยกลับไปบ้านอีกเลยตั้งแต่แต่งงาน

ในฐานะเด็กกำพร้าในชาติที่แล้ว นางไม่ต้องกังวลใด ๆ แต่ในชีวิตนี้เมื่อนางได้ครอบครองร่างกายของคนอื่นไปแล้ว นางจึงต้องปกป้องทุกอย่างเพื่อตัวนาง

“อีกสักพักข้าจะกลับไปเอง ถ้ามีคนมาถาม ก็บอกแค่ว่าข้าร้องไห้กลับจวนมหาเสนาบดีไปแล้ว”

พูดจบ นางก็หยิบของแล้วเดินออกจากจวนไป

ไม่ช้าฉู่เนี่ยนซีก็มาถึงหน้าประตูจวนมหาเสนาบดี นางกระโดดลงจากรถม้า และขวางเด็กชายที่กำลังจะเข้าไปส่งข่าวไว้ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปด้านใน

ขณะที่ก้าวเข้ามาในห้องโถงด้านข้าง ก็มีเสียงพูดคุยกันเบา ๆ ดังมาจากด้านหลังฉากกั้น

“ถึงแม้ที่นี่จะเป็นจวนมหาเสนาบดี ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกิน แต่ตอนนี้สามีเจ้าพิการแล้ว และเขาก็ไม่สามารถดำรงตำแหน่งเสนาบดีในอนาคตได้ เมื่อถึงตอนนั้น ลูกชายคนรองได้กลายเป็นหัวหน้าครอบครัวขึ้นมา เจ้าจะยังมีชีวิตที่ดีได้อย่างไร? ในเมื่อเจ้ายังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ และยังไม่มีทายาทก็รีบหย่าซะ! เมื่อถึงตอนนั้น เจ้าอาจจะยังสามารถแต่งเขาตระกูลที่ร่ำรวยได้ แถมยังสามารถช่วยพ่อและพี่น้องของเจ้าได้อีกด้วย อย่ามัวเสียเวลาอยู่กับคนพิการนี่อยู่เลย เจ้าต้องรอให้แก่ตัวก่อนหรือ ถึงจะรู้สึกเสียใจ!”

ฉู่เนี่ยนซีเลิกคิ้ว ชะลอความเร็วลงทันที พลางกลั้นหายใจ

อย่างไรก็ตาม ผู้คนที่อยู่ด้านในก็ระมัดระวังมาก และทุกอย่างก็เงียบลงทันที

หญิงสูงอายุเอี้ยวตัวออกมา เมื่อเห็นว่าเป็นฉู่เนี่ยนซี ท่าทางของนางก็เปลี่ยนจากความระมัดระวังเป็นการดูถูกทันที

ผู้หญิงคนนี้คือหลิวซื่อ มารดาของจ้าวม่อเหยียน ที่เป็นภรรยาของลูกชายคนโตของจวนมหาเสนาบดี จ้าวเต๋อเฉวียน ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ระดับห้าในราชวงศ์

ฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองนางแล้วถอนหายใจ น่าเสียดายใบหน้าที่สวยงามของนางถูกทำลายด้วยความโกรธที่ครอบงำระหว่างคิ้ว

ฉู่เนี่ยนซียิ้มเล็กน้อย และทักทายขึ้นทันที

นี่คือจวนมหาเสนาบดี และบุคคลนี้เป็นมารดาของพี่สะใภ้คนโตของนาง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่จะแสดงความเคารพ

“ในเมื่อป้าสะใภ้มาแล้ว เหตุใดจึงไม่ให้คนไปแจ้งกับท่านแม่ล่ะเจ้าคะ? หรือว่าคนใช้ละเลยหน้าที่หรือไม่?”

เนื่องจากความจริงถูกเปิดเผยแล้ว หลิวซื่อจึงไม่สนใจที่จะอธิบายเพิ่มเติม นางกลับทักทายอย่างเกียจคร้าน และระงับการดูถูกฉู่เนี่ยนซีที่อยู่ลึกลงไปภายใน "มันไม่ใช่ความประมาทเลินเล่อ เพียงว่าข้าไม่ได้เจอลูกสาวของข้ามานานแล้ว ข้าแค่อยากจะพูดคุยเรื่องส่วนตัวบ้างกับนาง" นางฝืนพูดออกมา

หลิวซื่อมองดูฉู่เนี่ยนซีอย่างเหยียดหยาม จากนั้นจับมือของจ้าวม่อเหยียน และตบมันโดยแสร้งทำเป็นดูเป็นทุกข์ "ลูกสาวของข้า นางเทียบความโชคดีของคุณหนูไม่ได้ นางดูแลพี่ชายพิการของท่านทั้งวันทั้งคืน ละเลยความเป็นอยู่ของตนเอง สุขภาพก็ทรุดโทรม กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ผ่ายผอมลงทุกวัน เห็นลูกสาวที่น่าสงสารของข้าแบบนี้ ข้าในฐานะแม่ ก็ปวดใจแทนนาง"

“ท่านแม่!” จ้าวม่อเหยียนดึงมือหลิวซื่อพลางขมวดคิ้ว

แต่เมื่อเห็นท่าทีเตือนจากแม่ นางก็กลืนคำโต้แย้งกลับลงไปตามเดิม

เมื่อฟังน้ำเสียงที่ชั่วร้ายของหลิวซื่อ มุมปากของฉู่เนี่ยนซีก็ยกขึ้น ก่อนจะพูดคำที่ทำให้หลิวซื่อถึงกับเหงื่อตก